The School of Flair โรงเรียนป่วน ก๊วนเด็กพิเศษ

ลำดับตอนที่ #1 : Introduction

Introduction
 

 

คุณว่าโลกนี้น่าเบื่อหรือไม่?

ใช่สิ...มันน่าเบื่อ

 

คุณอาจไม่รู้ว่า เด็กนักเรียนคนหนึ่งต้องออกจากบ้านทางเดิม เรียนเหมือนเดิม แล้วยังต้องฟังพ่อแม่ทะเลาะกันทุกวัน...

 

คุณอาจไม่รู้ว่า พนักงานร้านกาแฟชงกาแฟแบบเดิม ต้อนรับลูกค้าอย่างเหน็ดเหนื่อยทุกวัน แต่ยังต้องฟังเจ้านายบ่นตลอดเวลา...

 

คุณอาจไม่รู้ว่า คนเป็นไกด์นำเที่ยวต้องพูดเรื่องซ้ำๆ นำทางที่เดิมๆ และต้องทนฟังคำวิจารณ์ต่างๆของคนรอบข้างที่มองมาด้วยสายตารังเกียจ...

 

คุณอาจไม่รู้เรื่องพวกนี้เลย...

 

แต่ฉันรู้...

 

 

ลอนดอน ประเทศอังกฤษ

 

        กริ๊ง กริ๊ง

     เสียงกริ่งเปิดประตูของร้านอาหารดังขึ้น เรียกให้ชายวัยย่างเข้าเลขสี่หันไปมอง แล้วลุกขึ้นทักทายบุคคลที่เข้ามาใหม่

  

      "สวัสดีครับ คุณ...?" เขายิ้มพลางยื่นมือเพื่อเชคแฮนด์กับหญิงสาวตรงหน้า

 

      "เรเวน เบอร์ดีน ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณทนาย" เธอจับมือตอบ พลางนั่งลงบนเก้าอี้นวมสีดำ

 

      "คุณจะคุยกับฉันเรื่องคุณนายสมิธจะคิดค่าเสียหายจากฉันใช่มั้ยคะ" หญิงสาวพูดหลังจากที่เธอสั่งน้ำจากพนักงานเสิร์ฟ

 

      "ครับ คุณนายสมิธไม่พอใจอย่างยิ่งที่คุณทำธุรกิจของเธอเสียหาย เพราะหลังจากที่คุณทำงานเป็นไกด์นำเที่ยวที่บริษัทได้หนึ่งสัปดาห์ นักท่องเที่ยวก็ลดน้อยลงเรื่อยๆ จนในที่สุดธุรกิจของคุณนายก็ล้มละลาย" เขาพูดอย่างเป็นทางการ พลางสำรวจคนตรงหน้าอย่างตั้งใจเรเวน เบอร์ดีน เป็นหญิงสาวที่ถือว่าสวย ตามแบบฉบับสาวอังกฤษ  ตาสีน้ำตาลมีเสน่ห์ เข้ากันได้ดีกับผมบลอนด์ยาวสลวย ใบหน้าไร้การแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางใดๆ หากแต่รอยยิ้มของเธอก็เรียกรอยยิ้มให้คนมองได้ไม่ยาก

 

      แต่นั่นเป็นเพียงการมองจากภายนอก...

 

      หากคุณรู้จักตามข่าวสารของโลกเสียหน่อย คุณคงไม่อยากพัวพันกับผู้หญิงคนนี้...

 

      "ค่ะ งั้นฉันจะชดใช้ค่าเสียหายให้ ประมาณเท่าไหร่คะ" เธอยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ จนเขาอดคิดถึงข่าวที่ไม่ดีเกี่ยวกับตัวเธอไม่ได้

 

      "ความจริงค่าเสียหายทางบริษัททั้งหมดก็ประมาณหนึ่งหมื่นปอนด์ แต่คุณนายคิดค่าเสียหายทางจิตใจอีกหนึ่งร้อยปอนด์ครับ" เขาพูดอย่างนอบน้อมแล้วยื่นใบโอนเงินให้หญิงสาว

 

      เธอรับของจากมือเขาแล้วเขียนกรอกลงไปในเอกสาร พร้อมกับบ่นไม่หยุด

 

      "คุณนายนี่ขี้ตืดจริง เสียหายนิดหน่อยคิดเงินมากขนาดนี้ได้ยังไงกัน"

 

      ว่าจบเธอก็เซ็นชื่อที่ล่างสุดของใบโอนเงิน แล้วยื่นมันให้กับทนายของผู้หญิงที่เคยเป็นเจ้านายตนเอง

 

      "นี่ค่ะ เดี๋ยวฉันจะโอนเงินให้ภายในเย็นนี้นะคะ ขอตัวก่อน" เธอยิ้มน้อยๆแล้วก้มตัวเชิงให้ความเคารพ ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ชายวัยกลางคนมองตามพลางถอนหายใจ

 

      "ผมขอให้คุณผ่านเรื่องราวต่างๆไปได้ เด็กสาวที่ร่าเริงและมองโลกในแง่ดีอย่างคุณไม่สมควรอยู่ในโลกที่เลวร้ายแบบนี้เลย"

 

 

       เรเวน เบอร์ดีน คือชื่อของฉัน ฉันอายุ  20 ปี อาศัยอยู่ในกรุงลอนดอนกับพ่อเลี้ยงและแม่เลี้ยง ในคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลเบอร์ดีน ความจริงแล้ว ฉันเป็นลูกที่ถูกเก็บมาเลี้ยง และมันดูเหมือนว่าฉันจะโชคดีที่ได้พ่อแม่เป็นเศรษฐีชื่อดัง

แต่สำหรับฉัน มันเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุด...

 

      ในวัยเด็ก ฉันเติบโตมาจากสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า จนอายุ 5 ขวบ แม่ก็รับฉันมาเลี้ยง

 

      แม่ของฉันเคยเป็นดาราชื่อดัง แม้ปัจจุบันท่านจะห่างเหินกับการออกสื่อมาพอสมควร แต่คนทั่วไปที่ไม่ตกข่าวก็ควรจะรู้จัก 'แอชลีย์ เบอร์ดีน'

 

      ฉันยืนอยู่ที่ป้ายรอรถบัส แล้วมองรอบๆตัว ตอนนี้ฉันอยู่บนถนนบรอมพ์ตัน หน้าห้างแฮร์รอดส์ ย่านที่มีคนชุกชุมมากจนปวดหัว วันนี้เพราะฝนตกปรอยๆ คนเลยเบาบางลง 

 

      ฉันกางร่มใสของตัวเองออก แล้วเดินตรงกลับไปบ้าน เพราะวันนี้ฝนตก การเดินกลับบ้านคงเป็นเรื่องที่น่าอภิรมย์ไม่ใช่น้อย

 

     "คุณๆ" เสียงทุ้มจากข้างหลังทำให้ฉันหันไปมอง

 

     "มีอะไรหรอคะ" ฉันเลิกคิ้วพลางมองคนตรงหน้า ชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาวเหมือนคนไม่เคยตากแดด ผมสีน้ำตาลแก่ถูกซอยตามแบบผู้ชายสมัยใหม่ และดวงตาสีเขียวสดที่ลึกลับ ดูแล้วไม่ใช่คนที่ฉันรู้จักแน่ๆ

 

     "คุณทำนี่ตก" เขาพูดสั้นๆ แล้วยื่นบางสิ่งมาให้

    

     "อ้าว กำไลของฉันนี่นา" ฉันเอื้อมมือไปหยิบกำไลสีดำแฟชั่นของตัวเอง ทำตกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

  

     "ขอบคุณนะคะ" ฉันก้มหน้าขอบคุณเขา แล้วยิ้มให้บางๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป

 

      โดยที่เธอไม่อาจเห็นเลยว่า...

      ดวงตาสีมรกตคู่หนึ่งกำลังจ้องเธอ แล้วพูดพึมพำอยู่กับอะไรสักอย่าง

 

    "แจ้งทุกคนด่วน ฉันพบเธอแล้ว"