ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter I :: Always In My Mind
"โย่ว! อกิระ!" เสียงเล็กๆ จากทางด้านหลังผมดังขึ้น และ...
ผัวะ!
โอ๊ย! เจ็บชะมัด! ตบหลังมาได้ เกือบล้มแล้วไหมเนี่ย แล้วผมก็มองไปทางเด็กผู้หญิงใบหน้าเรียวเล็ก ผมสั้นหยักโสกสีน้ำตาลอ่อนที่ถูกคาดด้วยที่คาดผมสีม่วง นัยตากลมโตที่ฟ้าใสกำลังจ้องผมด้วยความยิ้มแย้ม และเธอก็คือ ฮิตาเนะ มิคุโนะ น้องสาวแท้ๆ ของ ฮิตาเนะ โคตามิยะ ผู้ชายที่ได้ฉายาว่า Prince Idol ที่มีแฟนคลับเป็นพรวน เหอะ!
"สวัสดีมิคุ"
"ปีนี้ก็อยู่มัธยมปลายปี 2 แล้วรู้สึกยังไงบ้าง แถมยังอยู่ห้องเดียวกับฉันด้วย" มิคุว่าพร้อมกำมือ แล้วเอามือมาจ่อที่ปากผมราวกับว่ามือของเธอคือไมค์โครโฟน
"งั้นเหรอ~ ต้องอยู่กับเธออีกแล้วหรอเนี่ย เฮ้อ~"
"พูดแบบนั้นหมายความว่าไงฮ่ะ!?"
"ก็เปล่านี่"
"อย่ามาบอกว่าไม่มีนะ ไม่งั้นนายจะถอนหายใจทำติ่งอะไรล่ะ ห๊า!!!" ไม่พูดเปล่า ยัยมิคุยังเอามือมาบีบคอผมอีก อ๊ากกกก
"ปละ..ปล่อย ฉันหายะใจ มะ..ไม่ออก แค่กๆๆ" แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่ผมพูดไปจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย แถมมันดูจะแย่กว่าเดิมด้วย เมื่อยัยมิคุออกแรงมากขึ้น ผมยังไม่อยากตายตอนนี้นะ
"งั้นก็บอกมาสะ..."
"เกะกะ! ถ้าจะไปฆ่ากันตายก็อย่าฆ่ากันตรงนี้สิ มันขว้างทางคนอื่นเขา หลบไปซะ!" ยัยมิคุยังพูดไม่จบ อยู่ๆ ก็มีเด็กผู้ชายร่างสูงพูดแทรกก่อน ทั้งผมและมิคุ มองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนหันไปมองทางต้นเสียง
ตรงหน้าผมคือชายร่างสูงโปร่ง ผมสีดำของเขาปรกหน้านิดๆ นัยตาสีดำสนิทดูน่าค้นหา ส่วนข้างๆ เขาคือเด็กผู้หญิงรูปร่างผอมบาง ผมของเธอเหมือนของมิคุเพียงแต่ของเธอเป็นสีเทา นัยตาโตสีฟ้าใสของเธอกำลังจ้องผมอย่างไม่สบอารมณ์
เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนนะ ไอสองคนนี้คือ มิยาจิ เรียวโนะสุเกะ กับชิตาโมะ นานามิ คู่หูดูโอ้สุดเย็นชาราวกับน้ำแข็งขั่วโลกเหนือที่ใครๆ เขาบอกกันนี่ อย่าบอกนะว่าสองคนนี้ก็อยู่ห้องเดียวกับผมน่ะ
"นายพูดแบบนี้หมายความว่าไงฮะ?" มิคุมองด้วยสายตาไม่พอใจ
"ก็หมายความอย่างที่เรียวพูดนั่นแหละ" คราวนี้นานามิเป็นคนพูด พูดจบเธอก็เดินเข้าไปในห้องทันที
"หึ!" เรียวโนะสุเกะใช่หางตามองพวกผมนิดๆ ก่อนจะเดินตามยัยนานามิไป โห~ ทำอย่างกับตัวเองเป็นเทพพระเจ้าอย่างนั้นแหละ
"หนอย~ น่าหมั่นไส้โวยยยย~ คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน" มิคุว่า พร้อมทำท่าจะเดินไปหาเรื่อง
"อริกะ!" มิคุทำหน้าจริงจัง " ไปต่อว่าไอพวกนั้นกันเถอะ!!!" เฮ่ยๆ จะไปก็ไม่ว่านะ แต่อย่ามาลากผมไปเอี้ยวด้วย ผมไม่อยากฟังอาจารย์ฝ่ายปกครองเทศน์ในวันเปิดเทอมแรกแบบนี้นะ
"อย่าเลยมิคุ เดี๋ยวเธอไปมีเรื่อง พี่เธอก็จะเดือดร้อนไปด้วย" ผมพูดออกไป แต่ว่าที่ผมบอกว่าพี่ชายของยัยมิคุจะเดือดร้อน มันจะเดือดร้อนตรงไหนวะ (พูดเองงงเอง)
"จริงด้วย! จะให้พี่ชายเดือดร้อนไม่ได้" ยัยมิคุกลับเชื่อแหะ แต่ก็สมควรจะเชื่อนะ ก็ยัยนี่ห่วงพี่ชายตัวเองจะตาย
เฮ้อ~ ผมนั่งถอนหายใจมาเป็นสิบรอบได้ แน่นอน ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในพิธีปฐมนิเทศน์ที่ไร้สาระนั่น เพราะผมกำลังนั่งเซ็งอยู่บนดาดฟ้าของโรงเรียน ถึงแม้มันจะน่าเบื่อไปหน่อย แต่ก็ยังดีกว่าไปนั่งอยู่ในหอประชุมนั่นละกัน!
เอาเป็นว่าผมแนะนำตัวหน่อยละกัน ผมชื่อ นากามูระ อกิระ ตอนนี้ผมอาศัยอยู่กับเจ้าคามิเซ็น แมวที่ผมเลี้ยงไว้น่ะ ส่วนพ่อแม่ผมเป็นนักสำรวจที่นานทีปีหนจะกลับบ้านมาหาลูกชายอย่างผมซักที เฮ้อ~
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าจาทางประตูดาดฟ้า กรรมแล้วไง ถ้าเกิดเป็นอาจารย์จริงๆ ละก็ ผมซวยแน่ ซ่อนที่ไหนดีวะ ด้านบนนี้มันมีที่ให้ซ่อนเยอะเสียจริง
ตึก ตึก ตึก
เสียงมันค่อยๆ ใกล้เข้ามา ผมจะทำไงดีวะ หาเหตุผลอะไรดี?!
แอด...
โอ่ว! ประตูมันเปิดแล้ว เวรกรรม!
"นาย..." อาจารย์เห็นผมแล้ว
"ผมไม่ได้โดดพิธีไร้สาระ เอ้ย! พิธีปฐมนิเทศน์นะครับ ผมแค่ปวดหัว เลยมาสูดอากาศบริสุทธิ์ที่ดาดฟ้าเฉยๆ น่ะครับ" ผมพูดแบบรัวสุดๆ
"อุบ! ฮ่าๆๆๆ" อาจารย์ขำ? ไม่ใช่แน่ ถ้าเป็นอาจารย์ต้องทำหน้าเป็นตูดแล้วบ่นไม่หยุดเหมือนกับว่าไม่ได้พูดมานาน แล้วกลัวว่าน้ำลายจะบูดยังไงยังงั้น
เพราะฉะนั้น... นี้เป็นใครล่ะนั่น?
ผมค่อยๆ เงยหน้าขึ้น และอย่างที่คิดมันไม่ใช่อาจารย์ แต่เป็นเด็กสาวผิวสีอมชมพู ผู้มีผมทีทองยาวที่ปล่อยยาวถึงกลางหลัง นัยตาสีน้ำตาลเข้ม ริมฝีปากบางที่เข้ากับใบหน้าเรียวรูปไข่ และตอนนี้เธอกำลังหัวเราะผมอยู่ มันน่าขำมากหรือไงนะ
"จะขำอีกนานไหม" ผมพูด
"นายอยากรู้ว่าขำแค่ไหนก็ลองมาเป็นฉันดูสิ ฮ่าๆๆ โอ๊ย! ขำ นายน่าจะเห็นหน้าตัวเองเมื่อกี้ ฮ่าๆๆ" เด็กสาวคนนั้นพูด
"เธอเลิกหัวเราะได้แล้ว เสียงดัง! เดี๋ยวอาจารย์ก็ได้ยิน แล้วฉันจะซวยไปด้วย"
"ว่าใครเสียงดังฮะ!?! ถึงฉันเสียงดัง แต่หน้าตาก็ยังดี กว่านายละกัน" ยัยนี่! หน้าตาก็ออกจะน่ารัก แต่คำพูดนี่สิ จะพูดตรงไปไหน
"โอเคๆ ว่าแต่เธอชื่ออะไร" เพราะผมไม่เคยเจอผู้หญิงคนนี้มาก่อนเลย
"อ้อ... จริงสิยังไม่ได้บอกชื่อกันเลยนี่เนอะ ฉันชื่อ โฮมุระ ยามิกิ อยู่ปีสาม ห้องสี่ นายล่ะ?" อยู่ปีสามหรอกหรอเนี่ย
"ผมชื่อ นากามูระ อกิระ ครับ อยู่ปีสอง ห้องหนึ่ง"
"ไม่ต้องพูดสุภาพกับฉันก็ได้ ฉันไม่ถือ"
"อืม ว่าแต่ทำไมเธอไม่เข้าพิธีปฐมนิเทศน์ล่ะ?" ผมถามพร้อมหันหน้าไปถามเธอ
ยามิกิยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตอบกลับมา "ฉันก็เหมือนนายนั่นแหละ"
"โอ๊ะ! ตอนนี้พิธีก็น่าจะจบแล้ว งั้นฉันกลับห้องเรียนล่ะ นายก็รีบกลับห้องล่ะ" ยามิกิพูดก่อนจะเดินไปเปิดประตูดาดฟ้าแล้วออกไป
เฮ้อ~ ต้องกลับห้องเรียนแล้วสินะ ทำไมผมรู้สึกว่าผมพึ่งคุยกับยามิกิไม่นานมานี้เอง ทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ การกระทำที่ไร้ซึ่งการเสแสร้ง เธอดูไม่เหมือนรุ่นพี่ที่เอาแต่เอาเปรียบรุ่นน้อง หรือพวกที่หยิ่งอะไรแบบนั้นเลย เธอไม่ถือตัวซักนิด
จะได้คุยกันอีกไหมนะ โฮมุระ ยามิกิ...
ผัวะ!
พอผมเข้าห้องเรียบมาปุ๊บยัยมิคุก็ตบหัวผมซะแรง จนหัวผมเกือบหยุดออกจากบ่าแหนะ (เริ่มเวอร์)
"ฉันเจ็บนะ ยัยมือหนัก!" ผมว่าพร้อยลูบหัวปอยๆ
"นายไปไหนมา ทำไมไม่เข้าพิธีปฐมนิเทศน์ รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วง ไอ้บ้านี่!" ยัยมิคุว่าผมด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
"โทษทีๆ ฉันขี้เกียจร่วมพิธีนี่" ผมพูดพร้อมเบื่อนหน้าไปทางอื่น และสายตาผมก็หยุดอยู่ที่คู่หูดูโอ้สุดเย็นชาราวกับน้ำแข็งขั่วโลกเหนือ (ฉายายาวจริงๆ = =^^) พวกนั้นยังตัวิดกันราวกับตังเมเหมือนเดิม ไอสองคนนั้นมันเป็นแฟนกันหรือเปล่าเนี่ย
"วันหลังก็บอกกันมั้งสิยะ ชิ!"
"แล้วไง ในพิธีมีอะไรน่าสนใจบ้าง?" ผมถาม
"ถ้าเรื่องน่าสนใจล่ะก็ พี่ชายฉันวันนี้เท่ห์สุดๆ เลยล่ะ"
"ไม่เอาเรื่องพี่ชายเธอสิ"
"อ้อ.. ถ้างั้นคงจะเป็นฝาแฝด ที่อยู่ปีหนึ่งน่ะ หน้าตาน่ารักทั้งคู่เลย" ยัยมิคุว่า พร้อมทำท่าทางกระดี๊กระด๊า
"งั้นหรอ แล้วมีอะไรอีกไหม?"
"ไม่มีแล้ว ที่เหลือก็มีแต่พี่ชายฉันนั่นแหละ" ยัยนี่สนใจแต่พี่ชายตัวเองจริงๆ สินะ
"นากามูระ! นากามูระ! นากามูระ อกิระ!"
"อกิระ! อาจารย์เรียกแหนะ" เสียงยัยมิคุ และอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ทำให้ผมตื่นจากภวังค์
"ขอโทษครับ!"
"อย่ามัวแต่เหม่อสินากามูระ!" อาจารย์ว่า
"ครับ"
"งั้นอ่านหน้าที่ 106 ต่อจากเมื่อกี้ซิ" กรรม! เมื่อกี้ผมไม่ได้ฟังซะด้วยสิ อาจารย์อ่านถึงตรงไหนแล้วล่ะเนี่ย
ในขณะที่ผมอึ่ง ยัยมิคุที่อยู่โต๊ะข้างๆ ก็กระซิบบอก "บรรทัดที่ 9" เธอกระซิบบอกผมเบาๆ
"อ่านแค่นั้นแหละ" อาจารย์ว่าหลังจากผมอ่านจบ
"นี่ๆ เมื่อกี้อกิระกำลังคิดอะไรอยู่หรอ?" ยัยมิคุหันมาถามผม
นั่นสินะ เมื่อกี้ผมกำลังคิดเรื่อง... โฮมุระ ยามิกิ
"เออ..." จะบอกว่าไงล่ะ ถ้าผมบอกว่าผมคิดถึงผู้หญิงอยู่ล่ะก็ ยัยมิคุได้ล้อผมแน่
"ว่าไงล่ะ?"
"อ๋อ! ฉันกำลังคิดว่าเมื่อไรพ่อกับแม่จะกลับบ้านน่ะ" โกหกจนได้สินะ
"จริงสินะ พ่อแม่อกิระไม่ได้กลับบ้านมา 2 ปีแล้วนี่เนอะ" ใช่! ไม่รู้ว่าตอนนี้ไม่เตร็ดเตร่อยู่ที่ไหน
"อืม เมื่อกี้ขอบใจนะ" ผมพูด ก่อนจะก้มลงมองหนังสือเรียนตรงหน้าต่อ ถึงแม้ผมจะมองมันอยู่ แต่ในหัวผมก็มีแต่รอยยิ้มในตอนนั้นของ โฮมุระ ยามิกิ...
ผมจะได้คุยกับเธอไหมนะ
...ยามิกิ...
--------------------------
จบตอนนี้ซักที ขอโทษที่ดองไว้นานนะคะ
ถ้าไม่สนุกต้องขออภัยจริงๆ ค่ะ T/\T
คิดยังไงก็ช่วยบอกกันด้วยนะคะ
บอกตามตรงว่าไม่มั่นใจเลยจริงๆ ค่ะ U_U;;
จบตอนนี้ซักที ขอโทษที่ดองไว้นานนะคะ
ถ้าไม่สนุกต้องขออภัยจริงๆ ค่ะ T/\T
คิดยังไงก็ช่วยบอกกันด้วยนะคะ
บอกตามตรงว่าไม่มั่นใจเลยจริงๆ ค่ะ U_U;;
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น