ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องคืนนั้น
อัพช้านิดอย่าว่ากัน ถ้าเสิร์ชดูจะรู้ว่าเราเป็นคนโลภแต่งหลายฟิค แต่รับรองไม่หายไปไหนตราบใดที่ยังมีคนมาอ่าน
*****************************************************************************************
“…ฉันรักนายมากที่สุดยิ่งกว่าชีวิตของฉัน ถ้าไม่มีนายอยู่ฉันขอตายซะดีกว่า...” เสียงเล็กๆพยายามเก๊กให้เป็นเสียงใหญ่
“คาโลพูดอยางนั้นจริงๆเหรอเฟริน” เสียงนี้มาจากแองจี้ผู้ที่ตาโตไปกับเรื่องเล่าอันไม่น่าเชื่อ
“ช่าย” หัวขโมยไม่พูดเปล่าพลางยักไหล่ “แล้วตอนนั้นฉันก็เลยตอบไปว่า ถ้านายขาดฉันไม่ได้ขนาดนั้นฉันจะยอมกลับไปด้วยก็ได้”
“คุณคาโลพูดถึงขนาดนั้น ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ” แม้แต่เรนอนก็ไม่อยากเชื่อ
“จะทำไงได้ล่ะ ก็หมอนั่นมันหลงฉันซะจนหน้ามืด ถ้าฉันไม่ยอมรับรักมันๆคงคลั่งอาละวาดเสียผู้เสียคนแน่ ไอ้ฉันมันคนดีกลัวคนอื่นเดือดร้อน ก็เลยต้องกลับมาอย่างเสียไม่ได้” บทง้อสาวของคาโลที่สกอร์ปิโอถูกนำมาใส่ไข่อย่างไม่เหลือชิ้นดีด้วยความสนุกปากของเจ้าคนปากพล่อย ทำเอาแองเจลิน่านึกเสียใจแทนเจ้าชายแห่งคาโนวาลอยู่ครามครันที่มาหลงรักคนอย่างมันจนโดนเอามาเผาเละแบบนี้
“ดึกแล้ว หยุดโม้แล้วไปนอนซะ” เสียงมาทิลด้าดังขึ้น เรนอนมีสีหน้าเสียดายหน่อยๆเพราะกำลังมัน
“ครับ ไปกันเถอะแองจี้ ฉันเริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน” เฟรินอ้าปากหาว พลางลากเพื่อนร่วมห้องจอมดุที่ต้องมาร่วมห้องกันตอนปีสามกลับไปนอนห้องข้างๆ
แองจี้มองมือที่ลากแขนตนพลางคิดถึงตอนมาร่วมห้องกันใหม่ๆแล้วก็นึกขำ ตอนขึ้นปีสามวันแรกเจ้าตัวดีอาละวาดจนพวกเธอกับคาโลปวดประสาท เจ้าหล่อนโวยวายจะไม่ยอมย้ายท่าเดียว จนสามสาวอยากจะแพ่นกบาลเข้าให้
ไม่ได้อยากง้อให้มันมาอยู่ด้วยสักนิด
แต่ผู้หญิงทั้งแท่งมันจะไปนอนกับผู้ชายสองคนได้ยังไงเล่า
แต่มันก็อ้างว่ามันก็นอนกับผู้หญิงไม่ได้เหมือนกัน สยิว
แล้วคาโลก็ลากตัวมันหายไปพักใหญ่แล้วก็กลับมาแบบหน้าแดงๆทั้งคู่ให้เพื่อนๆพากันสงสัย เจ้าชายน้ำแข็งไม่ยอมพูดอะไรซึ่งก็ไม่มีใครกล้าถาม ส่วนเจ้าตัวดีก็เดินไปเก็บของอย่างเรียบร้อยผิดปกติ แล้วก็ไม่ยอมเอ่ยปากถึงเรื่องที่เกิดขึ้นสักคำไม่ว่าจะถูกคาดคั้นเท่าไหร่ก็ตาม
“พรุ่งนี้ก็หมดเทอมแล้วสิ” เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลทิ้งกายลงบนเตียงพลางมองข้าวของที่เก็บไว้เรียบร้อยแล้ว(ด้วยการบังคับของสามสาว) “เธอจะกลับบ้านเลยมั้ยแองจี้”
“กลับเลย เพราะมีธุระต้องไปทำนิดหน่อย” เสียงดังมาจากในห้องน้ำ
“อืม มีแต่ฉันที่ยังไม่รู้จะทำไงหรือนี่ บ้านก็ไม่มีให้กลับซะด้วย”
“ก็กลับเดมอสของนายไปสิ”
“มันยากนา ขนาดตอนนั้นไปกันตั้งหลายคนแถมมีพี่อาร์เธอกับพี่โรเวนอยู่ด้วยยังแทบม่อง”
“แล้วพ่อมาดัสของนายล่ะ”
“ไม่ได้ข่าวเลย สงสัยหลงสาวๆสวยๆอยู่เกาะทางใต้ไม่กลับมาแล้วมั้ง”
“นายก็ไปเกาะทางใต้บ้างสิ” แองเจลิน่าเดินเช็ดผมมานั่งเตียงข้างๆ เฟรินจึงคว้าผ้าเช็ดตัวตรงไปห้องน้ำบ้าง
“น่าสนๆ” สาวน้อยพยักหน้าหงึก “เสียแต่ว่าฉันมันไร้น้ำยาซะแล้วนี่สิ” ว่าแล้วเจ้าตัวดีก็ยิ้มตาเป็นประกายก่อนหลบคทาที่ฟาดมาอย่างไม่ยั้งพลิ้วกายเข้าห้องน้ำไป
“เฟริน อาจารย์คิงชามัลเรียกนายไปพบพรุ่งนี้เช้า” เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นพร้อมกับเสียงเย็นๆของหัวหน้าป้อม เสียงอู้อี้ดังออกมาจากห้องน้ำฟังไม่รู้เรื่อง
“เดี๋ยวฉันปลุกให้” เสียงใสๆของแองจี้ตอบแทน เสียงฝีเท้าจึงค่อยๆห่างจากประตูออกไป
แล้วราตรีก่อนสุดท้ายของปีสามก็สิ้นสุดลง
“มีอะไรเหรอฮะ อาจารย์”
น้ำเสียงงัวเงียจากผู้มีศักดิ์เป็นหลานทำเอาคิ้วคิงชามัลขมวดมุ่น นี่ขนาดมีคนตั้งใจปลุกจนเห็นรอยช้ำเล็กๆที่หน้าผาก มันยังมาถึงก่อนพิธีจบการศึกษาแค่ 3 นาที แถมหัวหูยุ่งเหยิง เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ไม่สมกับยศเจ้าหญิงแห่งบารามอสแม้แต่นิดเดียว
“เธอควรจะพูดว่าเพคะ เฟลิโอน่า” ดวงตาหรี่ลงอย่างหงุดหงิด หรือหนึ่งปีที่ผ่านมากับสามสาวจะสูญเปล่า
“เพคะ” ปากเล็กๆหาวอีกรอบ ผู้มีศักดิ์เป็นตาได้แต่ส่ายหัวปลงชีวิต
“ได้ยินว่ามาดัสไม่ได้ติดต่อมาเลยหรือ”
“ฮะ…เอ้ย เพคะ” คราวนี้สาวเจ้าดูตื่นมากกว่าเมื่อกี้เพราะความประหลาดใจ
“แล้วจ้าวเอวิเดสล่ะ”
“ก็ไม่มีฮะ...เพคะ” หัวสีน้ำตาลส่ายดึบๆ
“งั้นสนใจจะไปอยู่บารามอสมั้ย”
“หา…เพคะ” ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง แต่ก็ยังไม่ลืมที่พระเจ้าตาสอนสั่ง
“ยังไงเธอก็สืบเชื้อสายมาจากท่านพี่และอลิเซีย มันไม่แปลกเลยสักนิดที่เธอควรจะรู้จักบารามอสที่ทั้งคู่รักหรือทำความรู้จักกับญาติๆของเธอ” ดวงตาคมกริบจ้องมองมาที่เธอนิ่ง “และบางที การไปอยู่ในวังสักสองสามเดือนอาจจะทำให้ความป่าเถื่อนของเธอลดลงไปได้บ้าง”
คำปรามาสนั้นทำเอาเฟรินยิ้มแหย เธอไม่ได้เป็นคนบ้าสงครามสักหน่อย รู้สึกว่าการอยู่ป้อมอัศวินจะทำให้ในสายตาพระเจ้าตาคนนี้แล้วเธอเหมือนลิงเถื่อนขี้เซา
เมื่อเห็นคนเป็นหลานนิ่งไปไม่ตอบทันทีพระราชาแห่งบารามอสก็รีบต่อความโดยไม่รอช้า
“ฉันไม่ได้บังคับเธอหรอกนะ ถ้าจะไปก็บอกฉันก่อนอาหารค่ำวันนี้ ไปได้”
“ฮะ...เพคะ” คำตอบรับทำให้พระเจ้าตาคิ้วกระตุกก่อนที่ร่างบางจะเดินงงๆออกมา
*****************************************************************************************
“…ฉันรักนายมากที่สุดยิ่งกว่าชีวิตของฉัน ถ้าไม่มีนายอยู่ฉันขอตายซะดีกว่า...” เสียงเล็กๆพยายามเก๊กให้เป็นเสียงใหญ่
“คาโลพูดอยางนั้นจริงๆเหรอเฟริน” เสียงนี้มาจากแองจี้ผู้ที่ตาโตไปกับเรื่องเล่าอันไม่น่าเชื่อ
“ช่าย” หัวขโมยไม่พูดเปล่าพลางยักไหล่ “แล้วตอนนั้นฉันก็เลยตอบไปว่า ถ้านายขาดฉันไม่ได้ขนาดนั้นฉันจะยอมกลับไปด้วยก็ได้”
“คุณคาโลพูดถึงขนาดนั้น ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ” แม้แต่เรนอนก็ไม่อยากเชื่อ
“จะทำไงได้ล่ะ ก็หมอนั่นมันหลงฉันซะจนหน้ามืด ถ้าฉันไม่ยอมรับรักมันๆคงคลั่งอาละวาดเสียผู้เสียคนแน่ ไอ้ฉันมันคนดีกลัวคนอื่นเดือดร้อน ก็เลยต้องกลับมาอย่างเสียไม่ได้” บทง้อสาวของคาโลที่สกอร์ปิโอถูกนำมาใส่ไข่อย่างไม่เหลือชิ้นดีด้วยความสนุกปากของเจ้าคนปากพล่อย ทำเอาแองเจลิน่านึกเสียใจแทนเจ้าชายแห่งคาโนวาลอยู่ครามครันที่มาหลงรักคนอย่างมันจนโดนเอามาเผาเละแบบนี้
“ดึกแล้ว หยุดโม้แล้วไปนอนซะ” เสียงมาทิลด้าดังขึ้น เรนอนมีสีหน้าเสียดายหน่อยๆเพราะกำลังมัน
“ครับ ไปกันเถอะแองจี้ ฉันเริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน” เฟรินอ้าปากหาว พลางลากเพื่อนร่วมห้องจอมดุที่ต้องมาร่วมห้องกันตอนปีสามกลับไปนอนห้องข้างๆ
แองจี้มองมือที่ลากแขนตนพลางคิดถึงตอนมาร่วมห้องกันใหม่ๆแล้วก็นึกขำ ตอนขึ้นปีสามวันแรกเจ้าตัวดีอาละวาดจนพวกเธอกับคาโลปวดประสาท เจ้าหล่อนโวยวายจะไม่ยอมย้ายท่าเดียว จนสามสาวอยากจะแพ่นกบาลเข้าให้
ไม่ได้อยากง้อให้มันมาอยู่ด้วยสักนิด
แต่ผู้หญิงทั้งแท่งมันจะไปนอนกับผู้ชายสองคนได้ยังไงเล่า
แต่มันก็อ้างว่ามันก็นอนกับผู้หญิงไม่ได้เหมือนกัน สยิว
แล้วคาโลก็ลากตัวมันหายไปพักใหญ่แล้วก็กลับมาแบบหน้าแดงๆทั้งคู่ให้เพื่อนๆพากันสงสัย เจ้าชายน้ำแข็งไม่ยอมพูดอะไรซึ่งก็ไม่มีใครกล้าถาม ส่วนเจ้าตัวดีก็เดินไปเก็บของอย่างเรียบร้อยผิดปกติ แล้วก็ไม่ยอมเอ่ยปากถึงเรื่องที่เกิดขึ้นสักคำไม่ว่าจะถูกคาดคั้นเท่าไหร่ก็ตาม
“พรุ่งนี้ก็หมดเทอมแล้วสิ” เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลทิ้งกายลงบนเตียงพลางมองข้าวของที่เก็บไว้เรียบร้อยแล้ว(ด้วยการบังคับของสามสาว) “เธอจะกลับบ้านเลยมั้ยแองจี้”
“กลับเลย เพราะมีธุระต้องไปทำนิดหน่อย” เสียงดังมาจากในห้องน้ำ
“อืม มีแต่ฉันที่ยังไม่รู้จะทำไงหรือนี่ บ้านก็ไม่มีให้กลับซะด้วย”
“ก็กลับเดมอสของนายไปสิ”
“มันยากนา ขนาดตอนนั้นไปกันตั้งหลายคนแถมมีพี่อาร์เธอกับพี่โรเวนอยู่ด้วยยังแทบม่อง”
“แล้วพ่อมาดัสของนายล่ะ”
“ไม่ได้ข่าวเลย สงสัยหลงสาวๆสวยๆอยู่เกาะทางใต้ไม่กลับมาแล้วมั้ง”
“นายก็ไปเกาะทางใต้บ้างสิ” แองเจลิน่าเดินเช็ดผมมานั่งเตียงข้างๆ เฟรินจึงคว้าผ้าเช็ดตัวตรงไปห้องน้ำบ้าง
“น่าสนๆ” สาวน้อยพยักหน้าหงึก “เสียแต่ว่าฉันมันไร้น้ำยาซะแล้วนี่สิ” ว่าแล้วเจ้าตัวดีก็ยิ้มตาเป็นประกายก่อนหลบคทาที่ฟาดมาอย่างไม่ยั้งพลิ้วกายเข้าห้องน้ำไป
“เฟริน อาจารย์คิงชามัลเรียกนายไปพบพรุ่งนี้เช้า” เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นพร้อมกับเสียงเย็นๆของหัวหน้าป้อม เสียงอู้อี้ดังออกมาจากห้องน้ำฟังไม่รู้เรื่อง
“เดี๋ยวฉันปลุกให้” เสียงใสๆของแองจี้ตอบแทน เสียงฝีเท้าจึงค่อยๆห่างจากประตูออกไป
แล้วราตรีก่อนสุดท้ายของปีสามก็สิ้นสุดลง
“มีอะไรเหรอฮะ อาจารย์”
น้ำเสียงงัวเงียจากผู้มีศักดิ์เป็นหลานทำเอาคิ้วคิงชามัลขมวดมุ่น นี่ขนาดมีคนตั้งใจปลุกจนเห็นรอยช้ำเล็กๆที่หน้าผาก มันยังมาถึงก่อนพิธีจบการศึกษาแค่ 3 นาที แถมหัวหูยุ่งเหยิง เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ไม่สมกับยศเจ้าหญิงแห่งบารามอสแม้แต่นิดเดียว
“เธอควรจะพูดว่าเพคะ เฟลิโอน่า” ดวงตาหรี่ลงอย่างหงุดหงิด หรือหนึ่งปีที่ผ่านมากับสามสาวจะสูญเปล่า
“เพคะ” ปากเล็กๆหาวอีกรอบ ผู้มีศักดิ์เป็นตาได้แต่ส่ายหัวปลงชีวิต
“ได้ยินว่ามาดัสไม่ได้ติดต่อมาเลยหรือ”
“ฮะ…เอ้ย เพคะ” คราวนี้สาวเจ้าดูตื่นมากกว่าเมื่อกี้เพราะความประหลาดใจ
“แล้วจ้าวเอวิเดสล่ะ”
“ก็ไม่มีฮะ...เพคะ” หัวสีน้ำตาลส่ายดึบๆ
“งั้นสนใจจะไปอยู่บารามอสมั้ย”
“หา…เพคะ” ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง แต่ก็ยังไม่ลืมที่พระเจ้าตาสอนสั่ง
“ยังไงเธอก็สืบเชื้อสายมาจากท่านพี่และอลิเซีย มันไม่แปลกเลยสักนิดที่เธอควรจะรู้จักบารามอสที่ทั้งคู่รักหรือทำความรู้จักกับญาติๆของเธอ” ดวงตาคมกริบจ้องมองมาที่เธอนิ่ง “และบางที การไปอยู่ในวังสักสองสามเดือนอาจจะทำให้ความป่าเถื่อนของเธอลดลงไปได้บ้าง”
คำปรามาสนั้นทำเอาเฟรินยิ้มแหย เธอไม่ได้เป็นคนบ้าสงครามสักหน่อย รู้สึกว่าการอยู่ป้อมอัศวินจะทำให้ในสายตาพระเจ้าตาคนนี้แล้วเธอเหมือนลิงเถื่อนขี้เซา
เมื่อเห็นคนเป็นหลานนิ่งไปไม่ตอบทันทีพระราชาแห่งบารามอสก็รีบต่อความโดยไม่รอช้า
“ฉันไม่ได้บังคับเธอหรอกนะ ถ้าจะไปก็บอกฉันก่อนอาหารค่ำวันนี้ ไปได้”
“ฮะ...เพคะ” คำตอบรับทำให้พระเจ้าตาคิ้วกระตุกก่อนที่ร่างบางจะเดินงงๆออกมา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น