ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ฝันร้าย
กลับมาอัพแล้ว ทิ้งช่วงไปเพราะอะไรในหัวมันขยุกขยุยไม่เป็นรูปเป็นร่าง ตอนนี้น้ำถูกปั้นเป็นตัวแล้ว คงอัพได้อย่างต่อเนื่องค่ะ
ความโหดจะทวี
*****************************************************************************************
“นายเจออะไรอีกมั้ยคิล”
“ไม่เลย มีแต่รอยต้นไม้ล้ม กับหลุมลึกเหมือนถูกพลังบางอย่างกระแทก ก่อนหน้านี้ฝนตกหนัก ถ้ามีรอยเลือดก็คงหายไปหมดแล้ว”
เบาะแสใหม่ที่มีมาต่อความหวังก็พลันชะงักค้างไปอีก
สองเพื่อนซี้มองหน้ากันต่างฝ่ายต่างเก็บซ่อนความสิ้นหวังไว้ในใจ หวังไม่ให้อีกฝ่ายรู้
“ใกล้ค่ำแล้ว กลับไปที่พักก่อนเถอะ แล้วค่อยคุยกันว่าจะเอาไงต่อไป” นักฆ่าเสนอความเห็น
“แวะพักที่หุบเขาหัวกระโหลกเถอะ เผื่อจะมีเบาะแสอะไรบ้าง”
คิลมองหน้าเพื่อนสาวด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย มันยอมเหยียบเข้าไปในเมืองที่มันแสนจะขยาด ตอนนี้ใจมันคงร้อนเป็นไฟ
เงาร่างของทั้งคู่หายลับไปกับท้องฟ้าสีแดงฉาน
เจ้าชายน้ำแข็งเพ่งสายตามองฝ่าความมืดออกไป ก็ได้เห็นคนที่ไม่คาดคิด
“แก...” ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างด้วยความแปลกใจ
“ไม่เจอกันนานนะเจ้าชายคาโล” ผมสีชาเป็นประกายเห็นได้ชัดในความสลัวราง ดวงตาสีมรกตที่คุ้นเคยจ้องมองมาอย่างสงบ ริมฝีปากมีรอยยิ้มนิดๆอย่างไม่บ่งบอกอารมณ์
“แกทำแบบนี้ทำไม” คำถามพุ่งเป้าไม่เสียเวลา การปะทะกันเมื่อกี้มากเกินพอสำหรับคำทักทาย แต่ไหนแต่ไรมาสิ่งที่อยู่ระหว่างเขากับคนๆนี้ก็ไม่ใช่มิตรภาพอยู่แล้ว
“นายไม่จำเป็นต้องรู้” ดวงตาโหดเ หี้ยมราวกับปีศาจไม่มีแววล้อเล่น บรรยากาศหนักทึบแผ่พุ่งออกมาจากร่างนั้น กระแทกร่างสูงจนหายใจติดขัด
“แก...” คทาในมือขาวเริ่มเปล่งแสงอีกครั้ง อุณหภูมิของอากาศลดลงจนต่ำกว่าจุดเยือกแข็ง ฉากของการต่อสู้กลายเป็นสีขาวโพลน
“ได้ข่าวว่านายเลิกกับเฟรินแล้ว” เจ้าของดวงตาสีเขียวพูดไปพลางสู้ไปพลาง
“แกรู้...” ดวงตาสีฟ้าฉายแววฉงน เรื่องเมื่อสามวันก่อน ถึงคนๆนี้มักจะรู้มาก แต่นี้รู้เร็วเกินไปแล้ว
หรือว่าจ้าวเอวิเดส…
รอยยิ้มบนใบหน้าของโร เซวาเรสไม่ได้ให้ความกระจ่างใดๆ นอกจากเร่งอารมณ์ของเขาให้ขุ่นมัวลงไปอีก
“ฉันจะพานายไปที่แห่งนึง”
“อะไรนะ”
หรือว่าเฟริน...
เพียงวูบเดียวที่สมาธิขาด พลังคุกคามจากโรก็ทำให้เขาอึดอัดราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบหัวใจ ร่างสูงล้มลงบนพื้นก่อนจะหมดสติไป
นายทำฉันลำบากอีกแล้วเฟริน หมอนี่ไม่ได้ตัวเล็กๆเลย
ขอทานแห่งทริสทอร์แบกร่างเจ้าชายแห่งคาโนวาลหายเข้าไปในป่าลึกอย่างทุลักทุเล
“นายกินไปนิดเดียว” เสียงเตือนจากเพื่อนนักฆ่าทำให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์ มือขยับเขี่ยอาหารตรงหน้าไปมาอย่างไม่สนใจจะกินนัก
“ไม่อยากกิน” คำพูดเรียบดังขึ้นจากเจ้าตัวดีที่บัดนี้กลายเป็นสาวอ้อนแอ้นรูปร่างผอมเพรียวไปแล้ว
“ไม่อยากก็ต้องกิน พรุ่งนี้ยังต้องไปอีกหลายที่ เดี๋ยวนายจะไม่มีแรงนะ”
“อืม” เจ้าตัวรับคำแต่ก็ไม่ยอมตักอาหารเข้าปาก คิลได้แต่มองแล้วก็ส่ายหน้า
ค่ำคืนที่เงียบเหงามาถึงอีกครั้ง เฟรินยากจะข่มตาหลับลงได้ ทั้งความเศร้า ทั้งความเหงา ทั้งความกังวล คนที่ไม่เคยรู้จักความเครียดอย่างเธอไม่รู้จะรับมือกับความรู้สึกพวกนี้ยังไง จะเอาแต่รบกวนคิลก็ไม่ได้ เจ้านั่นก็เหนื่อยมาทั้งวันเหมือนกัน
ใครก็ได้ ช่วยด้วย
เสียงกรีดร้องอย่างเงียบงันดังขึ้นมาในใจ
กลีบดอกไม้ในสวนสมเด็จพระราชินีปลิวไสว ดวงดาวนับล้านที่พร่างพรายอยู่บนท้องฟ้าส่องแสงให้เฟรินมองเห็นร่างที่คุ้นเคยอยู่ลิบๆ
“คาโล” เสียงหวานร้องเรียก แต่ร่างสูงก็ยังเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมา เจ้าตัวอยากวิ่งตามแต่ร่างกายกลับขยับไม่ได้ เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นคอยฉุดไว้
“นายจะไปไหนน่ะคาโล รอก่อน” หญิงสาวตะโกนลั่น
คราวนี้ร่างนั้นชะงัก แต่ฉับพลันก็เกิดแสงสว่างวาบพุ่งเข้าตาจนหล่อนมองไม่เห็นไปชั่วขณะ เมื่อหล่อนลืมตาขึ้น ร่างสูงก็สลายเป็นฝุ่นผงหายลับไปจากสายตา
“คาโล!”
เสียงกรีดร้องออกมาไม่พ้นคอ
บรรยากาศทุ่งดอกไม้สลายวับ กลายเป็นห้วงเหวลึกร้างที่ไร้ก้น
หล่อนกำลังตกลงไปเรื่อยๆอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
เฟรินพยายามกรีดร้องแต่ก็ไม่มีสรรพเสียงใดๆหลุดลอดออกมาจากลำคอแห้งผาก
ร่างบางผวาขึ้นมาจากห้วงนิทรา หล่อนเพิ่งผลอยหลับไปตอนใกล้เช้า หญิงสาวรีบเข้าห้องน้ำชำระล้างร่างกายที่โชกไปด้วยเหงื่อ แต่พอออกมาจากห้องน้ำร่างบางก็เซวูบจนต้องถลาไปเกาะขอบโต๊ะ
วันนี้รู้สึกมึนๆหัวชอบกล ร่างกายก็ฝืดๆ ไม่มีเรี่ยวมีแรง
อดนอน ไม่ก็ขาดอาหาร เจ้าตัวสรุป
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เฟริน ตื่นได้แล้ว เช้า...แล้ว”
ประตูเปิดออกโดยเพื่อนสาวของเขาที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ยังความประหลาดใจให้นักฆ่าหนุ่มยิ่งนัก
“อรุณสวัสดิ์ คิล”
“อ่า อรุณสวัสดิ์” ดวงตาสีม่วงสังเกตเห็นเจ้าตัวดีวันนี้หน้าซีดๆ แต่หมู่นี้หน้ามันก็ซีดทุกวันจึงไม่ได้ใส่ใจอะไร
“ทำไมนายถึงตื่นเช้าได้ล่ะ”
“ฉันฝันร้าย” หญิงสาวตอบสั้นๆ
“นายคิดมาก”
“ก็คงงั้น”
“รีบลงไปกินข้างเช้าเถอะ”
“อืม”
ทั้งสองเดินจากหน้าห้องพักมาที่บันได พอเฟรินได้กลิ่นอาหารที่โชยมาก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมากระทันหันต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดปากวิ่งกลับห้อง
โอ้ก
สิ่งที่ออกมามีแต่ของเหลว เจ้าหญิงแห่งเดมอสทรุดกายหมดแรงพับไปกับพื้นห้องโดยมีเพื่อนนักฆ่าคอยประคองด้วยสายตาเป็นห่วง
“แกท้องเหรอ”
ดวงตาสีน้ำตาลโรยๆหันมาค้อนขวับ
“ไอ้บ้า แกเห็นฉันเอาเวลาไหนไปทำลูก”
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ อาจเป็นลูกไอ้คาโลมันก็ได้ ฉันก็ไม่รู้นี่ว่าคนท้องกี่เดือนมันถึงจะปูดออกมา อย่างนายอาจจะนานกว่าชาวบ้านเค้าก็ได้ เพราะเพิ่งจะมาเป็นผู้หญิงทีหลัง”
เหตุผลของคิลพิลึกสิ้นดี
“หึ ถ้าท้องก็ท้องกับแกนั่นแหละ พ่อฉันต้องว่างั้นแน่เพราะวันๆอยู่แต่กับแก” เสียงเนือยๆไม่วายกวนประสาทจนคนฟังอยากจะเหวี่ยงร่างบางทิ้งออกไปทางหน้าต่าง
ไม่ได้ทำอะไรให้ท้องสักนิด คนนะไม่ใช่ปลากัด มองหน้ากันเฉยๆจะท้องได้
“ฉันแค่พูดเล่นเฟ้ย ก็บอกให้กินเยอะๆ เห็นไหมนายป่วยจนได้”น้ำเสียงระอาแต่แฝงความเป็นห่วงชัด สองมือรู้สึกว่าร่างในอ้อมแขนร้อนกว่าปกติ “นายมีไข้ด้วย นอนพักที่นี่ดีกว่า เดี๋ยวค่อยให้เขายกอาหารมาให้”
“ไม่เป็นไร ฉันจะลงไปกินข้างล่าง ต้องออกแรงเรียกเหงื่อไข้จะได้หาย”
เพื่อนสาวผู้ดื้อรั้นยันกายลุกขึ้น คิลรู้อยู่เต็มอกว่ามันคงจะร้อนใจอยากรีบออกไปตามหาแฟนมัน ถึงขัดมันก็คงไม่ฟัง เพราะรู้ๆนิสัยกันอยู่ ร่างบางค่อยๆเดินโซเซออกจากห้อง แล้วก็ถลาเกาะราวระเบียงเพื่อทรงตัว กลิ่นของอาหารคาวทำเอาหล่อนคลื่นไส้อีกแล้ว
“คิล บอกเขาหน่อยว่าฉันเอาแต่ผลไม้ แล้วก็ให้หยุดย่างเนื้อซะที”
แม้จะเฟรินจะเรื่องมาก แต่คนแคระที่หุบเขาหัวกระโหลกก็ตามใจแขกเสมอ
“อืม นายรออยู่ตรงนี้ก่อนก็แล้วกัน” นักฆ่าล่วงหน้าเดินลงบันไดไปก่อน
ระหว่างที่คิลคุยกับพ่อบ้านอยู่ ดวงตาสีเปลือกไม้ก็กวาดมองลงไปชั้นล่าง พลันเหลือบไปเห็นผมสีชาที่ดูคุ้นๆตาจึงรีบชะโงกตัวออกไปดูชัดๆ แต่หล่อนกลับหน้ามืดวูบไปกะทันหัน ร่างบางเสียหลักล้มข้ามราวระเบียงตกลงมาจากชั้นสอง
ทำไมเราถึงซุ่มซ่ามอย่างงี้ หญิงสาวหลับตาแน่น กัดฟันกรอด
ตุบ
การกระแทกกับพื้นไม่เจ็บอย่างที่คิด
ดวงตาสีน้ำตาลค่อยๆลืมมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาสีมรกตที่ดูตกใจนิดๆที่แสนคุ้นเคยของ โร เซวาเรส ปรากฏแก่สายตา บัดนี้เขาไม่ได้แต่งตัวเป็นขอทานแล้ว ร่างสันทัดดูภูมิฐานยืนอมยิ้มอยู่ตรงหน้าหล่อน
“โร” ความดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่าเรียกรอยยิ้มจากหน้าเซียวๆ
“สวัสดี เจ้าหญิงเฟลิโอน่า” โรทักตอบ ดวงหน้าปรากฏรอยยิ้มบางๆ
“นายมาอยู่นี่ได้ไง ไม่ใช่ว่ากลับทริสทอร์ไปเป็นคิงแล้วเหรอ”
“มันก็ มีเรื่องโน้นเรื่องนี้หลายอย่าง”
หึ มันเปลี่ยนไปมาก ผมยาวขึ้น ตัวสูงขึ้น แล้วก็ท่าทางมีลับลมคมในมากกว่าเดิม
หญิงสาวเอาแต่ดีใจจนไม่ทันสนใจมองคนที่ช่วยหล่อนไว้ อ้อมแขนแข็งแกร่งขยับเล็กน้อยทำให้หล่อนรู้สึกตัว
“เจ้าหญิงเฟลิโอน่า”
แม้ว่าพิษไข้จะทำให้ร่างทั้งร่างร้อนรุ่ม แต่เสียงทุ้มเย็นชาที่ได้ยินทำให้เฟรินรู้สึกว่าเลือดในกายจับกำลังตัวเป็นน้ำแข็ง
ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ดวงตาสีฟ้าคู่เดิมจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหล่อนอย่างเย็นชา
“คาโล...”
เสียงอุทานแผ่วหายไปในลำคอ
ความโหดจะทวี
*****************************************************************************************
“นายเจออะไรอีกมั้ยคิล”
“ไม่เลย มีแต่รอยต้นไม้ล้ม กับหลุมลึกเหมือนถูกพลังบางอย่างกระแทก ก่อนหน้านี้ฝนตกหนัก ถ้ามีรอยเลือดก็คงหายไปหมดแล้ว”
เบาะแสใหม่ที่มีมาต่อความหวังก็พลันชะงักค้างไปอีก
สองเพื่อนซี้มองหน้ากันต่างฝ่ายต่างเก็บซ่อนความสิ้นหวังไว้ในใจ หวังไม่ให้อีกฝ่ายรู้
“ใกล้ค่ำแล้ว กลับไปที่พักก่อนเถอะ แล้วค่อยคุยกันว่าจะเอาไงต่อไป” นักฆ่าเสนอความเห็น
“แวะพักที่หุบเขาหัวกระโหลกเถอะ เผื่อจะมีเบาะแสอะไรบ้าง”
คิลมองหน้าเพื่อนสาวด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย มันยอมเหยียบเข้าไปในเมืองที่มันแสนจะขยาด ตอนนี้ใจมันคงร้อนเป็นไฟ
เงาร่างของทั้งคู่หายลับไปกับท้องฟ้าสีแดงฉาน
เจ้าชายน้ำแข็งเพ่งสายตามองฝ่าความมืดออกไป ก็ได้เห็นคนที่ไม่คาดคิด
“แก...” ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างด้วยความแปลกใจ
“ไม่เจอกันนานนะเจ้าชายคาโล” ผมสีชาเป็นประกายเห็นได้ชัดในความสลัวราง ดวงตาสีมรกตที่คุ้นเคยจ้องมองมาอย่างสงบ ริมฝีปากมีรอยยิ้มนิดๆอย่างไม่บ่งบอกอารมณ์
“แกทำแบบนี้ทำไม” คำถามพุ่งเป้าไม่เสียเวลา การปะทะกันเมื่อกี้มากเกินพอสำหรับคำทักทาย แต่ไหนแต่ไรมาสิ่งที่อยู่ระหว่างเขากับคนๆนี้ก็ไม่ใช่มิตรภาพอยู่แล้ว
“นายไม่จำเป็นต้องรู้” ดวงตาโหดเ หี้ยมราวกับปีศาจไม่มีแววล้อเล่น บรรยากาศหนักทึบแผ่พุ่งออกมาจากร่างนั้น กระแทกร่างสูงจนหายใจติดขัด
“แก...” คทาในมือขาวเริ่มเปล่งแสงอีกครั้ง อุณหภูมิของอากาศลดลงจนต่ำกว่าจุดเยือกแข็ง ฉากของการต่อสู้กลายเป็นสีขาวโพลน
“ได้ข่าวว่านายเลิกกับเฟรินแล้ว” เจ้าของดวงตาสีเขียวพูดไปพลางสู้ไปพลาง
“แกรู้...” ดวงตาสีฟ้าฉายแววฉงน เรื่องเมื่อสามวันก่อน ถึงคนๆนี้มักจะรู้มาก แต่นี้รู้เร็วเกินไปแล้ว
หรือว่าจ้าวเอวิเดส…
รอยยิ้มบนใบหน้าของโร เซวาเรสไม่ได้ให้ความกระจ่างใดๆ นอกจากเร่งอารมณ์ของเขาให้ขุ่นมัวลงไปอีก
“ฉันจะพานายไปที่แห่งนึง”
“อะไรนะ”
หรือว่าเฟริน...
เพียงวูบเดียวที่สมาธิขาด พลังคุกคามจากโรก็ทำให้เขาอึดอัดราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบหัวใจ ร่างสูงล้มลงบนพื้นก่อนจะหมดสติไป
นายทำฉันลำบากอีกแล้วเฟริน หมอนี่ไม่ได้ตัวเล็กๆเลย
ขอทานแห่งทริสทอร์แบกร่างเจ้าชายแห่งคาโนวาลหายเข้าไปในป่าลึกอย่างทุลักทุเล
“นายกินไปนิดเดียว” เสียงเตือนจากเพื่อนนักฆ่าทำให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์ มือขยับเขี่ยอาหารตรงหน้าไปมาอย่างไม่สนใจจะกินนัก
“ไม่อยากกิน” คำพูดเรียบดังขึ้นจากเจ้าตัวดีที่บัดนี้กลายเป็นสาวอ้อนแอ้นรูปร่างผอมเพรียวไปแล้ว
“ไม่อยากก็ต้องกิน พรุ่งนี้ยังต้องไปอีกหลายที่ เดี๋ยวนายจะไม่มีแรงนะ”
“อืม” เจ้าตัวรับคำแต่ก็ไม่ยอมตักอาหารเข้าปาก คิลได้แต่มองแล้วก็ส่ายหน้า
ค่ำคืนที่เงียบเหงามาถึงอีกครั้ง เฟรินยากจะข่มตาหลับลงได้ ทั้งความเศร้า ทั้งความเหงา ทั้งความกังวล คนที่ไม่เคยรู้จักความเครียดอย่างเธอไม่รู้จะรับมือกับความรู้สึกพวกนี้ยังไง จะเอาแต่รบกวนคิลก็ไม่ได้ เจ้านั่นก็เหนื่อยมาทั้งวันเหมือนกัน
ใครก็ได้ ช่วยด้วย
เสียงกรีดร้องอย่างเงียบงันดังขึ้นมาในใจ
กลีบดอกไม้ในสวนสมเด็จพระราชินีปลิวไสว ดวงดาวนับล้านที่พร่างพรายอยู่บนท้องฟ้าส่องแสงให้เฟรินมองเห็นร่างที่คุ้นเคยอยู่ลิบๆ
“คาโล” เสียงหวานร้องเรียก แต่ร่างสูงก็ยังเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมา เจ้าตัวอยากวิ่งตามแต่ร่างกายกลับขยับไม่ได้ เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นคอยฉุดไว้
“นายจะไปไหนน่ะคาโล รอก่อน” หญิงสาวตะโกนลั่น
คราวนี้ร่างนั้นชะงัก แต่ฉับพลันก็เกิดแสงสว่างวาบพุ่งเข้าตาจนหล่อนมองไม่เห็นไปชั่วขณะ เมื่อหล่อนลืมตาขึ้น ร่างสูงก็สลายเป็นฝุ่นผงหายลับไปจากสายตา
“คาโล!”
เสียงกรีดร้องออกมาไม่พ้นคอ
บรรยากาศทุ่งดอกไม้สลายวับ กลายเป็นห้วงเหวลึกร้างที่ไร้ก้น
หล่อนกำลังตกลงไปเรื่อยๆอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
เฟรินพยายามกรีดร้องแต่ก็ไม่มีสรรพเสียงใดๆหลุดลอดออกมาจากลำคอแห้งผาก
ร่างบางผวาขึ้นมาจากห้วงนิทรา หล่อนเพิ่งผลอยหลับไปตอนใกล้เช้า หญิงสาวรีบเข้าห้องน้ำชำระล้างร่างกายที่โชกไปด้วยเหงื่อ แต่พอออกมาจากห้องน้ำร่างบางก็เซวูบจนต้องถลาไปเกาะขอบโต๊ะ
วันนี้รู้สึกมึนๆหัวชอบกล ร่างกายก็ฝืดๆ ไม่มีเรี่ยวมีแรง
อดนอน ไม่ก็ขาดอาหาร เจ้าตัวสรุป
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เฟริน ตื่นได้แล้ว เช้า...แล้ว”
ประตูเปิดออกโดยเพื่อนสาวของเขาที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ยังความประหลาดใจให้นักฆ่าหนุ่มยิ่งนัก
“อรุณสวัสดิ์ คิล”
“อ่า อรุณสวัสดิ์” ดวงตาสีม่วงสังเกตเห็นเจ้าตัวดีวันนี้หน้าซีดๆ แต่หมู่นี้หน้ามันก็ซีดทุกวันจึงไม่ได้ใส่ใจอะไร
“ทำไมนายถึงตื่นเช้าได้ล่ะ”
“ฉันฝันร้าย” หญิงสาวตอบสั้นๆ
“นายคิดมาก”
“ก็คงงั้น”
“รีบลงไปกินข้างเช้าเถอะ”
“อืม”
ทั้งสองเดินจากหน้าห้องพักมาที่บันได พอเฟรินได้กลิ่นอาหารที่โชยมาก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมากระทันหันต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดปากวิ่งกลับห้อง
โอ้ก
สิ่งที่ออกมามีแต่ของเหลว เจ้าหญิงแห่งเดมอสทรุดกายหมดแรงพับไปกับพื้นห้องโดยมีเพื่อนนักฆ่าคอยประคองด้วยสายตาเป็นห่วง
“แกท้องเหรอ”
ดวงตาสีน้ำตาลโรยๆหันมาค้อนขวับ
“ไอ้บ้า แกเห็นฉันเอาเวลาไหนไปทำลูก”
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ อาจเป็นลูกไอ้คาโลมันก็ได้ ฉันก็ไม่รู้นี่ว่าคนท้องกี่เดือนมันถึงจะปูดออกมา อย่างนายอาจจะนานกว่าชาวบ้านเค้าก็ได้ เพราะเพิ่งจะมาเป็นผู้หญิงทีหลัง”
เหตุผลของคิลพิลึกสิ้นดี
“หึ ถ้าท้องก็ท้องกับแกนั่นแหละ พ่อฉันต้องว่างั้นแน่เพราะวันๆอยู่แต่กับแก” เสียงเนือยๆไม่วายกวนประสาทจนคนฟังอยากจะเหวี่ยงร่างบางทิ้งออกไปทางหน้าต่าง
ไม่ได้ทำอะไรให้ท้องสักนิด คนนะไม่ใช่ปลากัด มองหน้ากันเฉยๆจะท้องได้
“ฉันแค่พูดเล่นเฟ้ย ก็บอกให้กินเยอะๆ เห็นไหมนายป่วยจนได้”น้ำเสียงระอาแต่แฝงความเป็นห่วงชัด สองมือรู้สึกว่าร่างในอ้อมแขนร้อนกว่าปกติ “นายมีไข้ด้วย นอนพักที่นี่ดีกว่า เดี๋ยวค่อยให้เขายกอาหารมาให้”
“ไม่เป็นไร ฉันจะลงไปกินข้างล่าง ต้องออกแรงเรียกเหงื่อไข้จะได้หาย”
เพื่อนสาวผู้ดื้อรั้นยันกายลุกขึ้น คิลรู้อยู่เต็มอกว่ามันคงจะร้อนใจอยากรีบออกไปตามหาแฟนมัน ถึงขัดมันก็คงไม่ฟัง เพราะรู้ๆนิสัยกันอยู่ ร่างบางค่อยๆเดินโซเซออกจากห้อง แล้วก็ถลาเกาะราวระเบียงเพื่อทรงตัว กลิ่นของอาหารคาวทำเอาหล่อนคลื่นไส้อีกแล้ว
“คิล บอกเขาหน่อยว่าฉันเอาแต่ผลไม้ แล้วก็ให้หยุดย่างเนื้อซะที”
แม้จะเฟรินจะเรื่องมาก แต่คนแคระที่หุบเขาหัวกระโหลกก็ตามใจแขกเสมอ
“อืม นายรออยู่ตรงนี้ก่อนก็แล้วกัน” นักฆ่าล่วงหน้าเดินลงบันไดไปก่อน
ระหว่างที่คิลคุยกับพ่อบ้านอยู่ ดวงตาสีเปลือกไม้ก็กวาดมองลงไปชั้นล่าง พลันเหลือบไปเห็นผมสีชาที่ดูคุ้นๆตาจึงรีบชะโงกตัวออกไปดูชัดๆ แต่หล่อนกลับหน้ามืดวูบไปกะทันหัน ร่างบางเสียหลักล้มข้ามราวระเบียงตกลงมาจากชั้นสอง
ทำไมเราถึงซุ่มซ่ามอย่างงี้ หญิงสาวหลับตาแน่น กัดฟันกรอด
ตุบ
การกระแทกกับพื้นไม่เจ็บอย่างที่คิด
ดวงตาสีน้ำตาลค่อยๆลืมมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาสีมรกตที่ดูตกใจนิดๆที่แสนคุ้นเคยของ โร เซวาเรส ปรากฏแก่สายตา บัดนี้เขาไม่ได้แต่งตัวเป็นขอทานแล้ว ร่างสันทัดดูภูมิฐานยืนอมยิ้มอยู่ตรงหน้าหล่อน
“โร” ความดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่าเรียกรอยยิ้มจากหน้าเซียวๆ
“สวัสดี เจ้าหญิงเฟลิโอน่า” โรทักตอบ ดวงหน้าปรากฏรอยยิ้มบางๆ
“นายมาอยู่นี่ได้ไง ไม่ใช่ว่ากลับทริสทอร์ไปเป็นคิงแล้วเหรอ”
“มันก็ มีเรื่องโน้นเรื่องนี้หลายอย่าง”
หึ มันเปลี่ยนไปมาก ผมยาวขึ้น ตัวสูงขึ้น แล้วก็ท่าทางมีลับลมคมในมากกว่าเดิม
หญิงสาวเอาแต่ดีใจจนไม่ทันสนใจมองคนที่ช่วยหล่อนไว้ อ้อมแขนแข็งแกร่งขยับเล็กน้อยทำให้หล่อนรู้สึกตัว
“เจ้าหญิงเฟลิโอน่า”
แม้ว่าพิษไข้จะทำให้ร่างทั้งร่างร้อนรุ่ม แต่เสียงทุ้มเย็นชาที่ได้ยินทำให้เฟรินรู้สึกว่าเลือดในกายจับกำลังตัวเป็นน้ำแข็ง
ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ดวงตาสีฟ้าคู่เดิมจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหล่อนอย่างเย็นชา
“คาโล...”
เสียงอุทานแผ่วหายไปในลำคอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น