คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : DORMITORY 'LOVE : ตอนที่ 7
DORMITORY ‘ LOVE
ตอนที่ 7 [ HUNHAN ]
[ SEHUN ‘ PART ]
ตึง ตึ้ง ตึ้ง ตึง ..... [ เสียงกริ๊ง - ____ - ]
“ ขอเชิญคุณโอ เซฮุน นักเรียนเกรด11 ห้อง C และ คุณสี่ยว ลู่ห่าน นักเรียนเกรด12 ห้อง A พบท่านผอ.ชเว ที่ห้อง THE CREATOR ด่วนครับ ... “
“ ไปสร้างเรื่องอะไรไว้อีกอะมึง ? “
“ ไม่รู้ ...... “ ผมส่ายหัว แล้วลุกขึ้นเดินเอามือล่วงกระเป๋าออกไป เพื่อน ๆ ในห้องหันมามองผมเป็นสายตาเดียวกัน ผมโค้งให้อาจารย์ที่หนุ่มหน้าตี๋ที่ยืนอมยิ้มให้ผมน้อย ๆ ก่อนที่จะพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ผมโค้งให้อาจารย์ลีอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูห้องแล้วเดินออกไป
“ เสี่ยวลู่ห่าน .... ด้วยงั้นหรอ ? “ ระหว่างทางเดินไปห้องผอ. ผมก็คิดถึงอีกคนที่ถูกเรียกเหมือนกัน คนเรียบร้อยแบบพี่ลู่ห่านจะกล้าทำอะไรผิดกับเขาด้วยหรือไงนะ (?) คงไม่น่าจะใช่หรอกมั้ง ... ส่วนผมก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอกครับที่จะถูกเรียก เพราะผมกับไอ้ไคมักจะทำอะไรพิเรนท์เสมอ ๆ จนถูกเรียกเข้าไปตักเตือนบ่อยครั้ง ถึงแม้ไคมันจะเป็นถึงลูกผู้บริหารแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย เพราะพ่อมันเป็นคนที่ดุมาก ๆ เลยละครับ พ่อมันมักจะบ่นพวกเราเสมอเวลาทำผิดแล้วเรื่องไปถึงหูของท่านเข้า แต่สุดท้าย .... ก็เท่านั้นแหละเพราะพวกผมไม่เคยจะจำมันเลยสักครั้งว่าท่านพูดอะไรไปบ้าง -____- (?)
“ ขออนุญาตครับ “
“ เข้ามาสิคุณโอ ... นั่งตรงนั้นแหละ “
“ ครับ “ ผมโค้งให้ท่านผอ.ชเว ก่อนที่จะเหลือบสายตามองไปที่คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว พี่ลู่ห่านนั่งมองมือที่กุ่มกันแน่น ผมเดินลงไปนั่งตรงโซฟาเบาะข้าง ๆ เขาที่ว่างอยู่
“ ไม่คิดว่าเด็กดีแบบพี่ ‘ จะถูกเรียกพบ “
“ อ่ะ ! มะ ... มาตอนไหน ? 0[]0 “ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนนั้นเบิกกว้าง พี่ลู่ห่านมีสสีหน้าเจือนลงทันที ทำให้ผมนึกย้อนไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเราสองคน นั้นเลยทำให้ผมรู้สึกอึดอัดแบบบอกไม่ถูก มันไม่ใช่เรื่องดีเลยที่ผมกับพี่เขาจะเจอหน้ากันตอนนี้
“ เมื่อกี้ “
“ ... เอาละ ‘ ที่ผมเรียกคุณทั้งสองคนมาพบ มันไม่ได้เกี่ยวกับว่าพวกคุณทำความผิดอะไร แต่มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับพวกคุณทั้งสองคน .... “
“ ……. “ ทั้งผมและพี่ลู่ห่านนั่งเงียบ ตั้งใจฟังในสิ่งที่ผอ.กำลังพูด ผมหวังว่าคงไม่ได้ให้ผมสองคนไปเล่นเกมเหมือนพวกนั้นหรอกนะ ถ้าใช่ ‘ มันก็คงไม่สนุกเลยสักนิดเดียว
“ เสี่ยว ลู่ห่าน ‘ ที่ผมเรียกคุณมาเพราะจะคุยกับคุณเรื่องวิชาภาษาเกาหลีภาษาของประเทศที่คุณมาเข้ามาอาศัยอยู่ .... คุณได้คะแนนน้อยที่สุดในห้องคุณทราบใช่มั้ย ? “
“ ครับ .... ผมทราบ “
“ ..... แน่นอน ตอนนี้คุณเรียนอยู่เกรด12 แล้ว ภายในเทมอหน้าก็จะมีค่ายเพลงต่าง ๆ เข้ามาออดิชั่นกับนักเรียนของเรา ถ้าคุณยังใช้ภาษาได้ไม่ดี คุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะออดิชั่น และสุดท้าย .... คุณก็จะถูกส่งตัวกลับประเทศจีน คุณก็ทราบอีกใช่มั้ย ? “
“ ... ครับ .... ผมทราบดี “ ผมเหลือบมองพี่ลู่ห่านที่เอาแต่ก้มหน้านิ่ง ‘ อะไรกันผมไม่เคยรู้ถึงกฎพวกนี้อะไรมาก่อนเลย ... ถ้าพี่เขาทำไม่ได้เขาก็ต้องถูกส่งตัวกลับเลยงั้นหรอ มันไม่โหดร้ายไปหน่อยหรือไง !
“ ผมเลยคิดว่าจะคุณจะต้องเรียนเสริมภาษาทุกเย็นเป็นเวลา 1 เดือน .... แล้วเราก็จะมีข้อสอบให้คุณทำ ถ้าคุณทำได้ก็ถือว่าผ่าน .... แต่ถ้าไม่ก็จบ เท่านั้นแหละ ... “
“ ครับ “
“ ....... คุณจะตกลงมั้ย? “
“ ใครจะเป็นคนสอนผมละครับ ? “
“ .... หึ ‘ คนที่จะมาเป็นครูสอนให้กับคุณเขาเป็นคนที่ใช้ภาษาเกาหลีได้ยอดเยี่ยมที่สุด เขาเคยเป็นถึงตัวแทนนักเรียนไปประกวดการแข่งขันโต้วาทีได้รางวัลชนะเลิศระดับประเทศมาแล้วนะ ใช่มั้ยครับ คุณโอ เซฮุน “
“ ผมเนี้ยนะ !!! “
“ ใช่ครับ ‘ คุณเนี้ยแหละครูสอนภาษาให้กับเสี่ยวลู่ห่าน ^^ “
“ มะ ...... (?) “ ผมเอนตัวพิงกับพนักโซฟาแล้วถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ... ผมอยากจะบ้าตาย นี่ฟ้ากำลังเล่นตลกอะไรกับหัวใจของผมวะ !!! ยิ่งอยากหนีเท่าไหร่กลับต้องมาเจอหน้ากันทุกวัน แล้วเมื่อไหร่ ‘ เมื่อไหร่ผมถึงจะทำใจเรื่องของเขาได้สักที !!!
“ คนอื่น .... ไม่ได้หรอครับ ? “
“ ทำไม ‘ พวกคุณมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า ? “
“ มี / ไม่มีครับ !! “ ผมหันไปมองหน้าพี่ลู่ห่านทันที อะไรกัน ? รังเกียจผมหรือไงนะ
“ ยังไงกันแน่ ‘ มีหรือไม่มี ? “
“ ไม่มี / มีครับ !! “ คราวนี้เป็นพี่ลู่ห่านที่หันมามองหน้าผมบ้าง ‘ เอาเถอะวันนี้ก็คุยกันไม่รู้เรื่องหรอก
“ อะไรของพวกคุณเนี้ย ‘ ตกลงมีหรือไม่มี ! “
“ ไม่มี / ไม่มีครับ !!! “ คราวนี้กลายเป็นว่าพวกเราทั้งสองหันหน้ามามองกัน ก่อนที่พี่ลู่ห่านจะเป็นคนหลบสายตาไปก่อน .... แล้วถ้ามันเป็นแบบนี้ ผมกับพี่เขาจะสอนกันได้มั้ย (?) ไม่ใช่มานั่งอมทุกข์กันหรือไง
“ ก็ดี ‘ ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็ตกลงตามนี้นะ ..... “
“ เอ่อ ‘ แต่ ..... “
“ มีอะไรคุณลู่ห่าน ? “
“ ........ ไม่มีครับ ผมตกลงตามนี้ครับ “
“ คุณละ ‘ คุณโอ “
“ ผมยังไงก็ได้ครับ “
“ โอเค ‘ ถ้างั้นก็ตกลงตามนี้ ส่วนนี้ตารางการเรียนของคุณผมจัดไว้ให้แล้ว “ ผมยื่นมือออกไปรับใบตารางเวลาเรียนที่อยู่ตรงหน้า ‘ เรียนทุกวันจ.-ศ. ตั้งแต่ 18:00 – 20:00 น. โห้ ‘ พับผ่าสิ !! _*_
“ เสร็จธุระแล้วใช่มั้ยครับ ‘ ผมขอตัวก่อนนะครับ “ ผมลุกขึ้นยืนโค้งลาท่านผอ. ก่อนที่จะเหลือบตามองคนตัวเล็กที่นั่งมองผมอยู่ เมื่อเห็นว่าผมหันไปมองพี่ลู่ห่านก็แกล้งทำเป็นมองตัวหนังสือในแผ่นกระดาษ หึ ‘ กดดันกันตั้งแต่ยังไม่สอน แล้วแบบนี้มันจะไปรอดกันมั้ยครับ (?)
“ เชิญ “
………………
“ จริงดิ !!! “
“ เออ ‘ กูอยากตาย “ ผมนั่งกุมขมับตัวเองมาได้สักพักแล้ว ‘ เมื่อกลับมาถึงห้องผมก็รีบเล่าเรื่องให้เพื่อนรักอย่างไคฟังทันที เมื่อผมเล่าเสร็จมันก็ตะโกนเสียงดังลั่นจนอาจารย์หันมาดุ แต่พวกผมก็ไม่ฟังยังนั่งคุยกันต่อโดยไม่สนใจโลก -_____- ;; ก็มันเครียดนิ ไม่มีอารมณ์เรียนหรอกครับ !!
“ แล้วมึงก็ตอบตกลงไปเนี้ยนะ ? “
“ เออดิ ‘ กูไม่รู้จะทำยังไง ถ้ากูไม่ช่วยมันก็ดูจะใจร้ายไปหน่อยมั้ง “
“ เออ ‘ มันก็จริงของมึง .... เป็นไงละ ที่นี้มึงรู้ยังว่าการที่ได้ไปแข่งโต้วาทีมันมีประโยชน์ยังไง -______- “
“ เหอะ ‘ มันกำลังจะฆ่ากูให้ตายทั้งเป็นต่างหาก “
“ ให้กูคุยกับป๋า ‘ ให้มั้ย ? “
“ ไม่ต้องหรอก ‘ กูไม่เป็นอะไร “
“ เฮ้ออออ ‘ เป็นมึงนี่เหนื่อยวะ “ ไคโยกหัวผมเบา ๆ ก่อนที่จะก้มหน้าไปจดเลกเชอร์ในกระดาษ ... ใช่ ‘ เป็นผมนี่มันเหนื่อยจริง ๆ แหละครับ ผมอยากเป็นพี่ลู่ห่านบ้าง ผมจะได้ไม่ต้องมานั่งเครียดอะไรแบบนี้อยู่คนเดียว ไม่ต้องมาสนใจ ไม่ต้องมาแคร์ว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง .... แต่ก็เท่านั้นถ้าพี่ลู่ห่านรักผมสักนิด แค่สักนิดเดียว ... ผมก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้หรอกครับ
“ เซฮุน ‘ เสี่ยว ลู่ห่านเกรด 12 มาหา “
“ คร้าบบบบ “ ผมถอนหายใจแล้วตะโกนออกไปด้วยเสียงเหนื่อยๆ ผมเปิดประตูออกไปก็เห็นพี่ลู่ห่านยืนเหมอเกาะขอบหน้าต่างอยู่ สีหน้าที่เหมือคนจะร้องไห้นั้นทำให้หัวใจของผมกระตุกวูบ .... พี่เขาเป็นอะไร ?
“ มีอะไร “
“ ... ฮึก เซฮุน ถะ ... ถ้า ฮึก นายไม่อยากทำ อึก ก็ไม่ต้อง อึก .. ทำหรอก “
“ เป็นอะไร ‘ ร้องไห้ทำไม “ ผมยืนค้ำคนตัวเล็กข้างหน้า ที่เอาแต่ยืนก้มหน้าตั้งแต่ผมเอ่ยยถามออกไปประโยคแรก เสียงสะอึกสะอื้นนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังเป็นอะไร (?)
“ ฮึก ‘ อึก .............. นายไม่ต้องฝืนก็ได้ “
“ ……… “
“ ไม่อยากทำ อึก ..... ก็ไม่ต้องทำ .... ฮึก พี่ไม่เป็นอะไรหรอก “
“ ……… “
“ ……. มันเหนื่อยเปล่า ๆ ถ้าพี่ อึก สอบตกก็ ฮึก ไม่เป็นไร ถูกส่งกลับไปจีนก็ ... พี่ก็ ...อึก ... ก็คง ......... ฮึก มะ ... ไม่เป็นไร “
“ ผม .... ไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้น “
“ อึก ... หือ ? “
“ ผมจะช่วย ‘ เพราะว่า ..... ผมอยากช่วย “
“ ……… “
“ พี่เคยบอกว่าพี่ชอบการร้องเพลงพี่อยากให้ทุกคนที่ฟังเพลงของพี่มีความสุขทุกครั้งที่พี่ร้องมันไม่ใช่หรอ ? “
“ ก็ .... ใช่ “ พี่ลู่ห่านพยักหน้างึกงัก มือเล็กยกขึ้นมาปราดคราบน้ำตาที่เปื้อนอยู่เต็มใบหน้าหวานนั้น ผมอยากจะยื่นมือของตัวเองไปเช็ดให้แต่ตอนนี้ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะพี่เขามีใครเป็นเจ้าของแล้ว .... ตอนนี้ผมไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นได้อีกแล้ว
………………
[ LUHAN ‘PART ]
“ แล้วทำไม .... พี่ถึงไม่ตั้งใจทำมันให้สำเร็จละ “
“ อืม “ ผมพยักหน้าตามคำพูดของเซฮุน มันก็จริงอย่างที่เขาพูดตอนนี้ผมมีโอกาสแล้ว ทำไมผมถึงไม่ตั้งใจทำมันให้สำเร็จละ .... แต่ที่ผมพูดออกไปแบบนั้น เพราะว่าผมกลัว ... กลัวว่าเซฮุนจะเจ็บปวด ผมรู้ ‘ รู้ว่าเขาไม่อยากเจอหน้าผม ผมรู้ว่าเขาต้องการที่จะลืมผม แต่ผมก็ดีใจ ‘ ที่รู้ว่าเขาจะมาเป็นครูสอนให้กับผม .... ผมดีใจมากตอนที่ผอ.พูดออกมาแบบนั้น ผมแทบจะกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไรตั้งแต่ที่เราสองคนทะเลาะกันวันนั้น ผมกลับมาถึงห้องก็เอาแต่นอนร้องไห้ ไม่ยอมพูดกับใครเก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง วันนั้นผมรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายให้ได้ ... ผมพยายามถามตัวเองแล้ว (?) ว่าผมคิดยังไงกับเซฮุนกันแน่ .... แต่สุดท้ายมันก็เหมือนเดิม คำตอบของผมคือพี่คริส ‘ เขาคือคนที่ผมรัก ไม่ใช่เซฮุน
“ ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย “
“ อ่า ‘ ไม่มี ๆ “
“ งั้นผมขอตัวก่อน “
“ เซฮุน .... “ ผมเอื้อมมือจะไปคว้ามือหนามาจับไว้ด้วยความเคยชิน แต่เซฮุนกลับถอยหลังหนี ผมได้แต่ยื่นมือชะงักค้างอยู่แบบนั้น ผมรู้สึกว่าขอบตาของผมมันร้อนผาวขึ้นมาอีกแล้ว ผมเลยได้แต่ส่งยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้เขา เซฮุนไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาเขายังคงยืนนิ่งอยู่แบบนั้น
“ พี่ ..... พี่ขอบใจนะ “
“ อืม ‘ ไม่เป็นไร ...... “
“ …….. “
“ สำหรับพี่แล้ว ....... ต่อให้ผมตายแทนได้ ...... ผมก็ยอม .... ผมยอมทุกอย่าง ถ้าเขาคนนั้นคือพี่ “
“ …….. “ ผมเหมือนจะหายใจไม่ออกกับคำพูดสุดท้ายของเซฮุน ผมยืนเกาะขอบหน้าต่างมองแผ่นหลังกว้างของเซฮุนที่เดินกลับเข้าไปในห้องเรียน เมื่อเห็นว่าประตูห้องเรียนถูกปิดแล้ว ผมค่อย ๆ ทรุดลงไปนั่งพิงผนัง หยดน้ำตาที่กลั้นก็เอาไว้ก็ค่อย ๆ ไหลออกมา ผมไม่คิด ... ไม่เคยคิดเลย ว่าเซฮุนจะรักผมมากมายขนาดนี้ (?) ผมไม่เคยคิดว่าผมจะทำร้ายคนที่รักผมหมดหัวใจอย่างเขาได้ ผมเหมือนคนโง่ ‘ ที่พยายามจะปิดกลั้นความรู้สึกของเซฮุน ผมพยายามแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นมัน พยามยามผลักไสแล้วเปิดรับใครอีกคนเข้ามาแทนที่ ...... ผมมันเลว เลวเกินกว่าที่ความรักบริสุทธิ์และสวยงามของเซฮุนจะมาฝากไว้ที่คนอย่างผม ตอนนี้ผมกำลังคิดว่า ผมจะปล่อยให้เขาไป ปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นในสิ่งที่มันควรจะเป็น ..... หรือว่าผมจะทบทวนในสิ่งที่ที่ผ่านมาแล้วยื้อเขาให้อยู่กับผมแบบนี้ตลอดไป ผมเคยว่าสักวันหนึ่งถ้าผมไม่มีเซฮุนผมจะอยู่ได้มั้ย ? ผมตอบว่าได้ แต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิว่า ‘ ถ้าผมไม่มีเขาขึ้นมาจริง ๆ ผมจะอยู่ได้มั้ย ….. ถ้าผมต้องห่างจากไปหรือว่าเขาจะต้องห่างหายไปจากชีวิตผม ผมจะอยู่ได้มั้ย แล้วพวกคุณคิดว่ายังไง คิดว่าจะอยู่ได้มั้ยถ่าไมมีเซฮุน (?)
เฮลโหลลลลล : ตอนที่7อัพแล้วเย้ ๆๆๆๆๆๆ
ขอโทษด้วยนะคะที่หายไปเลย พอดีเราแอบหนี
ไปเที่ยวมา เลยเพลินไปหน่อย 555555555555555555
แต่ตอนนี้มาอัพให้แล้วนะคะ หวังว่ายังไม่หนีกันไปไหนใช่มั้ย ?
ยังติดตามฟิคเรากันอยู่ใช่ป่าวเอ๋ย (?)
เมื่อฮานเริ่มลังเลแล้ว ? ส่วนเซฮุนก็ยังคงเดิม แล้วทั้งสองคน
จะรักกันได้มั้ย ก็ต้องติดกันต่อไป
ส่วนไคโด้ ‘ เราขอแอบกระซิบว่าตอนหน้าโฮกฮากแน่นอน
5555555555555555555555
อยากลืมคอมเม้นให้กำลังใจไรเตอร์ด้วยเน้อ :D
ขอบคุณนะคะที่ติดตามกัน !!! รักทุกคนจุ้บบบบ
ความคิดเห็น