The School of Flair โรงเรียนป่วน ก๊วนเด็กพิเศษ

ลำดับตอนที่ #3 : ♡Chapter two : Ѡԋo αɾє ყoυ ?

♡Chapter two : Ѡԋo αɾє ყoυ ?

 

 

        ตอนนี้ฉันนั่งกอดอกมองคนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะสบายใจเกินควร ส่วนฉันน่ะหรือ...แทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้!

 

       คุณลองคิดสภาพคนที่สามารถอ่านใจคุณตอนไหนก็ได้ หายจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งได้ แล้วก็เนรมิตสิ่งที่ต้องการได้

 

       คุณคงจะคิดว่า คนแบบนั้นมีแค่ในหนังสือการ์ตูนเท่านั้น...

 

      งั้นเชสเตอร์ เดอ เลอแปงค์ คนที่อยู่ตรงหน้าฉัน คงหลุดออกมาจากการ์ตูนสักเรื่อง!

 

      "สรุปนายจะพูดอะไรกับฉัน" ฉันถามเป็นรอบที่ร้อยของวัน ต่างกับเขาที่ยังจิบกาแฟอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวพร้อมกับทำหน้าเบื่อโลก

 

       "เดี๋ยวบอก" เขาพูดติดตลก แม้หน้าตาจะยังราบเรียบเหมือนซอมบี้มีชีวิตก็ตาม

 

       ฉันได้แต่หน่ายใจกับท่าทีของเขา หมอนี่พิลึกคนจริงๆ

 

      ไม่สิ...เขาพิลึกตั้งแต่มีความสามารถเหมือนฮีโร่ในการ์ตูนแล้ว!

 

      "ฉันจะคิดว่านั่นเป็นคำชม" เขาพูดหน้าตาย ก่อนที่จะกลับไปมองวิวนอกหน้าต่างอีกครั้ง

 

      ให้ตายเถอะ! เขาอ่านใจฉันอีกแล้ว!

 

     ฉันเพ่งตามองคนตรงหน้า เมื่อเห็นว่าเขายังไม่สนใจ ฉันเลยทำท่าจะลุกออกไป 

 

        "ถ้านายไม่มีอะไร งั้นฉันไปล่ะ บาย" ฉันเดินออกไป แม้หางตาจะยังเหลือบมองเขาอยู่...

 

       และตามคาด...สายตาของเขาก็มองฉันเหมือนเดิม

 

 

       "นี่ ยัยเรเวน อยู่ไหนเนี่ย" เสียงสเตลล่าตะโกนดังจนหูฉันเกือบแตก

 

       "ฉันกลับบ้านแล้วๆ ขอโทษน้าาา" ตายๆฉันลืมบอกสเตลล่ากับโมน่าไป แย่จริงๆเลยฉัน

 

       "จ๊ะ ฉันเห็นเธอเดินออกไปแล้ว ว่าแต่พ่อหนุ่มสุดหล่อที่ไปกับเธอนี่ใครจ๊ะ" สเตลล่าพูดด้วยเสียงเจ้าเล่ห์ ให้ตายสิ เธอคงคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

 

       "คนรู้จักน่ะ ออกไปคุยอะไรนิดเดียวเฉยๆ" ฉันพูด ดูเหมือนสเตลล่าจะไม่ยอมแพ้เพราะเธอยังพูดต่อไปว่า มีแฟนบ้างล่ะ แอบเก็บหนุ่มหล่อบ้างล่ะ และอีกสารพัดที่เธอสามารถจินตนาการไปได้

 

       "ช่างเถอะ เจอกันวันหลังนะจ๊ะ จุ๊บๆ" ในที่สุดฉันก็เลยตัดบทเพราะทนไม่ไหว อะไรจะสนใจขนาดนั้นนะ

 

       ฉันเดินตรงไปยังห้องนอน ก่อนจะนั่งลงไปบนเตียง แต่แล้วก็ต้องสะดุดกับอะไรบางอย่าง

 

       บนหมอนใบใหญ่ที่หัวเตียงของฉัน มีจดหมายสีขาวนวลวางอยู่ สงสัยแม่จะเอามาวางไว้ให้ละมั้ง

 

      ฉันเปิดซองจดหมายออกมา ข้างบนมีแค่กระดาษใบเล็กๆกับข้อความสั้นๆที่ทำให้ฉันอึ้งไปหลายวินาที

 

       มาพบฉันที่ร้านเดิม วันพรุ่งนี้  เที่ยงตรง

 

     ฉันเพ่งมองข้อความที่ดูยังไงก็เหมือนมาจากโจรค่าไถ่ แต่หลังจากลองคิดไปอีกที...

 

     ดวงตาสีเขียวที่ดูเย็นชาก็ลอยขึ้นมา...

       

       ฉันสะบัดหน้าไล่ความคิดแปลกๆออก ไม่มีทางที่ตานั่นจะขอเจอฉันหรอก...

 

       ถึงนายเชสเตอร์ กริลล์ (ตามฉายาที่ฉันตั้ง) จะขอเจอฉันสามวันเจ็ดคืน ฉันก็ไม่ไปหรอก!

 

 

วันรุ่งขึ้น

 

      ตอนนี้หากคุณลองมองเข้าไปในร้านกาแฟ จะเห็นชายหนุ่มที่หล่ออย่างหาตัวจับได้ยาก นั่งอยู่ภายใน รอบกายนั้นมีพนักงานสาวหลายคนจับกลุ่มกันพร้อมกับมองมาที่เขา

 

       "ว๊าย ดูสิ เขาหล่อจัง เป็นดาราจากค่ายไหนรึเปล่าเนี่ย" พนักงานหญิงคนหนึ่งพูดกับเพื่อนที่อยู่ข้างตัว

 

       "ไม่รู้สิ หล่อแบบนี้ฉันว่ามีแฟนแล้วแหงๆ" สาวผมแดงข้างๆพูดอย่างออกรสชาติ

 

       "อ้าว แต่เมื่อวานฉันเห็นผู้หญิงผมบลอนด์เดินเหวี่ยงออกไป น่าจะพึ่งเลิกกันนะ" และอีกสารพัดคำนินทา ที่ทำให้ชายหนุ่มที่หูดีอมยิ้มด้วยความขำในจินตนาการที่บรรเจิดของพวกหล่อน

 

       "นี่ พวกเธอ ทำไมไม่ไปทำงานทำการกัน" เสียงเฉียบขาดของหญิงสาวนางหนึ่งเรียกให้เชสเตอร์หันไปมอง

 

       หญิงสาวที่เดินออกมาใหม่ดูเหมือนจะมีอิทธิพลต่อพนักงาน เพราะเมื่อเธอพูดเพียงประโยคเดียว เหล่าพนักงานสาวๆก็กระจายตัวกันออกมาทันที 

 

       เธอเดินตรงมาที่เขาด้วยท่าทางแบบนางพญา ทำให้เชสเตอร์เลิกคิ้วน้อยๆพร้อมกับก้มหัวเป็นเชิงให้นั่ง

 

        หญิงสาวนั่งลงตรงข้ามพร้อมยิ้มให้ เธอเริ่มเปิดบทสนทนากับเขาก่อน

 

     "สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ เซลิน่า เป็นผู้จัดการร้านคุณล่ะคะ" หญิงสาวเอ่ยด้วยเสียงไพเราะ ตัดกับดวงตาที่ยังคงจ้องเขาตาเป็นมัน

 

      "เชสเตอร์" ชายหนุ่มตอบเรียบๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนี ไม่ใช่เขาจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าต้องการอะไร แต่เขาไม่มีอารมณ์มาเล่นกับความคิดเด็กๆแบบนี้หรอก

 

       เซลิน่าเมื่อเห็นเขาไม่สนใจตน ก็เสียหน้าเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงพูดต่อไป

 

      "ว้าว ชื่อเพราะจังเลยค่ะ ว่าแต่ คุณมีแฟนหรือยัง" เขาหันไปมองเธอช้าๆ ก่อนจะยิ้มมุมปาก 

 

       หญิงสาวผู้โชคร้ายคงไม่รู้ว่าเขาได้ยินเสียงในใจบางอย่างของเธอ...

 

        "มีแล้ว" เขาตอบเรียบๆ เมื่อสายตาพลันเหลือบไปเห็นหัวทุยๆสีบลอนด์ของคนบางคนที่ทำหน้าตาไม่รับแขกตรงเข้ามาในร้าน

 

        เซลิน่ายิ้ม เธอรู้ว่าเขาแค่โกหกเพื่อให้เธอออกไป แน่ล่ะ ผู้ชายก็อย่างนี้

 

       แต่แล้วเธอก็ต้องหน้าซีด เมื่อหันไปพบหญิงสาวผมบลอนด์ที่จัดว่าสวยมาก เดินตรงเข้ามา พร้อมกับชายหนุ่มตรงหน้าที่คว้ามือสาวปริศนาคนนั้นให้มายืนข้างๆกัน

 

      เชสเตอร์พยักเพยิดไปยังคนข้างๆเหมือนจะบอกว่า 'คนนี้ไง แฟนฉันเอง' 

 

      

       บอกฉันทีว่านี่เรื่องอะไรกัน!

 

    ฉันตรงจากบ้านมาที่นี่เพื่อมาดูชัดๆว่าใช่นายเชสเตอร์ กริลล์ รึเปล่า ที่ส่งจดหมายให้ฉันเมื่อคืน

 

      แต่ปรากฏว่าหมอนี่ก็นั่งอยู่กับสาวสวย แถมพอฉันจะเดินออกไปก็ยังมาจับแขนฉันไว้อีก ให้ตายเถอะ! พวกประหลาด

 

     ฉันเหลือบไปเห็นผู้หญิงที่นั่งข้างเขา หล่อนทำหน้าตกใจ แล้วรีบเดินออกไปทันที 

 

     "มาช้า" เชสเตอร์พูดแล้วปล่อยแขนฉันออก ฉันเลยตรงเข้าไปนั่งตรงข้ามเขาทันที

 

     "เมื่อกี๊อะไร" ฉันพูดอย่างฉุนๆ มั่นใจว่าเขาต้องหาเรื่องให้ฉันแน่นอน ดูจากสายตาอาฆาตของผู้หญิงที่เพิ่งเดินออกไป กับพวกพนักงานสาวๆ

 

     "ฉันบอกพวกนั้นว่าเธอเป็นแฟนฉัน" เขาพูดอย่างไร้อารมณ์เหมือนเดิม ถามจริง พูดน้อยแล้วจะถูกล็อตเตอรี่หรือยังไง 

 

       "ใครจะพูดมากเหมือนเธอ" 

 

      ...อ๊ากกกก ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ คนอะไรไร้มารยาท ชอบแอบฟังความคิดของคนอื่น

 

      "ช่างเหอะ สรุปนายมีอะไรจะพูด ฉันไม่มีเวลาขนาดมานั่งดูนายจิบกาแฟนะ" ความจริงฉันไม่อยากจะเสวนากับคนเหนือมนุษย์อย่างตานี่นักหรอก

 

      "เรื่องที่ฉันจะพูดก็คือ...ฉันไม่ใช่คนเดียวที่เป็นคนเหนือมนุษย์แบบที่เธอว่าซะหน่อย" 

 

      โอเค ฉันเริ่มชินกับการอ่านใจแบบมั่วซั่วของเขาแล้ว แต่เดี๋ยวก่อนนะ...

 

      "นายหมายความว่าไง" ฉันพูดพลางขมวดคิ้ว เรื่องนี้ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ

 

      "พูดสั้นๆก็คือ เธอก็เป็นเหมือนฉัน" นั่นไง...อะไรนะ!

 

      "ใช่แล้ว...เธอก็เป็นคนเหนือมนุษย์เหมือนกัน" 

 

       !!!!!!!

---------------------------------------------------------------------

 

      

สวัสดีค่ะรีดเดอร์ทุกคน ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามและเข้ามาอ่านนิยายของไรต์นะคะ

 

ตอนแรกที่ไรต์แต่งนิยายเรื่องนี้ ก็ไม่คิดว่าจะมีคนเข้ามาอ่าน เพราะสำนวนไรต์ก็แย่ตามประสาเด็กอายุ 13 ค่ะ

 

แต่พอมีคนเข้ามาอ่าน มาเม้น มากดเป็นแฟนคลับ ก็ดีใจมากจนรีบแต่งต่อค่ะ กลัวหนีหายกันหมด555

 

หลังจากนี้ก็จะมาประกาศเกี่ยวกับการอัพค่ะ ไรต์จะมาอัพอย่างน้อย 2 ครั้งต่ออาทิตย์ คือวันพฤหัสกับวันอาทิตย์ 

 

ส่วนอาทิตย์ไหนที่ว่างก็จะมาอัพเพิ่ม แต่อาทิตย์ไหนไม่ว่างก็จะแจ้งก่อนล่วงหน้า

 

ตอนแรกๆอาจจะสั้นไปหน่อยเพราะไรต์ติดแข่งเปียโนค่ะ แต่หลังจากนี้จะมาชดเชยแน่นอนค่ะ

 

สุดท้ายก็ขอให้ติดตามกันตลอดไปนะคะ ขอบคุณค่า♡