ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนเก่า
โหดไปไหมนี่ เฟรี่น่าสงสารจัง
===============================================================================
เจ้าชายน้ำแข็งที่เย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งใดๆกลับคาโนวาลไปในสามวันถัดมา สวนกับคิลที่เพิ่งจะเดินทางมาถึงพอดี นักฆ่าหนุ่มเดินดุ่มๆเข้ามาในวังสวนกับนางกำนัลสองสามคน ทั้งสองบอกว่าเจ้าหญิงอยู่ที่สวนสมเด็จพระราชินี คิลจึงขอหนูยักษ์จากโกโดมมาเป็นพาหนะควบออกจากวังไป พอเดินๆไปไปสักพัก ก็พบร่างบางนอนตาเหม่อลอยอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ แสงตะวันยามเย็นส่องกระทบร่างงามท่ามกลางดอกไม้หลากสีชวนให้รู้สึกเลือนลางเหมือนภาพฝัน
ทำไมเจ้าเพื่อนตัวแสบของเขาช่างดูเปราะบางเหมือนจะสลายหายไปกับผืนดิน
เฟรินนอนคิดถึงใครบางคนที่จากไป คนใจดำ ตอนนั้นเธอไม่น่าไปขอร้องเจ้านั่นให้เสียฟอร์มเลย ตลอดสามวันที่ผ่านมาคาโลเอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรเลยสักคำอย่างไม่น่าเชื่อว่ามนุษย์ธรรมดาจะทำได้ แม้แต่หน้าของเธอเขาก็ยังไม่มอง จนเฟรินได้แต่แอบไปร้องไห้คนเดียวอยู่ในห้อง คาโล ปกตินายไม่เป็นแบบนี้นี่ ต่อให้โกรธแค่ไหนก็ไม่ทำเย็นชาแบบนี้ ตอนกลับไปก็ไม่ลา เธอได้แต่ไปแอบยืนส่งจากหน้าต่าง ยิ่งคิดๆไป น้ำตาใสๆก็ไหลเป็นทางออกจากดวงตาสีน้ำตาลคู่สวย
หรือเจ้านักรบปีศาจนั่นมันจะกระชากวิญญาณเขาไปด้วย ทำไมเขาจึงรู้สึกอ้างว้าง ว่างเปล่าเหมือนร่างกายเป็นเพียงกิ่งไม้แห้งผาก
\"ไง พวกนายจะแต่งกันวันไหนกำหนดวันรึยัง?\" เสียงแว่วๆของเพื่อนซี้ทำให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์
\"คิล มาได้ไงเนี่ย\" เฟรินรีบหันไปปาดน้ำตาทิ้ง
\"ฉันได้ข่าวว่าพวกนายมาที่เดมอสนี่ ท่าทางพวกนายจะสมควรแก่เวลาแล้วซิ ฉันกลัวพลาดฉากหนุกๆก็เลยรีบมา\" น้ำเสียงกลั้วหัวเราะ \"ความจริงก็ไม่น่าเชื่อว่าคาโลมันจะยอมรอนานขนาดนี้เลยนะ เจ้านั่นมันบ้ารักนายจะตาย\" คิลยิ้มยั่วๆ โดยไม่ทันสังเกตเพื่อนซี้ที่นั่งนิ่งราวกับก้อนหิน
\"ไม่หรอก เราเลิกกันแล้ว\" เฟรินลุกขึ้นยืนทั้งๆที่หันหน้าไปทางอื่น สองมือปัดเศษใบไม้ออกจากตัว
คำพูดนิ่งๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบที่ทำเอานักฆ่าแห่งซาเรสอึ้งไปหลายวินาที
\"ล้อเล่นน่า ก็พวกนายคบกันมาตั้งนาน\" คิลยังไม่อยากจะเชื่อหู ดวงตาสีม่วงจ้องมองเพื่อนสาวตาไม่กระพริบ หวังจะจับพิรุธคนชอบอำ \"พวกนายเลิกกันเพราะอะไร อย่าบอกนะว่านอกใจ\" คิลนึกถึงเรื่องบรรดาหนุ่มๆสาวๆที่เข้ามาข้องแวะกับทั้งคู่ตามประสาคนหน้าตาดี แต่พอมองหน้าเจ้าเพื่อนซี้ที่ยังคงเหมือนสาวรุ่น คำตอบก็แวบขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย
\"อย่าบอกนะว่าเรื่องนั้น\"
\"นายก็ไปถามไอ้น้ำแข็งงี่เง่านั่นดูสิ\" น้ำเสียงยังคงสงบ
\"แล้วมันอยู่ไหนล่ะ\"
\"กลับคาโนวาลไปเมื่อกี้นี้เอง\"
ที่แท้ม้าที่สวนกันไกลๆก็เป็นคาโลนี่เอง
\"แล้วนายจะทำไงต่อไป\"
\"ก็ไม่ทำไง หาแฟนใหม่เป็นปีศาจหนุ่มรูปหล่อมั้ง หรือไม่ก็อยู่กับพ่อสองคนไปจนตาย\" ว่าแล้วเจ้าตัวก็ยักไหล่
\"เฟริน...\" นักฆ่าหนุ่มที่บัดนี้ตัวสูงกว่าอดีตหัวขโมยมากแล้วเอื้อมมือไปแตะไหล่เพื่อนเป็นเชิงปลอบใจ เฟรินสะดุ้งนิดหนึ่งก่อนที่ไหล่บางจะสั่นระริกด้วยแรงสะอื้น คิลดึงร่างเธอให้หันกลับมา ดวงหน้าหวานอาบไปด้วยน้ำตา เขาไม่รู้จะปลอบยังไงจึงได้แต่ยืนนิ่งให้เพื่อนที่เคยห้าวแสนห้าวซบอกร้องไห้โดยมีมือใหญ่โอบไว้เบาๆ
\"แหะๆ ไม่นึกว่าจะยังร้องได้อีกนะเนี่ย คิดว่าร้องจนน้ำตาแห้งไปหมดแล้วซะอีก\" เจ้าตัวแสบรีบออกตัวก่อนแก้เขิน ทั้งสองนั่งกินอาหารเย็นที่มีคนยกมาให้ที่ระเบียง เจ้าหญิงแห่งเดมอสเอาแต่มองออกไปข้างนอกโดยไม่แตะต้องอาหารเลย นักฆ่าแห่งซาเรสมองหน้าบวมๆของเฟรินแล้วก็ถอนหายใจเฮือก
\"ตกลง นายจะไม่แก่ไปอีกนานว่างั้น ทีนี้พอรู้ชัดคาโลมันก็บอกเลิกนายเลย\"
\"...\" หล่อนนิ่งแทนคำตอบ คิลมองไปที่สวนพลางนึกถึงเพื่อนอีกคน
คาโล แกคิดอะไรอยู่ จะเลิกกันเพราะเรื่องนี้จริงๆเรอะ
\"แล้วนายล่ะคิล เป็นไงบ้าง งานนักฆ่าของนายไปได้สวยไหม\"
\"ก็เรื่อยๆ อ้อ พ่อฉันตายเมื่อปีที่แล้ว\"
\"พ่อนาย... มีคนฆ่าพ่อนายได้ด้วยเหรอ\" เรื่องนี้เรียกความสนใจของหญิงสาวให้หันกลับมา ดวงตาสีม่วงยังคงนิ่ง
\"เผอิญงานที่พี่รับมาแล้วมันเกิดยากเกินการ พ่อเลยรับไปทำแทนแล้วก็สู้เค้าไม่ได้ ก็เท่านั้น\" คิลยอมพูดเรื่องตัวเองยาวกว่าปกติ หวังดึงเพื่อนสาวออกจากห้วงทุกข์
\"เสียใจเรื่องพ่อนายด้วยนะ\"
\"เรื่องธรรมดาของนักฆ่า ฉันเสียใจแต่ก็ทำใจได้แล้วล่ะ\"
\"อืม\"
บรรยากาศเงียบเหงาลงอีกครั้งจนคิลรู้สึกเบื่ออาหารตามเฟรินไปด้วย จึงวางอุปกรณ์การกินลงพลางพยายามนึกหาเรื่องคุย
\"กินเสร็จแล้ว เดินกันซักกระดานนะ\" นักฆ่าจากซาเรสชวนเจ้าหญิงแห่งเดมอสเดินหมากหลังจากที่ไม่ได้เดินกันมาหลายปี
\"ก็ได้\" หญิงสาวตอบด้วยสีหน้าสงบ
\"รุกฆาต\" เสียงคิลร้องอย่างยินดื เขาไม่เคยชนะเจ้านี่มานานแค่ไหนแล้วนะ เฟรินส่ายหน้าวืดๆแล้วขยับคิงหนี เปิดทางให้เรือเล็งคิงของคิลแทน
\"รุกฆาตเหมือนกัน\"
เกมค่อยๆสนุกสนานขึ้นเรื่อยๆ เจ้าหญิงแห่งเดมอสหัวเราะออกมาหลายครั้งจนคิลเบาใจ
เจ้านี่คงไม่เป็นใรมั้ง เมื่อก่อนขนาดจะเป็นจะตายมันยังยิ้มได้
สหายเก่าเดินกันจนจบไปหลายเกมแล้วคิลก็รู้สึกง่วงขึ้นมาเพราะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางจึงลากลับห้องไปนอน เจ้าตัวแสบก็ใจดีพาไปส่งถึงห้อง แต่พอล้มตัวลงนอนนักฆ่าหนุ่มเกิดรู้สึกอดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้ นอนเท่าไหร่ก็ข่มตาหลับไม่ลง ในที่สุดก็ตัดสินใจไปดูอาการเพื่อนอีกครั้ง พอประตูห้องเปิดออก คิลก็ต้องประหลาดใจที่เห็นเฟรินยังยืนนิ่งอยู่หน้าห้องเขา
\"อ้าว นายไม่ง่วงแล้วเหรอ\" เจ้าหล่อยเอ่ยทักก่อน
\"แล้วนายล่ะ\"
\"ฉันนอนไม่หลับ\" เจ้าตัวว่าแล้วก็ยิ้มจืดๆ \"ว่าจะลองขอนอนกับนายดู ให้นายตัดหน้าไอ้คนงี่เง่านั่นซะเลย\" เจ้าตัวดีที่พูดจาสองแง่สองง่ามแสยะแยกเขี้ยว ถ้าเป็นปกติคิลคงเขินเขกหัวมันแก้เขินไปแล้ว แต่หน้าเศร้าๆนั้นทำเอาเขาพลอยซึมไปด้วย
\"นายจะอยู่นานแค่ไหน\"
\"ตอนแรกว่าจะอยู่สักสี่ห้าวันแต่เปลี่ยนใจแล้ว\"
\"หือ\" คิ้วเรียวขมวดมุ่น
\"ว่าจะอยู่สักปี นายจะเลี้ยงฉันมั้ยล่ะ\"
\"แค่นี้สบายมาก ตอนนี้ฉันรวยแล้ว\" ดวงตากลมโตเป็นประกายขึ้นทันใด \"ว่าแต่ที่บ้านนายไม่ว่าเหรอ\"
\"ไม่หรอก ถึงฉันจะอยู่นี่เค้าก็สั่งงานฉันได้\"
\"ป่าวฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องงาน ฉันหมายถึงเมียนาย\" รอยยิ้มกวนๆที่คุ้นเคยปรากฎบนใบหน้าหวาน
พูดมาถึงตรงนี้กำปั้นที่เคยยั้งเอาไว้ก็เขกลงบนหัวคนปากมากทันที
\"ไม่มีโว้ย\"
\"แล้วนายกะเรนอนคนสวยอ่ะ\"
\"ไม่รู้ ไม่ได้เจอมาหลายปีแล้ว\" ดวงตาสีม่วงเสมองไปทางอื่น
\"หึหึ สงสัยตอนนี้คงลูกสามแล้ว นายนี่มันอ่อนหัดจริงๆเลยคิล ตอนนั้นบอกว่าจะช่วยก็ทำหยิ่งอยู่ได้\" คิลต้องส่ายหัวกับเสียงหงุงหงิงกวนประสาท กับดวงหน้าทะเล้นที่แม้จะน้อยกว่าปกติ
เจ้าบ้าเอ้ย พอหุบปากก็ร้องไห้ พออ้าปากก็เป็นกวนประสาทชาวบ้านทันที
\"นายจะอยู่จริงๆนะ\" เสียงเล็กเว้าวอน
\"ก็นายบอกเองว่าจะเลี้ยงฉันไม่ใช่รึ\" ชายหนุ่มยักไหล่
\"ขอบใจ คิล\" เฟรินพึมพำเบาๆแล้วดวงตาสีน้ำตาลก็เงยขึ้นสบกับดวงตาสีม่วงอย่างจริงใจ
แล้วทั้งคู่ก็คุยกันจนหลับไปในห้องรับแขกอันอบอุ่น
เจ้าหญิงแห่งเดมอสใช้เวลาทุกๆวันไปกับเพื่อนเก่า ทั้งท่องเที่ยว เดินหมาก ซ้อมดาบ ทำทุกๆอย่างที่ทั้งคู่จะคิดได้จนแทบจะไม่มีเวลาว่าง แต่เมื่ออยู่คนเดียว ความเงียบที่รายล้อมที่มาพร้อมกับเงาของใครบางคน ก็ทำให้เธอรู้สึกอ้างว้างจนแทบทนไม่ได้
ทั้งๆที่เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จากฤดูร้อนจนใบไม้พากันร่วงหล่น ไม่มีวันไหนที่เธอจะไม่คิดถึงเจ้าหมอนั่น หรือการลบมันออกจากใจจะต้องใช้เวลาชั่วชีวิต
ชั่วชีวิตที่แสนยาวนานจบน่าเจ็บใจ
เรื่องที่เฟรินยังทำใจไม่ได้คิลก็พอดูออกแม้ว่าเจ้าตัวจะพยายามกลบเกลื่อนทำเป็นร่าเริงเท่าไหร่ก็ตาม จนในคืนที่ลมหนาวพัดใบไม้ใบสุดท้ายในสวนร่วงลง คิลได้ยินเสียงคนเดินดังอยู่นอกห้องจึงตัดสินใจออกไปดู
แสงจันทร์กระจ่างส่องให้เห็นร่างบางเดินไปเดินมาอยู่ในสวนเหมือนคนเสียสติ น้ำตาที่ไหลอาบแก้มสะท้อยแสงเป็นประกาย คิลรีบวิ่งออกไปดูพร้อมกับคลุมเสื้อลงบนร่างเพื่อนสาว หล่อนพยายามปาดน้ำตาทิ้งแต่มันก็ยังไหลออกมาราวกับไม่มีที่สิ้นสุด
\"แหะๆ ฉันนอนไม่หลับอีกแล้ว พอเดินคิดอะไรเล่นๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง\" สภาพของเจ้าตัวแสบในตอนนี้ทำเอานักฆ่าหนุ่มนิ่งอึ้ง ดวงหน้าซูบซีด ดวงตาช้ำ ร่างกายก็ดูบอบบางลงมาก แม้เจ้าหล่อนพยายามยิ้ม แต่ก็ดูจืดชืดสิ้นดี
คาโล แกทำเจ้าเฟรินปางตายแล้วนะ ไอ้บ้าเอ๊ย
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้ความรักสะเทือนเอเดนทะลุเดมอสที่ดังไปทั่วของพวกนายมันจะจบลงแค่นี้
\"ไปคาโนวาลกันเถอะ\"
\"หือ\"
\"ไปหาเจ้าคาโลมัน พูดกันให้รู้เรื่อง\" คิลพูดเสียงเข้ม ดวงตาเฟรินเป็นประกายแวบหนึ่งก่อนจะหลุบตาลง
\"มัน ... ไม่ ฉัน ... ฉันจะไปง้อมันทำไม มันไม่ต้องการฉันแล้ว เรื่องไรฉันจะไปสนมัน\"
\"นายเลิกปากแข็งซะที ดูสภาพตัวเองซะบ้าง\" ไหล่บางถูกจับเขย่า
\"ฉัน...\"
\"แล้วฉันก็คิดว่า เจ้านั่นน่าจะสภาพเหมือนๆกับนายนี่แหละ\"
\"ไม่มีทางหรอก ไอ้เจ้าชายขี้เก๊กนั่น ตอนมันบอกเลิกฉันสีหน้ามันไม่เปลี่ยนเลยซักนิด\" ยิ่งพูดก็ยิ่งตอกย้ำจนน้ำตาชักจะไหลออกมาอีก
\"มันบอกนายว่าจะยอมพบนายถ้าฉันอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ แสดงว่ามันไม่มั่นใจว่าจะห้ามใจตัวเองได้\"
\"จริงเหรอ\" เสียงเฟรินอ่อนลง นัยน์ตาเริ่มมีประกาย
\"เรื่องใจหมอนั่น นายน่าจะรู้ดีที่สุด\" หญิงสาวนึกถึงคนแข็งนอกอ่อนใน คนที่หล่อนยั่วขึ้นทุกที
\"ต้องลองไปหามันดู ถึงจะรู้เรื่อง\" คิลสำทับ
เฟรินดูลังเลแต่ในที่สุดเจ้าตัวดีก็พยักหน้า
ข่าวไม่คาดฝันถูกส่งมารายงานในวันรุ่งขึ้น เมื่อคิงบาโรส่งสารด่วนมาแจ้งว่าเจ้าชายคาโลยังกลับไปไม่ถึงคาโนวาล
===============================================================================
เจ้าชายน้ำแข็งที่เย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งใดๆกลับคาโนวาลไปในสามวันถัดมา สวนกับคิลที่เพิ่งจะเดินทางมาถึงพอดี นักฆ่าหนุ่มเดินดุ่มๆเข้ามาในวังสวนกับนางกำนัลสองสามคน ทั้งสองบอกว่าเจ้าหญิงอยู่ที่สวนสมเด็จพระราชินี คิลจึงขอหนูยักษ์จากโกโดมมาเป็นพาหนะควบออกจากวังไป พอเดินๆไปไปสักพัก ก็พบร่างบางนอนตาเหม่อลอยอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ แสงตะวันยามเย็นส่องกระทบร่างงามท่ามกลางดอกไม้หลากสีชวนให้รู้สึกเลือนลางเหมือนภาพฝัน
ทำไมเจ้าเพื่อนตัวแสบของเขาช่างดูเปราะบางเหมือนจะสลายหายไปกับผืนดิน
เฟรินนอนคิดถึงใครบางคนที่จากไป คนใจดำ ตอนนั้นเธอไม่น่าไปขอร้องเจ้านั่นให้เสียฟอร์มเลย ตลอดสามวันที่ผ่านมาคาโลเอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรเลยสักคำอย่างไม่น่าเชื่อว่ามนุษย์ธรรมดาจะทำได้ แม้แต่หน้าของเธอเขาก็ยังไม่มอง จนเฟรินได้แต่แอบไปร้องไห้คนเดียวอยู่ในห้อง คาโล ปกตินายไม่เป็นแบบนี้นี่ ต่อให้โกรธแค่ไหนก็ไม่ทำเย็นชาแบบนี้ ตอนกลับไปก็ไม่ลา เธอได้แต่ไปแอบยืนส่งจากหน้าต่าง ยิ่งคิดๆไป น้ำตาใสๆก็ไหลเป็นทางออกจากดวงตาสีน้ำตาลคู่สวย
หรือเจ้านักรบปีศาจนั่นมันจะกระชากวิญญาณเขาไปด้วย ทำไมเขาจึงรู้สึกอ้างว้าง ว่างเปล่าเหมือนร่างกายเป็นเพียงกิ่งไม้แห้งผาก
\"ไง พวกนายจะแต่งกันวันไหนกำหนดวันรึยัง?\" เสียงแว่วๆของเพื่อนซี้ทำให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์
\"คิล มาได้ไงเนี่ย\" เฟรินรีบหันไปปาดน้ำตาทิ้ง
\"ฉันได้ข่าวว่าพวกนายมาที่เดมอสนี่ ท่าทางพวกนายจะสมควรแก่เวลาแล้วซิ ฉันกลัวพลาดฉากหนุกๆก็เลยรีบมา\" น้ำเสียงกลั้วหัวเราะ \"ความจริงก็ไม่น่าเชื่อว่าคาโลมันจะยอมรอนานขนาดนี้เลยนะ เจ้านั่นมันบ้ารักนายจะตาย\" คิลยิ้มยั่วๆ โดยไม่ทันสังเกตเพื่อนซี้ที่นั่งนิ่งราวกับก้อนหิน
\"ไม่หรอก เราเลิกกันแล้ว\" เฟรินลุกขึ้นยืนทั้งๆที่หันหน้าไปทางอื่น สองมือปัดเศษใบไม้ออกจากตัว
คำพูดนิ่งๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบที่ทำเอานักฆ่าแห่งซาเรสอึ้งไปหลายวินาที
\"ล้อเล่นน่า ก็พวกนายคบกันมาตั้งนาน\" คิลยังไม่อยากจะเชื่อหู ดวงตาสีม่วงจ้องมองเพื่อนสาวตาไม่กระพริบ หวังจะจับพิรุธคนชอบอำ \"พวกนายเลิกกันเพราะอะไร อย่าบอกนะว่านอกใจ\" คิลนึกถึงเรื่องบรรดาหนุ่มๆสาวๆที่เข้ามาข้องแวะกับทั้งคู่ตามประสาคนหน้าตาดี แต่พอมองหน้าเจ้าเพื่อนซี้ที่ยังคงเหมือนสาวรุ่น คำตอบก็แวบขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย
\"อย่าบอกนะว่าเรื่องนั้น\"
\"นายก็ไปถามไอ้น้ำแข็งงี่เง่านั่นดูสิ\" น้ำเสียงยังคงสงบ
\"แล้วมันอยู่ไหนล่ะ\"
\"กลับคาโนวาลไปเมื่อกี้นี้เอง\"
ที่แท้ม้าที่สวนกันไกลๆก็เป็นคาโลนี่เอง
\"แล้วนายจะทำไงต่อไป\"
\"ก็ไม่ทำไง หาแฟนใหม่เป็นปีศาจหนุ่มรูปหล่อมั้ง หรือไม่ก็อยู่กับพ่อสองคนไปจนตาย\" ว่าแล้วเจ้าตัวก็ยักไหล่
\"เฟริน...\" นักฆ่าหนุ่มที่บัดนี้ตัวสูงกว่าอดีตหัวขโมยมากแล้วเอื้อมมือไปแตะไหล่เพื่อนเป็นเชิงปลอบใจ เฟรินสะดุ้งนิดหนึ่งก่อนที่ไหล่บางจะสั่นระริกด้วยแรงสะอื้น คิลดึงร่างเธอให้หันกลับมา ดวงหน้าหวานอาบไปด้วยน้ำตา เขาไม่รู้จะปลอบยังไงจึงได้แต่ยืนนิ่งให้เพื่อนที่เคยห้าวแสนห้าวซบอกร้องไห้โดยมีมือใหญ่โอบไว้เบาๆ
\"แหะๆ ไม่นึกว่าจะยังร้องได้อีกนะเนี่ย คิดว่าร้องจนน้ำตาแห้งไปหมดแล้วซะอีก\" เจ้าตัวแสบรีบออกตัวก่อนแก้เขิน ทั้งสองนั่งกินอาหารเย็นที่มีคนยกมาให้ที่ระเบียง เจ้าหญิงแห่งเดมอสเอาแต่มองออกไปข้างนอกโดยไม่แตะต้องอาหารเลย นักฆ่าแห่งซาเรสมองหน้าบวมๆของเฟรินแล้วก็ถอนหายใจเฮือก
\"ตกลง นายจะไม่แก่ไปอีกนานว่างั้น ทีนี้พอรู้ชัดคาโลมันก็บอกเลิกนายเลย\"
\"...\" หล่อนนิ่งแทนคำตอบ คิลมองไปที่สวนพลางนึกถึงเพื่อนอีกคน
คาโล แกคิดอะไรอยู่ จะเลิกกันเพราะเรื่องนี้จริงๆเรอะ
\"แล้วนายล่ะคิล เป็นไงบ้าง งานนักฆ่าของนายไปได้สวยไหม\"
\"ก็เรื่อยๆ อ้อ พ่อฉันตายเมื่อปีที่แล้ว\"
\"พ่อนาย... มีคนฆ่าพ่อนายได้ด้วยเหรอ\" เรื่องนี้เรียกความสนใจของหญิงสาวให้หันกลับมา ดวงตาสีม่วงยังคงนิ่ง
\"เผอิญงานที่พี่รับมาแล้วมันเกิดยากเกินการ พ่อเลยรับไปทำแทนแล้วก็สู้เค้าไม่ได้ ก็เท่านั้น\" คิลยอมพูดเรื่องตัวเองยาวกว่าปกติ หวังดึงเพื่อนสาวออกจากห้วงทุกข์
\"เสียใจเรื่องพ่อนายด้วยนะ\"
\"เรื่องธรรมดาของนักฆ่า ฉันเสียใจแต่ก็ทำใจได้แล้วล่ะ\"
\"อืม\"
บรรยากาศเงียบเหงาลงอีกครั้งจนคิลรู้สึกเบื่ออาหารตามเฟรินไปด้วย จึงวางอุปกรณ์การกินลงพลางพยายามนึกหาเรื่องคุย
\"กินเสร็จแล้ว เดินกันซักกระดานนะ\" นักฆ่าจากซาเรสชวนเจ้าหญิงแห่งเดมอสเดินหมากหลังจากที่ไม่ได้เดินกันมาหลายปี
\"ก็ได้\" หญิงสาวตอบด้วยสีหน้าสงบ
\"รุกฆาต\" เสียงคิลร้องอย่างยินดื เขาไม่เคยชนะเจ้านี่มานานแค่ไหนแล้วนะ เฟรินส่ายหน้าวืดๆแล้วขยับคิงหนี เปิดทางให้เรือเล็งคิงของคิลแทน
\"รุกฆาตเหมือนกัน\"
เกมค่อยๆสนุกสนานขึ้นเรื่อยๆ เจ้าหญิงแห่งเดมอสหัวเราะออกมาหลายครั้งจนคิลเบาใจ
เจ้านี่คงไม่เป็นใรมั้ง เมื่อก่อนขนาดจะเป็นจะตายมันยังยิ้มได้
สหายเก่าเดินกันจนจบไปหลายเกมแล้วคิลก็รู้สึกง่วงขึ้นมาเพราะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางจึงลากลับห้องไปนอน เจ้าตัวแสบก็ใจดีพาไปส่งถึงห้อง แต่พอล้มตัวลงนอนนักฆ่าหนุ่มเกิดรู้สึกอดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้ นอนเท่าไหร่ก็ข่มตาหลับไม่ลง ในที่สุดก็ตัดสินใจไปดูอาการเพื่อนอีกครั้ง พอประตูห้องเปิดออก คิลก็ต้องประหลาดใจที่เห็นเฟรินยังยืนนิ่งอยู่หน้าห้องเขา
\"อ้าว นายไม่ง่วงแล้วเหรอ\" เจ้าหล่อยเอ่ยทักก่อน
\"แล้วนายล่ะ\"
\"ฉันนอนไม่หลับ\" เจ้าตัวว่าแล้วก็ยิ้มจืดๆ \"ว่าจะลองขอนอนกับนายดู ให้นายตัดหน้าไอ้คนงี่เง่านั่นซะเลย\" เจ้าตัวดีที่พูดจาสองแง่สองง่ามแสยะแยกเขี้ยว ถ้าเป็นปกติคิลคงเขินเขกหัวมันแก้เขินไปแล้ว แต่หน้าเศร้าๆนั้นทำเอาเขาพลอยซึมไปด้วย
\"นายจะอยู่นานแค่ไหน\"
\"ตอนแรกว่าจะอยู่สักสี่ห้าวันแต่เปลี่ยนใจแล้ว\"
\"หือ\" คิ้วเรียวขมวดมุ่น
\"ว่าจะอยู่สักปี นายจะเลี้ยงฉันมั้ยล่ะ\"
\"แค่นี้สบายมาก ตอนนี้ฉันรวยแล้ว\" ดวงตากลมโตเป็นประกายขึ้นทันใด \"ว่าแต่ที่บ้านนายไม่ว่าเหรอ\"
\"ไม่หรอก ถึงฉันจะอยู่นี่เค้าก็สั่งงานฉันได้\"
\"ป่าวฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องงาน ฉันหมายถึงเมียนาย\" รอยยิ้มกวนๆที่คุ้นเคยปรากฎบนใบหน้าหวาน
พูดมาถึงตรงนี้กำปั้นที่เคยยั้งเอาไว้ก็เขกลงบนหัวคนปากมากทันที
\"ไม่มีโว้ย\"
\"แล้วนายกะเรนอนคนสวยอ่ะ\"
\"ไม่รู้ ไม่ได้เจอมาหลายปีแล้ว\" ดวงตาสีม่วงเสมองไปทางอื่น
\"หึหึ สงสัยตอนนี้คงลูกสามแล้ว นายนี่มันอ่อนหัดจริงๆเลยคิล ตอนนั้นบอกว่าจะช่วยก็ทำหยิ่งอยู่ได้\" คิลต้องส่ายหัวกับเสียงหงุงหงิงกวนประสาท กับดวงหน้าทะเล้นที่แม้จะน้อยกว่าปกติ
เจ้าบ้าเอ้ย พอหุบปากก็ร้องไห้ พออ้าปากก็เป็นกวนประสาทชาวบ้านทันที
\"นายจะอยู่จริงๆนะ\" เสียงเล็กเว้าวอน
\"ก็นายบอกเองว่าจะเลี้ยงฉันไม่ใช่รึ\" ชายหนุ่มยักไหล่
\"ขอบใจ คิล\" เฟรินพึมพำเบาๆแล้วดวงตาสีน้ำตาลก็เงยขึ้นสบกับดวงตาสีม่วงอย่างจริงใจ
แล้วทั้งคู่ก็คุยกันจนหลับไปในห้องรับแขกอันอบอุ่น
เจ้าหญิงแห่งเดมอสใช้เวลาทุกๆวันไปกับเพื่อนเก่า ทั้งท่องเที่ยว เดินหมาก ซ้อมดาบ ทำทุกๆอย่างที่ทั้งคู่จะคิดได้จนแทบจะไม่มีเวลาว่าง แต่เมื่ออยู่คนเดียว ความเงียบที่รายล้อมที่มาพร้อมกับเงาของใครบางคน ก็ทำให้เธอรู้สึกอ้างว้างจนแทบทนไม่ได้
ทั้งๆที่เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จากฤดูร้อนจนใบไม้พากันร่วงหล่น ไม่มีวันไหนที่เธอจะไม่คิดถึงเจ้าหมอนั่น หรือการลบมันออกจากใจจะต้องใช้เวลาชั่วชีวิต
ชั่วชีวิตที่แสนยาวนานจบน่าเจ็บใจ
เรื่องที่เฟรินยังทำใจไม่ได้คิลก็พอดูออกแม้ว่าเจ้าตัวจะพยายามกลบเกลื่อนทำเป็นร่าเริงเท่าไหร่ก็ตาม จนในคืนที่ลมหนาวพัดใบไม้ใบสุดท้ายในสวนร่วงลง คิลได้ยินเสียงคนเดินดังอยู่นอกห้องจึงตัดสินใจออกไปดู
แสงจันทร์กระจ่างส่องให้เห็นร่างบางเดินไปเดินมาอยู่ในสวนเหมือนคนเสียสติ น้ำตาที่ไหลอาบแก้มสะท้อยแสงเป็นประกาย คิลรีบวิ่งออกไปดูพร้อมกับคลุมเสื้อลงบนร่างเพื่อนสาว หล่อนพยายามปาดน้ำตาทิ้งแต่มันก็ยังไหลออกมาราวกับไม่มีที่สิ้นสุด
\"แหะๆ ฉันนอนไม่หลับอีกแล้ว พอเดินคิดอะไรเล่นๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง\" สภาพของเจ้าตัวแสบในตอนนี้ทำเอานักฆ่าหนุ่มนิ่งอึ้ง ดวงหน้าซูบซีด ดวงตาช้ำ ร่างกายก็ดูบอบบางลงมาก แม้เจ้าหล่อนพยายามยิ้ม แต่ก็ดูจืดชืดสิ้นดี
คาโล แกทำเจ้าเฟรินปางตายแล้วนะ ไอ้บ้าเอ๊ย
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้ความรักสะเทือนเอเดนทะลุเดมอสที่ดังไปทั่วของพวกนายมันจะจบลงแค่นี้
\"ไปคาโนวาลกันเถอะ\"
\"หือ\"
\"ไปหาเจ้าคาโลมัน พูดกันให้รู้เรื่อง\" คิลพูดเสียงเข้ม ดวงตาเฟรินเป็นประกายแวบหนึ่งก่อนจะหลุบตาลง
\"มัน ... ไม่ ฉัน ... ฉันจะไปง้อมันทำไม มันไม่ต้องการฉันแล้ว เรื่องไรฉันจะไปสนมัน\"
\"นายเลิกปากแข็งซะที ดูสภาพตัวเองซะบ้าง\" ไหล่บางถูกจับเขย่า
\"ฉัน...\"
\"แล้วฉันก็คิดว่า เจ้านั่นน่าจะสภาพเหมือนๆกับนายนี่แหละ\"
\"ไม่มีทางหรอก ไอ้เจ้าชายขี้เก๊กนั่น ตอนมันบอกเลิกฉันสีหน้ามันไม่เปลี่ยนเลยซักนิด\" ยิ่งพูดก็ยิ่งตอกย้ำจนน้ำตาชักจะไหลออกมาอีก
\"มันบอกนายว่าจะยอมพบนายถ้าฉันอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ แสดงว่ามันไม่มั่นใจว่าจะห้ามใจตัวเองได้\"
\"จริงเหรอ\" เสียงเฟรินอ่อนลง นัยน์ตาเริ่มมีประกาย
\"เรื่องใจหมอนั่น นายน่าจะรู้ดีที่สุด\" หญิงสาวนึกถึงคนแข็งนอกอ่อนใน คนที่หล่อนยั่วขึ้นทุกที
\"ต้องลองไปหามันดู ถึงจะรู้เรื่อง\" คิลสำทับ
เฟรินดูลังเลแต่ในที่สุดเจ้าตัวดีก็พยักหน้า
ข่าวไม่คาดฝันถูกส่งมารายงานในวันรุ่งขึ้น เมื่อคิงบาโรส่งสารด่วนมาแจ้งว่าเจ้าชายคาโลยังกลับไปไม่ถึงคาโนวาล
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น