นาฬิกาแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ปัจจุบัน : ผู้หญิงของผม

        “ชิโนะ!!!”

          ผมตื่นมากลางดึกพร้อมกับเรียกชื่อของเธอ นี่มันเพิ่งจะตีสองเองนะ แต่ผมก็รู้สึกไม่ค่อยอยากจะนอนเลย ในหัวของผมคิดถึงแต่เรื่องของเธอคนนั้นอยู่ตลอดเวลา

          แค่ผมจะคิดถึงเธอทำไมกัน ในเมื่อเธอหลอกผม เธอสนุกนักใช่มั้ยที่มาเล่นสนุกกับความรู้สึกของคนอื่น

          ผมหลงรักเธอมานานแล้วล่ะ ตั้งแต่พบเธอในวันเปิดการศึกษา เธอ... ผู้งดงามจริงๆ ผิวขาว ตาโต ผมที่ยาวสลวย และดำสนิท ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงสมัยนี้ไว้ผมดำกันเลย มีเธอผู้เดียวที่ภูมิใจในผมสีดำของเธอ แต่มันก็สวยจริงๆน่ะแหละ เพราะผมดำของเธอนั้นช่างรับกับใบหน้าที่งดงามราวกับตุ๊กตาญี่ปุ่นให้แลดูผ่องและสวยงามยิ่งขึ้น

          จนขึ้นปีสอง ผมจึงได้มีโอกาสอยู่ห้องเดียวกับเธอ และน่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ ที่เราจับฉลากได้นั่งข้างกัน เธอทักทายผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

          “อ้าว!! นาย ทาคุชิใช่มั้ย ฉันชื่อ มิสึคาวะ ชิโนสึ นะ โอ้โห ฉันดีใจมากเลยนะที่ได้มานั่งข้างหนุ่มฮอตแห่งโรงเรียนเราเนี่ย สงสัยต้องทำความรู้จักกันซะแล้ว ว่าแต่นายนี่หล่อจริงๆด้วยแหละเนอะ นึกว่าจะหล่อแบบบ้านๆซะอีก ผู้ชายสมัยนี้นี่หน้าตาออกฝรั่งกันทั้งนั้น มีนายน่ะหน้าตาญี่ปุ๊นนนน ญี่ปุ่น... แต่ว่าฉันก็ชอบนะ”

          โอ้โห พูดจาตรงเป๊ะเลยแฮะ แล้วที่เธอบอกว่าชอบผมน่ะจริงรึเปล่านะ หรือว่าเธอไม่ได้คิดอะไร

          “เธอเองก็ใช่ย่อยนะ มิสึคาวะ ทำไมเธอไม่ย้อมผมล่ะ สมัยนี้ใครๆเค้าก็ย้อมกัน”

          “เรียกชิโนะก็ได้จ๊ะ ไม่เอาหรอก ฉันชอบผมสีดำน่ะ ฉันไม่เห็นชอบเลยยัยป้าที่ไปย้อมผมสีประหลาดๆแล้วก็เอามาอวดได้ทุกวันน่ะ น่ารำคาญออก แถมมันทำให้ผมเสียด้วยนะรู้ป่าว แต่ผมนายนี่ประหลาดจังนะ หน้าตาออกจะญี่ปุ่นทำไมผมถึงเป็นสีทองซะได้ล่ะ นายย้อมผมล่ะสิ”

          “เปล่า... นี่สีผมธรรมชาติของฉัน”

          “โอ้โห นายมีเชื้อฝรั่งหรอ”

          “ใช่ คุณพ่อฉันเป็นลูกครึ่งอเมริกาน่ะ ผมนี่ได้มาจากคุณปู่”

          “ว้าวๆ ดีจังเลย บ้านฉันนะทั้งตระกูลเป็นคนญี่ปุ่นหมดเลยล่ะ ฉันเลยได้หน้าตาแบบนี้มา แต่ฉันก็ชอบนะ เป็นคนญี่ปุ่นก็ต้องมีหน้าตาเป็นคนญี่ปุ่นสิ”

          “นั่นสิ...”

          เธอพูดเก่งจังเลยแฮะ

          “แต่ว่าบ้านนายคงจะชอบความเป็นญี่ปุ่นเนอะ ดูชื่อนายสิ ทาเคมาสะ มันแปลว่านายพลนี่นา ฮ่าๆๆ”

          “ใช่แล้วล่ะ พ่อฉันบ้าประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นมากเลย พี่ชายฉันยังชื่อโทโนะ (เจ้าเมือง) เลย”

          กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

          “อ้าว ฉันกลับบ้านก่อนนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะทาเคะจัง”

          “บ๊ายบาย”

          นี่เป็นบทสนทนาแรกที่เราคุยกัน แต่ทำไมนะเวลาคุยกับเธอแล้วเหมือนกันเราเคยคุยกันมานานแล้ว ความรู้สึกที่คุ้นเคยนี่มันเป็นเพราะอะไรกันนะ....

          “ทาเคมาสะ ฉันชอบเธอนะ เรามาคบกันได้มั้ย”

          หา?? อะไรนะ นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยเนี่ย เธอชอบผมงั้นหรอ ดีใจจริงๆเลยแฮะ ขอบคุณพระเจ้า

          แล้วหลังจากนั้นผมกับเธอก็คบกัน เรามีความสุขกันมาก เราคุยกัน เล่นกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ทำการบ้านด้วยกัน เราทำอะไรด้วยกันหลายๆอย่าง และผมก็รู้สึกดี

          แต่มีบางอย่างที่ผมรู้สึกแปลกๆ ผมรู้สึกว่าเธอไม่ค่อยพูดมากเหมือนครั้งแรกที่เราคุยกัน ดูเธอเหมือนจะมีช่องว่างเล็กน้อย ผมสงสัยว่าเธอปิดบังอะไรอยู่ แต่ผมก็ไม่กล้าถาม ผมอยากให้ทุกอย่างมันดำเนินไปแบบนี้ เพราะแค่นี้ผมก็มีความสุขล้นแล้วล่ะ จนวันที่ 10 ที่เราคบกัน ผมก็ได้รู้สิ่งที่เธอปิดบังผมอยู่

          “ทาเคะ เราเลิกกันเถอะนะ ฉันทนหลอกเธอต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ ขอโทษนะ”

          เธอเล่าให้ผมฟังทุกอย่างว่าเพื่อนเธอพนันกับเธอมาหลอกผม ผมน่าจะโกรธเธอนะ แต่ผมก็พูดอะไรไม่ออก เพราะสิ่งที่ผมสงสัยอยู่ตลอดเวลาทำให้ผมเข้าใจ เธอหลอกผมอยู่ตลอดเวลา ให้ตายสิทำไมผมถึงโกรธเธอไม่ลงนะ เพราะว่าผมรักเธอมากเกินไปงั้นหรอ ผมตั้งใจจะตัดใจจากเธอ แต่ผมก็ตัดใจไม่ลง ทั้งที่เธอทำกับผมขนาดนี้ เอาล่ะ ผมจะยกโทษให้เธอ ผมตั้งใจแล้วว่า พรุ่งนี้ผมจะเดินไปหาเธอ ขอเธอให้เธอคบกับผม บอกเธอว่าผมรับได้เรื่องที่เธอโกหก และต่อไปผมจะดูแลเธอ และทำให้เธอรักผมจริงๆให้ได้ ก็ผมรักเธอนี่นา

          เช้าวันต่อมา ผมก็ได้รู้ว่าเธอประสพอุบัติเหตุ ต้องกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราไปอีกนาน...