คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : DORMITORY 'LOVE : ตอนที่ 2
DORMITORY ‘ LOVE
ตอนที่ 2
“ นี่ ‘ งั้นฉันไปก่อนนะ .... ฉันเป็นหว่งแบคฮยอนนะ ^^ “
ชานยอลลุกขึ้นบิดขี้เกียจหลังที่เขาจัดการเก็บเสื้อและกางเกงตัวสุดท้ายเข้าตู้ ... ร่างสูงยืนมือไปให้ร่างเล็กที่กำลังยุ่งกับการเก็บข้าวของต่าง ๆ ให้เข้าที่
“ อ่า ‘ อืม ๆ พวกนายดูรักกันดีจังเลยนะ .... เป็นแค่เพื่อนกันแน่เหรอ ??? “
“ เฮ้ย !! เป็นเพื่อนกันสิ แต่ถ้าเป็นนาย ... ก็ไม่แน่นะ ^^ “
“ เดี๋ยวแบคฮยอนก็โวยวายอีกหรอก -___-;;; “
“ ฮ่า ๆๆๆ นายดูกลัวแบคฮยอนนะ ^^ “
“ ป่าว .... ก็แค่เกรงใจเขานิดหน่อย ^^ “ ดีโอยักไหล่ ก่อนที่จะส่งยิ้มหวานให้ร่างสูงตรงหน้า เขาดันหลังชานยอลให้เดินออกจากห้องนอนก่อนที่จะปิดประตู
“ นายไปก่อนเลยนะ ... ฉันว่าจะเก็บของอีกนิดหน่อยห้องมันดูรกมาก ๆ เลยนะ “
“ อืม .... ไอ้เจ้าของห้องมันขี้เกียจนะ -___-;;; “
“ งั้นหรอ ? เดี๋ยวฉันตามลงไปนะ ^^ “ ร่างเล็กโบกมือน้อย ๆ ให้ชานยอล เขายิ้มรับก่อนที่จะเปิดประตูออกไป ดีโอเริ่มเก็บกระดาษที่อยู่เกลื้อนตามพื้นห้อง ซากถุงเท้าที่ถูกยัดไว้ในโซฟา ละ ... แล้วกางเกงใน สะ ... สีชมพู -_____- ;;;; ที่วางเด่นเป็นสง่าดูหน้าประตูห้องนอนอีกห้องที่อยู่ติดกับเขา
“ รูมเมทฉันเป็นคนประเภทไหนกันวะเนี้ย ?? =____= “
…………….
“ เฮ้ย ‘ มึงว่าพวกพี่ชานยอลอยู่ขั้นไหนวะ ?? “
“ ชั้นรักพี่ลู่ห่านนน >.,< “
เซฮุนยกแขนทั้งสองข้างโอบรอบตัวเอง ก่อนที่จะทำท่าอายบิดม้วนไปมาเหมือนขนมโตเกียว .... มันแรดจริง ๆ เลย -____-;;
“ มึงอย่าเพิ่งมาน้ำเน่าเหมือคลองแสนแสบได้มั้ย .... กูถามนะได้ยินหรือเปล่า !! “
“ เออ ๆ ได้ยินแล้ว -___- ‘ มึงไม่รู้แล้วกูจะไปรู้มั้ย ?? “
“ กูว่ากูรู้แล้ววะ หึ ๆๆ ^ ^ “ ผมยิ้มอย่างคนมีชัยก่อนจะกดลิฟท์ไปที่ชั้น 5
“ มึงรู้ได้ไง ??? “
“ สวรรค์เบี่ยง ^^ “
“ บอก .... -___-;; เล่นมุกเสี่ยว ๆ อีกแหละ “ เซฮุนส่ายหัวกับมุกเสี่ยว ๆ ของผม =_=
“ กดลิฟท์ชั้น 6 ให้กูด้วย ! “
“ แหมมมม ‘ กูก็นึกว่ามึงจะลืม “
“ ไม่มีทาง .... เพราะกวางน้อยกำลังรออยู่ >< “
“ มึงรู้ได้ไงว่าพี่เขากำลังรอมึงอยู่ ?? “
“ ใจสั่งมาาาาาา ‘ หิ้วววว >< “ ไอ้แป๊ะยิ้มยกมือขึ้นทำเวฟให้กับมุกของมันที่คิดว่าเจ๋งกว่าของผมเมื่อกี้นี้ ... มันก็เสี่ยวพอ ๆ กันนั้นแหละน่า -___-
ติ้ง !
“ วู้ ! ถึงแล้ว กูไปก่อนนะมีความสุขมาก ๆนะมึง ^^ “
“ ไอ้บ้า - ////// - … พี่ลู่ห่านเขาไม่สบายอยู่ “
“ ฮ่า ๆๆๆ “ ผมโบกมือให้มัน ก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิดลง ... ผมรีบก้าวขาไปที่หน้าห้องของผม’ ห้อง .... 506 !
“ โอ๊ย ‘ ทำไมมันตื่นเต้นแบบนี้วะ -__-;;; “ ผมเช็ดเหงื่อของตัวเองกำลังไหลอย่างบ้าคลั่ง ผมเดินวนไปวนมาอยู่ที่หน้าห้องตัวเองอยู่นานก่อนที่จะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ผมก็เจอเข้ากับห้องที่ดูสะอาดกว่าเมื่อเช้าที่ผมจากมันมา .... กระดาษที่วาดการ์ตูนประหลาดไม่มีอยู่ที่พื้น ถุงเท้าที่ใส่ตั้งแต่วันจันทร์แล้วยัดเอาไว้ที่โซฟาก็ไม่มี แล้ว ... กางเกงในสีชมพูของผมหายไปหนายยยยยย !! 0[]0
“ พิงค์กี้ของฉันนนนน T [] T “
“ เฮ้ ‘ นายเป็นใครนะ หรือว่านายจะเป็นเจ้าของห้องนี้ ! ^^ “
“ -___- ++++++ นายเก็บพิงค์กี้ของฉันไปหรอ !! “ ผมหันควับไปทันทีที่ได้ยินเสียงทุ่มเล็ก ๆ นั้น .... อ่าาา ‘ ถึงแม้ว่าคนตรงหน้าของผมคือ ‘ พี่ดีโอ ‘ รุ่นพี่หน้าตาน่ารักคนนั้นที่ทำผมหวั่นไหวตั้งแต่แรกเจอก็ตาม แต่มันไม่สามารถทำให้ผมละความสนใจจากเรื่องพิงค์กี้ไปได้เลย ถ้าใครรู้ว่าผมใส่กางเกงในสีชมพูละก็....หมดกันเลยชีวิตของเสี่ยไค T [] T
“ อ้าวไคนี่เอง อ่า ‘ พี่ดีใจจังอย่างน้อยพี่ก็ได้อยู่ร่วมกันกับคนที่รู้จักกันแล้ว พี่คิดว่าจะได้อยู่กับคนแปลกหน้าคนอื่นซะอีก ^^ “
“ พิงค์กี้ของผมอยู่ไหน ?? -___-+++++ “
“ หืมมมม ‘ พิงค์กี้คืออะไรหรอ ?? ^^;;; “ พี่ดีโอยิ้มงง ๆ ให้ผม ผมยืนจ้องหน้าเขานิ่งทำหน้าเหมือนคนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก็จะให้บอกไปโต้ง ๆ ได้ไงเล่าว่ามันคือกางเกงในสีชมพู >< …. เห็นแบบนี้ผมก็อายเป็นนะ
“ เอ่อ ... มันคือ แบบจะพูดไงดีอะ - ///// - “
“ หืม ? “ พี่ดีโอยังคงยืนจ้องหน้าผม ดวงตากลมโตคู่นั้นที่มองมาเหมือนสงสัยยิ่งทำให้ผมทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ สรุปกูอายเรื่องกางเกงในหรือกูอายพี่ดีโอกันแน่วะ - ///// -
“ ...... “
“ มีอะไรหรือเปล่า นายไม่บอกแล้วพี่จะรู้ได้ไงล่ะ .... หรือว่ามันคือ -___-;;; “
“ คะ ... คืออะไร !! “ ผมยืนตัวเกรงทันทีที่พี่ดีโอพูดออกมา ... เวรล่ะ ! แล้วพี่เขาจะมองกูยังไงวะเนี้ย -___-;;;
“ กางเกงในสีชมพูตัวนี้ใช่มั้ย ?? -____-;;; “
“ ชะ .... ใช่เลยครับ - ///// - “ พี่ดีโอเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนที่จะหยิบเจ้าตัวปัญหานั่นกออกมามันคือกางเกงสีชมพูตัวเก่งของผม .... อ่า พี่เขาเก็บมันไปจริง ๆ ด้วย >///< อับอาย อยากจะเอาหน้ามุดลงท่อไปอยู่ในดินให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ให้ตายเถอะ !
“ คิก ๆๆ ^^ … นายนี้ประหลาดคนแหะ “
“ …… “ โห้ ‘ ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้ยิ้มน่ารักเป็นบ้าเลย ! ผมเสมองไปทางอื่นแกล้งทำเป็นไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูด เพราะผมไม่อยากเป็นบ้าเพราะรอยยิ้มน่ารัก ๆ แบบนี้อีกแล้ว - /// - แต่ให้ตายสิ ! ทำกูต้องเหล่มองด้วยวะ -___-
“ นายนะ .... ดูเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งแต่กับใส่อะไรที่มันน่ารัก ๆ หวานแหวว มันดูไม่ค่อยเขากับนายสักเท่าไหร่เลยนะ ^^ “
“ มันก็มีแค่กระเป๋าเดินทางกับกางเกงในตัวนี้ตัวเดียวนั้นแหละที่เป็นสีชมพูนะ -___- … พี่เลิกพูดได้มั้ยผมอายนะ - ///// - “
“ คิก ๆๆ โอเค ฉันจะไม่พูดถึงมันอีก ^^ …. นายดูดีขนาดนี้แฟนคลับของนายคงเยอะแน่ ๆ เลย ถ้าสาว ๆ เขารู้เขาคง .... “
“ ผมบอกให้เลิกพูดไงเล่า ! - ////// - “ ผมเดินหนีพี่ดีโอเข้ามาในห้องนอนก่อนที่จะเก็บพิงค์กี้ของผมเข้าไปในตู้ พี่ดีโอเดินตามผมเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอผมกำลังจะหมุนตัวกลับออกไปก็ชนเข้ากับคนตัวเล็กที่เดินตามผมเข้ามา ทำให้พี่ดีโอเกือบจะหงายหลังโชคดีที่ผมคว้าเอวเล็ก ๆนั้นไว้ได้ก่อน พี่ดีโอมีสีหน้าเหวอเล็กน้อยก่อนที่ดวงตากลมโตมีเสนห์คู่นั้นจะช้อนตาขึ้นมามองผม .... ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมผมถึงไม่สามารถละสายตาจากคนตรงหน้าผมได้เลย แต่กลับรู้สึกว่าใบหน้าของผมกลับเคลื่อนเข้าหาพี่ดีโอใกล้มาขึ้นเรื่อย ๆ จนตอนนี้หน้าเราห่างกันเพียงแค่ปลายจมูก ....
“ ไค - ///// - “ แต่ดูเหมือนมันจะถูกหยุดไว้แค่ตรงนั้นจริง ๆ เสียดาย T T พี่ดีโอเรียกชื่อผมเบาๆก่อนคนตัวเล็กจะถอยออกไปยืนห่างๆผม .. แต่ผมแอบเห็นนะว่าพี่ดีโอหน้าแดงแสดงว่าพี่เขาก็หวั่นไหวเหมือนกันใช่มั้ยเนี้ย’ กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด !!!! ^ [] ^
“ อะ .. เอ่อผมขอโทษฮ่ะ ^^;; “
“ ไม่เป็นไร’ เอ่อ....พี่เข้าใจว่าบรรยากาศมันพาไปพี่เองก็ .... เคลิ้มไปเหมือกัน - /// - “
“ ห้ะ 0[]0 !! “ ผมรู้สึกตกใจกับคำสารภาพของเขา พี่ดีโอยืนโยกไปตัวไปมาด้วยเขินหรือเปล่าผมเองก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่ก็ขอคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยเถอะ ที่พี่เขาพูดเมื่อกี้มันเรื่องจริงหรอเนี้ย 0[]0 ขออีกสักทีเถอะนะ ... กริ๊ดดดดดดดดดดด !! ^ [] ^
“ เอ่อ ... พี่ว่าพี่ลงไปข้างล่างดีกว่า พี่จะได้ไม่รบกวนนาย ^//^ “
“ ไม่เป็นไรครับ ! ผมไม่ได้มาทำอะไรผมแค่มาดูความเรียบร้อยของห้องเฉย ๆ ผมไม่แน่ใจว่าเมื่อเช้าผมเปิดไฟในห้องทิ้งไว้หรือเปล่านะ ^^;;;; “
“ หืมม ‘ แต่ว่าไฟในห้องมันเป็นแบบอัตโนมัติไม่ใช่หรอ ?? “
“ ห้ะ ‘ ผมหมายถึง ... เอ่อ ชั่งมันเถอะ พี่จะลงไปข้างล่างแล้วใช่มั้ยเราลงไปพร้อมกันเลยก็ได้ครับ ^^ “
“ อืม ^^ “ พี่ดีโอยิ้มแบบนั้นให้ผมอีกแล้ว ‘ โอ๊ยยยย จะเป็นลมตายสัก 3-4 รอบ ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้ทำแบบนี้กับผมได้นะ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้สักหน่อย -_-;; หรือว่าแกกำลังมีความรักวะ ‘ คิม จงอิน ‘ !!
………………….
“ แฮก ๆๆๆ ให้ตายเถอะมึงจะวิ่งลงมาทำไมวะแบคฮยอน โอ๊ยยยยยย ‘ =___= ;; “
“ ทำอะไรมาถึงได้เหนื่อยแบบนี้ ‘ ไอ้ลูกหมา -__- “
“ ก็ฉันวิ่ง ! …… เอ่อ ‘ ฉันวิ่งออกกำลังกายรอบต้นไม้รอแกอยู่ไง -__-;;; “
“ เป็นข้อแก้ตัวที่เห่ยมาก ‘ แบคฮยอน แกไม่ได้ลงมารอฉันที่ข้างล่างใช่มั้ย ?? “ ผมหรี่ตามองไอ้ลูกหมาที่นอนแผ่เป็นผีสามสลึงอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ .... มันต้องวิ่งลงบันไดมาแน่นอนเลย -___-;;;
“ อะไรกันเล่า ! …..เออ !! ก็ฉันไม่ไว้ใจแกนี่นา ‘ ฉันกลัวทำอะไรไม่ดีไม่ร้ายดีโอ “
“ แกกลัวฉันจะสนใจดีโอมากกว่าแกต่างหาก ! -___-;; “
“ เออ !! ทำไมล่ะ ก็เมื่อก่อนแกไม่เคยสนใจไอ้หมิน ไอ้เฉินตอนที่มันเขามาใหม่ๆ แบบที่แกทำกับดีโอเลยล่ะ!! ... แต่ดูตอนนี้สิ ดูแกทำกับดีโอสิ !! แกปรนนิบัติเขาดีทุกอย่าง ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบเขานะ ฉันชอบเขามาก ๆ เลยละ แต่ว่า ฉันกลัวว่าแกจะ ... “
แบคฮยอนหยุดเว้นวรรคหายใจ มันยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนที่จะเงยหน้ามองผมที่ยืนค้ำหัวมันอยู่ แบคฮยอนทำท่าว่าจะพูดต่อผมเลยชิงพูดตัดหน้ามันก่อน ...
“ แกกลัวว่าฉันจะชอบดีโอมากกว่าแก ... แกกลัวว่าฉันจะรักดีโอไม่เหมือนที่ฉันรักแกใช่มั้ย??? … ใช่ ! แบคฮยอนตอนนี้ฉันกำลังผิดคำพูดกับแก ตอนนี้ฉันกำลังจะทำแบบที่ฉันสัญญากับแกเอาไว้ไม่ได้แล้ว .... “
“ ….. “ แบคฮยอนนั่งก้มหน้านิ่ง มันไม่ได้เงยหน้ามามองผมเหมือนตอนแรกแต่ตอนนี้มันกำลังนั่ง .... ขย้ำหญ้าเล่นอยู่ -____-;;;;
“ ฉันคิดว่า ..... ฉันกำลังชอบดีโอ ชอบแบบที่ไม่ได้ชอบแบบแก คือยังไงล่ะ ... “
“ แกจะบอกว่าแกไม่ได้ชอบดีโอ ... แบบที่แกชอบฉันรักฉันเหมือน ‘ เพื่อน ‘ แบบนี้ใช่มั้ยชานยอล “ แบคฮยอนพูดโดยไม่ได้เงยหน้าคิดมาสบตาผม มันคงนั่งขย้ำหญ้าอยู่แบบนั้นจนตอนนี้พื้นหญ้าตรงนั้นค่อย ๆ โบ๋และลึกลงมากขึ้นเรื่อย ๆ -____-;;;
“ อืม ‘ แบบนั้นแหละ ฉันกำลังชอบดีโอแบบที่ผู้ชายผู้หญิงเขาชอบกันนั้นแหละ - /// - “
“ มันไม่เร็วไปหน่อยหรอ ?? “
“ ........ นั้นสินะ ‘ สำหรับแกมันอาจจะดูเร็วไป แต่สำหรับฉันฉัน ไม่รู้สิ ! แบบว่าคนนี้แหละมั้งที่ฉันกำลังรอมานานตอนที่ฉันเจอเขาครั้งแรก ใจของฉันมันเต้นโครมครามเลยนะแบคฮยอน มันเหมือนกับว่ามันจะหลุดออกยังไงอย่างนั้นเลย !! “
“ อืม ....... “
“ ฉันว่านะ ฉันคงเพ้อไปแล้วแหละแบคฮยอน ‘ ฉันต้องทำให้เขาชอบฉันให้ได้ ... แบคฮยอนนายต้องเป็นกำลังใจให้ฉันด้วย...... !! “
“ พอได้หรือยัง !!!!! “ แบคฮยอนเขวี้ยงกองหญ้าที่มันขย้ำเอาไว้เมื่อกี้โยนใส่หน้าผม มันนลุกขึ้นยืนมองผมตัวของมันดูสั่นไปหมดเหมือนคนกำลังโกรธ ตะ ... แต่กลิ่นของกองหญ้ากองนี้มันใช้ได้เลยนะ เหมือนมีกลิ่นฉี่หมาด้วยอะ !! = [] =
“ แบคฮยอน ‘ แกเป็นอะไรของแกเนี้ย !! “
“ ฉันเกลียดแก ไอ้ขี้โกหก !!! “ มันชี้หน้าผมด้วยความโกรธ ดวงตาที่เคยสดใสตอนนี้กับมีม่านน้ำตาบดบังดวงตาคู่นั้นไปหมดแล้ว ... อะไรกัน ?? ผมทำร้ายจิตใจแบคฮยอนขนาดนั้นเลยหรอ .... นี่ ‘ ผมกำลังทำร้าย ‘ เพื่อนรัก ‘ ของผมอยู่เหรอ !!
“ แบคฮยอน ... ฉัน “
“ ฉันไม่อยากฟังคำพูดอะไรที่ออกมาจากปากของแกทั้งนั้น .... คำพูดที่มันไม่ได้ออกมาจากใจ คำสัญญาที่พูดแล้วไม่ได้อยากทำมันจริง ๆ ทีหลังก็อย่าพูดออกมา ..... “
“ ฉัน ..... ขอโทษ “
“ ได้ ‘ ถ้าแกอยากให้ฉันเป็นกำลังใจให้แกกับดีโอฉันจะเป็นให้แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะขัดขวางพวกแกทั้งสอง ... แน่นอนฉันจะไม่ทำแบบนั้นและฉันก็จะภาวนาให้แกได้คบกับดีโอ .... โอเคใช่มั้ย ? “
“ แบคฮยอน ... “
“ เลิกเรียกชื่อฉันสักที ... มันน่ารำคาญ !!!!!!! “ แบคฮยอนผลักผมอย่างแรงจนผมล้มลงไปนั่งอยู่บนพื้นหญ้า จะว่าเจ็บมันก็เจ็บนะ ... แต่ผมว่าตอนนี้แบคฮยอนคงจะเจ็บมากกว่าผม ตอนนี้ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจาก นั่งมองแบคฮยอนที่ค่อย ๆ วิ่งออกไปจากผม มันห่าง ... ห่างออกไปเรื่อย ๆ จนผมรู้สึกว่าตอนนี้แบคฮยอนอยู่ไกลจากผมมากเหลือเกิน ‘ ไกลจนผมไม่สามารถไขว่คว้าเขากลับมาได้อีกแล้ว ...
“ ฉันขอโทษ “
………………….
ก๊อก ๆๆๆๆ ...... ก๊อก ๆๆๆ
“ ผมเข้าไปแล้วนะครับพี่ลู่ห่าน “ ผมยืนเคาะประตูอยู่นาน แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างในห้องเลย ทำให้ผมรู้สึกเป็นห่วงว่ากวางน้อยของผมจะเป็นอันตรายอะไรหรือเปล่า เกิดพลาดท่าเป็นลมล้มไป แล้วเป็นอัมพาต สมองตาย หรือ สมรรถทางเพศเสื่อม จะเป็นยังไงล่ะก็แย่เลยนะสิ =______= ;;;; ( วัน ๆ แกคิดได้แค่นี้หรือไงฮะ ‘ อีเน่ !! )
“ ......... “
“ พี่ลู่ห่านครับ ^^ “
“ …….. “
“ พี่ชานมครับ ^^;;; “
“ ……. “
“ พี่ลู่ห่านนนนนนนนนนน !!! “ ผมยืนเรียกชื่อพี่ลู่ห่านจนคอหอยจะแหกเอา ... แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับของคนตัวเล็กตอบกลับมาเลย ผมเริ่มกระวนกระวายเปิดห้องนั้น ออกห้องนี้ เข้าห้องนู้นไปเรื่อยแต่ก็ไม่เจอจนกระทั่งเปิดเข้ามาในห้องนอนสีครีม ... อื้อหื้อ ‘ * [] * ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าห้องใครมีแต่กลิ่นตัวของพี่ลู่ห่านเต็มไปหมดด อ่าาาา ‘ หอมจังเลยยย -.,-
“ อ่า ‘ เตียงสีขาวนั้นน่านอนจังเลย ... ขอนอนหน่อยนะฮะ ^^ “ ผมไม่พูดเปล่าพลางกระโดดขึ้นไปนอนกลิ้งนอนเกลื้อกอย่างสบายอารมณ์ เพราะตอนนี้ผมรู้แล้วละว่าคนตัวเล็กเจ้าของห้องนั้นอยู่ไหน ? .. ในห้องน้ำไงล่ะ ก็เสียงเพลงมาม่าเปิดดังซะขนาดนั้นนตะโกนเรียกยังไงก็ไม่ได้ยินหรอกฮะ ... เอาเป็นว่านอนรอบนเตียงนุ่มนิ่มนี้ก่อนก็แล้วกัน
“ ฟุดฟิด ๆๆ = ., = ‘ หอมไปหมดเลยย ... กลิ่นตัวน่าฟัดจริง ๆ ! “
“ เฮ้ยยยย ‘ !!! _*_ “
“ พี่ลู่ห่าน *[]* “ พี่กวางน้อยของผมอาบน้ำเสร็จแล้ว ... แต่ทำไมถึงได้ใส่เสื้อผ้าออกมาล่ะ อุตสาห์จิตนาการว่าจะใส่แค่ผ้าขนหนูผืนเดียวออกมา = ., = ;;;
“ ไอ้เด็กชานม .... “
“ พี่ลู่ห่านเป็นยังไงบ้างครับ * [] * “
“ ออกไปจากเตียงของฉันเดี๋ยวนี้ !!!!!!!! “ พี่ลู่ห่านก้าวเท้ายาวๆเข้ามาหาผมก่อนที่จะ...
ผลั่ก ... โครมมมม !!! T [] T
“ พี่เตะผมทำไมอ่าาาา .... เจ็บง่า T [] T “ ผมลงนั่งจ้ำเบ่าอยู่ที่พื้นเรียบร้อย เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนี้แต่เตะได้เจ็บสุดยอดเลย ‘ สงสัยแอบไปฝึกวิชากังฟูคุณธรมมขั้นสูงสุดกับไอ้แพนด้ามาแน่เลย -____-;;; …. อูยยยย ‘ เจ็บ ๆๆๆๆ T [] T
“ พี่เคยบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามานั่งบนเตียงของพี่ ‘ พี่ไม่ชอบ !!! “
“ ก็ผมไม่ได้นั่งนี่ ... ผมนอนอยู่นะ T [] T “
“ -___-+++++ “ พี่ลู่ห่านตวัดสายตาคมกริบราวกับใบมีดโกนยิลเลตต์มาทางผมก่อนที่พี่เขาจะจัดแจงที่นอนให้เรียบตึง หลังจากที่มันยับยู่ยี่เพราะผม -___-;;;
“ ผะ .. ผมขอโทษครับ T [] T “
“ จำไว้เลยนะทีหลังเข้ามาในห้องนี่ได้ แต่ต้องนั่งรอตรงโซฟาเท่านั้น !! “
“ ครับ ‘ ( . . )( ‘ ‘ )( . . )( ‘ ‘ ) !! “ ผมรีบพยักหน้ารั่ว พี่ลู่ห่านอมยิ้มน้อย ๆ แล้วลากผมออกจากห้องนอน อ่าาา ‘ หอมจังเลยยย ฟุดฟิด = ., =
“ นิ ‘ พี่ซื้อชานมมาฝากนายด้วยแหละ ^^ “
“ เอ๋ ? * [] * … พี่ไม่สบายไม่ใช่หรอ ?? “
“ เหอะ ๆ ‘ พี่สบายดี .... แต่พี่ขี้เกียจไปเรียนวิชาฟิสิกห์เคมี มันน่าปวดหัวนะ -__- “
“ ฮ่า ๆๆๆ เป็นเด็กไม่ดีเลยพี่เนี้ย ^^ “ ผมยี้หัวคนตัวเล็กข้างหน้าด้วยความเอ็นดู ทุกคนคงคิดว่าผมลามปามสินะ -___- ตอนแรก ๆ พี่ลู่ห่านก็คิดเหมือนกันกับทุกคนนั้นแหละแต่ตอนนี้หรอ .... พี่เขาชอบที่จะให้ผมทำแบบนี้มากกว่า >.,<
“ นายนั้นแหละ ... โดดเรียนมาเยี่ยมพี่หรอ ?? “
“ ครับ ... ก็ผมเป็นห่วงนี่นา “
“ ฮ่า ๆๆๆ .... ขนาดนั้นเลยหรอ ไอ้เด็กชานม ‘ ของพี่ ^^ “
“ - ////// - “ แปร๊ดดดดดดด ‘ หน้าผมแดงโดยอัตโนมัติ ไม่ได้แดงผมพี่ลู่ห่านดึงแก้มผมเล่นหรอกนะ ... แต่เพราะ ‘ ไอ้เด็กชานม ‘ ของพี่ ‘ ต่างหากละให้ตายเถอะ - //////// -
“ อ้ะ ! เอาไปสิ แล้วก็ไปเรียนได้แล้ว ‘ เดี๋ยวก็เรียนไม่รู้เรื่องอีกหรอก -__- “
“ ไม่เอาอ่ะ ... ยังไม่อยากไปเลย “
“ หือ ? นายดื้อกับพี่หรอเซฮุน ! “
“ อ่าาา ‘ ไม่ใช่สักหน่อย “ ผมเบ้ปากพลางนั่งลงแล้วถอนใจออกมาหนัก ๆ พี่ลู่ห่านนั่งลงข้าง ๆ ผม แล้วหยิบรีโมตทีวีขึ้นมาเปิด
“ เหนื่อยหรอ ?? “ พี่ลู่ห่านไม่ได้หันมาถามผม สายตาของพี่เขายังคงสนใจอยู่ที่จอทีวี นั้นเลยเป็นโอกาสเหมาะที่ผมจะได้ลอบใบหน้าของคนข้างๆ ได้ ... ใบหน้าหวานที่ขาวใสเหมือนผิวเด็ก จมูกที่โด่งเป็นสันรับกับคิ้วที่เรียงแถวกันเป็นแนวสวย ดวงกลมโตที่สดใสเหมือนตากวาง ริมฝีปากอิ่มสีชมพูที่น่าหลงใหลนั้นอีก ... ทำไมถึงได้ดูน่ารักขนาดนี้กันนะ ‘ พี่ลู่ห่านของผม ^^
“ จะมองพี่อีกนานมั้ย ?? “
“ ผมเหนื่อยอ่ะ ... ขอนอนก่อนนะ ^^ “ ผมไม่ได้ตอบคำถามของพี่เขา ผมแกล้งทำเป็นไม่สนใจกับสีหน้าของพี่ลู่ห่านที่ทำหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ ผมล้มตัวลงนอนบนตักนุ่มนิ่มของพี่ลู่ห่าน โดยที่เจ้าตัวก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด .... ผมขออยู่แบบนี้ไปอีกสักพักนะฮะ ^^
“ ไอ้เด็กดื้อ ^^ “ ถึงแม้ว่าปากของเขาจะบ่นผม แต่มือเล็ก ๆ นั้นกลับทำตรงกันข้าม มือของพี่ลู่ห่านลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา อ่าา ‘ พี่จะทำให้ผมหลงพี่ไปถึงไหนกันเนี้ยยย >/////< เซฮุนคนนี้เป็นผู้ชายอ่อนไหวง่ายนะ !!!
………………….
“ อ้ะ ‘ ผมให้ ^^ “
“ ..... ขอบใจนะ ‘ นายชอบกินอมยิ้มหรอ ^^ “
ดีโอหันไปมองร่างสูงข้าง ๆ เขา ที่ตอนนี้กำลังสนใจอมยิ้มที่อยู่ในมือ ดีโอค่อย ๆ มองสำรวจไคอย่างละเอียด ทำให้รู้ว่าเขาเป็นคนที่หล่อมาก ๆ คนหนึ่งเลยล่ะ ใบหน้าหล่อคมแบบคนผิวสีแทน จมูกที่โด่งเป็นสัน คิ้วหนาที่เรียงกันเป็นแนว ดวงตาคมที่มีสีน้ำตาลเข้มรับกับขนตาที่เรียงกันเป็นแพหนา ริมฝีปากอิ่มสีชมพูอ่อนที่ดูตัดกับผิวสีแทนของเขา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาดูแย่ไปเลยสักนิดเดียว …
“ พี่กำลังแอบมองผมอยู่นะ “
“ ห้ะ ‘ 0[]0 “ ดีโฮสะดุ้งตื่นจากภวังค์ของเขา เมื่อเสียงนุ่มทุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับมือหนาแตะเบา ๆ ที่หน้าของเขา ไคยกยิ้มมุมปากให้ดีโอก่อนที่จะเดินนำเขาไปโดยไมได้พูดอะไรต่อ ดีโอได้แต่มองแผ่นหลังกว้างนั้นแล้วอมยิ้ม เขายกมือข้างขวาขึ้นแล้วไปที่ทาบหัวใจของเขา ... ตอนนี้มันกำลังเต้นโครมครามอย่างบ้าคลั่ง
“ ผู้ชายประหลาดคน แบบเขาหรอที่ทำให้หัวใจแกเต้นแรงเหมือนกระทิงดุ -___-;; “
“ เฮ้ ‘ พี่จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย “
“ อืม ๆ ไปแล้ว ^^ “
ณ หน้าประตูโรงเรียน ‘ เอสเอ็มอะคาเดมี
“ เรามายืนทำอะไรกันตรงนี้ ... อย่าบอกนะว่า “
“ ผมเบื่ออ่ะ ‘ พี่ไปเล่นเกมที่เซ็นเตอร์เป็นเพื่อนผมหน่อยดิ “
“ เฮ้ ‘ พี่เพิ่งจะเข้าเรียนวันแรกเองนะ ไค !! “
“ ไม่เป็นไรครับ ‘ โรงเรียนนี้เราหยุดได้ไม่จำกัดอยู่แล้ว “
“ อย่างนั้นก็เถอะ ‘ ไม่เอาอ่ะเรากลับไปเรียนกันเถอะนะ * * “
ดีโอส่งสายตาอ้อนวอนไค ร่างสูงแต่ยืนนิ่งก่อนที่จะส่ายหน้าแล้วคว้าจ้อมือเล็กนั้นมาจับไว้ ไคพาดีโอเดินไปทางตู้ยามแล้วควักเงินออกมาประมาณ 20000 วอน -___-;;
“ ยัดเงินใต้โต๊ะนี่หนา ^^ “ ดีโอพูดยิ้ม ๆ ไคหันมามองหน้าดีโอนิ่ง ๆ ก่อนที่จะเปิดประตูเดินออกไป เขาพาดีโอเดินไปนั่งรอรถเมล์ที่ป้าย ไคก็ยังจับมือเล็กนั้นเอาไว้ไม่ปล่อยซึ่งดีโอเองก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด เขาก็ยังคงนั่งกินอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“ อร่อยมั้ย ?? “
“ อืม ‘ สุด ๆ ไปเลย .... นายชอบโดดเรียนออกมาบ่อย ๆ หรอ ? “
“ อื้ม ‘ ปกติผมจะออกมากับเซฮุนแล้วก็เทา แต่ว่าวันนี้ผมเจอพี่ก่อน พี่เลยต้องออกมากับผมแทน ^^ “
“ ฮ่า ๆๆๆๆ ‘ จะบอกว่าพี่ซวยว่างั้นสิ “
“ ฮ่า ๆๆๆ รับน้องใหม่แบบพี่ต่างหากล่ะ “
“ งั้นเหรอ ^^ …. เอ๊ะ ‘ เด็กผู้หญิงพวกนั้นไม่มีเรียนกันหรือไงนะ ? “
“ หือ ? ‘ เฮ้ยย ! พี่วิ่ง !! “
“ ห้ะ ‘ เหวออออ “ ไคไม่พูดเปล่าเขารีบพาดีโอวิ่งจากฝูงกระทิงสาว ที่เป็นแฟนคลับของเด็กโรงเรียนเอสเอ็มอะคาเดมี ก็อย่างว่าที่โรงเรียนนี้มีแต่หน้าตาดีโคตรเข้ามาเรียน ก็ต้องมีแฟนคลับสาว ๆ เยอะเป็นธรรมดา
“ ยัยพวกบ้านี่ ‘ จะวิ่งตามไปถึงไหนวะ !!! “
“ ไค ‘ พี่เหนื่อยอ่าาาา !! “
“ อีกนิดเดียวพี่ดีโอ !!! “
“ อ้ะ ‘ 0 [] 0 เฮ้ยยยยยยยยยยยย !!!!!! “ ดีโอรู้สึกว่าเหมือนตัวเขาจะบินได้ ร่างเล็กถูกกระชากคอเสื้อจากข้างหลังอย่างแรงเขาทรงตัวไม่ได้และลอยตัวหวือขึ้นกลางอากาศมันเลยทำให้หลังของเขากระแทกพื้นอย่างแรง ดีโอหลับตาปี๋ไม่อยากจะลืมตาขึ้นมาเลยเมื่อเขารู้สึกว่ากำลังถูกจับจ้องด้วยสายตานับ 10 คู่ เขาได้แต่นั่งตัวสั่นเหมือนลูกนกทำอะไรไม่ถูกในใจได้แต่ภาวนาขอให้ไคช่วยเขาด้วย ......
“ โอปป้า !! พี่จะยอมพวกฉันได้หรือยัง ..... ถ้าพี่ไม่ยอม ฉันจะพาพี่ชายที่น่ารักคนนี้กลับโรงเรียน !! ฮเยริม ยูนาจับตัวพี่เขาเอาไว้ !! “
“ ฮึก ‘ พี่เจ็บแล้ว .... ปล่อยพี่เถอะนะ “ ดีโอยังคงหลับตาเขาครางออกมาด้วยเจ็บปวดที่หลังและข้อเท้า สองสาวนั้นค่อย ๆ พยุงเขาขึ้นมาแล้วกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของเขา
“ พี่ชายคะ ‘ พี่ไหวมั้ยคะ ฉันจะพาวิ่งแล้วนะ ^^ “
“ หือ ?? “ ร่างเล็กลืมตาแล้วเลิกคิ้วข้างหนึ่งด้วยความงุนงง เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มทั้งสองคน ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน พวกเธอมองหน้าเขาก่อนที่จะหันไปพยักหน้าให้ไค ที่กำลังยืนมองหน้าดีโอนิ่ง สายตาคมดูอ่อนไหวอย่างเห็นได้ชัดเขายิ้มให้ดีโอก่อนที่จะหันไปทำหน้าขึงขังใส่ยัยพวกกระทิงสาวที่กำลังหื่นกระหายผู้ชาย ?
“ ถ้าพวกเธอได้เบอร์ฉันไปแล้ว .... ต้องเลิกยุ่งกับฉันนะ ! แล้วก็ห้ามโทรหาฉันเด็ดขาดเข้าใจมั้ย !! สัญญาก่อนสิยัยเป็ด !! “
“ แน่นอนคะ โอปป้า !! ^^ “
“ อืม ...... 010 325 .....ไป !! “
“ โอ๊ยยยย ‘ T [] T “ ร่างสูงวิ่งไปเอาตัวดีโอมาทันทีที่สองหมวยเหวี่ยงตัวดีโอมาให้เขา ดีโอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ร่างเล็กน้ำตาซึมอีกครั้งเมื่อเขาต้องวิ่งทั้ง ๆ ที่เจ็บขา แต่ก็ยังไม่วายหันไปมองสองสาวที่ช่วยเขา พวกเธอไม่ได้วิ่งตามเขามาอีกแล้วแต่กำลังรุมสองสาวที่น่ารักนั้นอยู่ ดีโอรู้สึกเป็นหว่งเขากระตุกมือของร่างสูงตรงหน้าเพื่อให้เข้าหยุด ไคหยุดวิ่งแล้วหันมามองดีโอด้วยความงุนงงดีโอนั่งลงกับพื้นอย่างไม่อายใคร ร่างสูงนั่งลงตรงหน้าก่อนที่จะหันหลังให้ ดีโอรู้สึกงง เขาได้แต่นั่งมองแผ่นหลังกว้างนั้น
“ ขึ้นมาสิ ‘ ข้อเท้าของพี่มันบวมแล้วนะ “
“ ให้พี่ขี่หลังนายหรอ ?? “
“ อืม ‘ เร็วสิเดี๋ยวยัยพวกบ้าผู้ชายนั้นก็ตามมาอีกหรอก “
“ อืม ‘ ฮึ่บ !! -___-;; “ ดีโอขึ้นไปประจำอยู่บนหลังของไคเรียบร้อย เขาเบ้ปากด้วยความเจ็บที่หลังเพราะมันถูกกระแทกลงพื้นไปเต็ม ๆ นะสิ
“ พี่กินอะไรบางหรือเปล่าเนี้ย ‘ ตัวเบาชะมัดเลย “
“ อืม ‘ ผู้หญิงพวกนั้นน่ากลัวชะมัดเลย -____-;; “
“ เดี๋ยวก็ชินเองนั้นแหละ ‘ พี่มาเรียนอยู่โรงเรียนนี้เดี๋ยวก็จะเจออะไรแบบนี้บ่อย ๆ มันออกจะน่าเบื่อไปบ้างแต่ก็สนุกดีอยู่หรอก “
“ หรอ ‘ ผมนายหอมชะมัดเลย - ., - “ ดีโอทำจมูกฟุดฟิดที่ผมของร่างสูง ก่อนที่แขนเล็ก ๆ นั้นจะโอบรอบไปที่คอของไค ดีโอเอาหัวเล็ก ๆ ของเขาซบลงบนบ่ากว้างของไคอย่างจงใจ เขาลอบมองไคด้านข้างอย่างไม่วางตา ทำให้คนถูกจ้องรู้สึกเขินทำอะไรไม่ถูก
“ พี่กำลังจะฆ่าผมอยู่นะ - ////// - “ ไคเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ เขาไม่ได้หันมาสบตากับดีโอสายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่ถนน 'ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากมองแต่กลัวมองแล้วมันจะทำอะไรไม่ถูกเลยนะสิแค่นี้ก็เขินจะตายอยู่แล้ว พี่ดีโออ่าาาา >.,<
“ หือออ ‘ บ้าไง >< “ ดีโอพูดจบก็เอาหน้าซบลงที่ไหล่ของไคอย่างอาย ๆ ร่างสูงได้แต่อมยิ้มกลับท่าทางตลก ๆ ของดีโอ เขาตัดสินใจกลับไปที่โรงเรียนเพราะว่าตอนนี้ดีโอกำลังบาดเจ็บคงไม่อารมณ์ไปนั่งเล่มเกมที่เซ็นเตอร์แล้ว
“ งั้นเรากลับโรงเรียนกันเถอะ “
“ อ้าว ‘ แล้วไม่ไปเซ็นเตอร์แล้วหรอ ?? “ ดีโอพูดเสียงอู้อี้ เพราะเขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาพูดกับไค
“ พี่เจ็บอยู่นี่นา ‘ ไปทำแผลดีกว่า “
“ ไม่เป็นไรพี่ทนได้ ^^ “ ดีโอเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ไค แบบที่เขาชอบยิ้ม ร่างสูงผงะเล็กน้อยก่อนที่เอ่ยแซวร่างเล็กให้ได้อายอีกครั้ง
“ เอาอีกแล้วนะ ‘ แค่นี้ก็หลงจะแย่อยู่แล้ว ^^ “
“ ไอ้เด็กบ้า !! “ ดีโอทุบหลังไคเบา ๆ ก่อนที่จะซบหลังไปที่เดิมไคหัวเราะออกมาเสียงดังที่แกล้งคนตัวเล็กนั้นได้ หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรกันต่อจนกระทั่งไคพาดีโอเดินมาถึงที่โรงเรียน
“ ถึงแล้ว ‘ ผมพาพี่ไปที่ห้องพยาบาลก่อนก็แล้วกันนะ “
“ อื้อ ๆๆ “
“ เฮ้ ‘ เลิกอายได้แล้วนา ^^ “
“ ใครอายกันเล่า ! แดดมันร้อนต่างหากพี่ไม่ชอบแดด ..... อ้ะ !! >< “
“ …….. -//////- “
ดีโอเงยหน้าขึ้นมาเถียงโดนไม่ทันระวังตัว เป็นจังหวะพอดีที่ไคหันหน้ามาทางเขาเลยทำให้ปลายจมูกโด่งนั้นชนเข้ากับแก้มนิ่ม ๆ ของไคเข้าเต็ม ๆ ทั้งสองเบือนหน้าหนีกันโดยอัตโนมัติ ไครีบพาดีโอไปที่ห้องพยาบาลหลังจากเหตุการณ์นั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันต่อจนไคพาดีโอมาส่งที่ห้องเรียน
“ ดีโอ ‘ นายไปทำอะไรมานะ !! “ แบคฮยอนรีบเข้ามาดูอาการของดีโอที่ดูสะบักสะบอมเดินขากะเพลก โดยมีรุ่นน้องหน้าหล่อพยุงเข้ามาในห้อง
“ เฮ้ยย ‘ ดีโอ นายเป็นอะไรมากหรือปล่าเนี้ย “ ชานยอลแทรกกลางระหว่างไคและดีโอ เขาเข้ามาพยุงดีโอแทนไค ร่างสูงมองท่าทางของรุ่นพี่คนสนิทด้วยความงุนงง ชานยอลหันมามองด้วยท่าทางดุ ๆ ก่อนที่จะพาดีโอนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วเดินเข้ามาหาไคที่ยืนมองดีโออยู่ด้วยความเป็นหว่ง
“ ไค ‘ นายพาดีโอไปทำอะไรมา “
“ เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อยนะ ... พี่ดีโอผมกลับห้องก่อนนะครับเดี๋ยวตอนกลางวันจะมารับ …. “
“ ไม่ต้อง ! แกกลับห้องไปได้แล้วไป “ ชนายลอตวาดใส่ไคแล้วผลักเขาให้ออกมา
“ พี่เป็นบ้าอะไรของพี่เนี้ย !! “
“ ฉันบอกให้กลับไปไงเล่า !! “ ชานยอลยังคงอาละวาดใส่ไค ก่อนที่เรื่องชุลมุนวุ่นวายไปมากกว่านี้ แบคฮยอนเลยพาไคเดินออกมาแล้วพูดอะไรกับเขานิดหน่อย
“ ถอยออกมาก่อนดีกว่านะ ไค “
“ ถอยทำไม ? ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย พี่ชานยอลนั้นแหละที่อยู่ ๆ ก็เป็นบ้าอาละวาดผมเฉยเลย !!! “
“ ไม่ใช่เรื่องนั้น ... พี่พอจะดูออกนะว่านายคิดยังไงกับดีโอ “
“ ผมไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย ‘ พี่อย่ามาทำเป็นจับผิดผมไปหน่อยเลย “
“ แน่ใจหรอ ?? ‘ ถ้างั้นก็ดีแล้ว “ แบคฮยอนพยักหน้าช้า ๆ เขาจ้องมองไปที่ดวงตาสี้น้ำตาลเข้มคู่นั้นนิ่งและเนินนาน จนทำให้ไครู้สึกเกรงเขาเลยถอยหลังออกมาและเอ่ยลาผู้เป็นพี่ของเขา
“ พี่กำลังมีเรื่องปิดบังผมอยู่นะ ... ผมไม่รู้หรอกว่าเรื่องอะไร ผมรู้แค่ว่ามันคงเป็นเรื่องไม่ดีแน่ ๆ สายตาของพี่มันบอกผมแบบนั้น “
“ ตั้งใจเรียนล่ะ ^^ “ แบคฮยอนฝืนยิ้มให้กับรุ่นน้องของเขา ไคเดินห่างออกไปเรื่อยจบลับสายตาเขาไปแล้ว แบคฮยอนถอนหายใจออกช้า ๆ เข้าเริ่มรู้สึกได้ถึงลางสงหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง เขามองกลับเข้าไปในห้องชานยอลที่กำลังสนใจอยู่กับดีโอ ภาพนั้นมันทำให้รู้สึกหายใจไม่ออก แบคฮยอนเดินกลับในห้องเงียบ ๆ โดยที่ไม่พูดจากับใคร เขาฟุบหน้าลงบนโต๊ะ น้ำตาที่เขากลั้นเอาไว้จู่ก็ไหลลงมาช้า ๆ เขาปล่อยให้มันไหลออกมาโดยที่ไม่ ห้ามมันเขาปล่อยให้มันไหลออกมาจนกว่ามันจะหยุดไปเอง
“ ชานยอล ‘ แบคฮยอนเป็นอะไร ?? “
“ ไม่รู้มันเหมือนกัน .... ชั่งมันเถอะ ว่าแต่นายไหวหรือเปล่าไปพักผ่อนที่ห้องพยาบาลมั้ย ?? “
“ อ้ะ ‘ ฉันไม่เป็นไรหรอก .... แบคฮยอน ? ทำไมเขาเงียบไปล่ะ “
“ มันงคงหลับนะ ‘ อย่าไปสนใจเลย “
“ ชานยอล ..... T [] T “ ร่างบางเรียกชื่อเพื่อนรักของเขาเบา ๆ ในลำคอ ขนาดนั่งใกล้แท้ ๆ แต่ทำไมมันเหมือนรู้สึกว่าห่างไกลกันเหลือเกิน แบคฮยอนหลับตาลงช้า ๆ จนพล่อยหลับไปในที่สุด ...
“ ฉันขอโทษ “
TO BE CONTINUDE
เฮลโหลลล : ทำไมชานแบคดราม่าซะงั้นอ้ะ T [] T
แล้วฮุนฮานกับไคโด้ดั้นหวานกันซะมดขึ้น ฮือ ๆ ไรเตอร์
ลำเอียงป่าวหว่า 55555555555555
ติดตามกันเยอะ ๆ นะค่ะ ไรเตอร์อาจจะไม่ได้มาอัพบ่อย ๆ
เพราะงานเยอะเวอร์มากกกกก ‘ แต่สัญญาจะมาอัพให้แน่นอน
ค่ะ ... และสุดท้าย คอมเม้นท์กันเยอะ ๆ นะค่ะ :DDD
ไรเตอร์รักทุกคนนนนนนนนนนน !!!
ความคิดเห็น