ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ค่ำคืนแห่งรัก
เรื่องแรกที่ลงทีหลัง ช่วยคอมเมนท์กันหน่อยนะคะ จะได้มีแรงอัพไปจนจบ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
\"อย่า...!\"
มือขาวเรียวแต่แข็งแรงเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ หล่อนรู้สึกร้อนวูบวาบราวกับไฟลวกไปกับทุกสัมผัสที่มือใหญ่ลากผ่าน
เสื้อคลุมตัวโคร่งไม่รู้หลุดลงไปกองบนพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ผิวขาวภายใต้ชุดนอนบางเบาสะท้อนแสงจันทร์ดูนุ่มนวลชวนพิศ
สาวน้อยรู้สึกอายจนทนไม่ไหวหันหลังจะวิ่งหนี แต่ก็โดนรวบตัวไว้จากด้านหลัง หล่อนสะดุ้งเฮือกเมื่อหลังคอเปลือยเปล่าสัมผัสกับความร้อนจากริมฝีปากอุ่น
\"เฟริน... เฟริน...\" ลมหายใจอุ่นกรอกที่ข้างใบหู สาวน้อยพยายามผละหนีอีกครั้งแต่ไม่เป็นผล
จนในที่สุดเฟรินก็ตัดสินใจกระทืบแรงๆลงบนเท้าของเจ้าชายน้ำแข็ง
คราวนี้ได้ผล หล่อนหลุดออกมาทันที แต่ไม่ทันที่จะหนีออกจากห้อง ไฟก็ถูกปิดมืดลง
ด้วยความที่ไฟดับลงกะทันหัน ทำให้เฟรินมองอะไรไม่เห็นในทันที ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ หล่อนพยายามก้าวช้าๆ เลียบผนังห้องไปยังทิศทางที่น่าจะเป็นประตูพร้อมกับเอาผ้าห่มบนเตียงมาคลุมร่างไว้อย่างแน่นหนา
... ห้องยังตกอยู่ในความเงียบ
อีกนิดเดียว มือเล็กก็จะสัมผัสกับลูกบิดประตู
แอ๊ด... เสียงประตูแง้มออก เฟรินเตรียมพร้อมจะออกวิ่งเต็มเหนี่ยว แต่ทันใดนั้น ชายผ้าห่มก็ถูกกระชากออกจากร่างไป พร้อมๆกับประตูที่ถูกปิดลงดังโครม
เสียงกริ๊กดังมาจากประตูที่ถูกล็อค เกมแมวจับหนูกำลังจะอวสานลง
\"นายหนีอะไร เฟริน\" เสียงต่ำเบาจนเหมือนกระซิบ
\"แก..อย่านะ\"สาวน้อยซึ่งขณะนี้รูดตัวลงกับผนังลงนั่งที่พื้นกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ มือร้อนในความมืดจับแน่นอยู่ที่ต้นคอของหล่อน เฟรินสะดุ้งเฮือกเมื่อร่างของหล่อนถูกยกลอยขึ้นจากพื้น
หล่อนอยากจะต่อยเขาเหลือเกินถ้าไม่ติดว่าสองมือถูกจับล็อกเอาไว้
เตียงนุ่มอ่อนยวบลงตามน้ำหนักที่กดลง!
ขณะนี้สายตาซึ่งเริ่มชินกับความมืดมองเห็นบุรุษตรงหน้าได้ชัดถนัดตา เขากำลังใช้มือข้างหนึ่งแกะกระดุมเสื้อของตัวเองออก ส่วนมืออีกข้างวางอยู่ข้างๆหูของหล่อน สายตาที่จ้องมาอย่างไม่วางตา แทบจะทำให้หล่อนตัวแข็งทื่อหายใจไม่ออก
\"อ้ากกก... ไม่นะ!!!\" ร่างบางพยายามกลิ้งไปทางซ้ายทีขวาที มือก็ทุบๆ ยันๆหวังให้ร่างสูงซึ่งบัดนี้เปลือยท่อนบนขยับออกห่าง
รอยยิ้มเย็นผุดขึ้นที่มุมปาก คาโลลุกขึ้นนั่งแล้วรวบแขนทั้งสองของหล่อนไว้
\"ว่าง่ายๆซะทีดีไหม ...\" ข้อมือขาวเรียวทั้งสองข้างถูกมัดไว้ด้วยเสื้อ
\"อ๊าก! แกทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ ไปจำมาจากไหนเนี่ย\"หน้าหวานขึ้นสีเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด ขณะที่มือทั้งสองข้างนอกจากจะถูกมัดไว้ด้วยกันแล้วยังถูกมัดติดกับขอบเตียงอีกด้วย
คนพูดน้อยแต่ทำมากเมื่อเห็นว่าเหยื่อหมดทางสู้อย่างสิ้นเชิงแล้วก็นั่งนิ่ง
ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายเพ่งพิจารณาร่างบางที่อยู่ตรงหน้าช้าๆ ทีละสั ดส่วน จนใบหน้าหวานแดงก่ำไปถึงใบหู ดวงตาเบิกกว้างจ้องเขานิ่งออกจะเหวอเล็กน้อย ลำคอระหงขาวเรียว ผิวเนียนละเอียดเปล่งประกายท่ามกลางความมืดด้วยแสงจันทร์ที่สาดส่อง เขามองร่างของหล่อนอยู่ชั่วครู่ แต่เป็นชั่วครู่ที่เนิ่นนานและทรมานเฟรินจนหล่อนอยากจะกัดลิ้นตายด้วยความอายและกลัวคนที่อยู่ตรงหน้า
มือใหญ่สัมผัสลงบนแก้มนวลพลางโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนหล่อนไม่สามารถหลบสายตาได้ เฟรินหลับตาปี๋เพราะคิดว่าจะถูกจูบแน่แล้ว แต่ลมหายใจอุ่นกลับเลื่อนไปที่ข้างใบหู จนรู้สึกถึงสัมผัสที่เชื่องช้าและนุ่มนวล
\"...\"
\"อ๊ะ..\" ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากเจ้าชายน้ำแข็ง มีแต่เสียงอุทานของสาวน้อยที่ถูกกัดเบาๆที่ใบหู
\"อย่าน้าาา พอได้แล้ว จักจี้จะตายอยู่แล้ว\" เจ้าหญิงตัวแสบดิ้นขลุกขลักแต่ร่างสูงก็ยังไม่หยุด ลมหายใจอุ่นคลอเคลียอยู่ที่ไรผม เฟรินตัดสินใจแยกเขี้ยวเล็กๆงับเข้าให้ที่หัวไหล่แข็งแกร่ง คาโลชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะงับหล่อนบ้างแต่คราวนี้เป็นที่ซอกคอ
\"แง้ๆๆๆๆ\" คนถูกกัดได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจ
ไม่รอดแน่ตู
หลังจากที่นัวเนียอยู่กับใบหน้าของสาวน้อยโดยไม่สนใจการขัดขืนจนพอใจแล้วมือใหญ่ก็เริ่มเลื่อนต่ำลงไปยังเอวบาง
เฟรินดิ้นขลกขลักไปมาด้วยความรู้สึกตื่นเต้น หวาดกลัว แต่ก็เร่าร้อน หล่อนเริ่มคล้อยตามเข้าไปทุกที สองแขนที่เคยแผลงฤทธิ์คราวนี้กลับอยากจะใช้ให้เป็นประโยชน์บ้างแล้ว
\"ปล่อยได้ไหม คาโล\" เสียงหวานออดอ้อน ซึ่งก็ได้ผล เจ้าชายน้ำแข็งเงยหน้าขึ้นมองตาหล่อน เจ้าหญิงแห่งเดมอสรีบฉวยโอกาสร้องขอชีวิต \"ปล่อยเถอะนะ นายทำแบบนี้ ฉันกลัว\"
\"นายจะกลัวอะไร\"เสียงท้มเอ่ยนุ่มนวล
\"ก็กลัวนายน่ะสิ\" แต่เสียงเฟรินเหมือนจะร้องกรี๊ด
\"นายกลัวฉันเหรอ\"
เขาจ้องมองลึกลงไปในดวงตาแสนสวยของหล่อน
ดวงหน้าคมอยู่ใกล้แค่คืบ ดวงตาสีฟ้าที่เมื่อกี้ส่องประกายราวกับดวงไฟเปลี่ยนมาเป็นห่วงหาอาทร รอยเว้าวอนในดวงตานั้นสะกดคนขี้กลัวจนนิ่ง ภาพความหลังผุดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ดวงตาคู่นี้เองที่เคยเกือบเสียไปเพื่อหล่อน เลือดเนื้อและร่างกายที่เคยอุทิศเพือปกป้องเธอมานับครั้งไม่ถ้วน ความรักที่ยิ่งใหญ่จนเฟรินจินตนาการไปไม่ไหว แค่คิด หยดน้ำใสๆก็คลอเบ้า หล่อนอยากจะโอบกอดชายที่อยู่ตรงหน้าเหลือเกิน แต่ว่าตอนนี้...
\"ไม่นะ ไม่ได้นะ ฉัน...ฉันว่า..\" สาวน้อยพยายามควบคุมสติที่เหลือน้อยเต็มที
\"ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น\" เสียงเข้มสั่งเบาๆราวมนต์สะกด
\"นาย...นายโกรธฉันใช่มั้ย นายแกล้งฉัน นายมัดฉัน ไอ้วิปริต\"
\"ฉันไม่ได้โกรธอะไรทั้งนั้น ฉันไม่ได้แกล้งนายด้วย\"คนที่ทำตัวสมกับคำว่าวิปริตเป็นครั้งแรกเอ่ย \"ฉันเพียงแต่อยากให้นายอยู่นิ่งๆ ฟังสิ่งที่ฉันกำลังจะบอก\"
\"นายไม่เห็นพูดอะไรเลย ทำอย่างเดียว!\" เฟรินประท้วง
\"ไม่เคยได้ยินเหรอ บอกด้วยร่างกาย\"
โอ้...คำนี้ทำเอาเฟรินอยากจดไว้จีบสาวเหลือเกิน ทำไมอยู่ๆเจ้าบ้านี่ก็ร้ายขึ้นมาได้ขนาดนี้ มันไปจำมาจากไหน? แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาคิดนอกเรื่อง สถานการณ์ของหล่อนเข้าขั้นวิกฤตแล้ว ทำไง ทำไงดี ทำไงถึงจะหยุดเจ้านี่ได้ มือร้อนเริ่มลูบไล้ต่ำลงๆ พอหล่อนอ้าปากจะร้องโวยวาย ริมฝีปากก็ถูกประกบแน่นจนความคิดต่างๆในสมองถึงกับขาวโพลน
เฟรินหลับตาลงช้าๆ จูบของคาโลแผ่วเบา เชื่องช้า อ้อยอิ่ง เนิ่นนานราวกับจูบครั้งแรก แต่ก็หนักหน่วงดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆราวกับรอมาชั่วชีวิตจนเฟรินแทบขาดใจ
\"นายได้ยินรึเปล่า เสียงที่มันดังมาจากวิญญาณของฉัน\"
เสียงอันคุ้นเคยแว่วๆเลือนลางเหมือนดังมาจากที่ๆไกลแสนไกล
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
\"อย่า...!\"
มือขาวเรียวแต่แข็งแรงเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ หล่อนรู้สึกร้อนวูบวาบราวกับไฟลวกไปกับทุกสัมผัสที่มือใหญ่ลากผ่าน
เสื้อคลุมตัวโคร่งไม่รู้หลุดลงไปกองบนพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ผิวขาวภายใต้ชุดนอนบางเบาสะท้อนแสงจันทร์ดูนุ่มนวลชวนพิศ
สาวน้อยรู้สึกอายจนทนไม่ไหวหันหลังจะวิ่งหนี แต่ก็โดนรวบตัวไว้จากด้านหลัง หล่อนสะดุ้งเฮือกเมื่อหลังคอเปลือยเปล่าสัมผัสกับความร้อนจากริมฝีปากอุ่น
\"เฟริน... เฟริน...\" ลมหายใจอุ่นกรอกที่ข้างใบหู สาวน้อยพยายามผละหนีอีกครั้งแต่ไม่เป็นผล
จนในที่สุดเฟรินก็ตัดสินใจกระทืบแรงๆลงบนเท้าของเจ้าชายน้ำแข็ง
คราวนี้ได้ผล หล่อนหลุดออกมาทันที แต่ไม่ทันที่จะหนีออกจากห้อง ไฟก็ถูกปิดมืดลง
ด้วยความที่ไฟดับลงกะทันหัน ทำให้เฟรินมองอะไรไม่เห็นในทันที ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ หล่อนพยายามก้าวช้าๆ เลียบผนังห้องไปยังทิศทางที่น่าจะเป็นประตูพร้อมกับเอาผ้าห่มบนเตียงมาคลุมร่างไว้อย่างแน่นหนา
... ห้องยังตกอยู่ในความเงียบ
อีกนิดเดียว มือเล็กก็จะสัมผัสกับลูกบิดประตู
แอ๊ด... เสียงประตูแง้มออก เฟรินเตรียมพร้อมจะออกวิ่งเต็มเหนี่ยว แต่ทันใดนั้น ชายผ้าห่มก็ถูกกระชากออกจากร่างไป พร้อมๆกับประตูที่ถูกปิดลงดังโครม
เสียงกริ๊กดังมาจากประตูที่ถูกล็อค เกมแมวจับหนูกำลังจะอวสานลง
\"นายหนีอะไร เฟริน\" เสียงต่ำเบาจนเหมือนกระซิบ
\"แก..อย่านะ\"สาวน้อยซึ่งขณะนี้รูดตัวลงกับผนังลงนั่งที่พื้นกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ มือร้อนในความมืดจับแน่นอยู่ที่ต้นคอของหล่อน เฟรินสะดุ้งเฮือกเมื่อร่างของหล่อนถูกยกลอยขึ้นจากพื้น
หล่อนอยากจะต่อยเขาเหลือเกินถ้าไม่ติดว่าสองมือถูกจับล็อกเอาไว้
เตียงนุ่มอ่อนยวบลงตามน้ำหนักที่กดลง!
ขณะนี้สายตาซึ่งเริ่มชินกับความมืดมองเห็นบุรุษตรงหน้าได้ชัดถนัดตา เขากำลังใช้มือข้างหนึ่งแกะกระดุมเสื้อของตัวเองออก ส่วนมืออีกข้างวางอยู่ข้างๆหูของหล่อน สายตาที่จ้องมาอย่างไม่วางตา แทบจะทำให้หล่อนตัวแข็งทื่อหายใจไม่ออก
\"อ้ากกก... ไม่นะ!!!\" ร่างบางพยายามกลิ้งไปทางซ้ายทีขวาที มือก็ทุบๆ ยันๆหวังให้ร่างสูงซึ่งบัดนี้เปลือยท่อนบนขยับออกห่าง
รอยยิ้มเย็นผุดขึ้นที่มุมปาก คาโลลุกขึ้นนั่งแล้วรวบแขนทั้งสองของหล่อนไว้
\"ว่าง่ายๆซะทีดีไหม ...\" ข้อมือขาวเรียวทั้งสองข้างถูกมัดไว้ด้วยเสื้อ
\"อ๊าก! แกทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ ไปจำมาจากไหนเนี่ย\"หน้าหวานขึ้นสีเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด ขณะที่มือทั้งสองข้างนอกจากจะถูกมัดไว้ด้วยกันแล้วยังถูกมัดติดกับขอบเตียงอีกด้วย
คนพูดน้อยแต่ทำมากเมื่อเห็นว่าเหยื่อหมดทางสู้อย่างสิ้นเชิงแล้วก็นั่งนิ่ง
ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายเพ่งพิจารณาร่างบางที่อยู่ตรงหน้าช้าๆ ทีละสั ดส่วน จนใบหน้าหวานแดงก่ำไปถึงใบหู ดวงตาเบิกกว้างจ้องเขานิ่งออกจะเหวอเล็กน้อย ลำคอระหงขาวเรียว ผิวเนียนละเอียดเปล่งประกายท่ามกลางความมืดด้วยแสงจันทร์ที่สาดส่อง เขามองร่างของหล่อนอยู่ชั่วครู่ แต่เป็นชั่วครู่ที่เนิ่นนานและทรมานเฟรินจนหล่อนอยากจะกัดลิ้นตายด้วยความอายและกลัวคนที่อยู่ตรงหน้า
มือใหญ่สัมผัสลงบนแก้มนวลพลางโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนหล่อนไม่สามารถหลบสายตาได้ เฟรินหลับตาปี๋เพราะคิดว่าจะถูกจูบแน่แล้ว แต่ลมหายใจอุ่นกลับเลื่อนไปที่ข้างใบหู จนรู้สึกถึงสัมผัสที่เชื่องช้าและนุ่มนวล
\"...\"
\"อ๊ะ..\" ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากเจ้าชายน้ำแข็ง มีแต่เสียงอุทานของสาวน้อยที่ถูกกัดเบาๆที่ใบหู
\"อย่าน้าาา พอได้แล้ว จักจี้จะตายอยู่แล้ว\" เจ้าหญิงตัวแสบดิ้นขลุกขลักแต่ร่างสูงก็ยังไม่หยุด ลมหายใจอุ่นคลอเคลียอยู่ที่ไรผม เฟรินตัดสินใจแยกเขี้ยวเล็กๆงับเข้าให้ที่หัวไหล่แข็งแกร่ง คาโลชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะงับหล่อนบ้างแต่คราวนี้เป็นที่ซอกคอ
\"แง้ๆๆๆๆ\" คนถูกกัดได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจ
ไม่รอดแน่ตู
หลังจากที่นัวเนียอยู่กับใบหน้าของสาวน้อยโดยไม่สนใจการขัดขืนจนพอใจแล้วมือใหญ่ก็เริ่มเลื่อนต่ำลงไปยังเอวบาง
เฟรินดิ้นขลกขลักไปมาด้วยความรู้สึกตื่นเต้น หวาดกลัว แต่ก็เร่าร้อน หล่อนเริ่มคล้อยตามเข้าไปทุกที สองแขนที่เคยแผลงฤทธิ์คราวนี้กลับอยากจะใช้ให้เป็นประโยชน์บ้างแล้ว
\"ปล่อยได้ไหม คาโล\" เสียงหวานออดอ้อน ซึ่งก็ได้ผล เจ้าชายน้ำแข็งเงยหน้าขึ้นมองตาหล่อน เจ้าหญิงแห่งเดมอสรีบฉวยโอกาสร้องขอชีวิต \"ปล่อยเถอะนะ นายทำแบบนี้ ฉันกลัว\"
\"นายจะกลัวอะไร\"เสียงท้มเอ่ยนุ่มนวล
\"ก็กลัวนายน่ะสิ\" แต่เสียงเฟรินเหมือนจะร้องกรี๊ด
\"นายกลัวฉันเหรอ\"
เขาจ้องมองลึกลงไปในดวงตาแสนสวยของหล่อน
ดวงหน้าคมอยู่ใกล้แค่คืบ ดวงตาสีฟ้าที่เมื่อกี้ส่องประกายราวกับดวงไฟเปลี่ยนมาเป็นห่วงหาอาทร รอยเว้าวอนในดวงตานั้นสะกดคนขี้กลัวจนนิ่ง ภาพความหลังผุดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ดวงตาคู่นี้เองที่เคยเกือบเสียไปเพื่อหล่อน เลือดเนื้อและร่างกายที่เคยอุทิศเพือปกป้องเธอมานับครั้งไม่ถ้วน ความรักที่ยิ่งใหญ่จนเฟรินจินตนาการไปไม่ไหว แค่คิด หยดน้ำใสๆก็คลอเบ้า หล่อนอยากจะโอบกอดชายที่อยู่ตรงหน้าเหลือเกิน แต่ว่าตอนนี้...
\"ไม่นะ ไม่ได้นะ ฉัน...ฉันว่า..\" สาวน้อยพยายามควบคุมสติที่เหลือน้อยเต็มที
\"ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น\" เสียงเข้มสั่งเบาๆราวมนต์สะกด
\"นาย...นายโกรธฉันใช่มั้ย นายแกล้งฉัน นายมัดฉัน ไอ้วิปริต\"
\"ฉันไม่ได้โกรธอะไรทั้งนั้น ฉันไม่ได้แกล้งนายด้วย\"คนที่ทำตัวสมกับคำว่าวิปริตเป็นครั้งแรกเอ่ย \"ฉันเพียงแต่อยากให้นายอยู่นิ่งๆ ฟังสิ่งที่ฉันกำลังจะบอก\"
\"นายไม่เห็นพูดอะไรเลย ทำอย่างเดียว!\" เฟรินประท้วง
\"ไม่เคยได้ยินเหรอ บอกด้วยร่างกาย\"
โอ้...คำนี้ทำเอาเฟรินอยากจดไว้จีบสาวเหลือเกิน ทำไมอยู่ๆเจ้าบ้านี่ก็ร้ายขึ้นมาได้ขนาดนี้ มันไปจำมาจากไหน? แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาคิดนอกเรื่อง สถานการณ์ของหล่อนเข้าขั้นวิกฤตแล้ว ทำไง ทำไงดี ทำไงถึงจะหยุดเจ้านี่ได้ มือร้อนเริ่มลูบไล้ต่ำลงๆ พอหล่อนอ้าปากจะร้องโวยวาย ริมฝีปากก็ถูกประกบแน่นจนความคิดต่างๆในสมองถึงกับขาวโพลน
เฟรินหลับตาลงช้าๆ จูบของคาโลแผ่วเบา เชื่องช้า อ้อยอิ่ง เนิ่นนานราวกับจูบครั้งแรก แต่ก็หนักหน่วงดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆราวกับรอมาชั่วชีวิตจนเฟรินแทบขาดใจ
\"นายได้ยินรึเปล่า เสียงที่มันดังมาจากวิญญาณของฉัน\"
เสียงอันคุ้นเคยแว่วๆเลือนลางเหมือนดังมาจากที่ๆไกลแสนไกล
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น