คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EP1.เล่ห์ร้ายสัญญารัก
***********************บทที่1********************************
สนามบินสุวรรณภูมิ 18.30น. เวลาประเทศไทย
นิลรณี วงสุวงค์ อายุ 25 ผู้หญิงที่มีความมั่นใจในตัวเอง แต่ขี้บ่น ขี้วีนไม่มีใครกล้าหือเลยซักคน ยกเว้นแต่ป๊าของเธอ ที่เธอยอมคนเดียว เลยทำให้เธอต้องมาอยู่ที่เมืองไทยอย่างเลี่ยงไม่ได้ ชุดเดรสผ้ายีนส์แขนกุดสีเขียวอ่อน รองเท้าส้นสูงสีดำ สร้อยคอสีเขียวมรกต บ่งบอกได้ว่าเธอนั้นชอบสีเขียวอย่างแน่นอนรูปร่างเล็ก สมส่วนมาตรฐานของผู้หญิง หน้าเรียวรูปไข่ ปากสีชมพูน่าจูบเป็นยิ่งนัก จมูกโด่งรั้น ดวงตาสีน้ำตาล ผมสีน้ำตาลยาวปล่อยตามธรรมชาติที่ส่ายไปมาตามแผ่นหลังเนียนนุ่มของหญิงสาว
“ป๊าค่ะ หนูมาถึงแล้วนะคะ หนูละไม่เข้าใจป๊าจริงๆทำไมต้องให้หนูมาอยู่ที่นี่ด้วยค่ะ ญาตก็ไม่มี ป๊าก็ไม่มาด้วย ให้หนูทำงานอยู่ที่ญี่ปุ่นก็ได้นิค่ะป๊า” นั่งเสร็จนิลรณีก็วางสำภาระลงข้างๆตัวแล้วจัดการโทรศัพท์โทรหาป๊าที่เป็นดั่งดวงใจของเธอทันที
“โถ่ ณี ป๊าอยากให้หนูเปลี่ยนบรรยากาศ อยู่กับตัวเองบ้าง อยู่นี่ไม่เคยได้ช่วยงานป๊าเลยนะ วันๆก็เที่ยวๆ นอนดึกตื่นสา...”ยังไม่ทันจะพูดต่อ ลูกที่รักก็พูดแทรกออกมาก่อน
“พอๆ ค่ะป๊า โอเค โอเค หนูยอมละ ไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะ ในเมื่อป๊า จะให้หนูอยู่คนเดียว ทำงาน ใช้ชีวิตคนเดียวก็ได้ค่ะ หนูจะทำตามที่ป๊าต้องการ แต่ว่า ป๊าต้องไม่จำกัดวงเงินในบัตรนะค่ะ” ใช่สิ เธอมันลูกคุณหนู ไม่เคยจะลำบากมาก่อน มีป๊าที่ตามใจ เพราะแม่จากไปตั้งแต่เด็ก ป๊าเลยเป็นทั้ง พ่อ แม่ ที่ปรึกษา ทำให้เธอรักป๊าของเธอมาก
“ไม่ได้หรอก ณี ไม่งั้นป๊า จะให้หนูไปอยู่ที่ไทยทำไมละ เอางี้ ป๊าจะไม่ใจร้ายกับหนูมากหรอกนะ ป๊าจะให้อยู่ใช้ชีวิตตามใจหนู ป๊าให้เวลา 2ปี ส่วนเรื่องเงิ....”
“ห๊ะ ป๊า ว่าอะไรนะค่ะ ทำไมมันกลายเป็น 2 ปีละค่ะ ไม่เอานะค่ะ ป๊า ณีไม่ยอมหรอก มันนานเกินไป ณีคิดถึงป๊าแย่เลย” นิลรณีทำเสียงออดอ้อน ใช่สิ เธอทนไม่ได้หรอก เมืองไทย ร้อนก็ร้อน อีกอย่าง ก่อนที่จะมาเมืองไทยป๊าบอกแค่ว่าให้เวลาแค่ 6เดือนหนิ ทำไมมันกลายเป็น 2ปีละ โอ๊ยย อยากจะบ้า
“เอาน่า ยัยหนู แค่นี้ก่อนนะ ป๊าจะออกไปหาเพื่อนหน่อย ส่วนเรื่องที่อยู่ ก็ไปตามที่ป๊าบอกนะ ป๊าจัดการให้แล้ว รักหนูนะ”
“ค่ะ ณีก็รักป๊าค่ะ” วางสายเสร็จก็เดินออกไปทางประตูเพื่อขึ้นแท็กซี่ไปยังคอนโดที่ป๊าซื้อไว้ให้ หลังจากยัยหนูวางสายก็จัดการล๊อคเบอร์โทรศัพท์ของยัยหนูทันทีแล้วต่อเบอร์ไปยังผู้จัดการส่วนตัวของเขาเพื่อบอกจุดประสงค์บางอย่าง
คอนโดหรูกลางเมืองศิวิไล
เมื่อมาถึงนิลรณีก็จัดการหยิบกระเป๋าของใช้ส่วนตัวแล้วลงจากรถแท็กซี่จึงเรียกพนักงงานคอนโดมาหยิบกระเป๋าของเธอให้เดินตามเธอมา
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าจะมาติดต่อเรื่องอะไรค่ะ” พนักงานเคาร์เตอร์ถามอย่างเป็นมิตร
“คุณพิทักษ์ วงสุวงค์ ซื้อห้องไว้ห้องไหน ฉันจะมาพัก ฉันชื่อ นิลรณี” เธอไม่พูดพร่ำเพื่อบอกเหตุผลตรงประเด็นเพราะอยากจะขึ้นห้องทันที หงุดหงิด เหนื่อย ร้อน อยากจะบ้าโอ๊ยยย
“ค่ะ กรุณารอซักครู่นะคะ” ว่าแล้วพนักกงานก็รีบจัดการหาข้อมูลในคอมพิวเตอร์ทันที
“นี่ค่ะ คุณนิลรณี ห้อง 1407 ค่ะ ตอนนี้พนักงานอยู่บนห้องกำลังขนเฟอร์นิเจอร์เข้าห้องค่ะ”
“อืม ขอบใจ” ว่าแล้วก็เดินอย่างนางพญาก้าวเข้าไปในลิฟท์แล้วกดชั้น14 ทันที หล่อนจินตนาการห้องใหม่ ที่เต็มไปด้วย สีเขียวอ่อน ดูแล้วสบายตาสบายใจเหมือนอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าเขียวขจีมีนกน้อยร้องเพลงส่งเสียงขับร้องอย่างไพเราะ อืมม ช่างสดชื่นซะจริงๆ ติ้ง เสียงลิฟท์บ่งบอกถึงชั้นที่ต้องการเธอก็เดินไปยังห้อง 1407ทันที
“กรี๊ดดดดดดดดดด! ” เสียงกรี๊ดร้องของเจ้าแม่จอมวีนดังออกมาเมื่อเธอเดินมาหยุดตรงหน้าประตู นี่ก็ 1407 ไม่ผิดแน่ !อะไรกันเนี่ย ถึงฉันจะเป็นผู้หญิงสวย หุ่นดีเพอร์เฟ็ค หน้าอกสะบึมชวนหลงไหล แต่ก็ไม่ใช่พวกที่ชอบของสีชมพูหรอกนะ! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแอ๊บแบ๊ว ทำตาปริ้งๆแล้วบอกทุกคนว่า ฉันเนี่ยชอบทุกอย่างที่เป็นสีชมพูหรอกนะ ชิ!
“ป๊าฉันไม่บอกพวกเธอหรอ ว่าฉันชอบสีเขียวอ่อน ไม่ใช่สีชมพู เขียวอ่อน เขียวอ่อน ได้ยินมั๊ย !!” ยืนเท้าสะเอว บอกพนักงานด้วยความหงุดหงิด แทนที่เข้าห้องมาจะได้นอนหลับสบายบนเตียงนอนอันนุ่มนิ่มกลับต้องมาเป็นนางแม่มดพ่นไฟใส่หน้าพนักงานพวกนี้
“ดิฉันขอโทษนะค่ะ คุณณี ดิฉั....”ยังไม่ทันที่พนักงานจะกล่าวขอโทษก็มีเสียงดังมาแทรกทันที ทำให้พนักงานหน้าซีดลงไปอีก
“ใครใช้ให้เธอว่าเรียกชื่อเล่นของฉันกันห๊ะ!! ฉันไม่ชอบ เรียกฉันว่า คุณหนูนิลรณีเดี๋ยวนี้!!!!” โอ๊ยย ไม่มีใครได้ดั่งใจซักคนว่าแล้วก็เดินเข้ามาภายในห้องแล้วหย่อนก้นของตัวเองกระแทกนั่งลงไปที่โซฟาตัวนุ่มลีชมพูอ่อน
“ขอโทษนะค่ะ คุณหนูนิลรณี คือดิฉันไม่ทราบจริงๆค่ะ ไม่ทันได้ดูรายละเอียดของทางบริษัทค่ะ” พนักงานกล่าวขอโทษขอโพย พร้อมกับก้มหน้าเพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับเจ้าแม่จอมวีนอย่างนิลรณี อะไรจะวีนขนาดนี้ กับอีกแค่ ตู้เย็น ตู้เสื้อผ้า โซฟา ชุดนอน ผ้าขนหนู ผ้าม่าน ผ้าคลุมเตียง ผ้าห่มลายมิกกี้เม้าส์ เอง บ่นกับตัวเองในใจ เฮ้ออออ เล่นให้จัดการทั้งหมดภายใน2วัน มันกะทันหันเกินไป พลาดแล้วฉัน ตายแน่ๆ มีหวังโดนไล่ออกแน่ L
“โอ๊ยยย ฉันอยากจะบ้า แล้วจะทำยังไงทีนี้ ไปบอกพวกขนเฟอร์นิเจอร์มาขนออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ แล้วเอาสีเขียวมาเปลี่ยนให้หมด ” วีนพร้อมกับชี้หน้าสั่งให้พนักงานเอาของออกไปจากห้อง
“เอ่อ..คงจะไม่ได้หรอกค่ะ คุณหนูนิลรณี พอดีว่า พวกนั้นเขากลับไปที่บริษัทแล้วค่ะ อีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันศุกร์ด้วย เสาร์-อาทิตย์ก็หยุด ได้อีกทีคงเป็นวันจันทร์ค่ะ” พนักงานบอกกับคนที่วีนอย่างหน้าซีด
“ โอ๊ยย จะไปไหนก็ไป ไม่ต้องกลับมาอีกนะ เงินก็ไปเอากับป๊าของฉัน !” เมื่อได้ยินพนักงานบอกก็ถึงกับหงุดหงิดอีกรอบ
“เอ่อ..คุณหนุค่ะ แล้ว วันจัน.....” อีกแล้วว ยังไม่ทันที่จะพูดจบ เจ๊แกก็โวยอีกแล้ว หัวจะหลุดจากบ่ามั๊ยเนี่ยฉัน
“ไม่ต้อง ไม่ต้องมายุ่งแล้ว จะไปไหนก็ไป เดี๋ยวฉันจัดการเอง ไม่ได้เรื่องเลย หึย”
“ค่ะ ค่ะ งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะค่ะ คุณหนูนิลรณี” พูดเสร็จก็รีบกุลีกุจอออกไปทางประตูหน้าห้องทันที
“อ้าว นี่แล้วจะยืนดูหน้าห้องอีกนานมั๊ย ยืนจนรากจะงอกอยู่หน้าห้องฉันแล้ว เอาของมาไว้ในห้องแล้วจะไปไหนก็ไป!”
“ เอ่อ..ครับ ครับ” พนักงานก็กุลีกุจอรีบเอากระเป๋ามาวางแล้วก็วิ่งแจ้นออกไปนอกห้องทันที
“เห้ออ ฉันละเหนื่อยกับคนพวกนี้จริงๆไม่ได้เรื่องกันเลยซักคน” คุณหนูอย่างฉันต้องมาอาศัยคอนโดที่ป๊าซื้อให้ แถมยังมีสีชมพูเต็มไปหมด อี๋ สยอง ไม่ชอบเลยสีแบบนี้ มันรู้สึกไม่ใช่ตัวฉัน บ่นอย่างหัวเสียแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูสีชมพูอย่างอดไม่ได้แล้วเดินเข้าห้องน้ำอย่างหัวเสีย
“เห้ย ไอ้ธี แกจะกลับแล้วหรอว่ะ อยู่ต่อหน่อยน้าเพื่อน” กมลถามธีภพที่นั่งหน้าเคลียดดื่มน้ำสีอำพันสีเข้มลงคออย่างหนัก
“เออ ขี้เกียจอยู่ต่อละ จะกลับห้อง ไปก่อนนะ” พูดใส่กมลเสร็จก็ยกน้ำสีอำพันลงคออย่างรวดเร็วแล้วลุกเดินออกไปขึ้นรถหน้าบ้านของกมลแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย เดี๋ยวก่อนสิวะ ไอ้..โถ่เว้ย.กินคนเดียวอีกแล้ว ให้ได้แบบนี้สิ ไอ้เพื่อนเวร”สถบอย่างหัวเสียจู่ๆเสียงโทรศัพท์ของกมลก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล..ว่าไงครับ ลิลลี่ ได้ซิครับ มาหาตอนนี้เลยนะครับ อยู่คนเดียวเหงาจัง ไม่มีคนนวดให้เลย ได้ครับ รีบมานะครับ”
ลิลลี่สาวที่ควงล่าสุดของกมลที่มักแวะมาหากมลที่บ้านอยู่บ่อยครั้งเมื่อกมลอนุญาต แล้วค่ำคืนที่แสนหวานก็กลายเป็นสนามรบด้วยเพลิงพิศวาสของทั้งคู่บนเตียงนอนไซค์คิงของกมลทันที
คอนโดหรูกลางใจเมือง
“ให้ได้แบบนี้สิ อี๋ ชุดนอนอะไรเนี่ย แม่ละอยากจะเอาสากกระเบือปาใส่หัวคนเลือกชุดซะจริงๆ” ชุดนอนกระโปรงสีชมพูลายคิตตี้ สูงเลยหัวเข่ามานิด ถ้าเป็นคนอื่นมองจะเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ น่ารัก บอบบาง น่าทะนุถนอม ด้วยชุดที่เป็นสีชมพู หน้าเหมือนตุ๊กตา แก้มมีเลือดฝาดบนหน้า ผมยาวสลวยกลางหลัง ปากนิด จมูกหน่อย คิ้วโก่งสวย หุ่นดี ไม่แพ้นางแบบ แต่ถ้าคนที่รู้จักเธอจริงๆจะรู้เลยว่า ที่เคยคิดไว้มันผิด ผิดมาก เพราะมันไม่ใช่เธอ เพราะเธอนะชอบสีเขียว อะไรที่เป็นสีเขียว เธอจะปลื้มมากเป็นพิเศษ
“เอาว่ะ จำใจใส่ไปเถอะ ดีกว่าไม่มีใส่ อยากจะบ้าตาย เห้อ” บ่นเสร็จก็จัดการใส่เสื้อผ้าแล้วนั่งหวีผมอยู่หน้ากระจก
“หิวอ่ะ มีไรกินบ้างมั๊ยเนี่ย” ตอนเข้ามาในคอนโดก็ลืมซื้อของเข้ามา เวรจริงๆเลย ยัยณี ก่อนที่คืนนี้จะอดตายก็นึกขึ้นได้มา มีซุปเปอร์มาเก็ตอยู่ใกล้ๆ คอนโด เมื่อนึกได้ก็เดินไปหยิบกระเป๋าเงินที่วางอยู่ข้างโทรทัศน์แล้วเดินลงไปล่างคอนโดเพื่อไปซื้อของ หลังจากซื้อเสร็จก็เดินตรงเข้ามายังคอนโด ใช่ คิดว่าคุณหนูอย่าง นิลรณี จะทำกับข้าวไม่เป็นรึไงเชอะ เนี่ย กิจกรรมยามว่าง ที่ชอบทำเป็นพิเศษเลยนะ อิอิ คิดอยู่ในใจพลางยิ้มออกมาคนเดียว
เมื่อมาถึงคอนโดธีภพก็จัดการล็อครถแล้วเดินตรงไปยังลิฟท์แต่สายตาก็ดันไปเห็น
“ผู้หญิงอะไรวะ ยืนไปยิ้มไป โรคจิตรึป่าว ชุดชมพู ร้องเท้าชมพู หน้าตาก็ดี” แต่ก็อดมองไม่ได้ หุ่นก็ดี หน้าก็เหมือนตุ๊กตา ชุดนอนก็สั้น เดินแต่ละก้าว หน้าอกหน้าใจก็กระเพื่มขึ้นลง เห็นละอยากจับปล้ำ เห้ย! คิดอะไรอยู่วะเรา อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ละมั้ง สะบัดหัวเสร็จก็เดินเข้าไปในลิฟท์ทันทีเมื่อลิฟต์เปิด
“เดี๋ยวๆ คุณ รอด้วย รอฉันด้วย” เมื่อเห็นลิฟต์กำลังจะปิดจึงตะโกนออกไปพร้อมกับวิ่งถือของอย่างพะลุงพะลัง
ส่วนอีกคนที่ยืนอยู่ในลิฟต์ก็ได้แต่เปิดรออีกคน เห้อ ชักช้าซะจริงแม่คู๊ณณณณณ บ่นกับตัวเอง เบาๆ มึนหัวก็มึน อยากนอนก็อยากนอน
“อ๊ายยย” เธอรีบมากไปหน่อยก็ไอ้สายตาคนที่อยู่ในลิฟต์นะสิ จ้องเหมือนอยากจะฆ่ากันให้ได้ ขาเจ้ากรรมก็ดันสะดุดกันเองซะได้ แต่เอ๊ะ! ถ้าล้มลงพื้นเราต้องเจ็บสิ แต่นี่เหมือนมีอะไรมาคว้าไว้
ฟุดฟิดๆหืมม กลิ่นน้ำหอมนี่ น้ำหอมผู้ชาย เอ๋?หรือจะเป็น เทพบุตรลงมาช่วย >///< ฟินจัง มาอยากพ่อเทพบุตรจัง
“นี่แม่คุณ จะหลับตาอีกนานมั๊ย ผมเมื่อย แล้วก็รีบเอาแขนตัวเองออกจากคอผมด้วย มันหนัก!” ธีภพตกใจไม่น้อยกับการกระทำของผู้หญิงตรงหน้า ยอมรับว่า ขนาดเธอหลับตายังดูสวยมากแล้วก็น่ารักจนหัวใจของเขาเต้นหรือว่าจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
“อ๊ายย อีตาบ้าหนิ ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจซักหน่อย ชิ” ว่าแล้วก็รีบเอามือออกจากคอขอยกเลิกคำพูดทันมั๊ย!เทพบุตรที่ไหนปากร้ายขนาดนี้ ชิ พลางเสมองไปทางอื่น อ๋อยอีกแล้วน้ำหอมลอยไปลอยมาอบอวนภายในลิฟต์ ฉันแพ้น้ำหอม ผู้ชายอะไร ตัวหอมเป็นบ้า อยากเอามือไปลูบไปสัมผัสจังเลย มันน่า.. เห้ย! คิดอะไรอยู่อ่ะ >////<
“นี่ นี่ คุณเป็นอะไร สะบัดหัวทำไม เหาขึ้นหัวคุณหรอ” อดที่จะแกล้งคนตรงหน้าไม่ได้ ก็แม่คุณหน้าแดงหยั่งกับลูกตำลึงปิดยังไงก็ไม่มิด
“อ๊ายยย ไม่บ้า พูดอะไรไม่ให้เกียรติเพศแม่ละนะยะ นี่แนะๆ” ผู้ชายอะไร ปากสุนัขชัดๆ เหาอะไรจะมาขึ้นหัวฉัน สระผมก็สระทุกวัน เอ๊ะ หรือมันจะจริงอย่างที่เขาพูดไม่นะ บ้าไปแล้ว คิดกับตัวเอง พร้อมกับข่วนแขนเขาไปหลายรอบ
“เฮ้ย! นี่คุณ มาข่วนผมทำไมเนี่ย เล็บก็ยาว ดูดิ แขนผมเป็นรอยหมดแล้วนะ” ยัยนี่โรคจิตชัวร์ หรือพวกชอบความรุนแรง ไม่น่าเลย เสียดายความสวย
“ก็คุณมาทำปากสุนัขเห่าใส่ฉันทำไมละ ชิ แค่นี้มันยังน้อยไป นี่ๆๆ” ไม่ว่าเปล่า เธอพยายามทั้งข่วนทั้งตีหน้าอก
“จะหยุดไม่หยุดฮะ เริ่มจะหมดความอดทนแล้วนะยัยเน่า” เขาก็เป็นคนนะ ทั้งข่วนทั้งตี โคตรเจ็บผู้หญิงบ้าอะไรวะแต่ความรู้สึกตอนนี้โคตรอยากนอนเลยให้ตายสิ แต่ต้องมาอยู่ในลิฟต์แล้วยังมาทะเลาะกับผู้หญิงโรคจิตอีก ==”
“อ๊ายย เน่าอะไรยะ ฉันพึ่งอาบน้ำนะ” พูดแค่นั้นก็เลิกข่วนแล้วยกแขนตัวเองมาดม ฟุดฟิตๆ เอ๊ะ ก็ไม่เหม็นหนิ เหลือบมองไปยังผู้ชายที่ว่าเธอ เห็นเขาแอบหัวเราะ ไอ้บ้านี่ สาธุ ขอให้โดนแฟนทิ้ง ร้องไห้แงๆเลยคอยดู! แอบแค้นในใจ
“นี่ แอบด่าผมในใจใช่มั๊ยฮะ!” ธีภพสัมผสได้พลังงานบางอย่าง แม่คุณต้องแอบด่าในใจแน่ๆ เห็นสายตาที่มันมองมาที่เขาระยิบระยับด้วยความแค้นเคือง
“โอ๊ย อย่าส่อรู้ไปหน่อยเลย เชอะ ไม่ต้องกงต้องกินมันแล้วข้าวเนี่ย ดูสิ ไข่ก็แตก น้ำปลา ซีอิ้ว แตกหมด โอ๊ยย!” นี่มันนรกแกล้งคนสวยชัดๆ ปกติเธอจะโมโห วีน เหวี่ยง ตลอดเวลาที่ไม่พอใจ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าไม่อยากวีนใส่เขาซักนิดแต่ก็เหวี่ยงระดับนึงเพราะเธอแพ้น้ำหอมของเขา เอ้รยยย >.< อยากซบที่แขนจัง อิอิ คิดไปก็เขินไป นี่ฉันกลายเป็นโรคแพ้น้ำหอมผู้ชายเพราะอีตานี่หรอเนี่ย กับเทพไม่เห็นจะเคยเป็นเลยน้า
ความคิดเห็น