คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My mind 100%
ตอนนี้ให้แจๆกับยุนๆเค้าก่อนแล้วกัน
เราอัพ100%แล้วนะ^^ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันค่ะ
บทที่2 my Mind
“แจจุง~ นายเปลี่ยนชุดเสร็จรึยัง”
เสียงร้องเรียกที่ดังมาเป็นรอบที่สามนับตั้งแต่ร่างบางเข้าไปเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำ
ทั้งๆที่เจ้าตัวเพิ่งเข้าไปได้ไม่ถึงสองนาที...
“นี่ยูชอน ฉันเพิ่งเข้ามาได้ไม่ถึงสองนาทีเลยนะ ฉันไม่ใช่นายนะที่ปุ๊บปั๊บก็เสร็จน่ะ”เสียงหวานย้อนกลับทำให้ร่างสูงที่อยู่ในชุดเสื้อแขนยาวสีขาวกางเกงยีน พร้อมกับเสื้อโค้ทสีน้ำตาลที่พากเอาไว้บนหน้าตักซึ่งเจ้าตัวกำลังนั่งอยู่บนเตียงนุ่มของร่างบางเจ้าของห้อง
เสียงหวานเจื้อยแจ้วที่ตอบกลับมานั้นทำให้เขามีความสุข...
สุขที่ได้พูดคุยกับคนๆนี้...ต่อให้เป็นในฐานะเพื่อนก็ตาม
นับตั้งแต่ได้รู้จักกัน ได้มาเป็นเพื่อนกัน ความรู้สึกที่มันอัดแน่นอยู่ในอกนี้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ต่อให้อีกฝ่ายจะไม่รู้สึกเลยก็ตาม
...จะให้ทำไงในเมื่อเขารักไปแล้ว...
จะไม่ขอภาวนาให้ความรักนี้สมหวัง
เพราะตอนนี้สิ่งที่ต้องการคืออยู่กับคนๆนี้ให้นานที่สุด ก่อนวันที่เขากับคนๆนี้จะไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้อีกจะมาถึง
...เหมือนฉากรักเศร้าๆของพระรองในซีรี่ส์ต่างๆหรือนิทานโรแมนติก...
ปาร์คยูชอน เขาไม่คิดจะเอาอะไรอีก ในเมื่อเขามีคนๆนี้ให้รัก
รอยยิ้มเศร้าๆที่ไม่เคยปรากฏให้ใครเห็น รอยยิ้มที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมาจากหนุ่มอารมณ์ดีอย่างเขา
“เสร็จแล้ว นายนี่บ่นจังเลยนะ”
ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดที่ทำให้ร่างสูงอมยิ้ม
กางเกงยีนผ้าเนื้อสีน้ำเงินที่ตัวคร่งๆซึ่งเป็นที่นิยมของวัยรุ่นเช่นพวกเขา เสื้อยืดสีขาวตัวในถูกคลุมทับด้วยเสื้อโค้ทสีขาวที่มีฮู้ท เรือนผมซอยสีดำปัดข้างมีต่างหูรูปไม้กางเขนประดับอยู่ที่หูด้านขวา ทำให้ภาพที่รากฎไม่ต่างจากภาพเด็กสาวน่ารักๆคนนึง
“ไม่บ่นแล้วนายก็ช้าสิ เราไปกันเถอะเดี๋ยวจุนซูกับยุนโฮจะคอยนาน”
“อือ”
ร่างบางเดินนำออกไปจากห้องโดยมีร่างสูงมองตามยิ้มๆ เจ้าตัวเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วคว้าผ้าพันคอสีขาวจากกองผ้าพันคอที่มีอยู่ประมาณสี่ห้าอันแล้วเดินตามออกมา
ยุนโฮและจุนซูมายืนรออยู่แล้ว จุนซูในชุดที่ไม่ต่างจากแจจุงแต่เจ้าตัวกลับเรื่องใช้สีฟ้าแทนที่จะเป็นสีขาวซึ่งนั่นก็เหมาะกับเจ้าตัวมากในความคิดของยูชอน รอยยิ้มน่ารักส่งให้เขาซึ่งเขายิ้มตอบเช่นกันก่อนจะหันไปจัดการสวมเสื้อโค้ทให้กับตัวเอง
แจจุงที่เดินไปหาจุนซูก่อนจะพูดคุยตามประสาเพื่อนสนิทโดยมีสายตาของยุนโฮจับจ้องอยู่
การแต่งกายของทั้งคู่ทำให้เห้นถึงความแตกต่าง
จุนซูในชุดสีฟ้ามันทำให้เขาดูสดใส เหมาะกับใบหน้าน่ารักซึ่งจุนซูเองก็เป็นคนร่าเริง
สีฟ้าที่ไม่มีทางเข้ากับแจจุง เพราะสีนี้เป็นสีที่เหมาะกับจุนซูที่สุด
สีฟ้าที่ร่าเริง ให้ทั้งความสุขและรอยยิ้ม
หากกับอีกคนนึงนั้น...
...แจจุงที่อยู่ในชุดสีขาว...
สีขาวที่บริสุทธิ์ไม่อาจมีสิ่งใดมาทำให้แปดเปื้อนให้ทั้งความอ่อนโยนและความบอบบาง
สีขาวที่ไม่เคยเหมาะกับจุนซู สีขาวที่มีให้กับร่างบางคนนี้เท่านั้น
สีขาวที่ไม่ว่าใครก็ไม่มีทางจะทำให้แปดเปื้อน
“เราไปกันเลยเถอะ ฉันล่ะอยากจะไปกินร้านไอศกรีมที่มาเปิดใหม่ใจจะขาดแล้ว”ยูชอนพูดยิ้มๆ ก่อนจะมีเสียงใสของจุนซูขัดขึ้นตลกๆ
“นายจะบ้าเหรอยูชอน กินของเย็นๆตอนหน้าหนาวเนี่ยนะ”
“เอ๊า! มันดีจริงๆนะจุนซูใช่มั้ยแจจุง”
“ง่ะยูชอน ฉันว่าไม่นะ”
“โธ่~”
ยูชอนที่อุทานเมื่อแจจุงไม่เข้าข้างเขาเสียเลย ทั้งสี่ค่อยๆทยอยออกจากห้อง โดยมีแจจุงและยูชอนที่คอยรั้งท้าย
“เดี๋ยวสิแจจุง”
เสียงเรียกที่ทำให้ร่างบางหยุดชะงักแล้วหันไปมองร่างสูงงงๆ
พลั่บ!
ผ้าพันขอสีขาวถูกนำมาพันให้กับร่างบาง ยูชอนจัดการพันให้เรียบร้อยและมันก็ออกมาทำให้ร่างบางตัวเล็กตรงหน้าน่ารักขึ้นเป็นกอง
“ขอบใจ”
แจจุงเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินไปให้ยูชอนเป็นคนปิดประตูห้อง
การกระทำที่อยู่ในสายตาของจุนซูแล้วยุนโฮ แม้ทั้งสองคนจะเดินออกมาก่อนแต่ใช่ว่าจะไม่เหลียวแลดูข้างหลัง
เจ็บ...แต่ต้องซ่อน
ยุนโฮที่สายตายังคงนิ่งสงบอยากเดาความคิดก่อนจะเหล่ไปมองจุนซูที่อยู้ข้างๆพยายามซ่อนสายตาเศร้าเอาไว้ ทำให้เขาต้องถินหายใจก่อนจะเอื้อมมือไป...
ยีหัว...จนยุ่ง
“อ๊าย!ยุนโฮ นายทำอย่างงี้กับหัวฉันได้ยังไง”
“ก็ทำไปแล้วอะนะ 55+ หัวนายดูไม่ได้เลยล่ะจุนซู”
ความเศร้าถูกลืมไปทันที กลายเป็นภาพการหยอกล้อเถียงกันของคนสองคนแทน
................................
“ว้า~ เราจะทำอะไรกันดีล่ะแจจุง หนาวๆอย่างนี้นายอยากกินอะไรบ้างมั้ย”
ยูชอนหันไปถามแจจุงที่เดินอยู่ข้างๆ ข้างหลังเป็นยุนโฮกับจุนซูที่เดินตามมา บนถนนหนทางที่มีผู้คนต่างสวมเสื้อหนาๆกับผ้าพันคอที่ตามสมัย ย่านร้านค้าสองฟากมีผู้คนมากพอดูที่มีจับจ่ายซื้อของทั้งๆที่เป็นวันหิมะตกและอากาศเย็น
“ฉันอยากกินไอศกรีม เอารสสตอเบอร์รี่นะยูชอน”แจจุงว่ายิ้มๆ ก่อนจะเหลือมมองร้านไอติมที่อยู่หัวมุมถนนที่พวกเขาเดินผ่านมานานแล้ว ก่อนจะหันไปมองร้านอีกร้านที่อยู่อีกฟาก
“และฉันก็อยากกินเครปด้วย ยูชอนไปซื้อไอศกรีม ฉันไปซื้อเครป ใครเอาไส้อะไรสั่งมาเลยจะได้ไม่เสียเวลา”
“งั้นฉันเอาไอศกรีมรสพีซกับช็อกโกแลตนะ”ยุนโฮว่าพลางมองหน้ายูชอนที่กำลังจดจำไอศกรีมด้วยสีหน้าลำบาก
“ฉันว่านายจำไม่ไหวแน่ๆ เดี๋ยวฉันไปกับนายแล้วกันนะยูชอน ยุนโฮนายก็ไม่ช่วยแจจุงแล้วกัน ฉันเอาเครปไส้เหมือนนายนะแจจุง”จุนซูว่ายิ้มๆ
“ฉันเอาไว้ครีมนะแจจุง”ยูชอนสั่งก่อนจะพากันเดินไปร้านไอซกรีมพร้อมกับจุนซู
“เดี๋ยว!ยูชอน เราไปเจอกันที่สนวสาธารณะใกล้ๆนี้นะ”แจจุงตะโกนไล่หลัง ก่อนจะมีเสียงตะโกนร้องรับของยูชอนกลับมา
“ได้เลย”
แจจุงยิ้มน้อยๆก่อนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องอยู่กับใคร
“เอ้า จะรอให้ร้านเครปเค้าปิดก่อนรึไง”เสียงเย็นๆเอ่ยขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่เดินนำไปมีร่างบางค้อนไล่หลังก่อนจะเดินตาม
ทำไมฉันต้องมากับไอหมอนี่ด้วยเนี่ย!!
ร่างบางได้แต่เดินกัดฟันกรอดๆไล่หลังผิดกับร่างสูงที่เดินอมยิ้มน้อยๆไปถึงร้านเครปที่อยู่ตรงหัวมุม
“เอาบลูเบอร์รี่กับเยลลี่2อัน แล้วก็ครีม 1อันครับ ส่วนของนายสั่งเอง”
ร่างบางสั่งเสร็จยังไม่วายหันมาแหวใส่ร่างสูงที่เลิกคิ้วก่อนจะหันไปสั่งของตัวเองบ้าง ท่าทางฮึดฮัดบูดๆทำให้ร่างบางในยามนี้ดูน่ารักและน่าแกล้งเหลือเกิน
“เป็นอะไรไป ทำท่าทางแบบนั้นน่ารักตายล่ะ”ยุนโฮว่าแต่ก็ได้แต่นึงเขช่นเขี้ยวในใจที่ปากตัวเองมันไม่ตรงกับใจเสียเลยนี่สิ
“เฮอะ ไม่ได้ขอให้นายมารักหรอก”แจจุงว่าพลางสะบัดหน้าไปทางอื่น มือบางซุกอยู่ในเสื่อโค้ทสีขาวเพราะความเย็น ผิวขาวๆเป็นสีชมพูระเรื่อเพราะสภาพอากาศ
หลังจากที่ได้รับเครปสี่อันเรียบร้อย ร่างสองร่างต่างพากันเดินไปยังสวนสาธารณะใกล้ๆที่พวกเขาชอบไปนั่งเล่นกันบ่อยๆ สายตาของยุนโฮเหลือมมองร่างบางที่เดินก้มหน้างุดๆในผ้าพันคอทำให้เขาต้องมุ่นคิ้ว
เป็นอะไร?
“เฮ้ย น่ารักอะจีบได้ป่าววะ”
“เฮ่ย เรื่องอะไรฉันเล็งอยู่โว้ย”
“ไปขอเบอร์ดีป่าววะ สวยโคตรร”
เข้าใจแล้วว่ามันเพราะอะไร
ร่างสูงค่อยเขยิบเข้าไปใกล้ร่างบางก่อนจะจัดการคว้าข้อมืออีกฝ่ายแล้วพาจูงไปด้วยกันโดยมีสายตาของแจจุงที่มองเขาอย่างตกใจปนงง ก่อนจะมองไปยังข้อมมือที่ถูกฉวยไว้สร้างให้หน้าขึ้นสีก่ำอย่างช่วยไม่ได้
พวกเขาเดินมาหยุดตรงหน้าร้านสร้อยคอ ร่างสูงพาร่างบางเดินเข้าไปในร้านเพราะเขานึกอยากจะหาสร้อยคอไม่ก็สร้อยข้อมืออยู่ ข้อมมือเล็กถูกปล่อยออกจากการจับกุมเมื่อต่างคนต่างแยกไปดูสร้อยแบบต่างๆที่วางไว้ทั่วร้าน
ยุนโฮเดินดูสร้อยข้อมืออยู่ก็ไปสะดุดตากับสร้อยข้อมมือที่เป็นคคคู่อันนึงเข้า ดวงตาคมหันไปมองร่างบางเล็กที่ยืนดูสร้อยคออยู่อีกมุมของร้าก่อนจะตัดสินใจเรียก
“นี่ ‘ตัวเล็ก’ มานี่หน่อยสิ”ยุนโฮเรียกแจจุงด้วยสรรพนามใหม่ที่ทำเอาคนได้รับคำเรียกว่า ‘ตัวเล็ก’หน้าบึ้งทันทีก่อนจะยอมเดินไปหา
“นายว่าสร้อยนี้เป็นไง”ยุนโฮว่าพลางชูสร้อยข้อมือสองอันที่โดนผูกติดกันเนื่องจากเป็นสร้อยคู่ สร้อยข้อมือเงินวาวมีจี้เป็นป้ายเงินไว้สำหรับสลักชื่อ
“สวยดีนี่ ว่าแต่มันเป็นสร้อยคู่ นายคงกะจะเอาไปให้จุนซูล่ะสิ”
แจจุงพูดประชดทำให้ยุนโฮ มองยิ้มก่อนจะเดินหยิบสร้อยไปจ่ายเงินทิ้งให้แจจุงฮึดฮัดอยู่ในใจอย่างไม่รู้สาเหตุ
ทำไมเราต้องหงุดหงิด...ทั้งๆที่ยุนโฮยังไม่ได้ตอบ
ทำไมถึงรู้สึกน้อยใจ...ทั้งๆที่ยุนโฮไม่ได้เป็นอะไรกับเค้านองจากเพื่อน
ไม่เข้าใจ
แต่แล้วความคิดก็ถูกหยุดเมื่อข้อมมือบางถูกฉวยขึ้นตามด้วยความรู้สึกเย็นบริเวณข้อมือทำให้แจจุงต้องมุ่นคิ้วก่อนจะเบิกตากว้าง
ข้อมือเขามีสร้อยเส้นที่ยุนโฮซื้อสวมอยู่
ร่างบางอ้าปากค้างทำให้ร่างสูงยิ้มน้อยๆ ก่อนจะชูมือข้อมมือตัวเองให้อีกฝ่ายดุว่าเขาเองก็มีเหมือนกัน
“นะ...นายไม่ได้ซื้อให้จุนซูหรอกเหรอ”
แจจุงถามตะกุกตะกักพร้อมใบหน้าเริ่มแดงซ่าน
“ฉันบอกตอนไหน ว่าฉันจะเอาสร้อยนี้ให้จุนซูฮะ เราไปกันดีกว่า เป็นฝ่ายนั่งรอดีกว่าให้เค้ามารอ”
ว่าแล้วร่างของยุนโฮก็เดินไปทิ้งให้แจจุงเดินตามพร้อมด้วยความคิดทบทวนความรู้สึกตัวเอง
ความคิดกับความรู้สึกในหัวเขากำลังตีกันยุ่ง
ความคิดที่คอยแต่จะปฏิเสธแต่ความรู้สึกตอนนี้กลับไม่ยอมจำนนจนกลายเป็นว่าต้องมาหาความคิดที่ให้ตรงกับความรู้สึก
คนเราไม่ควรปฏิเสธหัวใจ ความคิดและสัญชาตญาณ
งั้นถ้าตอนนี้เค้าขอตามใจความรู้สึกของตัวเองก็คงผิดใช่มั้ย
..ดีใจ..
“ยุนโฮ!!แจจุง!!พวกนายมาช้าจัง!!!”
จุนซูว่าพลางวิ่งมาหาแจจุงก่อนจะบื่นไอศกรีมแลกกับเครปในมือของแจจุง แจจุงเองก็ยิ้มให้กับไอศกรีมรสสตอเบอร์รี่ที่ตัวเองชอบก่อนจะเดินไปนั่งที่ลานน้ำพุข้างๆยูชอนมียุนโฮนั่งอีกข้างต่อด้วยจุนซู
แต่สิ่งที่แปลกกว่านั้นคงเป็น...รอยยิ้มของจุนซู
รอยยิ้มที่ดูดีใจเหลือเกิน รอยยิ้มที่แสดงถึงความสุขมาก
สงสัยคงจะเกิดเรื่องดี...
แจจุงคิดพลางนั่งเลียไอศกรีม ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอันไหนเป็นรอยยิ้มที่ดูจริงใจ อันไหนเป็นรอยยิ้มที่ดูมีความสุขจริงๆก็ในเมื่อเขากับจุนซูเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก
เกิดอะไรขึ้นนะ?
คิดพลางชำเลืองมองจุนซูที่นั่งคุยกับยุนโฮก่อนจะถอนหายใจ
ช่างเถอะ...ถ้าจุนซูมีความสุขก็ดีแล้ว
......................................
ความคิดเห็น