คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : DORMITORY 'LOVE : ตอนที่ 8
DORMITORY ‘ LOVE
ตอนที่ 8
.... จะทำอย่างไรให้เธอเข้าใจฉัน
จะทำอย่างไรให้เธอได้รู้ว่าเรารักกันก็ได้
แต่ว่ากายของฉันมีเขาครองเป็นเจ้าของหมดทั้งตัว .…
ผมนั่งเหม่อมองท้องฟ้าที่สดใสข้างหน้า แต่ความรู้สึกข้างในของผมมันไม่ได้สดใสเหมือนกับท้องฟ้านั้นเลยสักนิดเดียว ผมเอียวคอหันมามองร่างสูงที่นอนราบไปกับเก้าอี้ตัวยาว ตอนนี้ผมกับเซฮุนเราขึ้นมาอยู่บนชั้นดาดฟ้าของหอ ที่ตกแต่งให้เป็นสวนย่อมขนาดย่อย เราสองคนเลือกที่นี้ให้เป็นที่เรียนพิเศษของผมเพราะเขาบอกว่า ข้างบนบรรยากาศดีผมจะได้ไม่เครียดและกดดัน (?)
.... อยากจะเก็บดาวมากองให้เธอไว้
เด็ดเอาดอกไม้มาวางไว้ข้างเตียง
มันเป็นเพียงอารมณ์ที่ได้พาเราบินสู่ฟ้าไกล
เราสองคน ไม่รู้ตัว ....
ติ๊ด ติ๊ด ...
‘ attention to study ‘ fighting I love you luhan:D ‘ .. from kris
“ ขอบคุณครับ ^^ “ ผมส่งยิ้มให้กับโทรศัพท์มือถือก่อนที่จะเก็บมันใส่กระเป๋าเป้ ผมขยับตัวเองให้เข้าไปใกล้เซฮุนจนได้กลิ่นน้ำหอมเหมือนดอกไม้ของเขา ‘ ผมนั่งมอนใบหน้าคมนั้น ผมชอบแอบมองเวฮุนเวลาหลับอยู่บ่อย ๆ เพราะมันทำให้ผมรู้สึกว่าเขาเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่น่ารัก .... แต่พอเวลาตื่นเขากลับเปลี่ยนเด็กหนุ่มที่เย็นชาและแข็งกระด้างเหมือนคน ‘ ไร้หัวใจ ‘
“ เมื่อไหร่กันนะ ‘ ที่เซฮุนของพี่จะกลับมาเป็นคนเดิม “
.... ฉันไม่รู้ว่าเธอนั้นคิดอย่างไร
รู้ไหมว่าหัวใจของฉันไม่เข้มแข็ง
แค่เพียงมองตาเธอใต้แสงเงาจันทร์
หยุดฝันถึงวันข้างหน้า ช่วงเวลาที่ฉันมีเธอ ....
“ เซฮุนอ่า ‘ พี่ ...... “ คำพูดของผมถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อภาพของใครอีกคนแทรกเข้ามาในห้วงความคิด .... ‘ พี่คริส ‘ ผมต้องไม่ทรยศเขา ‘ ผมต้องไม่ทำแบบนั้นเพราะได้ทำร้ายเซฮุนไปแล้ว ผมจะทำร้ายพี่คริสไม่ได้อีก ผมต้องซื้อสัตย์ต่อพี่คริสผมควรจะต้องปล่อยเซฮุนไป ‘ ผมควรปล่อยเขาไปใช่มั้ย (?) ผมค่อย ๆ เอื้อมไปสัมผัสพวงแก้มเนียนใส
“ ....... ทำอะไร ? “
“ อ่ะ ‘ .... คือพี่ .... พี่กำลังจะปลุกนายนะ “ ผมชะงักมือค้างเอาไว้แบบนั้นก่อนที่จะเรียกสติตัวเองกลับมาแล้วถอยหลังให้ห่างออกมาจากเซฮุน เขายันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนที่จะเหลือบตามามองผมแล้วเบนสายตาไปทางอื่นแทน ‘ ดูสิ แม้แต่หน้าผมตอนนี้เขายังไม่อยากมองเลย
“ เสร็จแล้วหรอ “
“ อืม ... สักพักแล้วละ “
“ ดูหน่อยสิ “ เซฮุนแบมือมาตรงหน้า ผมเอียวตัวไปหยิบสมุดโน้ตที่วางอยู่บนกระเป๋า เซฮุนสั่งให้ผมเขียนคำศัพท์ที่ผมพอจะได้มาให้มากที่สุด มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผมเลยนะ เท่าที่จำได้ก็น้อยพออยู่แล้ว ‘ แล้วตอนนี้จะต้องมาอยู่กับเซฮุนอีกสติผมกระเจิดกระเจิงไปหมดผมเลยเขียนไปได้แค่ไม่กี่คำเอง T T
“ พี่จำได้แค่นี้หรอ ? “
“ อื้อ ๆ มันแย่มากใช่มั้ยละ “
“ ........ ป่าว ‘ ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น “
“ โกหก ! “
“ ป่าว “
“ เซฮุน ‘ โกหก !! “
“ ก็บอกว่า ..... ป่าว “ เซฮุนหันหน้ามาจ้องตาผม มันอยู่แบบนั้นนานพอควรก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายหลบตาไปเอง เซฮุนเองก็เหมือนจะรู้ตัวเหมือนกันว่ากำลังทำอะไรอยู่ แต่ถ้าเมื่อกี้ผมตาไม่ฟาด ‘ เหมือนนัตย์ตาสีน้ำตาลนั้นกำลังพยายามบอกอะไรผมอยู่ (?)
“ เอ่อ ‘ พี่ต้องทำยังไงต่อ ? “
“ อะ ‘ เอาไปอ่าน “
“ ห้ะ ‘ มันเล่มใหญ่ขนาดนี้เลยหรอ ? “
“ อื้อ “ เซฮุนพยักหน้า ผมก้มลงมองหนังสือเล่มยักษ์ในมือ พระเจ้า !!! มันจะต้องอ่านกี่ปีถึงจะจบเนี้ย T [] T แต่จู่ ๆ เซฮุนก็แย่งหนังสือในมือผมไปเขาเปิดไปที่หน้า หน้าหนึ่งแล้วยื่นมันมาให้ผม
“ อะไร ? “
“ อ่านดิ “ ผมก้มลงมองหน้าหนังสือที่เซฮุนเปิดเอาไว้ ในนั้นมีกระดาษโพสอินแปะเอาไว้มันเป็นประโยคภาษาอังกฤษ ผมมองหน้าเซฮุนอีกครั้งก่อนที่จะอ่านมัน
“ Your heart knows things your mind can't explain. (หัวใจคุณย่อมรับรู้ในสิ่งที่ความคิดคุณไม่สามารถอธิบายได้ ) “ ผมสะอึกจนพูดไม่ออก นี่เขาหมายความว่ายังไง (?)
“ ผมคิดว่ามันเจ๋งดี ‘ พี่คิดว่าไง ? “
“ อืม ‘ ก็ดี แล้วนายคิดว่าไงละ .... คิดว่ามันจริงมั้ย ? “
“ ทำไม ...... พี่ไม่ลองถามหัวใจตัวเองดูละ ? จะได้รู้ว่ามันจริงหรือไม่จริง “
.....................
[ KAI’PART ]
“ พี่เก็บของยังอะ “
“ เรียบร้อยครับ ^^ “
ผมโยกหัวคนตัวเล็กข้าง ๆ อย่างมันเขี้ยวกับใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มน่ารักนั้น พรุ่งนี้โรงเรียนของผมจะหยุดเป็นเวลา 5 วัน ! มันเยี่ยมไปเลยใช่มั้ยละ (?) ป๋าของผมบอกว่าจะมีการประชุมกับโรงเรียนในอเมริกาเรื่องการส่งนักเรียนแลกเปลี่ยนอะไรสักอย่างนี่แหละ -____- ‘ ซึ่งผมไม่ค่อยได้สนใจมันเท่าไหร่ แล้วผมก็คิดว่าป๋าคงไม่ใจร้ายส่งลูกชายอย่างผมไปด้วยหรอก
“ งั้นผมขอตัวแปบนะ “
“ อื้อ ! “ ผมเดินผละออกมาจากพี่ดีโอ แล้วเปิดประตูห้องเดินไปเคาะประตูห้องฝั่งตรงข้ามที่ถัดไป 2 ห้อง ‘ เจ้าของเดินออกมาเปิดประตูด้วยสีหน้าที่ยากจะบรรยาย พี่ซูโฮเบี่ยงตัวหลบเข้าไปหลังประตูเพื่อให้ผมเดินเข้าไปข้างใน
“ พี่ตีกันอีกแล้วเหรอเนี้ย -____- “
“ ไอ้เด็กนิสัยเสียนั้นมันเทจิ้กซอว์พี่ทิ้งถังขยะ ! “
“ หือ ? “
“ พี่ต่อจนเกือบเสร็จแล้ว ‘ แต่เซฮุนมันเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้มาถึงก็เทของพี่ทิ้งแล้วบอกเหตุผลแค่ว่า มันปัญญาอ่อน T [] T “
“ เอ่อ .... ผมเสียใจด้วยครับ “
“ เลิกทำตัวงี่เง่าสักทีน่า ‘ อายุก็เยอะแล้ว คิดว่าทำแบบนั้นแล้วมันน่ารักมากหรือไง … น่าเกลียดจริง ๆ เลย -____- “
“ ย๊า ‘ ฉันพี่แกนะโว้ย !!!! “
“ ก็เป็นพี่ไงถึงได้มานั่งบอกแบบนี้ ‘ ผมก็เป็นน้องพี่ เพราะฉะนั้นจงฟังที่ผมพูดด้วยเข้าใจมั้ย ? “
“ ไอ้ ..... T [] T “ ผมยืนมองสองพี่น้องคู่นี้สลับไปมา ก่อนที่ผมจะตาลายไปมากกว่านี้พี่ซูโฮก็เดินกระแทกเท้าปึงปังเข้าไปในห้องของตัวเอง’ ช่างเป็นพี่ชายที่น่าสงสาร -___- ผมเลื่อนสายตาไปมองเซฮุนที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว
“ อะไร “
“ มึงอ่ะอะไร ‘ มาทำอะไรที่ห้องกู -____- “
“ มาไม่ได้ ? “
“ ...... “
“ เงียบ ! ‘ กูแค่จะมาถามเรื่องของมึง .... ว่าโรงเรียนหยุดแล้วมึงไม่ต้องไปสอน ..... “
“ ... สอน ‘ ที่บ้านกู “
“ สัส ‘ จริงดิ !! “
“ เออ -_____- “ ผมผงะถอยหลังแบบประมาณว่าตกใจอ่ะ -____- ‘ ถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่ลู่ห่านไปที่บ้านมันแบบนี้ผมว่าคงไม่รอด .... แต่ตอนนี้ผมไม่รู้ (?)
“ โอกาสทองเลยนะมึง “
“ ยังไง ‘ โอกาสทองส้นตีนอะไร ..... พี่คริสคง .... “
“ ไม่มีทางกูพี่คริสคงไม่ได้ไป ‘ เพราะเท่าที่กูได้ยินมาพี่คริสจะกลับจีนกับไอ้แพนด้าแล้วก็พี่เลย์ “
“ มึงรู้ได้ไง ? “
“ แพนด้าเล่าให้กูฟัง “
“ แล้วยังไง “
“ หึ ..... “ ผมยืนกอดอกมองไอ้คนปากไม่ตรงกับใจตรงหน้า ‘ ที่เขาบอกว่าดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจเนี้ย ผมว่ามันคือเรื่องจริงนะ เพราะตอนนี้ดวงตาของเซฮุนมันกำลังบอกผมว่ามันมีความสุขถึงแม้เจ้าของดวงตาคู่นี้กำลังแสดงสีหน้าเฉยเมยออกมา
“ ขำห่าอะไร -____- “
“ ตอแหล ‘ มึงดีใจกูรู้นะ - ., - “
“ รู้ห่าอะไร ‘ กลับห้องมึงไปปะ เหม็นขี้หน้า ! “
“ * [] * “
“ ออกไป -____- “
“ อู้วววว ‘ * [] * “
“ ไอ้สัส ‘ ไปดิ ! “
“ นั้นแน่ ‘ ทำเป็นเข้มนะ 5555555555 “
“ ..... ไอ้เชี้.ยไค !!! “
“ 5555 ‘ กูไปก็ได้ แล้วอย่าโทรมาขอความช่วยเหลือจากกูก็แล้วกัน ^^ “
“ ไป !!! “ ผมรีบวิ่งออกมาหน้าประตูเมื่อรองเท้าใส่ในบ้านที่เซฮุนสวมอยู่กำลังจะลอยมาปะทะหน้าผม ‘ โหดเหลือเกินกับเพื่อนเนี้ย ทีกับพี่ลู่ห่านอ่อนแอจะเป็นจะตายน่าหมั่นไส้ที่สุด ! ผมแค่นหัวเราะใส่มันแล้วเดินกลับมาที่ห้องเสียงปิดประตูดังสนั่นไล่ตามหลังผมมา แล้วผมก็เชื่อว่า .... พี่ซูโฮวันนี้คงไม่รอด เอะอะอะไรก็ลงที่พี่มันหมดแหละครับ พี่เขาน่าสงสารจริง ๆ นะว่ามั้ย (?)
“ ไปไหนมาหรอ “
“ ไปหาเซฮุน “
“ อ่อ ‘ แล้วจะไปเลยมั้ย ? “
“ ผมชอบกลิ่นตัวพี่จัง ‘ มันหอมเหมือนกลิ่นตัวเด็กเลย “ ผมใช้แขนโอบรอบ รอบคอเล็กของพี่ดีโอพลางใช่จมูกสูดดมกลิ่มหอมอ่อน ๆ เหมือนเด็กของพี่เขา พี่ดีโอสะดุ้งฝ่ามือเล็กตีแรง ๆ ที่แขนผมแต่มันก็ไม่ได้เจ็บอะไร
“ ปล่อยก่อน ‘ ตอบคำถามพี่หน่อยสิ “
“ หือ ‘ ถามว่าอะไรละ ? “
“ ถามจะไปกันเลยมั้ย ‘ ขับรถดึก ๆ มันอันตราย “
“ เป็นห่วงผมหรอ ? “
“ มั่ว ! พี่ห่วงตัวเองต่างหากนายไม่ได้ขับรถไปคนเดียวสักหน่อย ไอ้เด็กขี้ อ๊ะ ! “
ฟอดดด
“ แก้มนิ่มจังเลย ‘ หอมด้วยอะ ^^ “ ผมผละออกจากพวงแก้มเนียน ที่เพิ่งจะลักขโมยหอมแก้มไปเมื่อกี้ ผมปล่อยให้พี่ดีโอเป็นอิสระแล้วเดินไปหยิบพวงกุญแจรถที่แขวนเอาไว้ตรงที่แขวนกุญแจติดผนังห้อง ผมหันมามองคนตัวเล็กที่ได้แต่ยืนลูบแก้มแดง ๆ ของตัวเอง แล้วทำหน้าเอ๋อ ‘ น่าฟัดชะมัด เอ้ย !! ‘ น่ารักชะมัด - .,-
“ เฮ้ ‘ จะยืนลูบอีกนานมั้ยแก้มนะ ? ผมจะไปแล้วน่ะ “
“ อ๊ะ ! ปะ .. ไปสิ ‘ ไอ้เด็กขี้ขโมย จะขโมยทุกอย่างเลยหรือไง ... ขโมยใจพี่ไปยังไม่พออีกหรอ - //// - “
“ พี่บ่นอะไนคนเดียวนะ ‘ มาได้แล้ว “
“ รู้แล้วน่า ! “ พี่ดีโอตะโกนขึ้นมาแล้ววิ่งไปเปิดประตูห้องนอนทั้งสองห้องเพื่อสำรวจความเรียบร้อย เดินเข้าไปในครัว ห้องน้ำ ‘ แล้วก็เดินวนตรงพื้นที่นั่งเล่นก่อนที่จะพยักหน้าแล้วเดินออกมาหาผมที่ยืนหอบกระเป๋ารออยู่หน้าห้อง ‘
“ ชักช้า -____- “
“ จะรีบไปไหนเนี้ย “
“ ไปดูบ้าน ‘ ว่าที่แฟนไง ^^ “
.
.
.
.
“ อะ ... ไอ้เด็กบ้า - //// - “
เฮลโหลลลลล : ไรเตอร์ขอบอกว่าเสียใจที่สุดเลยยย T T
ที่ตอนที่ 8 โดนแบน ไรเตอร์เลยต้องเปลี่ยนใหม่หมดเสียใจ
นะเนี้ยยย ‘ หมดอารมณ์แต่งฟิคไปหลายวัน จนวันนี้ทำใจได้แล้ว ^^
55555555555 เอาความจริงคือ ไรเตอร์เปิดเทมอแล้ว .... แล้วก็เจอ
Project ยักษ์ มาก ๆ สำหรับเด็กปี 2 แบบไรเตอร์ มันหนักหน่วงเกินไปอะ
เราเลยจะบอกว่า ช่วงนี้คงไม่ได้มาอัพฟิคบ่อย ๆ นะคะ ไรเตอร์ไม่ได้หายไป
แต่จะมาอัพแน่นอนคะ ‘ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ ขอบคุณคะ ^^ !
ความคิดเห็น