ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ♡Chapter four : Եԋє sρєcιαℓ ƚɾαιи
♡Chapter four : Եԋє sρєcιαℓ ƚɾαιи
โอเค ความจริงมันก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่นัก...
ฉันปลอบใจตัวเองขณะมองเจ้ายานพาหนะที่จะพาเราไปอีกมิติหนึ่งตามที่เชสเตอร์บอก
จะเรียกยานพาหนะก็ไม่ผิดนัก เพราะมันคงไม่อยู่ในหมวด 'สัตว์' เป็นแน่
และถ้ามันเป็นสัตว์ทั่วไป จำพวกช้างม้าวัวควาย ฉันก็จะไม่ว่าอะไรเลย
แต่แน่นอน สิ่งมีชีวิต ที่เรียกว่า 'มังกร' คงไม่อยู่ในหมวดสัตว์ทั่วไปหรอกนะ
"ขึ้นไปเร็ว เราจะไม่ทันแล้ว" เชสเตอร์บอก พร้อมกับก้าวขึ้นไปบนที่นั่งบนหลังของมังกร
ฉันมองมันอย่างหวาดๆ ให้ตาย ฉันต้องนั่งมังกรตัวนี้ไปจริงๆหรอ
แล้วฉันก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อเห็นดวงตาสีเหลืองทองของมันกำลังจ้องมา ราวกับกำลังถามว่า จะขึ้นไม่ขึ้น
สุดท้ายฉันก็ต้องก้าวขึ้นไปนั่งข้างเชสเตอร์อย่างเสียไม่ได้ เป็นใครใครก็ทนสายตาของสัตว์ที่คิดว่ามีอยู่แค่ในเทพนิยายไม่ได้หรอก
บนหลังของมังกรพาหนะ หรือตามที่เชสเตอร์เรียกว่า 'ดราเกน' เป็นที่นั่งยาวจนสุดตัวของมัน ถึงอย่างนั้น ก็ไม่มีหลังคาปิด มีแต่ที่จับกันตกเท่านั้น คล้ายกับเป็นรถไฟเหาะที่มีชีวิต
ฉันมองที่นั่งข้างหลัง มีเพียงแม่ลูกคู่หนึ่งกับคนชราสามสี่คนเท่านั้น ส่วนที่นั่งอื่นๆกลับว่างเปล่า ไม่มีผู้คนอย่างที่ควรจะเป็น
"นี่ ทำไมคนน้อยจัง" ฉันหันไปถามคนข้างตัว ด้วยเสียงเบา เมื่อเห็นว่าคนอื่นๆบนนี้กำลังจ้องฉันอยู่
"ไม่ใช่คนทุกคนที่มีพลังแบบเรา" เขาตอบสั้นๆก่อนจะหลับตาเมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตที่กำลังนั่งอยู่
ฉันจับราวทางกั้นไว้แน่น ก่อนจะหลับตาปี๋เมื่อมังกรตัวยักษ์นี้เร่งความเร็วพุ่งเข้าไปในอุโมงค์
รู้ตัวอีกที...รอบข้างของฉันก็เปลี่ยนไปอย่างน่าตกใจ...
ได้...มันไม่น่าตกใจมากเท่าไหร่...
ก็แค่ลอยอยู่บนท้องฟ้าเท่านั้นเอง!!!
เชสเตอร์มองสาวข้างกาย ก่อนจะกระตุกยิ้มบางๆเมื่อเห็นเธอเกาะราวที่จับอย่างตื่นเต้น
แต่แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่เริ่มแผ่ออกมามากขึ้นเรื่อยๆ
ชายหนุ่มสอดส่องรอบกายอย่างระแวดระวัง ก่อนจะรีบคว้ากายของหญิงสาวข้างตัวเมื่อเห็นสิ่งแปลกปลอมที่ว่า
"ระวัง!" เรเวนเบิกตาขึ้นอย่างตกใจ เธอหันไปมองชายหนุ่มที่บัดนี้กำลังลอยอยู่บนฟ้า สู้กับชายผู้บุกรุกที่ใส่ชุดดำสนิท แต่เพียงแค่มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่หวังดีกับพวกเธอเป็นแน่
เรเวนรีบตั้งสติก่อนจะเหลือบไปดูผู้โดยสารคนอื่นๆ
แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อในมือของทุกคนบนนี้มีอาวุธต่อสู้กันคนละอย่างสองอย่าง ไม่เว้นแม่แต่เด็กที่ดูแล้วอายุไม่น่าเกินเจ็ดขวบกับแม่ที่กำลังตั้งท้องลูกอีกคน
"ดราเกน! พาเรเวนไป!" เสียงตะโกนของเชสเตอร์ดังขึ้นพร้อมๆกับผู้โดยสารทุกคนลอยขึ้น เหลือเพียงเรเวนที่นั่งอยู่บนหลังมังกรอย่างทำอะไรไม่ได้
เธอกรีดร้องสุดเสียง เมื่อดราเกนหรือมังกรที่ตนกำลังนั่งพุ่งตัวอย่างแรง ทิ้งคนอื่นๆไว้เบื้องหลัง
และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เธอรู้สึกก่อนที่ทุกอย่างจะดับไป...
ตึก ตึก ตึก
เสียงวิ่งของฝีเท้าหลายคู่ เรียกให้ชายชราเงยหน้าจากงานเอกสารที่ตนกำลังเขียนอยู่
"ข้างนอกมีอะไรน่ะ เอเดล" เขาหันไปถามเลขาฯคนสนิท ที่กำลังวิ่งแตกตื่นเข้ามาในห้องทำงานของเขา
"เด็กคนนั้น...ลูกของคุณเจเซล เธอกลับมาแล้วขอรับ!"
ได้ยินแค่นั้น ชายชราก็ผุดลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินออกไปเพื่อพบคนที่เขาและคนอื่นๆ ติดหนี้มหาศาล อย่างไม่อาจทดแทนได้แม้แต่นิดเดียว...
นี่คงเป็นสิ่งที่ประหลาดที่สุดตั้งแต่ที่ฉันเคยเห็น...
ฉันคิดในใจซ้ำๆราวกับจะตอกย้ำความคิดนั้น ถึงแม้ลึกๆแล้วฉันคงจะเจออะไรมากกว่านี้...
แต่ใครบอกล่ะ ว่าคนที่จ้องหน้าฉันอยู่นี่ไม่แปลก!
ฉันตื่นมาและพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง แถมยังมีผู้ชายที่ไม่รู้จักนั่งอยู่ข้างๆ
ฉันนั่งจ้องผู้ชายคนนี้ได้หลายนาทีแล้ว หลังจากคำถามสั้นๆที่ฉันถามไปว่า 'นายเป็นใคร' และคำตอบที่สั้นมากๆ คำเดียวก็คือ 'ดราเกน'
...เป็นคุณจะตกใจมั้ยถ้าอยู่ๆสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า 'มังกร' เปลี่ยนเป็น 'มนุษย์'
"จ้องหน้าฉันทำไม" เสียงราบเรียบคล้ายกับของคนบางคนพูดขึ้น ไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมคนพวกนี้ระวังการพูดยิ่งกว่าอะไรเสียอีก
"ก็นายเป็นมังกร..." ฉันตอบด้วยเสียงอ่อยๆ เมื่อเห็นแววตาดุของคนตรงหน้าจ้องมา
"ใครห้ามไม่ให้มังกรเปลี่ยนเป็นมนุษย์บ้าง"
...โอเค จบเลย...
ฉันกุมหัวอย่างเพลียๆ เหตุการณ์ที่ผ่านมานี้ดูเหมือนเป็นความฝันด้วยซ้ำ แต่ถ้าฝันจริงๆก็ดีสิ
ผ่านไปสองสามนาที ฉันผู้ทนความเงียบได้ไม่นานนัก เลยสะกิดคนข้างตัวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ให้หันมามอง
"นี่ แล้วเมื่อกี๊เกิดอะไรขึ้น เชสเตอร์กับผู้โดยสารคนอื่นปลอดภัยมั้ย แล้ว..." ก่อนที่ฉันจะพูดจบ ดราเกนก็พูดแทรกขึ้นมา
"พวกบุกรุกแค่มาสร้างความวุ่นวายเล่นๆ เชสเตอร์กับคนอื่นปลอดภัยอยู่แล้ว เดี๋ยวพวกเขากลับมา" เขาทำท่าจะลุกออกไป แต่ฉันก็รีบจับปลายเสื้อเขามาได้
"แล้วนี่เราอยู่ที่ไหน" ฉันพูดสั้นๆ แต่ดราเกนก้มหน้าเหมือนใช้ความคิด จนในที่สุดเขาก็หันมาพูดอย่างไม่เต็มใจนัก
"มิติเอเธียร่า เธออยู่ในบ้านพักของโรงเรียน" เขาพูดอย่างหน่ายๆ แล้วรีบเดินออกไป
'โรงเรียนอะไร' นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดทบทวนอย่างงุนงง โรงเรียนเป็นสิ่งที่ฉันไม่ได้ไปมาตั้งแต่เด็กแล้ว
สักพักฉันก็ได้ยินเสียงวิ่งของคนหลายคน ก่อนที่จะมีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาในห้อง พร้อมกับชายชราที่เดินนำ ทรุดตัวลงคุกเข่าคำนับเธอ เช่นเดียวกับคนอื่นๆ
"ท่านหญิง..." ชายชราคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองเธอ
"ยินดีต้อนรับ สู่โรงเรียนของแฟลร์!"
------------------------------------------
สายันต์สวัสดิ์ค่ะ ผู้อ่านทุกคน
ตอนนี้ใช้เวลาเยอะหน่อยนะคะ เราแก้ไม่รู้กี่รอบ555
ใกล้จะเปิดเทอมกันแล้ว เวลาแต่งก็ลดลงล่ะสิ
แต่ไรต์สัญญาว่าจะลงอย่างน้อยอาทิตย์ละตอนค่ะ เรื่องนี้ไม่ดองแน่ๆ
ฝากติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ◡̈
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น