The School of Flair โรงเรียนป่วน ก๊วนเด็กพิเศษ

ลำดับตอนที่ #2 : ♡Chapter one : I ϝoυиԃ ყoυ

♡Chapter one : I ϝoυиԃ ყoυ

 

     "เรเวน วันนี้ลูกไม่ไปทำงานหรอจ๊ะ" เสียงคุณนายแอชลีย์ เบอร์ดีน ดังขึ้นข้างตัว เรียกให้หญิงสาวเงยหน้าจากจานอาหารของตน

 

    "ไม่ค่ะแม่ ไม่มีที่ไหนรับหนูทำงานอีกแล้วค่ะ" เรเวนพูดก่อนจะก้มหน้าทานอาหารของเธอต่อไป

 

แอชลีย์ได้แต่มองเธอด้วยสายตาสงสาร สลับกับหันiไปมองเก้าอี้หัวโต๊ะที่ว่างอยู่

 

ที่ๆเคยเป็นที่นั่งของใครบางคน...

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

      แอชลีย์เคาะบานประตูไม้เบื้องหน้าเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปภายในห้องแห่งหนึ่งในบ้าน

 

เธอถือถาดอาหาร เดินตรงไปยังเก้าอี้นวมใหญ่ตรงกลางห้อง

 

"คุณคะ ทานข้าวสักหน่อย..."

 

"ผมไม่ต้องการ"

บุคคลที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตอบมาอย่างรวดเร็ว โดยไม่หันมาทางเธอแม้แต่น้อย

 

"ทานหน่อยเถอะค่ะ วันนี้เรเวนถึงกับทำอะ..."

 

โครม!

 

       ก่อนที่เธอจะพูดจบ ก็ถูกมือใหญ่ของคนตรงหน้าปัดถาดอาหารลงบนพื้นอย่างไม่มีชิ้นดี

 

"ผมเคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าห้ามพูดชื่อนังนั่นอีก!" ชายตรงหน้าพูดอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาแดงก่ำราวกับไม่อยากรับรู้เรื่องนี้

 

"คุณ! คุณจะบ้าไปถึงไหน คุณทำแบบนี้ โรเวนก็ไม่กลับมาหรอก!" เธอพูดพร้อมกับทำท่าจะเดินออกไป แต่ก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงอันแผ่วเบาของเขาที่แฝงไปด้วยความปวดร้าว

 

"ผม...ผมแค่ต้องการลูกชายผมคืน" 

 

เพียงแค่ประโยคเดียวแอชลีย์ก็วิ่งออกจากห้องพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง 

 

เธอทรุดลงกับพื้นแล้วฟุบหน้าลงกับฝ่ามือ น้ำตาของเธอไหลพรากอย่างไม่อาจห้ามได้

 

"แม่คิดถึงลูก...โรเวน"

 

 

    ฉันเดินออกจากบ้านอย่างเงียบๆ วันนี้ฉันมีนัดกับกลุ่มเพื่อนสนิทที่ร้านไอศกรีมร้านประจำ ฉันเดินขึ้นรถบัสก่อนจะหาที่นั่งที่ปลอดคน

 

'If you can see that I'm the one who understand you.

Been here all along so why can't you see

You belong with me~♬'

 

 เสียงริงโทนโทรศัพท์ฉันดังขึ้น ฉันรีบกดปุ่มรับสายเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรมา

 

"เรเวน! อยู่ไหนเนี่ย ฉันกับโมน่ารอจนเหงือกแห้งแล้ว" เสียงแหลมของคนอีกฟากโทรศัพท์ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะทำท่าเบื่อหน่าย

 

"นี่เธอเป็นเพื่อนหรือแม่ฉันเนี่ย สเตลล่า ใกล้ถึงแล้วๆ อย่าบ่นน่า" ฉันพูดอย่างเป็นกันเองก่อนจะรีบวางสาย ป้องกันการถูกด่าจากเพื่อนสนิท

 

'สเตลล่า เลโอนาร์ด' สาวเปรี้ยวเพื่อนสนิทของฉัน เธอเป็นหนึ่งในจำนวนเพื่อนที่เหลือน้อยนิดของฉัน แม้เธอจะปากจัดไปบ้าง แต่ก็เป็นเพื่อนที่น่ารักเสมอ

 

ฉันรีบลงจากรถทันทีเมื่อรถบัสได้จอดบนถนนที่ฉันต้องการ ฉันวิ่งเข้าร้านไอศกรีมอย่างรวดเร็ว

 

         "ไง แซ่บเหมือนเดิมนะเพื่อน" ฉันแซวสเตลล่าเข้าให้ วันนี้เธอใส่ชุดเดรสสีดำเปิดหลังเล็กน้อย ผมสีบลอนด์กับปากสีแดงจัดจากลิปสติก เมื่อรวมกับส่วนสูงเกือบร้อยแปดสิบและรูปร่างผอมเพรียว พนันได้เลยว่าใครมาเห็นก็คงจะอดคิดไม่ได้ว่าเธออาจจะเป็นดาราชื่อดังคนไหนสักคน

 

"อยู่แล้วจ๊ะ" สเตลล่าพูดอย่างจีบปากจีบคอพร้อมกับตรงมาหอมแก้มฉัน เหมือนไม่ได้เจอกันนาน

 

"โมน่า คิดถึงจัง" ฉันกอดกับเพื่อนสนิทอีกคนที่ยิ้มให้ตั้งแต่แรกเห็น

 

         โมน่า หรือ 'โมนาลิสซ่า ไฮท์' เป็นสาวลูกครึ่งฝรั่งเศส-อังกฤษ เธอเป็นคนที่สวยและมีเสน่ห์มากถึงมากที่สุด ผมสีน้ำตาลแดงเข้ากับชุดกระโปรงสีฟ้าสดใสและผ้าพันคอสีดำของเธอ แม้บุคลิกเธอจะดูเป็นคนหยิ่ง แต่ความจริงเธอก็เป็นเหมือนผู้หญิงทั่วไปนั่นแหละ

 

"คิดถึงเหมือนกันจ๊ะ ว่าแต่ช่วงนี้เธอดูผอมลงไปนะ เป็นไรรึเปล่า" โมน่าพูดพลางสำรวจรวบตัวฉันอย่างประเมิน

 

ฉันส่ายหน้าบางๆ รู้สึกดีจังที่มีเพื่อนคอยเป็นห่วง

 

"เธอไปสั่งไอศกรีมเถอะ พวกฉันสั่งมาแล้ว" สเตลล่าพูด ฉันพยักหน้ารับแล้วเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์หน้าร้านทันที

 

      "เอารสมะนาวลูกนึงค่ะ" ฉันบอกพร้อมกับยื่นเงินไปจ่าย

 

พี่พนักงานรับตังค์พร้อมกับยื่นไอศกรีมสีเขียวสดในถ้วยมาให้

 

ฉันหมุนตัวเพื่อจะเดินกลับไปยังโต๊ะของตัวเอง แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเจอสายตาของคนคนหนึ่งจ้องอยู่

 

       "นาย..." ฉันมองดวงตาสีเขียวสดที่เคยเห็นเมื่อวาน เขากำลังจ้องมาที่ฉันไม่ผิดแน่

 

เขาก้าวมาข้างหน้าขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับเอ่ยปาก

 

"เธอ...มากับฉัน" 

 

 

      ชายหนุ่มลากแขนหญิงสาวออกมาจากร้าน เรียกให้สาวสวยอีกสองคนภายในร้านต้องหันไปมอง

 

"นั่นยัยเรเวนไม่ใช่หรอ" สเตลล่าถามอย่างไม่แน่ใจ

 

"แล้วนั่นใคร อย่าบอกนะว่าเรเวนแอบมีแฟนโดยไม่บอกพวกเรา..." โมน่าพูดก่อนจะหันไปมองสเตลล่า ทั้งสองสบตาแล้วหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

 

"ไม่มีทางน่า ฮ่าๆๆ"

 

 

        ทางด้านสองหนุ่มสาวที่กำลังยึดยื้อกันสุดชีวิต หญิงสาวพยายามยื้อแขนของตนเอง แต่เนื่องจากพละกำลังที่มากเกินไปของผู้ชาย ย่อมไม่กระทบกระเทือนสักเท่าไหร่

 

สักพักชายหนุ่มก็หยุดเดินที่หน้าตรอกเล็กๆ เขาเหลือบมองเธอแล้วหันมาประจันหน้ากับเธอ

 

เรเวนมองเขาด้วยแววตาขุ่นเคือง ต่างกับดวงตาอีกคู่ที่ยังคงราบเรียบไร้อารมณ์ใดๆ

 

"นายเป็นใคร พาฉันออกมาทำไม" 

เรเวนพูดอย่างหวาดระแวง ถึงแม้หน้าตาและรูปร่างของคนตรงหน้าจะดูมีชาติตระกูล แต่จากกระทำก็ทำให้เธอไม่ไว้วางใจสักเท่าไหร่

 

"บอกก่อนนะ ฉันไม่ไว้วางใจคนแปลกหน้า" เธอพูดก่อนจะทำท่าเหมือนป้องกันตนเอง

 

     
         ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยราวกับขบขัน ท่าทางของหญิงสาวทำให้เขาดูเหมือนผู้ร้ายโรคจิตคนหนึ่ง

 

"ฉันเชสเตอร์ เดอ เลอแปงค์" เขาพูดเรียบๆ ก่อนจะทำมือห้ามเมื่อเธอกำลังจะเอ่ยแนะนำตัว

 

"ฉันรู้จักเธอ เบอร์ดีน" คำเรียกที่ดูกึ่งห่างเหินกึ่งเป็นกันเอง ทำเอาเรเวนขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

 

"สรุปนายพาฉันออกมาทำไม" เธอพูดอย่างคนเหนือกว่า กอดอกมองร่างสูงเบื้องหน้าอย่างไม่กลัว

 

      "ฉันมีอะไรจะบอกเธอ" เรเวนเลิกคิ้วมองแล้วหัวเราะ ที่แท้ก็พวกมาสารภาพรักนี่เอง

 

เธอหมุนตัวกลับแล้วก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่ม

 

"ฉันไม่ได้มาสารภาพรัก"

 

...ไม่จริงน่า...

 

เรเวนหันไปมองเขาอย่างตื่นๆ เขาคงไม่ได้อ่านใจฉันได้ใช่มั้ย

 

"ถูกแล้ว...ฉันอ่านใจคนได้"

 

....

 

"นาย...เป็นใครกันแน่!"