ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : แต่งงาน!
แต่งงาน แต่งงาน แต่งงาน ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ…!
คำนี้วิ่งวนเวียนอยู่ในใจเจ้าชายคาโลนับร้อยรอบราวกับฝูงตั๊กแตนยักษ์เขมือบโลก ดวงตาสีฟ้าสวยเบิกกว้างค้างอยู่หลายวินาที ก่อนจะก้มลงมองใบหน้าหวานที่กำลังมองหน้าเขาอยู่
เฟรินยิ้มแย้มอย่างที่เขารู้สึกว่าน่ารักจนแทบอดใจไม่ไหว ดวงตากลมโตที่ทอดมองมาหวานซึ้งเป็นประกายระยิบระยับ เลือดสาวสูบฉีดจนแก้มใสๆแดงระเรื่อ คาโลมองความงามที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมด้วยความรู้สึกราวกับต้องมนต์สะกด โดยเฉพาะริมฝีปากจิ้มลิ้มสีกุหลาบ ซึ่งขยับแย้มพูดอะไรบางอย่างที่เขาฟังแทบไม่รู้เรื่องแล้ว
“ห่างกันตั้งเดือนฉันคงคิดถึงนายแย่”
คำหวานๆของสาวคนรักทำให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรง แม้เนื้อหาจะไม่ค่อยเข้าหูเท่าไหร่เพราะเขาเอาแต่ซึมซับความนุ่มนวลในอ้อมแขน
“เป็นของฉันนะคาโล”
ไม่เข้าก็ต้องเข้าแล้วงานนี้
สมองที่หยุดทำงานไปชั่วครู่กลับมาทำงานอีกครั้งเมื่อเจอประโยคเด็ดที่เหมือนฟ้าผ่าของหญิงสาวตรงหน้า ก่อนที่สติจะกระเจิงไปอีกรอบเมื่อเจ้าหล่อนโน้มใบหน้าเขาลงมาพลางประกบริมฝีปากอ่อนนุ่มกับริมฝีปากของเขา
เจ้าชายน้ำแข็งถึงกับตัวแข็งทื่อ
เขาอยากจะหันหน้าหลบแต่มือบางประคองใบหน้าเขาไว้อย่างแน่นหนา แล้วก็ค่อยๆเลื้อยขึ้นไปบนเรือนผมสีเงินละเอียด มือใหญ่ขยับจับไหล่แม่จอมยุ่งไว้หมายจะดันออกแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจ้าตัวแสบรุกรานเขาอย่างอ่อนหวานจนเขาอดตอบสนองไม่ได้
คิดอะไรไม่ออก
แขนแข็งแกร่งขยับโอบร่างบางไว้อย่างแนบแน่นจนร่างเล็กแทบจะฝังลงในตัวเขา เฟรินค่อยๆถอนริมฝีปากออกช้าๆ มือหล่อนเลื่อนลงไปที่ไหล่เขาแล้วก็ออกแรงผลักจนร่างสูงหงายหลังลงไปบนพื้นหญ้านุ่มโดยมีเจ้าหล่อนปีนป่ายอยู่ด้านบน
“เฟริน…” เจ้าชายแห่งคาโนวาลเริ่มรู้สึกตัว
เสียงเรียกนั้นถูกเมินเฉยด้วยจูบที่ร้อนแรงยิ่งกว่าครั้งแรก จูบที่ดุดันเร่าร้อนบดเบียดริมฝีปากเขาอยู่เนิ่นนานก่อนที่จะไล่ลงไปตามลำคอขาว มือเล็กขยับปลดกระดุมเสื้อของชายหนุ่มออกพลางกดริมฝีปากบางลงไปที่ซอกคอจนเกิดรอยแดงหลายแห่ง
“เฟริน!” คาโลสะดุ้งพลางดันร่างบนตัวเขาออก “นายทำอะไร” โหนกแก้มขาวๆของหัวหน้าป้อมอัศวินขึ้นสีแดงจัด แต่หญิงสาวที่กระทำอุกอาจกลับยิ้มร่า
“ของขวัญแต่งงานให้คิงบาโรพ่อนายไง เขาจะได้รู้ว่านายมีเจ้าของแล้ว”
คำตอบนั้นทำให้เลือดในกายที่ร้อนรุ่มแทบจะแข็งเป็นน้ำแข็งในพริบตา
“เฟริน นายบ้าไปแล้วเรอะ”
“อะไรกันคาโล นายไม่ชอบหรอกหรือ” ดวงหน้าหวานงอง้ำ คิ้วเรียวเลิกขึ้นเหมือนถูกลูบคม “งั้นลองแบบนี้มั้ย”
เฟรินแนบหน้าลงบนแก้มของชายหนุ่มพลางไล่ริมฝีปากไปตามคางและสันกรามได้รูปจนไปหยุดอยู่ที่ใบหู มือเรียวแทรกเข้าไปในสาบเสื้อสัมผัสแผงอกแข็งแกร่งแผ่วเบา แล้วค่อยๆไล้เวียนวนให้ชายหนุ่มสะท้านขนลุกเกรียว
“อย่า เดี๋ยวมีคนมาเห็น” เสียงทุ้มปนเปไปกับเสียงถอนหายใจหนักๆ
“ไม่มีใครเห็นหรอกน่า” หญิงสาวงับใบหูที่กลายเป็นสีแดง เรียกเสียงอุทานแผ่วจากลำคอ
ไม่ใช่ที่นี่!
เป็นความคิดเดียวที่เจ้าชายแห่งคาโนวาลจะคิดได้
“เฟริน!”
เสียงตะโกนเบาๆที่เหมือนจะตะโกนให้ตัวเองฟังซะมากกว่าจะบอกหน่วยจู่โจมที่กำลังปฏิบัติงานบนร่างเขา ได้หยุดการเคลื่อนไหวทั้งปวง
ร่างบางยังคงนอนนิ่งอยู่บนตัวเขา คาโลโอบร่างนั้นไว้แน่นอย่างกลัวใจว่าหล่อนจะลุกขึ้นมาทำอะไรแผลงๆอีก ชั่วครู่จึงค่อยๆคลายอ้อมกอด
“เฟริน” ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองใบหน้าหวานที่แนบอยู่ข้างแก้ม แล้วก็ต้องค้างอีกรอบ
ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นปิดสนิท
งืม งืม งืม
ร่างบางพลิกไปพลิกมาอย่างรำคาญแสงแดดที่สาดส่องแยงตา เสียงกุกกักที่ดังไม่หยุดยิ่งน่ารำคาญจนต้องลืมตาดูทั้งๆที่ง่วงแสนง่วง
แองจี้
หล่อนกำลังลากกระเป๋าใบโตออกไปจากห้อง ดวงตาสีน้ำตาลก้มลงมองตัวเองในชุดนอนก่อนจะกระพริบอย่างงุนงง
เอ เมื่อวานกลับมานอนได้ไงหว่า
คาโล
เฮ้ย!!!!!!
หัวขโมยเด้งผึงลงจากเตียงเหมือนโดนน้ำร้อนจนแม่มดสาวต้องหันมามองอย่างแปลกใจ แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยปากถาม เจ้าตัวแสบก็เผ่นแผลวออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว แล้วก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องดังโครม
“โทษทีว่ะคาโล เมื่อคืนฉันเมา”
เฟรินหลับหูหลับตาตะโกนออกไปทันทีที่หล่อนพังประตูเข้าไปในห้องหัวหน้าป้อมได้ แต่เมื่อมองให้ชัดๆ ห้องนี้เหลือเพียงนักฆ่าแห่งซาเรสที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียง ไร้วี่แววของเจ้าชายแห่งคาโนวาล
“คาโลมันกลับบ้านไปตั้งแต่เช้าแล้ว” คิลซึ่งงัวเงียขึ้นมานั่งช่วยให้ความกระจ่าง
“ว่าไงนะ”
“นายไปทำอะไรมันเข้าล่ะ เมื่อคืนมันกลับมาหน้าตาเลอะเทอะไปหมด”
เลอะ?
คิ้วเรียวขมวดมุ่นก่อนจะคลายออกพลางยิ้มแหยเมื่อนึกอะไรได้ลางๆ
สีทาปากของเขาเอง
“เห็นมันว่าจะไปคุยอะไรกับอาจารย์คิงชามัลก่อนแล้วไปเลย”
หัวขโมยสาวยืนนิ่ง
คงจะเป็นเรื่องเชิญเธอไปงานวันเกิดมัน...มั้ง
คงไม่ใช่....
ซวย ซวย ซวยแหล่ว มันคงไม่เอาจริงหรอกนะ
หญิงสาวรู้สึกปวดหัวตุบๆจนต้องเดินโซเซไปนั่งบนเตียง
เมื่อคืนกินเข้าไปมากพอดู เธอยืนดวดวิสกี้เพียวๆไปหลายแก้วกว่าจะกล้าเข้าไปลองดีกับโรเวน
คาโล
ตอนคุยกับมันก็รู้สึกมึนๆ
เธอทำอะไรลงไปหรือเปล่าหว่า จำไม่ค่อยได้
เฟรินนั่งกุมขมับอย่างจนปัญญา พอดีแองเจลิน่าโผล่เข้ามาตรงประตู
“เฟริน เมื่อคืนนายเมาหลับ คาโลเอานายมากองไว้ตรงหน้าห้องแล้วก็ไป”
“อย่างนั้นหรือ”
หน้าหวานพยักหงึกๆพลางนึกไปถึงเรื่องราวที่ยังค้างอยู่ในสมอง
เธอหกล้ม ใช่ๆ เธอหกล้ม
แล้วมันก็รักษาให้ ต่อจากนั้นเธอก็นึกครึ้มโดดกอดมัน
จำได้ว่ามันน่ารักสุดๆ ใจดีสุดๆ จนเธออดใจไม่ไหว
แล้ว...แล้ว...แล้ว เธอพูดอะไรบางอย่างออกไป
อะไรที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าความตาย
เธอขอมันแต่งงาน
เกวียนเทียมม้าคันหรูที่บรรจุเจ้าหญิงคนสำคัญกับพระสหายทายาทนักฆ่าผู้โด่งดังค่อยๆแล่นออกจากเอดินเบิร์กสู่บารามอส
ชาวบ้านที่พบเห็นต่างยืนยันกันเป็นเสียงเดียวว่าเจ้าหญิงคนสวยทำหน้าเหมือนปลาตาย
คำนี้วิ่งวนเวียนอยู่ในใจเจ้าชายคาโลนับร้อยรอบราวกับฝูงตั๊กแตนยักษ์เขมือบโลก ดวงตาสีฟ้าสวยเบิกกว้างค้างอยู่หลายวินาที ก่อนจะก้มลงมองใบหน้าหวานที่กำลังมองหน้าเขาอยู่
เฟรินยิ้มแย้มอย่างที่เขารู้สึกว่าน่ารักจนแทบอดใจไม่ไหว ดวงตากลมโตที่ทอดมองมาหวานซึ้งเป็นประกายระยิบระยับ เลือดสาวสูบฉีดจนแก้มใสๆแดงระเรื่อ คาโลมองความงามที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมด้วยความรู้สึกราวกับต้องมนต์สะกด โดยเฉพาะริมฝีปากจิ้มลิ้มสีกุหลาบ ซึ่งขยับแย้มพูดอะไรบางอย่างที่เขาฟังแทบไม่รู้เรื่องแล้ว
“ห่างกันตั้งเดือนฉันคงคิดถึงนายแย่”
คำหวานๆของสาวคนรักทำให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรง แม้เนื้อหาจะไม่ค่อยเข้าหูเท่าไหร่เพราะเขาเอาแต่ซึมซับความนุ่มนวลในอ้อมแขน
“เป็นของฉันนะคาโล”
ไม่เข้าก็ต้องเข้าแล้วงานนี้
สมองที่หยุดทำงานไปชั่วครู่กลับมาทำงานอีกครั้งเมื่อเจอประโยคเด็ดที่เหมือนฟ้าผ่าของหญิงสาวตรงหน้า ก่อนที่สติจะกระเจิงไปอีกรอบเมื่อเจ้าหล่อนโน้มใบหน้าเขาลงมาพลางประกบริมฝีปากอ่อนนุ่มกับริมฝีปากของเขา
เจ้าชายน้ำแข็งถึงกับตัวแข็งทื่อ
เขาอยากจะหันหน้าหลบแต่มือบางประคองใบหน้าเขาไว้อย่างแน่นหนา แล้วก็ค่อยๆเลื้อยขึ้นไปบนเรือนผมสีเงินละเอียด มือใหญ่ขยับจับไหล่แม่จอมยุ่งไว้หมายจะดันออกแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจ้าตัวแสบรุกรานเขาอย่างอ่อนหวานจนเขาอดตอบสนองไม่ได้
คิดอะไรไม่ออก
แขนแข็งแกร่งขยับโอบร่างบางไว้อย่างแนบแน่นจนร่างเล็กแทบจะฝังลงในตัวเขา เฟรินค่อยๆถอนริมฝีปากออกช้าๆ มือหล่อนเลื่อนลงไปที่ไหล่เขาแล้วก็ออกแรงผลักจนร่างสูงหงายหลังลงไปบนพื้นหญ้านุ่มโดยมีเจ้าหล่อนปีนป่ายอยู่ด้านบน
“เฟริน…” เจ้าชายแห่งคาโนวาลเริ่มรู้สึกตัว
เสียงเรียกนั้นถูกเมินเฉยด้วยจูบที่ร้อนแรงยิ่งกว่าครั้งแรก จูบที่ดุดันเร่าร้อนบดเบียดริมฝีปากเขาอยู่เนิ่นนานก่อนที่จะไล่ลงไปตามลำคอขาว มือเล็กขยับปลดกระดุมเสื้อของชายหนุ่มออกพลางกดริมฝีปากบางลงไปที่ซอกคอจนเกิดรอยแดงหลายแห่ง
“เฟริน!” คาโลสะดุ้งพลางดันร่างบนตัวเขาออก “นายทำอะไร” โหนกแก้มขาวๆของหัวหน้าป้อมอัศวินขึ้นสีแดงจัด แต่หญิงสาวที่กระทำอุกอาจกลับยิ้มร่า
“ของขวัญแต่งงานให้คิงบาโรพ่อนายไง เขาจะได้รู้ว่านายมีเจ้าของแล้ว”
คำตอบนั้นทำให้เลือดในกายที่ร้อนรุ่มแทบจะแข็งเป็นน้ำแข็งในพริบตา
“เฟริน นายบ้าไปแล้วเรอะ”
“อะไรกันคาโล นายไม่ชอบหรอกหรือ” ดวงหน้าหวานงอง้ำ คิ้วเรียวเลิกขึ้นเหมือนถูกลูบคม “งั้นลองแบบนี้มั้ย”
เฟรินแนบหน้าลงบนแก้มของชายหนุ่มพลางไล่ริมฝีปากไปตามคางและสันกรามได้รูปจนไปหยุดอยู่ที่ใบหู มือเรียวแทรกเข้าไปในสาบเสื้อสัมผัสแผงอกแข็งแกร่งแผ่วเบา แล้วค่อยๆไล้เวียนวนให้ชายหนุ่มสะท้านขนลุกเกรียว
“อย่า เดี๋ยวมีคนมาเห็น” เสียงทุ้มปนเปไปกับเสียงถอนหายใจหนักๆ
“ไม่มีใครเห็นหรอกน่า” หญิงสาวงับใบหูที่กลายเป็นสีแดง เรียกเสียงอุทานแผ่วจากลำคอ
ไม่ใช่ที่นี่!
เป็นความคิดเดียวที่เจ้าชายแห่งคาโนวาลจะคิดได้
“เฟริน!”
เสียงตะโกนเบาๆที่เหมือนจะตะโกนให้ตัวเองฟังซะมากกว่าจะบอกหน่วยจู่โจมที่กำลังปฏิบัติงานบนร่างเขา ได้หยุดการเคลื่อนไหวทั้งปวง
ร่างบางยังคงนอนนิ่งอยู่บนตัวเขา คาโลโอบร่างนั้นไว้แน่นอย่างกลัวใจว่าหล่อนจะลุกขึ้นมาทำอะไรแผลงๆอีก ชั่วครู่จึงค่อยๆคลายอ้อมกอด
“เฟริน” ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองใบหน้าหวานที่แนบอยู่ข้างแก้ม แล้วก็ต้องค้างอีกรอบ
ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นปิดสนิท
งืม งืม งืม
ร่างบางพลิกไปพลิกมาอย่างรำคาญแสงแดดที่สาดส่องแยงตา เสียงกุกกักที่ดังไม่หยุดยิ่งน่ารำคาญจนต้องลืมตาดูทั้งๆที่ง่วงแสนง่วง
แองจี้
หล่อนกำลังลากกระเป๋าใบโตออกไปจากห้อง ดวงตาสีน้ำตาลก้มลงมองตัวเองในชุดนอนก่อนจะกระพริบอย่างงุนงง
เอ เมื่อวานกลับมานอนได้ไงหว่า
คาโล
เฮ้ย!!!!!!
หัวขโมยเด้งผึงลงจากเตียงเหมือนโดนน้ำร้อนจนแม่มดสาวต้องหันมามองอย่างแปลกใจ แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยปากถาม เจ้าตัวแสบก็เผ่นแผลวออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว แล้วก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องดังโครม
“โทษทีว่ะคาโล เมื่อคืนฉันเมา”
เฟรินหลับหูหลับตาตะโกนออกไปทันทีที่หล่อนพังประตูเข้าไปในห้องหัวหน้าป้อมได้ แต่เมื่อมองให้ชัดๆ ห้องนี้เหลือเพียงนักฆ่าแห่งซาเรสที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียง ไร้วี่แววของเจ้าชายแห่งคาโนวาล
“คาโลมันกลับบ้านไปตั้งแต่เช้าแล้ว” คิลซึ่งงัวเงียขึ้นมานั่งช่วยให้ความกระจ่าง
“ว่าไงนะ”
“นายไปทำอะไรมันเข้าล่ะ เมื่อคืนมันกลับมาหน้าตาเลอะเทอะไปหมด”
เลอะ?
คิ้วเรียวขมวดมุ่นก่อนจะคลายออกพลางยิ้มแหยเมื่อนึกอะไรได้ลางๆ
สีทาปากของเขาเอง
“เห็นมันว่าจะไปคุยอะไรกับอาจารย์คิงชามัลก่อนแล้วไปเลย”
หัวขโมยสาวยืนนิ่ง
คงจะเป็นเรื่องเชิญเธอไปงานวันเกิดมัน...มั้ง
คงไม่ใช่....
ซวย ซวย ซวยแหล่ว มันคงไม่เอาจริงหรอกนะ
หญิงสาวรู้สึกปวดหัวตุบๆจนต้องเดินโซเซไปนั่งบนเตียง
เมื่อคืนกินเข้าไปมากพอดู เธอยืนดวดวิสกี้เพียวๆไปหลายแก้วกว่าจะกล้าเข้าไปลองดีกับโรเวน
คาโล
ตอนคุยกับมันก็รู้สึกมึนๆ
เธอทำอะไรลงไปหรือเปล่าหว่า จำไม่ค่อยได้
เฟรินนั่งกุมขมับอย่างจนปัญญา พอดีแองเจลิน่าโผล่เข้ามาตรงประตู
“เฟริน เมื่อคืนนายเมาหลับ คาโลเอานายมากองไว้ตรงหน้าห้องแล้วก็ไป”
“อย่างนั้นหรือ”
หน้าหวานพยักหงึกๆพลางนึกไปถึงเรื่องราวที่ยังค้างอยู่ในสมอง
เธอหกล้ม ใช่ๆ เธอหกล้ม
แล้วมันก็รักษาให้ ต่อจากนั้นเธอก็นึกครึ้มโดดกอดมัน
จำได้ว่ามันน่ารักสุดๆ ใจดีสุดๆ จนเธออดใจไม่ไหว
แล้ว...แล้ว...แล้ว เธอพูดอะไรบางอย่างออกไป
อะไรที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าความตาย
เธอขอมันแต่งงาน
เกวียนเทียมม้าคันหรูที่บรรจุเจ้าหญิงคนสำคัญกับพระสหายทายาทนักฆ่าผู้โด่งดังค่อยๆแล่นออกจากเอดินเบิร์กสู่บารามอส
ชาวบ้านที่พบเห็นต่างยืนยันกันเป็นเสียงเดียวว่าเจ้าหญิงคนสวยทำหน้าเหมือนปลาตาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น