ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความรักเก้าปี
ก่อนหน้านี้ไม่นาน ...
ท้องฟ้าสีแดงฉานในยามเย็นของเดมอสอาบไล้นวลแก้มที่นองไปด้วยน้ำตาของเจ้าหญิงคนสวย
\"อย่าร้องไห้\" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างแข็งกระด้าง
\"ไม่ได้ร้องโว้ย...!\" เจ้าหญิงหัวขโมยตะโกนกลับอย่างไม่ลดละ
\"แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่\" คนตัวสูงเอ่ยอย่างระอา
\"เหงื่อ เหงื่อมันไหลออกจากตาเฟ้ย นายทำฉันเหนื่อย\"
คาโลไม่ต่อคำอีก หันหลังเดินจากไปอย่างไม่แยแส ทำเอาคนเหนื่อยใจหายจนอยากจะร้องตะโกนดังๆ
\"ต่อจากนี้เราจะไม่พบกันอีก นายจะหายไปจากชีวิตฉัน\" คำพูดเย็นชาซึ่งทำเอาหัวขโมยช็อคที่สุดในชีวิตดังก้องอยู่ในหัว แม้สมองจะเข้าใจ แต่การสั่งห้ามหัวใจมันช่างยากลำบากเหลือเกิน
\"พวกเจ้าเริ่มสังเกตเห็นแล้วสินะ\" เสียงทุ้มต่ำของราชาปีศาจเอ่ยขึ้นในห้องโถงกว้างใหญ่หรูหราที่มีแต่คนเพียงสามคน
\"...\" เจ้าชายคาโลนิ่งเงียบ แม้แต่เฟรินก็ยังนิ่งอึ้งไป
คนสามคนที่ยืนอยู่นั้น คนหนึ่งเป็นสาวน้อยแรกแย้ม ส่วนอีกสองคนเป็นชายหนุ่มเต็มตัว ภาพคนรักที่บัดนี้เริ่มดูต่างวัยกันขึ้นไปทุกที
\"เฟลิโอน่าจะไม่แก่ลง ไม่ว่าจะอีกสิบหรือยี่สิบปี ช่วงเวลาของลูกข้านั้นเนิ่นนานเกินกว่ามนุษย์ธรรมดาอย่างเจ้าจะเข้าใจ\"
\"ไม่มีทางที่ท่านจะอยู่กับเฟลิน่าจนกว่าชีวิตของนางจะหาไม่\" สายตาของเจ้าปีศาจที่ทอดมองคนทั้งสองสงบนิ่ง
\"ไม่มีวิธีไหนที่จะทำให้หมอนี่อายุยืนเลยเหรอท่านพ่อ!\" น้ำเสียงคนเป็นลูกร้อนรน
\"ลูกพูดถึงการฝืนธรรมชาติ พวกเอเดนเสาะหาสิ่งนั้นมาตลอดแต่มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้\"
\"ลูกจะงดงามเช่นนี้ไปอีกเป็นร้อยๆปีเฟลิโอน่า แต่ชายที่เจ้ารักจะกลายเป็นเพียงผงธุลี\"
\"ลูกได้เลือกแล้ว ท่านพ่อ!\" หล่อนพูดอย่างหนักแน่น แม้น้ำตาจะคลอเบ้า ภาพการสิ้นสุดของชีวิตชายข้างกายผุดขึ้นมาในหัว แต่หัวใจที่เป็นของคนอื่นไปแล้ว จะห้ามได้อย่างไร
มือเล็กที่อยู่ในมือใหญ่เกร็งแน่น แต่มือใหญ่กลับคลายการเกาะกุมและตกลงข้างตัว
\"ข้าเข้าใจแล้ว\" ใบหน้าราวรูปสลักนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง
แต่สิ่งที่ถูกแช่แข็งจริงๆนั้นคือหัวใจของเฟริน
\"ต่อจากนี้เราจะไม่พบกันอีก นายจะหายไปจากชีวิตฉัน\" คำพูดดังมาจากคนที่ไม่แม้แต่จะชำเลืองมอง
คำพูดที่ทำเอาเฟรินแข็งทื่อไปทั้งร่างกาย
มองไม่เห็น มองอะไรไม่เห็นเลย โลกทั้งโลกถูกน้ำตาของหล่อนบังจนมืดมิด ระเบียงทางเดินที่เงียบสงบ เงาของเสาที่ทอดยาวบดบังจนเห็นใบหน้าคมคายได้ไม่ชัด ซึ่งความจริงหล่อนก็มองไม่เห็นสิ่งใดทั้งนั้น
เก้าปีกับความรักที่โง่เขลา!
ทำไมหล่อนไม่เคยรู้สึกตัวเลย แม้จะเริ่มสังเกตเห็นท่าทีแปลกๆของคาโลทุกครั้งที่มีอะไรมาสะกิดให้รู้สึกถึงเวลาที่หมุนผ่าน
เรียนจบ ปีใหม่ ฉลองวันเกิด สายตาของคาโลที่มองมาที่หล่อนมีบางครั้งที่แฝงไปด้วยความกังวลและเศร้าสร้อย แต่ก็กลับเป็นปกติในเวลาไม่นาน หล่อนสงสัยเหลือเกิน ว่าทำไมคาโลถึงไม่คิดจะลงเอยกับหล่อนเสียทีทั้งๆที่เขาก็แสดงความปรารถนาในตัวหล่อนอย่างมั่นคงมาตลอด
หล่อนกลับนึกไปทางอื่นเสียอีก ว่าความรักนั้นจืดจางลงไปแล้ว
ร่างสูงของเจ้าชายน้ำแข็งยืนนิ่ง
แม้ว่าเขาจะเริ่มรู้ตัวถึงความแตกต่างระหว่างเขากับหล่อน แต่เขาก็ยังยื้อมาถึงเก้าปี
เพราะว่ารักเหลือเกิน รักในดวงหน้าหวานๆ ดวงตากลมใส รอยยิ้มเจ้าเล่ห์และทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่งคำพูดโฉ่งฉ่างไร้ความเป็นกุลสตรี เขาก็ชินหูจนรู้สึกขาดไม่ได้
ช่วงห้าปีในเอดินเบิร์กที่เปี่ยมไปด้วยความสุข แม้จะทะเลาะกันไม่รู้กี่ครั้ง แม้ว่าความแตกต่างจะทำให้เข้าใจกันได้ยาก แต่ด้วยหัวใจที่ซื่อตรงต่อความรัก ทำให้เส้นทางของทั้งสองกลับมาบรรจบกันเสมอ
จวบจนวูบแรกที่ความกังวลเข้าเกาะกุมหัวใจของเจ้าชายน้ำแข็งให้ร้อนรุ่ม
วันจบการศึกษา หล่อนเข้ามาพร้อมกับดวงหน้าที่งดงามเหมือนตอนเจอกันครั้งแรก เฟรินหมุนตัวอยู่หน้ากระจกด้วยชุดที่สวยเหมือนดอกไม้ เวลาที่ผ่านไปและความรักที่งอกงามทำให้คนที่เป็นผู้ชายมาสิบห้าปีเริ่มชินกับการเป็นผู้หญิง เฟรินยิ้มแย้มอย่างร่าเริงและลากเขาไปส่องกระจกคู่กัน เขาเองก็ยอมถูกลากโดยดี
ช่วงเวลานี้ช่างมีความสุขเหลือเกิน เขารักเฟรินยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เขามั่นใจในความรักของหล่อนที่มอบให้เขาเต็มหัวใจ เวลาที่จะได้อยู่เคียงคู่กันไปตลอดชีวิตเหมือนอยู่ใกล้แค่เอื้อม
ภาพเด็กสาวสวยน่ารักกับชายหนุ่มรูปงามสะท้อนอยู่ในกระจก เป็นภาพที่สวยงามราวกับภาพวาด แต่กลับมีบางอย่างที่ดูไม่ลงตัว
เขาดูแก่กว่าเฟรินหลายปี
หล่อนไม่เปลี่ยนไปเลยจากตอนปีสอง หล่อนกลายเป็นผู้หญิงจริงๆ เป็นเด็กสาวที่งามสะพรั่ง และยังงามอยู่อย่างนั้นซึ่งห่างไกลกับคำว่าหญิงสาว
ในขณะที่เขากลายเป็นชายหนุ่มเต็มตัวที่สง่างาม รูปร่างสูงสมส่วนราวรูปปั้น ดวงหน้าราวกับรูปสลักที่หล่อเหลาสมวัย
ความไม่สบายใจเริ่มก่อตัวตั้งแต่วินาทีนั้น
เขาเริ่มสังหรณ์ว่าความรักนี้จะไม่ยืนยาว
\"เพราะฉันใช่มั้ย เพราะฉัน แกกลัวว่าอีกสิบปีจะกลายเป็นตาแก่หัวงูเคี้ยวหญ้าอ่อนใช่มั้ย ถ้าแกอยู่กับฉัน\"
\"นายดูถูกฉัน เฟริน\"
\"อะไรของแก แล้วมันอะไรของแก เราจะต้องเลิกกันเพราะเรื่องแค่นี้เรอะ!\" เฟรินแทบจะตะโกน
\"เราต่างกันเกินไปเฟริน คิดสิ อีกร้อยปีนายจะอยู่ยังไง\"
หญิงสาวก้มหน้างุด ทำไมหล่อนจะไม่เคยคิด แต่หล่อนไม่สนใจนี่
\"หนอย เกิดเป็นคนต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุดสิ อีกร้อยปีฉันก็หาแฟนใหม่ได้แปดคนแล้ว ฉันไม่ตายตามแกหรอกน่า เลิกหลงตัวเองซะที ไอ้น้ำแข็งงี่เง่า\" เสียงพึมพำเบาลงๆจนแทบไม่ได้ยิน
\"...\" คาโลนิ่งเงียบ
แค่คบกันเก้าปีที่กึ่งๆจะเหมือนเพื่อน หล่อนยังเสียใจขนาดนี้ ถ้าต้องตายจากกันในอนาคตข้างหน้า ความรักความหลังคงทำให้ชีวิตที่เหลืออยู่ของหล่อนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน
เฟรินก็รู้อยู่แก่ใจ
แกจะเลิกใช่มั้ยคาโล ตกลงแกจะหนีฉันใช่มั้ย ไม่ได้เด็ดขาด
ความเงียบอันเนิ่นนานเข้าปกคลุมทั้งคู่
\"ไม่เจอกันอีกเลยที่นายว่า ฉันว่ามันโหดไปหน่อยนะ นายไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ\" สาวน้อยเค้นเสียงสั่นๆออกมาอย่างยากเย็น พลางตรงเข้าไปเกาะแขนคนร่างสูง แต่มือใหญ่กลับจับมือหล่อนออกไป ทำเอาเฟรินหน้าเจื่อน
\"ไม่ มันดีที่สุดแล้ว\" น้ำเสียงคาโลสงบนิ่ง
\"อย่างน้อยก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม จนกว่าฉันจะเลิกสนใจนายได้\" เฟรินยังไม่ละความพยายาม
\"ฉันเป็นเพื่อนกับนายไม่ได้อีกแล้ว\"
\"นะ คาโล...\"
\"...\"
\"คาโล...\"
\"...\"
\"คาโล..!\" หล่อนกอดเขาจากด้านหลังเต็มแรง เสียงเรียกชื่อเขาที่ประหนึ่งว่าจะขาดใจทำให้หัวใจของคาโลกระตุก ร่างบางสั่นสะท้านไปตามแรงสะอื้น \"นายยอมตายเพื่อฉันมาตั้งกี่ครั้งแล้ว ทำไมคราวนี้นายไม่ยอมอยู่เพื่อฉันบ้าง\"
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาไม่สามารถขัดใจหญิงสาวผู้เป็นที่รักได้อีก
\"เข้าใจแล้ว\" เสียงทุ้มพูดพลางถอนหายใจ
\"ฉันจะเจอนาย ถ้าคิลอยู่ด้วย\"
\"คาโล...ฉัน ฉัน ฉันรักนายนะ รักมากที่สุด\" คาโลแกะมือของเฟรินออกและหันมาสบตาหล่อน ก่อนที่หลบสายตาวูบ ความร้าวรานในแววตาทำเอาเขาแทบทนไม่ได้ อยากจะกอดหล่อนไว้ในอ้อมแขนแล้วปลอบโยนอย่างแสนรัก
\"อย่าร้องไห้\"
\"ไม่ได้ร้องโว้ย...!\"
\"แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่\"
\"ฮ่าๆ เหงื่อ เหงื่อมันไหลออกจากตาเฟ้ย นายทำฉันเหนื่อย\"
หรือความรักอันยาวนานจะจบลง ณ วินาทีนั้น
ท้องฟ้าสีแดงฉานในยามเย็นของเดมอสอาบไล้นวลแก้มที่นองไปด้วยน้ำตาของเจ้าหญิงคนสวย
\"อย่าร้องไห้\" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างแข็งกระด้าง
\"ไม่ได้ร้องโว้ย...!\" เจ้าหญิงหัวขโมยตะโกนกลับอย่างไม่ลดละ
\"แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่\" คนตัวสูงเอ่ยอย่างระอา
\"เหงื่อ เหงื่อมันไหลออกจากตาเฟ้ย นายทำฉันเหนื่อย\"
คาโลไม่ต่อคำอีก หันหลังเดินจากไปอย่างไม่แยแส ทำเอาคนเหนื่อยใจหายจนอยากจะร้องตะโกนดังๆ
\"ต่อจากนี้เราจะไม่พบกันอีก นายจะหายไปจากชีวิตฉัน\" คำพูดเย็นชาซึ่งทำเอาหัวขโมยช็อคที่สุดในชีวิตดังก้องอยู่ในหัว แม้สมองจะเข้าใจ แต่การสั่งห้ามหัวใจมันช่างยากลำบากเหลือเกิน
\"พวกเจ้าเริ่มสังเกตเห็นแล้วสินะ\" เสียงทุ้มต่ำของราชาปีศาจเอ่ยขึ้นในห้องโถงกว้างใหญ่หรูหราที่มีแต่คนเพียงสามคน
\"...\" เจ้าชายคาโลนิ่งเงียบ แม้แต่เฟรินก็ยังนิ่งอึ้งไป
คนสามคนที่ยืนอยู่นั้น คนหนึ่งเป็นสาวน้อยแรกแย้ม ส่วนอีกสองคนเป็นชายหนุ่มเต็มตัว ภาพคนรักที่บัดนี้เริ่มดูต่างวัยกันขึ้นไปทุกที
\"เฟลิโอน่าจะไม่แก่ลง ไม่ว่าจะอีกสิบหรือยี่สิบปี ช่วงเวลาของลูกข้านั้นเนิ่นนานเกินกว่ามนุษย์ธรรมดาอย่างเจ้าจะเข้าใจ\"
\"ไม่มีทางที่ท่านจะอยู่กับเฟลิน่าจนกว่าชีวิตของนางจะหาไม่\" สายตาของเจ้าปีศาจที่ทอดมองคนทั้งสองสงบนิ่ง
\"ไม่มีวิธีไหนที่จะทำให้หมอนี่อายุยืนเลยเหรอท่านพ่อ!\" น้ำเสียงคนเป็นลูกร้อนรน
\"ลูกพูดถึงการฝืนธรรมชาติ พวกเอเดนเสาะหาสิ่งนั้นมาตลอดแต่มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้\"
\"ลูกจะงดงามเช่นนี้ไปอีกเป็นร้อยๆปีเฟลิโอน่า แต่ชายที่เจ้ารักจะกลายเป็นเพียงผงธุลี\"
\"ลูกได้เลือกแล้ว ท่านพ่อ!\" หล่อนพูดอย่างหนักแน่น แม้น้ำตาจะคลอเบ้า ภาพการสิ้นสุดของชีวิตชายข้างกายผุดขึ้นมาในหัว แต่หัวใจที่เป็นของคนอื่นไปแล้ว จะห้ามได้อย่างไร
มือเล็กที่อยู่ในมือใหญ่เกร็งแน่น แต่มือใหญ่กลับคลายการเกาะกุมและตกลงข้างตัว
\"ข้าเข้าใจแล้ว\" ใบหน้าราวรูปสลักนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง
แต่สิ่งที่ถูกแช่แข็งจริงๆนั้นคือหัวใจของเฟริน
\"ต่อจากนี้เราจะไม่พบกันอีก นายจะหายไปจากชีวิตฉัน\" คำพูดดังมาจากคนที่ไม่แม้แต่จะชำเลืองมอง
คำพูดที่ทำเอาเฟรินแข็งทื่อไปทั้งร่างกาย
มองไม่เห็น มองอะไรไม่เห็นเลย โลกทั้งโลกถูกน้ำตาของหล่อนบังจนมืดมิด ระเบียงทางเดินที่เงียบสงบ เงาของเสาที่ทอดยาวบดบังจนเห็นใบหน้าคมคายได้ไม่ชัด ซึ่งความจริงหล่อนก็มองไม่เห็นสิ่งใดทั้งนั้น
เก้าปีกับความรักที่โง่เขลา!
ทำไมหล่อนไม่เคยรู้สึกตัวเลย แม้จะเริ่มสังเกตเห็นท่าทีแปลกๆของคาโลทุกครั้งที่มีอะไรมาสะกิดให้รู้สึกถึงเวลาที่หมุนผ่าน
เรียนจบ ปีใหม่ ฉลองวันเกิด สายตาของคาโลที่มองมาที่หล่อนมีบางครั้งที่แฝงไปด้วยความกังวลและเศร้าสร้อย แต่ก็กลับเป็นปกติในเวลาไม่นาน หล่อนสงสัยเหลือเกิน ว่าทำไมคาโลถึงไม่คิดจะลงเอยกับหล่อนเสียทีทั้งๆที่เขาก็แสดงความปรารถนาในตัวหล่อนอย่างมั่นคงมาตลอด
หล่อนกลับนึกไปทางอื่นเสียอีก ว่าความรักนั้นจืดจางลงไปแล้ว
ร่างสูงของเจ้าชายน้ำแข็งยืนนิ่ง
แม้ว่าเขาจะเริ่มรู้ตัวถึงความแตกต่างระหว่างเขากับหล่อน แต่เขาก็ยังยื้อมาถึงเก้าปี
เพราะว่ารักเหลือเกิน รักในดวงหน้าหวานๆ ดวงตากลมใส รอยยิ้มเจ้าเล่ห์และทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่งคำพูดโฉ่งฉ่างไร้ความเป็นกุลสตรี เขาก็ชินหูจนรู้สึกขาดไม่ได้
ช่วงห้าปีในเอดินเบิร์กที่เปี่ยมไปด้วยความสุข แม้จะทะเลาะกันไม่รู้กี่ครั้ง แม้ว่าความแตกต่างจะทำให้เข้าใจกันได้ยาก แต่ด้วยหัวใจที่ซื่อตรงต่อความรัก ทำให้เส้นทางของทั้งสองกลับมาบรรจบกันเสมอ
จวบจนวูบแรกที่ความกังวลเข้าเกาะกุมหัวใจของเจ้าชายน้ำแข็งให้ร้อนรุ่ม
วันจบการศึกษา หล่อนเข้ามาพร้อมกับดวงหน้าที่งดงามเหมือนตอนเจอกันครั้งแรก เฟรินหมุนตัวอยู่หน้ากระจกด้วยชุดที่สวยเหมือนดอกไม้ เวลาที่ผ่านไปและความรักที่งอกงามทำให้คนที่เป็นผู้ชายมาสิบห้าปีเริ่มชินกับการเป็นผู้หญิง เฟรินยิ้มแย้มอย่างร่าเริงและลากเขาไปส่องกระจกคู่กัน เขาเองก็ยอมถูกลากโดยดี
ช่วงเวลานี้ช่างมีความสุขเหลือเกิน เขารักเฟรินยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เขามั่นใจในความรักของหล่อนที่มอบให้เขาเต็มหัวใจ เวลาที่จะได้อยู่เคียงคู่กันไปตลอดชีวิตเหมือนอยู่ใกล้แค่เอื้อม
ภาพเด็กสาวสวยน่ารักกับชายหนุ่มรูปงามสะท้อนอยู่ในกระจก เป็นภาพที่สวยงามราวกับภาพวาด แต่กลับมีบางอย่างที่ดูไม่ลงตัว
เขาดูแก่กว่าเฟรินหลายปี
หล่อนไม่เปลี่ยนไปเลยจากตอนปีสอง หล่อนกลายเป็นผู้หญิงจริงๆ เป็นเด็กสาวที่งามสะพรั่ง และยังงามอยู่อย่างนั้นซึ่งห่างไกลกับคำว่าหญิงสาว
ในขณะที่เขากลายเป็นชายหนุ่มเต็มตัวที่สง่างาม รูปร่างสูงสมส่วนราวรูปปั้น ดวงหน้าราวกับรูปสลักที่หล่อเหลาสมวัย
ความไม่สบายใจเริ่มก่อตัวตั้งแต่วินาทีนั้น
เขาเริ่มสังหรณ์ว่าความรักนี้จะไม่ยืนยาว
\"เพราะฉันใช่มั้ย เพราะฉัน แกกลัวว่าอีกสิบปีจะกลายเป็นตาแก่หัวงูเคี้ยวหญ้าอ่อนใช่มั้ย ถ้าแกอยู่กับฉัน\"
\"นายดูถูกฉัน เฟริน\"
\"อะไรของแก แล้วมันอะไรของแก เราจะต้องเลิกกันเพราะเรื่องแค่นี้เรอะ!\" เฟรินแทบจะตะโกน
\"เราต่างกันเกินไปเฟริน คิดสิ อีกร้อยปีนายจะอยู่ยังไง\"
หญิงสาวก้มหน้างุด ทำไมหล่อนจะไม่เคยคิด แต่หล่อนไม่สนใจนี่
\"หนอย เกิดเป็นคนต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุดสิ อีกร้อยปีฉันก็หาแฟนใหม่ได้แปดคนแล้ว ฉันไม่ตายตามแกหรอกน่า เลิกหลงตัวเองซะที ไอ้น้ำแข็งงี่เง่า\" เสียงพึมพำเบาลงๆจนแทบไม่ได้ยิน
\"...\" คาโลนิ่งเงียบ
แค่คบกันเก้าปีที่กึ่งๆจะเหมือนเพื่อน หล่อนยังเสียใจขนาดนี้ ถ้าต้องตายจากกันในอนาคตข้างหน้า ความรักความหลังคงทำให้ชีวิตที่เหลืออยู่ของหล่อนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน
เฟรินก็รู้อยู่แก่ใจ
แกจะเลิกใช่มั้ยคาโล ตกลงแกจะหนีฉันใช่มั้ย ไม่ได้เด็ดขาด
ความเงียบอันเนิ่นนานเข้าปกคลุมทั้งคู่
\"ไม่เจอกันอีกเลยที่นายว่า ฉันว่ามันโหดไปหน่อยนะ นายไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ\" สาวน้อยเค้นเสียงสั่นๆออกมาอย่างยากเย็น พลางตรงเข้าไปเกาะแขนคนร่างสูง แต่มือใหญ่กลับจับมือหล่อนออกไป ทำเอาเฟรินหน้าเจื่อน
\"ไม่ มันดีที่สุดแล้ว\" น้ำเสียงคาโลสงบนิ่ง
\"อย่างน้อยก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม จนกว่าฉันจะเลิกสนใจนายได้\" เฟรินยังไม่ละความพยายาม
\"ฉันเป็นเพื่อนกับนายไม่ได้อีกแล้ว\"
\"นะ คาโล...\"
\"...\"
\"คาโล...\"
\"...\"
\"คาโล..!\" หล่อนกอดเขาจากด้านหลังเต็มแรง เสียงเรียกชื่อเขาที่ประหนึ่งว่าจะขาดใจทำให้หัวใจของคาโลกระตุก ร่างบางสั่นสะท้านไปตามแรงสะอื้น \"นายยอมตายเพื่อฉันมาตั้งกี่ครั้งแล้ว ทำไมคราวนี้นายไม่ยอมอยู่เพื่อฉันบ้าง\"
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาไม่สามารถขัดใจหญิงสาวผู้เป็นที่รักได้อีก
\"เข้าใจแล้ว\" เสียงทุ้มพูดพลางถอนหายใจ
\"ฉันจะเจอนาย ถ้าคิลอยู่ด้วย\"
\"คาโล...ฉัน ฉัน ฉันรักนายนะ รักมากที่สุด\" คาโลแกะมือของเฟรินออกและหันมาสบตาหล่อน ก่อนที่หลบสายตาวูบ ความร้าวรานในแววตาทำเอาเขาแทบทนไม่ได้ อยากจะกอดหล่อนไว้ในอ้อมแขนแล้วปลอบโยนอย่างแสนรัก
\"อย่าร้องไห้\"
\"ไม่ได้ร้องโว้ย...!\"
\"แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่\"
\"ฮ่าๆ เหงื่อ เหงื่อมันไหลออกจากตาเฟ้ย นายทำฉันเหนื่อย\"
หรือความรักอันยาวนานจะจบลง ณ วินาทีนั้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น