The School of Flair โรงเรียนป่วน ก๊วนเด็กพิเศษ

ลำดับตอนที่ #6 : ♡Chapter five : Եԋє Տcԋσσℓ σϝ Բℓαιʀ

♡Chapter five : Եԋє  Տcԋσσℓ  σϝ  Բℓαιʀ

 

 

    "ยินดีต้อนรับ สู่โรงเรียนของแฟลร์!" 

 

    เสียงของชายชราตรงหน้าและคนอื่นๆทำให้ฉันทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะถอนสายบัวอย่างเขินๆกลับไป 

 

     "ข้า ฟาราเวล เดเลฟอร์ด ผู้อำนวยการของโรงเรียนนี้ ยินดีที่ได้รู้จัก ท่านหญิงจีเวล เชอร์โรว์" ชายชราที่อยู่หน้าสุดพูด เอ๊ะ แต่เดี๋ยวนะ...

 

     "จีเวล เชอร์โรว์?"

 

     ใครกัน?

 

     ฉันขมวดคิ้วมุ่นกับชื่อประหลาดที่ชายคนนี้พูดขึ้นมา ก่อนจะถามอย่างหวาดๆ

 

     "เอ่อ...ใครหรอคะ?" 

 

     สงสัยฉันคงถามผิดไปหน่อย เพราะนั่นเรียกเสียงหัวเราะจากคนทุกคนในห้องได้เลยทีเดียว

 

     "ก็ท่านไงท่านหญิง" เสียงพูดเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มของชายชราคนเดิม ทำให้ฉันขมวดคิ้วหนักยิ่งขึ้น

 

     "ก่อนอื่น นี่เอเดล เลขาของข้า เขาจะพาท่านเดินชมรอบโรงเรียนของเรา เชิญทำตัวตามสบาย" ชายชราพูดพร้อมกับผายมือไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่ง

 

     ฉันมองคนที่ชื่อเอเดลอย่างพิจารณา เขาเหมือนซอมบี้ในเรื่อง Walking Dead เอ่อ...ความจริงทันก็ไม่ขนาดนั้น แต่ขอบตาดำกับรูปร่างเหมือนคนไม่ได้กินอะไรมาสิบปี บวกกับท่าเดินเหมือนคนขี้โรคนั่น ก็ทำให้ฉันคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้จริงๆ

 

     ตอนนี้คนในห้องทยอยออกกันไปหมด เหลือเพียงฉันกับเอเดลที่ยังยืนกันอยู่

 

     "สวัสดีขอรับ ผมเอเดล เราจะเริ่มชมโรงเรียนที่สวนดอกไม้ละกันนะขอรับ" เขาพูดเบาๆก่อนจะเดินนำทางไป ฉันจึงต้องจำใจเดินตามอย่างเสียไม่ได้

 

       

     "นี่สวนดอกไม้หลังโรงเรียนขอรับ เป็นอนุสรณ์แห่งความรักระหว่างท่านเจเนดีนและท่านจีเซล ท่านหญิงเห็นรูปปั้นกลางน้ำพุนั่นมั้ยครับ" เอเดลพูดเสียงเอื่อยๆก่อนจะชี้ไปที่รูปปั้นรูปหญิงชายกำลังอุ้มเด็กทารกให้ดู

 

      "รูปปั้นนั้นเป็นสิ่งที่องค์ราชาทรงรับสั่งให้สร้างเพื่อเป็นเกียรติแก่ครอบครัวของท่าน" อ๋อ... ฉันพยักหน้าทำความเข้าใจ แต่...ฮะ! อะไรนะ!

 

     "พูดใหม่สิคะ! ครอบครัวของใครนะ!" หวังว่าเมื่อกี๊ฉันจะหูฝาด...

 

     "ก็ครอบครัวของท่านไง ท่านหญิง"

 

 

 

      เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับที่ชายชราวางมือจากงานเอกสารของตน

 

    "เกิดอะไรขึ้นท่านหญิง เหตุใดท่านถึงมาที่นี่" เขาพูดด้วยเสียงเรียบ ขัดกับหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังมีจิตใจร้อนรุ่มอย่างไม่เข้าใจตนเอง

 

    "ผอ.คะ มีเรื่องอะไรที่ท่านรู้ แล้วหนูไม่รู้รึเปล่าคะ" ได้ยินแค่นั้น ฟาราเวลก็กวักมือให้สาวใช้ที่เดินมาเสิร์ฟชาออกไปจากห้อง

 

    "ท่านอยากรู้เรื่องอะไร ท่านหญิง" ชายชราถามอย่างอบอุ่น เรเวนจึงเริ่มพูดในสิ่งที่คาใจตนเองมานาน

 

   "ทำไมท่านกับคนอื่นๆถึงเรียกหนูว่าท่านหญิงจีเวลล่ะคะ ในเมื่อหนูชื่อจริงๆว่าเรเวน แถมเอเดลยังบอกว่าครอบครัวหนูเป็นคนสำคัญอีก นี่มันเรื่องอะไรกันแน่คะ" เรเวนพูดรวดเดียวก่อน จะจิบชาเมื่อรู้สึกว่าตนเองเริ่มหายใจไม่ทัน

 

     "ถ้าจะให้ข้าพูดจริงๆ เรื่องนี้มันยาว" ชายชราพูดเสียงเบา 

 

    "หนูมีเวลาฟังค่ะ เล่ามาเลย" เรเวนตอบอย่างรวดเร็ว เรียกรอยยิ้มและแววตาขบขันของฟาราเวลได้ไม่ยาก

 

    "โอเคๆ เรื่องมันมีอยู่ว่า...

 

     ก่อนที่ข้าจะได้เป็นอาจารย์ใหญ่เหมือนทุกวันนี้ ข้าเคยเป็นอาจารย์สอนวิชาดาบมาก่อน และลูกศิษย์คนโปรดของข้าก็คือพ่อของเจ้า... เจเนดีน เขาทั้งเก่งและมีความสามารถ เสียแต่ดื้อรั้นและชอบแหกกฏเกณฑ์มากไปหน่อย...

 

     แต่ถึงอย่างนั้น สุดท้ายพ่อเจ้าก็ได้เป็นแม่ทัพดูแลองค์ราชา และโด่งดังในเรื่องฝีมือดาบไปทั่วนคร" 

   

     ฟาราเวลเล่าไปแล้วยิ้มไป ราวกับจะจดจำเรื่องราวๆต่างๆในอดีตให้มากที่สุด

 

     "จนกระทั่งพ่อเจ้าได้ตกหลุมรักกับแม่ของเจ้า...นางค่อนข้างพิเศษ...เอ่อ เรียกว่านางเป็นลูกของหัวหน้าฝ่ายที่เป็นปรปักษ์กับเราก็ย่อมได้ แต่นางไม่เหมือนกับพวกคนอื่นๆ นางมีจิตใจดีและเมตตา" 

 

     ชายชราพูดก่อนแววตาจะเริ่มเปลี่ยนเป็นโศกเศร้า เรเวนเม้มปากเมื่อได้รับฟังเรื่องราวที่เกี่ยวกับพ่อแม่ของเธอ...พ่อแม่ที่แท้จริงของเธอ

 

     "พวกเราคิดว่านางเป็นคนชั่วช้า เลยพยายามขับไล่นางออกไป... จนในที่สุดเมื่อเรื่องนี้ถึงหูองค์ราชาและพ่อของจีเซล หัวหน้ากลุ่มกบฏ จึงทำให้เกิดสงครามระหว่างแดน..."

 

    "ตอนนั้นนางคลอดเจ้าออกมาได้สามเดือน นางกลัวว่าเจ้าจะเป็นอันตราย จึงเลือกที่จะพาเจ้าไปวางไว้หน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของมิติคู่ขนาน" 

   

      ได้ฟังเพียงแค่นั้น เรเวนก็รู้สึกถึงหยาดน้ำตาที่เริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ... พ่อแม่ปกป้องเธอ... แต่เธอกลับจำหน้าพวกท่านไม่ได้ด้วยซ้ำ 

 

     "จนสุดท้าย พ่อของเจ้าก็ต่อสู้ในสงครามจนตาย ถึงแม้เราจะชนะสงครามมาได้ แต่ทุกฝ่ายกลับสูญเสียไปมากมาย

 

    รวมทั้งแม่ของเจ้า...เรายังคงไม่เชื่อใจนางจนวินาทีสุดท้าย ทั้งทีนางรักและไว้ใจเราเหมือนครอบครัว...เป็นเพราะพวกเราทุกคน...ทำให้แม่ของเจ้าตายไป..."

 

     ฟาราเวลร้องไห้อย่างหนักไม่ต่างกับเธอ เขากำลังรู้สึกผิดและเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปอย่างมหันต์

 

     "และวินาทีที่เราเชื่อใจนาง... มันก็สายไปเสียแล้ว" 

 

    เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเรเวน ก่อนจะก้มหัวคำนับอย่างนอบน้อมที่สุด

 

    "ได้โปรดท่านหญิง...โปรดให้โอกาสพวกเราทุกคนอีกครั้งเถิด เราติดหนี้ท่านมากมายเหลือเกิน" ชายชราพูดพร้อมกับหลั่งน้ำตา

 

     เรเวนเช็ดน้ำตาที่ใบหน้าของเธอออก ก่อนจะคว้ามือของชายชราไว้ พร้อมกับยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ให้อภัยและไม่ถือโทษใดๆ

 

    "เงยหน้าขึ้นมาเถอะค่ะ หนูไม่โกรธพวกท่าน...ไหนๆเราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว...จริงมั้ยคะ?"

 

     ใช่...เธอจะไว้ใจพวกเขา

 

      เหมือนกับที่แม่ของเธอไว้ใจ...

 

 

 

 

------------------------------------------

 

 

จบไปอีกตอนค่าาา ตอนนี้เรเวนเริ่มรู้เรื่องเกี่ยวกับตัวเองแล้ววว

 

ที่วันนี้ลงตอนเย็น เพราะไรต์เผลอกดลบอีกแล้ววว ต้องแต่งใหม่อีกรอบเลยT-T

 

ทั้งหมดนี้เพราะแต่งในโทรศัพท์ค่ะ แต่งยากมากกก เผลอกดลบ หรือเปลี่ยนจาก copy>paste บ่อยมาก

 

เฮ้อ...ไม่เป็นไรรร เพื่อทุกคน ต่อให้แต่งอีกสิบรอบก็ได้ๆๆๆ5555

 

อย่าทิ้งกันน้าาา ติชมได้ เม้นได้ เสมอนะะะ จุ้บบ💋