(ฟิกบารามอส) ยิ้มหน่อยน่า คาโล

ลำดับตอนที่ #12 : ขว้างงูไม่พ้นคิล

    จากแค่อดเที่ยวบานปลายกลายเป็นงานหมั้นสุดสยอง



    “ไม่มีทางอื่นแล้วคิล”



    นักฆ่าหนุ่มก้มลงมองเพื่อนสาวที่นอนแผ่หราอยู่บนโซฟาอย่างหมดแรง



    วันนี้เป็นวันที่สิบสามที่หัวขโมยตัวแสบถูกเคี่ยวกรำทั้งการเดิน การนั่ง การพูด จากญาติทั้งสองที่น่ากลัวเหมือนกิ้งก่าตากแห้งอย่างที่เจ้าตัวว่าไว้จนหมดแรงแม้แต่จะก้าว  แถมยังถูกลดปริมาณอาหารลงอีกเพื่อให้สมหญิง



    แรกๆเจ้าตัวก็โวยลั่นแต่ก็ต้องหุบปากเมื่อถูกขู่ว่าถ้าบ่นมากจะงดอาหารเย็นไปเลย



    พอขู่ว่าจะหนีก็โดนกักบริเวณด้วยเขตอาคมจนออกไปนอกวังไม่ได้



    ดื้อปุ๊บ  โดนลงโทษปั๊บ  คิงชามัลไม่ปราณีหลานสาวจอมดื้อคนนี้เลยสักนิดเดียวจนคิลเริ่มสงสัยว่าแอบแก้แค้นที่เจ้านี่มันชอบป่วนชั้นเรียนหรือเปล่า



    

                ไม่น่ามาที่นี่เลยๆๆๆๆ



    เจ้าหญิงแห่งบารามอสที่ยังเหลือแรงมากเกินคาดตะโกนซ้ำๆจนเขาแทบหูชา  ว่าจะหนีกลับบ้านไปให้รู้แล้วรู้รอดถ้าไม่ติดว่าสงสารถ้าปล่อยให้มันอยู่นี่คนเดียว  แต่เพื่อนที่ไม่คยรู้สำนึกอย่างมันก็เริ่มจะขอให้เขาทำอะไรยากๆอีกแล้ว



    “นายจะให้ฉันไปเอาแหวนจากแองจี้ไกลถึงวิทซ์นี่นะ”



    “โธ่  คิล ถ้าฉันไม่กลับเป็นผู้ชายแล้วรีบหนีๆไปซะมีหวังโดนหมั้นแน่ๆ”



    “แล้วมันไม่ดีตรงไหน  แค่หมั้นไม่ได้แต่งงานซะหน่อย”



    “ไอ้บ้า  ฉันเพิ่งจะอายุสิบเจ็ดเองนะเฟ้ย  จะให้มีห่วงคล้องคอแล้วเรอะ  แถมยังเป็นไอ้ห่วงน้ำแข็งเย็นยะเยือกอีก เสียดายชีวิตโสดตาย”

    

                “แล้วมันต่างกันตรงไหนกับตอนนี้ ไหนๆนายก็มีแค่คาโลมันคนเดียวอยู่ดี”



    คำแย้งนั้นทำให้หน้าหวานๆขึ้นสีวูบก่อนจะแสร้งทำเป็นโมโห



“นายไม่เห็นหรือคิล แค่นี้มันก็สั่งโน่นสั่งนี่จนฉันอึดอัดจะแย่ ถ้าเป็นคู่หมั้นกันมีหวังมันคงไม่ให้ฉันทำโน่นทำนี่จนหมดสนุกตาย”



“ยังกะนายจะยอมให้มันสั่ง” น้ำเสียงกลั้วหัวเราะ



“ก็ต้องไม่ยอมแน่อยู่แล้ว ชีวิตฉันก็เป็นของฉันสิ แต่ถ้าต้องมาแบกยี่ห้อพระคู่หมั้นของไอ้เจ้าชายมาดมากนั่นเดินไปเดินมา แค่คิดก็อายเค้า

ตายชัก”



“จะว่าไปก็แปลก”  คิลนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ “คาโลมันทำเรื่องนี้โดยไม่ปรึกษานายได้ไง  ไหนคิงชามัลบอกว่าพวกนายตกลงกันเรียบร้อยดีแล้ว”  ดวงตาสีม่วงเหลือบมองเพื่อนสาวอย่างสงสัย



หัวขโมยหลบตาวูบ  จะบอกไปได้ไงว่าเธอเมาแล้วขอมันแต่งงาน  



แต่ไอ้เจ้าชายบ้านั่นก็ไม่ตอบเธอแต่ดันเอาไปตอบตาเธอแทน



อย่างนี้เค้าเรียก  ผิดทั้งคู่...รึเปล่า





“ไอ้ที่ตกลงกันมันเรื่องไปเที่ยวคาโนวาล ไม่ใช่ไอ้เรื่องหมั้นบ้าบอนี่” เฟรินตัดสินใจไม่ยอมบอกรายละเอียดแก่เพื่อนซี้



“งั้นรึ”  นักฆ่าขมวดคิ้ว



ทำแบบนี้ไม่เห็นสมกับเป็นไอ้คาโลเลย  



“ว่าแต่นายจะไม่ยอมไปเอาแหวนให้ฉันจริงๆหรือคิล เรื่องมันคอขาดบาดตายขนาดนี้เชียวนะ”



“ไม่ มันไกลเกิน”



“คิลลลลลลล!” ร่างเล็กดีดตัวขึ้นมาเขย่าแขนเพื่อนโดยแรงจนหัวสั่นหัวคลอน



“อย่าพยายามเลยเฟริน เหลือเวลาอีกแค่สองอาทิตย์  ถึงฉันจะยอมไปก็กลับมาไม่ทันอยู่ดี”



“แกไม่สงสารฉันเหรอวะ”



ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตเป็นประกายวิบๆเหมือนลูกหมาถูกทิ้งทั้งขอร้องทั้งบังคับ  ให้นักฆ่านึกสงสารคนที่อยู่ไกลแทนเจ้าหญิงจอมเอาแต่ใจตรงหน้า



นายอยากหมั้นกับมันจริงๆหรือคาโล



“หมั้นได้ก็ถอนได้” คิลเปรยเรียบ



“แกทำเป็นไม่รู้นิสัยมันไปได้ ไอ้คนบ้าศักดิ์ศรีนั่น ขืนไปถอนหมั้นมันมีหวังมันโกรธตาย  เผลอๆพ่อมันจะยั๊วะจัดยกทัพมาบุกบารามอสโทษฐานทำลูกชายสุดที่รักหน้าแตก”



“อย่างนั้นหรือ” คิลพยักหน้าเนิบๆอย่างเริ่มจะเห็นด้วย “จะว่าไปก็จริงของแก”



คำรับซื่อๆของเพื่อนนักฆ่าทำให้เฟรินเริ่มรู้สึกละอาย  เธอก็อ้างไปอย่างนั้นเอง  เธอไม่ได้ไร้หัวคิดขนาดที่จะไม่รู้ว่าถ้าเธอล้มงานหมั้นนั่นแล้วจะเกิดอะไรขึ้น





ไอ้น้ำแข็งเดินได้นั่นมันคงเสียใจ



แค่คิดเฟรินก็ถอนหายใจเฮือก



มันคงทำให้หัวขโมยสลดยิ่งกว่าการที่มันจะโกรธหรืออะไรทั้งสิ้น



ทำไมเธอจะไม่รู้ว่ามันรักเธอมากจนต้องหวั่นไหวไปกับการกระทำของเธอ



ดังนั้น  วิธีที่ดีที่สุดคือ  ต้องไปคุยกับมันให้รู้เรื่องก่อนจะมีการประกาศอะไรออกไป  



แต่ถ้าไปด้วยร่างผู้หญิงก็กลัวจะไม่สำเร็จ



คิดแล้วก็ให้หน้าร้อนวาบ



ไอ้บ้านั่น  นับวันยิ่งเอาใหญ่  ถ้ามันเกิดถือว่าไหนๆก็จะแต่งงานกันแล้วจัดการรวบรัดเธอซะ เธอจะหนีมันรอดหรือเปล่าก็ยังไม่แน่



ถึงจะหนีมันพ้น  ก็ใช่ว่าจะหนีใจตัวเองพ้น



ถึงจะเมาแต่ก็จำได้แม่น  เรื่องคืนนั้น



เป็นของฉันนะคาโล



พูดออกไปด้ายยยย!!!



เพราะเมาทำให้ขาดสติ  ขาดสติแต่ก็ใช่ว่าจะฝืนใจ แต่ขาดสติจนเผลอบอกความในใจที่เพียรเก็บซ่อนไว้เพราะกลัวคนรับมันจะย้อนกลับมาเอาเปรียบ



ก็คนมันเคยแต่เป็นฝ่ายรุก  พอต้องมารับก็อดหนีไม่ได้ทุกที



ก็มันน่ารักน้อยอยู่ซะเมื่อไหร่ คนปากแข็งแต่ใจอ่อน  แถมยังใจดี



ในเมื่อหัวขโมยรักขนาดนั้น  ไม่อยากได้ก็แปลกแล้ว  หัวใจลึกๆมันเรียกร้อง  อยากเป็นเจ้าของมันซะให้รู้แล้วรู้รอด





“ฉันไปก็ได้”



เสียงเปรยปนถอนหายใจของคนข้างๆเรียกสติของคนที่จมอยู่ในห้วงความคิดกลับมา  



“จริงหรือคิล  ขอบใจนะ  ฉันนึกแล้วว่านายพึ่งได้เสมอ”  ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างดีใจเหมือนเด็กๆ  ทำให้คิลอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นขยี้หัวเพื่อนอย่างเอ็นดูปนเหนื่อยหน่าย



“ถ้าขี่ม้าไปคงราวๆหกวัน กลับอีกหกวัน ตอนนั้นนายก็คงออกเดินทางแล้ว เอางี้  เราไปเจอกันที่คาโนวาลเลยดีกว่า”



“อืม” เจ้าตัวแสบพยักหน้าอย่างหนักใจ



ต้องไปคุยกับมันในร่างผู้หญิงสินะ



“แต่ฉันไม่รับปากนะว่าจะทัน ไม่แน่ว่าจะเจอแองเจลิน่าทันทีด้วย แล้วก็ไม่รู้ว่าเจ้าหล่อนจะยอมคืนแหวนนายดีๆหรือเปล่า”



    “ต้องทันสิ นายทำได้อยู่แล้วใช่ไหม” เฟรินเขย่าแขนเพื่อนอย่างกังวล จะว่าไปเธอก็เคยมีคดีเรื่องแหวนกับแองจี้  

คิลไม่ยอมสบตาด้วย  จนหัวขโมยเริ่มหงุดหงิด



    เอาวะ  เก็บแหวนไว้เป็นไม้ตาย  อย่างน้อยก็เอาไว้ขู่หนีตอนท้ายถ้าไอ้เจ้าชายมาดมากนั่นมันไม่ยอมยกเลิกพิธีหมั้น



    “นายไปเดี๋ยวนี้เลยคิล”



    “เออๆ” คิลลุกขึ้นบิดกายอย่างเกียจคร้านแล้วก็เดินบ่นงึมงำออกไปจากห้อง



    ท้องฟ้าเป็นสีส้มแสบตา  นกบินกลับรัง  แสดงถึงเวลาว่าจะค่ำลงในไม่ช้า



    “เร็วๆสิคิล เดี๋ยวไม่ทัน”



    คำเร่งที่นักฆ่าอยากจะหันไปฆ่า



มันไม่ได้เกรงใจเพื่อนสักนิด เห็นๆอยู่ว่าฟ้าจะมืดยังจะเ สือกไสไล่ส่งเขาไปเข้าป่า มันน่าเลิกคบไหม



เจ้าหญิงแห่งเดมอสได้แต่นั่งกลุ้มรออนาคตที่จะมาถึงพลางนึกหาทางหนีทีไล่เพิ่มตามวิสัยคนไม่ชอบจนมุม



“เจ้าหญิงเฟลิโอน่าเพคะ ทูตจากเดมอสมาขอพบ”



เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากคิลจากไปไม่ถึงสิบนาที  เมื่อเธอลุกไปเปิดก็ต้องงงเมื่อไม่เห็นมีใคร  แต่พอจะก้าวออกไปก็ต้องชะงักเมื่อเสียงจากพื้นร้องลั่น



“ฝ่าบาท  กระหม่อมอยู่นี่  อย่าเพิ่งเหยียบพระเจ้าค่ะ”



โกโดม  โคมุส



รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นทันทีที่เป็นสิ่งมีชีวิตตรงหน้า  มือเล็กขยับช้อนร่างเล็กจิ๋วขึ้นมาอย่างอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน  พลางพยักหน้าไล่เหล่านางกำนัลกลับไป







มาแล้ว  แผนสำรอง