คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : DORMITORY 'LOVE : ตอนที่ 5
DORMITORY ‘ LOVE
ตอนที่ 5
[ kai ‘ part ]
“ พี่ไปไหนมา ? “ ตอนนี้ผมกำลังนั่งมองหน้าคนตัวเล็กที่เอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมพูดจา ตั้งแต่ผมตื่นมาก็ไม่เจอพี่เขาอยู่ในห้อง พอโทรไปหาก็ไม่ยอมรับสาย คิดว่ามันน่าโมโหมั้ยล่ะครับ ? พอถามก็เอาแต่เงียบไม่ยอมพูด ไม่รู้หรือไงว่าคนอื่นเขาเป็นห่วง = 3 =
“ -____- “
“ เฮ้ ! พี่เป็นอะไรเนี้ย ผมถามทำไมไม่ตอบล่ะ ? “
“ ยุ่ง -_____- “ สะอึก ! ให้ตายเถอะ นี่ผมเป็นห่วงเขา มันกลายเป็นว่าผมไปยุ่งเรื่องของเขาหรือไงเนี้ย ? เสี่ยผิดอะไรหรอ (?)
“ ผมเป็นหว่งพี่ ‘ กลายเป็นว่าผมยุ่งหรอ ? “
“ อย่ามาพูดเลย พี่ปลุกนายแทบตาย ทั้งตีทั้งตบทั้งถีบ ! นายก็ยังนิ่ง !! “
“ พี่ทำขนาดนั้นเลยหรอ = [] = “
“ ก็ใช่นะสิ ‘ ทำให้ตายยังไงนายก็ยังไม่ยอมตื่น ไอ้เด็กบ้า ! แล้วทีแบบนี้ทำมาพูดว่าเป็นห่วงพี่งั้นหรอ ? “
“ อ้าว ‘ แล้วทำไมผมโทรไปพี่ไม่รับโทรศัพท์ล่ะ ? “
“ มันอยู่ในห้องพี่ลืมเอาไป -____- “
“ ให้ตายสิ ‘ ทำไมเปิ่นแบบนี้เนี้ย ถ้าคราวหน้าเกิดผมไม่อยู่แล้วโทรหาพี่ไม่ติดผมจะทำยัง หืม ? “
“ มันยังไม่ถึงคราวหน้าเลย ‘ นายยังไม่ต้องกังวลหรอก “
“ บ้า -____- “ ผมเข็กมเหงกไปที่หัวถุย นั้นเบา พี่ดีโอทำหน้ายุ่งแล้วค้อนใส่ผมก่อนท่ะบ่นงึมงัม
“ อะไร ‘ ทำพี่ทำไมเนี้ย ? “
“ ก็อยากน่ารักก่อนทำไมละ “
“ หืม ‘ ไอ้เด็กบ้านี่ - /// - “ พี่ดีโอพูดก่อนที่จะรีบเดินเข้าไปในห้อง ผมเห็นแบบนั้นก็ยิ่งอยากแกล้งเขาไปใหญ่ คนบ้าอะไรก็ไม่รู้น่ารักจริง ๆ เลย
“ จะไปไหนอ่ะ ‘ พี่อายผมหรอ “
“ อายอะไร ‘ ทำไมพี่ต้องอายนายด้วย ? “ พี่ดีโอยืนกลอกตาไปมา ผมเลยเดินเข้าไปใกล้แล้วคว้าเอวเล็กนั้นมากอดเอาไว้ พี่ดีโดทำตาโตยิ่งกว่าเดิมพวงแก้มขาวที่มีสีแดงระเรื่อป่องขึ้นน้อย ๆ พี่ดีโอเริ่มขลุกขลัก
“ ถ้าไม่อายแล้วพี่จะหน้าแดงทำไม .... อย่าบอกว่าร้อนเพราะแอร์ในห้องมันเย็นขนาดนี้ถ้าพี่จะหาข้ออ้างล่ะก็ ..... “
“ ก็มากอดพี่แบบนี้ ‘ พี่ก็เขินสิ “ พี่ดีโอยกมือขึ้นมาปิดหน้าของเขาเอาไว้ ผมได้แต่ยืนอมยิ้มกับความน่ารักของเขา ผมขยับแขนตัวเองขึ้นมาโอบกอดรอบตัวพี่เขาก่อนที่จะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ผมซบหน้าลงไปที่คอขาวนั้น แล้วหลับตาลง เวลาที่ผมกอดเขามันทำให้ผมคิดถึง ‘ ใครคนหนึ่ง ‘ ขึ้นมาทุกครั้ง
“ ผมขออยู่แบบนี้สักพักนะครับ “
“ เป็นอะไรไป ? “ พี่ดีโอกอดตอบผม มือเล็กนั้นค่อย ๆ ลูบเบา ๆ ที่หลังของผมเหมือนเป็นการปลอบ ‘ นี่เขาคงคิดว่าผมคิดถึงแม่อีกแล้วใช่มั้ยเนี้ย -____-;;;
“ ผมไม่ได้คิดถึงแม่หรอก ‘ ผมก็แค่อยากกอดพี่ “
“ แต๊ะอั๋งพี่อีกแล้วนะ “
“ หึ ๆ ‘ พอล่ะเดี๋ยวพี่อึดอัด ^^ “
“ ควรจะปล่อยได้ตั้งนานแล้ว -___- “
“ อ่า ‘ ผมง่วงอีกแล้วอ่า ขอตัวก่อนนะครับ “
“ อืม ^^ “ ผมโบกมือบายบายพี่เขา แล้วเปิดประตูเข้ามาในห้องผมล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มนิ่มพลางนึกถึงคอขาว ๆ เนียน ๆ นั้น อ่าาาา ‘ เมื่อไหร่กันนะที่ผมจะเป็นเจ้าของตัวพี่สักที !!
“ อ๊ากกกกกกกก ‘ เอาอีกแล้วนะไอ้เด็กบ้าาาา !!!! “
“ ตอนนี้จองตัวแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน ^^ “
.....................
[LUHAN PART’]
“ ซูโฮ ‘ เซฮุนอยู่หรือเปล่า ? “ ผมเอ่ยถามในทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดออก แต่ผมไม่ได้ทันสังเกตว่าใครเป็นคนออกมาเป็นประตู เมื่อผมเห็นเขาก็แทบจะหงายหลังลงไปเลยทีเดียว ‘ เซฮุน เป็นคนออกมาเปิดประตู
“ อยู่ครับ “
“ เอ่อ ‘ ซะ ... ซูโฮล่ะ “ ผมไม่รู้จะทำยังไงก็เลยเอ่ยถามถึงพี่ชายเขาออกไปแทน เมื่อใบหน้านิ่ง ๆ ที่ไร้อารมณ์นั้นส่ายหัวตอบกลับมา ทำไมให้ผมแทบจะมุดปูนหนีออกไปจากตรงนี้ให้ได้เลยจริง ๆ ‘ ไอ้หลอดไฟนั้นมันกำลังคิดบ้าอะไรของมันอยู่วะเนี้ย นัดผมมาทำไมก็ไม่รู้ทั้ง ๆ ที่ตัวเองไม่อยู่ !!
“ ผมเป็นคนนัดพี่มาเอง “
“ อะไรนะ ? “
“ ผมเป็นคนนัดพี่มาเอง “
“ จริงเหรอ !!! “ ผมรู้สึกตกใจกับสิ่งที่เซฮุนพูดออกมา เขาเป็นคนนัดผมมาเองหรอ ? งั้นก็แสดงว่าเขาหายโกรธผมแล้วดิ !! ผมแทบจะกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่
“ ผมก็แค่จะให้พี่มาเอาของพวกนี้คืนไป “ เซฮุนเดินถอยหลังเข้าไปในห้อง นั้นเลยทำให้ผมเห็นกล่องใบใหญ่ที่วางอยู่ตรงโซฟา เขาเดินเข้าไปถือมันออกมาก่อนที่จะวางเอาไว้ตรงหน้าผม ‘ นั้นมันของที่ผมให้เขาทั้งนั้นเลยนี่ แล้วนั่นก็อมยิ้มที่ผมเอาไปใส่ล๊อกเกอร์ของเขาเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่น่า ... ผมค่อย ๆ เงยหน้ามองเซฮุนที่ยืนกอดพิงกรอบประตูอยู่ สายตาของเขาจับจ้องไปที่สิ่งของในกล่อง มันดูเลื่อยลอย และ เจ็บปวด ...
“ นาย .... “
“ มันรก ‘ วันนี้ผมเก็บห้องเพราะว่าตั้งใจจะจัดห้องใหม่ ก็เลยจัดการเก็บขยะพวกนี้ทิ้งไปให้หมดนะครับ “
“ ……. “ ผมรู้สึกชาไปทั้งตัวเมื่อเซฮุนพูดจบ เขามองมันว่าเป็นขยะ งั้นหรอ (?) เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอจนทำให้ผมพูดไม่ออก แต่มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอที่เขาทำแบบนี้จะได้ไม่มีใครเสียใจอีก
“ แต่ผมเห็นว่าของพวกนี้พี่เป็นคนให้ผมมา ‘ ผมจะเอาไปทิ้งเองมันก็ยังไงอยู่ ผมก็เลยคิดว่าน่าจะให้เจ้าของเขาเอาไปทิ้งเองมันคงจะเหมาะกว่า “
“ ไม่เห็นเป็นไรเลย ‘ ก็พี่ให้นายไปแล้วมันก็เป็นของนายสิ ถ้านายจะเอาไปทิ้งก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นอะไรเลย นายอย่าคิดมากสิเซฮุนอ่า “ ผมกำลังเอื้อมมือไปจับแขนแกร่งนั้น แต่เซฮุนก็ถอยหนีแล้วมองผมด้วยสายตาที่เย็นชา .... เขารังเกียจผมหรอ ?
“ อย่าแตะต้องตัวผม ‘ พี่มีแฟนแล้ว เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้าแล้วเขาจะเข้าใจผิดกัน “
“ ไม่ใช่เพราะว่านายรังเกียจพี่หรอกหรอ “ ไม่รู้อะไรที่ทำให้ผมกล้าถามเขาไปแบบนั้น แต่จะให้ทำยังไงก็ในเมื่อผมถามเขาออกไปแล้ว ดวงตาคู่สวยนั้นดูอ่อนไหวก่อนที่มันจะดูเย็นชาอีกครั้งเมื่อรู้ว่าผมกำลังมองอยู่
“ นั้นมันก็แล้วแต่พี่จะคิด “
“ งั้นพี่ก็จะคิดว่านายยังรักพี่อยู่ “
“ หึ ‘ ไร้สาระ “ เซฮุนแค่นยิ้มที่มุมปาก แต่ผมก็ยังไม่ลดความพยายาม ผมสาวเท้าเข้าไปใกล้เขา เซฮุนก็ถอยหลังหนีจนตอนนี้เราทั้งสองคนมายืนอยู่ตรงกลางห้อง ‘ ผมละสายตาจากเขา ก่อนที่ถือวิสาสะเดินไปเปิดประตูห้องของเซฮุน
“ จะทำอะไร !!! “ เสียงทุ่มนั้นตะโกนตวาดผมลั่น แต่ผมก็ไม่สนใจตอนนี้ผมเปิดห้องนอนของกว้างจนทำให้ผมเห็นว่า ในนั้นมีรูปของผมติดอยู่ตรงผนังที่หัวเตียงของเขาเต็มไปหมด สองเท้าของผมค่อยเดินเข้าไปในห้อง มันเป็นรูปของผมทั้งนั้นเลยแล้วก็มีรูปที่ผมถ่ายคู่กับเขา ผมหันไปมองเซฮุนที่หน้าประตูช้า ๆ เขาได้แต่ยืนนิ่งไม่ขยับ
“ แน่จริง ‘ ถ้านายแน่จริง .... กล้าเอารูปพวกนี้ทิ้งไปด้วยมั้ย ? “
“ …….. “ ผมชี้นิ้วสั่น ๆ ของตัวเองไปที่รูปภาพพวกนั้น ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมถึงต้องท้าทายเซฮุนออกไปแบบนั้น ... แต่ผมรู้ว่าเขาไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก เขาคงไม่กล้า ...
“ ไม่กล้า ..... “
“ ........ “ เซฮุนเดินผ่านผมไป เขาเดินตรงไปที่รูปพวกนั้น มือหนาจับไปที่รูปของผมกับเขาที่ยืนยิ้มให้กล้อง เขาดึงมันออกจนขาดออกเป็น 2 ส่วนก่อนที่เซฮุนจะขยำอีกส่วนที่อยู่ในมือเขาแล้วโยนมันทิ้งลงพื้น
“ กล้าหรือยังล่ะ “
“ ......... “ เขาไม่ได้หันมาพูดกับผม ตอนนี้ผมเหมือนคนไม่มีแรงขาของผมอ่อนจนไม่สามารถทรงตัวได้อีกแล้ว ผมลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นพลางมองเงาสะท้อนของกระเบื้องที่มีเศษกระดาษมากมายหล่นลงมากระจายอยู่บนพื้นเต็มไปหมด จู่ ๆ ภาพตรงหน้าของผมมันก็ดูพล่ามัวจนมองไม่เห็น จนมีหยดน้ำใส ๆ หล่นลงมาที่พื้น ทำให้ผมรู้ว่าผมกำลังร้องไห้ ‘ ผมรีบยกมือขึ้นปัดน้ำตาออก แต่ยิ่งปัดเท่าไหร่มันก็ยิ่งไหลออกมา เมื่อผมรู้ว่าผมห้ามมันไม่ได้เลยตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกจาห้องไป โดยไม่ได้บอกลาเซฮุนสักนิดเดียว ..... ไม่รู้ทำไม ‘ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน (?) ท่าทางเย็นชาของเขาแล้วการกระทำแบบนั้นของเขา มันจะให้หัวใจของผมเจ็บได้ขนาดนี้ ‘ ทำไมกันนะ
.
.
.
.
“ จะทำให้ผมเจ็บไปถึงไหน “
.....................
เฮลโหลลล : ทำไมตอนนี้ถึงอัพน้อย ? 55555555
เพราะตอนนี้ไรเตอร์ว่างแล้วเลยจะขยันมาอัพบ่อย ๆ
เลยลดลงมาเยอะมากกกกกกกกกกกก !!
ส่วนไคโด้นั้นกำลังหวาน อิเสี่ยฝากรอยเอาไว้อีกแล้ว
ตอนหน้านั้นไรเตอร์จะให้จับกดเลยดีมั้ย (?)
ส่วนฮุนฮานดราม่าน้ำตาแตกก ‘ ไรเตอร์นั่งฟังเพลง
Heart road ของสิก้าไปแต่งฟิคฮุนฮานน้ำตาคลอ
มันเศร้าอ้ะ ไรเตอร์ขอแนะนำเลยนะคะ ถ้าทำ
เหมือนไรเตอร์มันจะฟิลล์คะ !
* ขอแนะนำในการอ่านฟิคคู่ฮุนฮาน ฟังเพลง heart road ‘ Jessica
ไปด้วยคุณจะรู้สึกเศร้าตามไปจริง T [] T เพราะไรเตอร์ลองมาแล้ว
*ขอแนะนำในการอ่านฟิคตอนต่อไป ‘ เม้นคะเม้น :D
ถ้าเม้นเยอะก็จะมาอัพทุกวันนะคะ !!
ความคิดเห็น