ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ♡Chapter three : Ѡԋo αო I ?
♡Chapter three : Ѡԋo αო I ?
"เรเวน...พี่ขอโทษ...พี่ขอโทษ"
"ออกไปจากบ้านนี้ซะ! แกฆ่าลูกฉัน"
"ได้! งั้นแกจะไม่ได้เห็นน่าฉันอีก!"
ปึง!
เฮือก!!!
ไม่นะ...ฉันฝันเรื่องเดิมๆอีกแล้ว...
ฉันลูบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อคลายความเครียดที่สะสมไว้ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ เมื่อได้ยินเสียงริงโทนของตัวเอง
'If you can see that I'm the one who understand you.
Been here all along so why can't you see
You belong with me~♬'
ฉันมองไปที่หน้าจอ ที่เขียนชื่อเพื่อนสุดสวยของฉัน สเตลล่า อย่างหน่ายๆ
"ว่าไงจ๊ะ" ฉันพูดไปด้วยเสียงเหมือนคนพึ่งตื่นนอน
"นี่ ยัยเรเวนนนนน ออกจากบ้านด่วน ฉันกับสุดหล่อของเธอ รออยู่ที่ร้านกาแฟหน้าบ้านเธอแล้วเนี่ย" เสียงแสบแก้วหูของสเตลล่า ทำให้ฉันต้องอุดหูเบาๆ แต่เอ๊ะ...สุดหล่อของฉันงั้นหรอ?
"เดี๋ยวนะสเตลล่า ใครสุดหล่อของฉันจ๊ะ" ฉันถามเสียงเคืองๆ หวังว่าจะไม่ใช่...
"ก็นายเชสเตอร์สุดหล่อไง เร็วๆนะยะ" นั่นไง...ฉันว่าแล้ว สเตลล่าทิ้งระเบิดไว้แล้วตัดบทตลอด
ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำก่อนจะทำธุระส่วนตัว แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังทบทวนเกี่ยวกับสิ่งที่นายฮ็อทด็อก เชสเตอร์ กริลล์เคยพูดไว้ เมื่อ 2 วันก่อน...
2 วันก่อน
"ใช่แล้ว...เธอก็เป็นคนเหนือมนุษย์เหมือนกัน"
"ฮะ! นายว่าไงนะ" เรเวนตะโกนอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"ฉันหมายความว่า เธอไม่ใช่คนธรรมดาอย่างที่เธอคิดน่ะสิ" เขาพูดซ้ำ ก่อนจะจิบกาแฟ ทำเป็นไม่สนใจอะไร ต่างจากเรเวนที่ยังคงตกใจไม่หาย
"เดี๋ยวก่อนสิ ฉันไม่มีพลังหรือเวทย์มนตร์แบบที่นายมีซะหน่อย" เรเวนพูดเสียงดัง ก่อนจะต้องก้มขอโทษขอโพยกับลูกค้าคนอื่นในร้านที่หันมามองที่โต๊ะเธอ
"เพราะเธอยังฝึกไม่พอ" เขาพูดเรียบๆโดยไม่สนใจท่าทางหงุดหงิดของอีกฝ่าย
เรเวนหันไปค้อนเชสเตอร์เบาๆเมื่อเห็นว่าเขาลุกขึ้นจากที่นั่ง
"เก็บของเตรียมตัวซะ อีก 2 วัน เราจะเดินทาง" เขาพูดด้วยเสียงโมโนโทน เรียกให้เรเวนขมวดคิ้วได้ไม่ยาก
"เดี๋ยวนะ...เดินทางไปไหน?"
"กลับไปบ้านที่แท้จริงของเธอ"
ปัจจุบัน
ฉันเหลือบมองกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่มุมห้อง เอาไงดีละเนี่ย
ใจนึงฉันก็อยากกลับไปหาพ่อแม่จริงๆของฉัน
แต่ถ้าอย่างนั้นฉันคงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกเลย...
แล้วสเตลล่า โมน่า เพื่อนๆของฉันล่ะ...
ให้ตายสิเรเวน คิดสิคิด...
สวัสดีทุกคน ฉันสเตลล่า เลโอนาร์ด ตอนนี้ฉันกำลังรอเพื่อนสนิทสุดเลิฟของฉันที่ร้านกาแฟ
ร่วมกับพ่อหนุ่มสุดหล่อคนหนึ่งที่พึ่งรู้จักกันไม่นาน
เขาชื่อเชสเตอร์ เป็นเพื่อนของเรเวนอีกที แต่แหม...ฉันรู้หรอก ความจริงสองคนนี้ต้องมีซัมติงกันแน่ๆ
และอีกอย่างที่ตอนนี้เป็นสิ่งน่ารำคาญสำหรับฉันมาก ก็คือพวกพนักงานผู้หญิงในร้าน ที่เอาแต่เม้าส์แตกและมองมาที่เราบ่อยๆ
พนันได้ พวกหล่อนกำลังหาว่าฉันยุ่งกับสุดหล่อนี่แน่ๆ
"รับอะไรดีคะ" ผู้หญิงผมแดงคนหนึ่งเดินเข้ามา ดูท่าทางเป็นผู้จัดการ สายตาเธอเหลือบมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำไม ไม่เคยเห็นคนสวยหรือยะ
"ลาเต้แก้วนึง" ฉันพูดห้วนๆ หลังจากนั้นเธอก็หันไปยิ้มหวานให้เชสเตอร์
"แล้วคุณ?"
"เอสเปรสโซ่" เชสเตอร์พูดโดยไม่หันมาหาหล่อนด้วยซ้ำ คนไม่สวยก็ต้องทำใจนะน้อง
"ค่ะ ลาเต้ กับเอสเปรสโซ่ สองแก้ว เอ๊ะ ว่าแต่ วันก่อนฉันเห็นคุณมากับผู้หญิงอีกคนนิคะ" นั่นไง ฉันว่าแล้วว่าหล่อนต้องการหาเรื่องกันแน่ๆ
ดูเหมือนคำพูดนั้นจะทำให้เชสเตอร์หันไปอย่างรวดเร็ว เขาพยักหน้ารับอย่างไม่สนใจเท่าไหร่นัก
"แล้วคุณมายุ่งอะไรกับพวกเราล่ะคะ" ฉันตอบกลับไป ยัยผมแดงหน้าเสียไปนิด ก่อนจะกลับมายิ้มเสแสร้งเหมือนเดิม
"แหม ฉันก็กลัวคุณจะถูกผู้ชายหลอกเอาน่ะค่ะ เราก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ฉันเตือนแล้วนะคะ" แหวะ ข้ออ้างฟังดูดีนะยะ
"ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะคะ แต่ฉันคิดว่าหลังจากนี้คุณไม่ควรมายุ่งกับเพื่อน และ 'แฟน' ของฉันอีกนะคะ หวังว่าจะเข้าใจ" เสียงจากด้านข้างดังขึ้น เรียกให้ฉันยิ้มอย่างดีใจ
"ตกส้วมรึไงยะ รอจนควายชวนคุยแล้วเนี่ย" ฉันพูดก่อนจะเหลือบไปมองยัยผมแดงอีกรอบ
เป็นไงล่ะ กล้ามาหาเรื่องกับเราสองคน เจอเข้าไปหน่อยละกันนะจ๊ะ
ฉันสงสัยมาตลอดว่า ทำไมเวลานัดเจอใครสักคน ฉันต้องมาจังหวะที่พอดีเสมอ
ครั้งนี้ก็เหมือนกัน...
ตอนนี้ฉันนั่งร่วมโต๊ะกับเพื่อนสนิทและคนที่แทบจะไม่รู้จัก โดยที่ฉันยังคงจ้องผู้ชายคนเดียวในที่นี้ตลอดเวลา
"มาสายนะยะ ว่าแต่ นั่นแบกอะไรมา" สเตลล่าถามก่อนจะชี้มาที่กระเป๋าเดินทางสีขาวของฉัน
ตายล่ะ ฉันลืมหาเหตุผลมาตอบ...เอาไงดีเนี่ย
"ฉันกับเรเวนมีเรื่องต้องไปจัดการนิดหน่อย สักพักเดี๋ยวกลับมา" เสียงทุ้มจากคนข้างๆเรียกให้ทั้งฉันและสเตลล่าหันไปมอง
"ฮะ! ว่าไงนะ! แล้วทำไมเธอไม่บอกฉัน เรเวน!" สเตลล่าพูดขึ้นอย่างตกใจ ฉันเห็นเครื่องหมายคำถามอยู่บนหัวเธอเลยด้วยซ้ำ
"ก็ไม่มีอะไร ฉันไปแป๊ปเดียวน่า เดี๋ยวก็กลับมา" ฉันพูดทั้งที่ในใจคงคิดว่าตัวเองอาจจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว...
"โถ่ แล้วอย่างนี้ฉันจะหาเพื่อนที่ไหนเม้าส์ล่ะ โมน่ายิ่งติดงานอยู่ด้วย" สเตลล่าโอดครวญ ฉันยิ้มให้เธอเบาๆ ก่อนจะตบบ่าเธอเป็นการปลอบใจ
"ไปเถอะ เดี๋ยวเราต้องออกเดินทางกันแล้ว" เชสเตอร์พูดเรียบๆพร้อมกับลุกขึ้น ทั้งฉันและสเตลล่าเลยต้องลุกขึ้นตาม
"บายนะจ๊ะ เดินทางปลอดภัย คิดถึงเสมอ" สเตลล่าหอมแก้มฉัน ก่อนจะเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้ฉันมองตามเธอ และถอนหายใจเบาๆ
"ลาก่อน...และหวังว่าเราจะได้เจอกันอีก"
หลังจากนั้น เชสเตอร์ก็พาเธอเดินเข้ามาในย่านที่เรเวนไม่คุ้นเคย ความจริงเรียกได้ว่า เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีอยู่ด้วยซ้ำ
"เราจะไปไหนกัน" เรเวนทางคนที่เดินนำหน้าเบาๆ รอบข้างของทั้งสองมีร้านค้าและผู้คนที่บางเบาจนผิดปกติ
"เราต้องไปที่รถโดยสารพิเศษอย่างด่วน เธอมาช้าเกินไป ตอนนี้เราเหลือเวลาแค่ห้านาที" เขาพูดก่อนจะเลี้ยวเข้าซอยหนึ่ง ที่มีอาคารขนาดใหญ่ ติดป้ายตรงหน้าว่า 'รถโดยสารพิเศษ เอเธียร่า'
ทั้งสองวิ่งตรงเข้าไปข้างใน เบื้องหน้าเป็นสิ่งที่น่าตื่นตามากที่สุดอย่างหนึ่งในชีวิตของเรเวนเลยก็ว่าได้
"อย่าบอกนะว่า...เราต้องเดินทางด้วยเจ้านี่"
เธอหวังว่ามันจะไม่ใช่อย่างนั้น...
"ใช่"
ขอบคุณพระเจ้า! ใครก็ได้ บอกทีว่าเธอกำลังฝันไป..
------------------------------------------
สวัสดีผู้อ่านทุกคนอีกรอบนะคะ◡̈⃝
ตอนนี้ความจริงไรต์แต่งจบตั้งแต่วันพฤหัสแล้วค่ะ แต่ดันเผลอลบ เลยต้องแต่งใหม่
แถมไรต์พึ่งแข่งเปียโนเสร็จเมื่อวานค่ะ เลยได้มีเวลาแต่งจริงๆจังๆก็วันนี้
ขอบคุณสำหรับทุกแรงเชียร์นะคะ ไรต์เห็นแฟนคลับมากขึ้นเรื่อยๆก็อดดีใจไม่ได้ ขอบคุณจริงๆค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น