คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My Hert...
อันยองค่ะ!มาอัพแล้วครับท่าน
หลังจากที่โดนน้องสาวลูกพี่ลูกน้องสุดที่รักมันย้ำเข้าให้ว่าทำไมไม่อัพ
(ทั้งๆที่มันเองนั่นแหละตัวดิงเลยล่ะ รู้จักมั้ยคะ fc_bandน่ะ น้องอิฉันเองแหละ)
เฮ้อ...เอาเปงว่าอัพให้แล้วนะคะ ขอคอมเมนท์หน่อยแล้วกันลองเดากันดูซิ
ว่าหมียุนชอบใคร?
เอาล่ะไม่รบกวนแรกเชิญอ่านเลยจ้า!!!
-------------------------------------------------------------
บทที่1 My Heart…
ปุยนุ่นสีขาวที่มีความเย็นจัดโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้าเบื้องบน เวลาหกโมงเช้าที่ฟ้าเริ่มสว่างดูสดใสมือเรียวสวยที่ตอนนี้เริ่มซีดจัดเพราะความเย็นยื่นไปรับปุยนุ่นนั้นก่อนจะกำไว้จนกว่ามันจะละลาย
ดวงหน้ากลมน่ารัก ผิวสีขาวสะอาด ใบหน้าที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงเรื่อเพราะความเย็นในฤดูหนาว ชุดนักเรียนที่ถูกแต่งอย่างเป็นระเบียบภายใต้เสื้อโค้ทกันหนาวสีครีม มีผ้าพันคอสีขาวสะอาด ร่างกายผอมบางที่มีทั้งผู้หญิงผุ้ชายให้ความสนใจ
ดวงตาสีถ่านมองน้ำที่อยู่บนมือซึ่งก่อนหน้านี้ยังเคยเป็นปุยนุ่นสีขาวสะอาดอยู่เลยเหลือทิ้งไว้แต่เพียงความเย็นของน้ำนั่น
หิมะ...สวยแต่กลับเย็นเยียบจนชา
เหมือนกับหัวใจเขาตอนนี้...
“เป็นอะไรไปล่ะจุนซู ไม่ดีใจเหรอที่จะได้ไปเจอพวกยูชอนน่ะ”
ร่างข้างๆถามขึ้นฉุดความคิดของ คิมจุนซูให้หันไปตีสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนปกติให้กับเพื่อนรักข้างๆที่เป็นเจ้าของร่างเล็กผอมบางเสียจนหากมีคนมาชนแรงๆคงปลิวไปไกลแน่ๆ
การต่างกายชุดนักเรียนเหมือนกันแต่กลับไม่เป็นระเบียบเอาเสียเลย เสื้อโค้ทกันหนาวสีขาวสะอาดเหมาะกับร่างบางที่เป็นเจ้าของใบหน้าสวยยิ่งกว่าผู้หญิงที่ตอนนี้กำลังแดงระเรื่อจนก่ำเพราะอากาศหนาว
“แจจุง ฉันบอกนายแล้วว่าให้นั่งรถไปกันแต่นายกลับเดิน เหนื่อยแล้วเป็นลมขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ”แจจุงถึงกับตีหน้ายู่เมื่อโดนเพื่อนรักดุแถมยังได้ผ้าพันคอที่เพื่อนรักนั่นสวมอยู่เมื่อครู่มาพันให้อีก
ทำเหมือนเขาเป็นเด็ก...ทั้งๆที่อายุเท่ากัน
“ไม่ต้องมาตีสีหน้าอย่างนั้นเลย นายคิดว่ายูชอนจะว่ายังไงบ้างหากกระเป๋าไปถึงห้องพักแต่ไอเจ้าของสัมภาระนั่นไม่อยู่”
“โธ่ จุนซู ก็เค้าอยากเดินไปมากกว่า หิมะอุส่าตกทั้งที วันปีใหม่เองยังไม่ตกเลยขืนพลาดโอกาสนี้ไม่รู้จะได้เดินลุยหิมะอีกรึเปล่า”
จุนซูได้แต่ยิ้มให้กับความดื้อดึงของเพื่อน
คิมแจจุงคนที่หลายๆคนต่างพากันยกให้เป็นดั่งเจ้าหญิงทั้งๆที่นิสัยเจ้าตัวไม่ได้อ่อนหวานสักนิดแถมยังเป็นผู้ชาย
...ถึงจะอย่างนั้น แจจุงก็ยังมีคนมารักเยอะแยะมากมาย
ไม่ใช่เพราะแจจุงสวยเพียงอย่างเดียว...
เพราะแม้เจ้าตัวจะไม่ได้อ่อนหวาน...แต่กลับอ่อนโยน
ซึ่งความอ่อนโยนนั้น ทำให้คนอย่างจุนซูไม่อาจรู้ได้เลยว่าแท้จริงแล้วแจจุงคิดอะไรกันแน่
“ว่าแต่นายสีหน้าไม่ดีเลยนะจุนซู สงสัยไปถึงโรงเรียนฉันคงต้องให้ยูชอนหายาแก้ไข้ให้นายกินหน่อยแล้ว”
ชื่อที่ทำเอาคนรับฟังเจ็บแปลบไปที่หัวใจ...
ชื่อที่ทำได้แค่เพียงฝันถึงเท่านั้น
“ไปกันเถอะแจจุง ขืนตากหิมะนานกว่านี้ไม่ใช่แค่แม่นายที่จะดุฉันแต่ไอ้สามตัวนั่นมันคงพร้อมจะฆ่าฉันแน่ๆ”
ว่าเสร็จก็คว้าข้อมือบางมุ่งสู่โรงเรียนที่อยู่ถัดไปอีกป้ายรถเมล์เดียวเท่านั้น
โรงเรียนชายล้วนแทริมนันโค
โรงเรียนกินนอนที่หรูซะจนอาจจะคิดได้ว่าหอพักโรงเรียนนี้เป็นโรงแรม อาณาบริเวณโรงเรียนที่กว้างตึกหลายตึกขนาดใหญ่ติดแอร์และฮีตเตอร์เพื่อความอบอุ่นยังไม่นับสวน ห้องอาหาร อาคารห้องสมุด โรงยิมและอีกสารพัดที่อำนวยความสะดวก
ร่างบางสองร่างย่างเท้าเข้าโรงเรียน หิมะที่โปรยปรายลงมาประปรายตามเส้นผมสีทองกับสีดำ บริเวณหน้าโรงเรียนตอนนี้ยังมีคนเพียงน้อยนิดเนื่องจากยังเช้าอยู่แถมยังเป็นวันเปิดเรียนหลังปีใหม่คงจะมีคนขาดกันบ้าง
ความสนใจของทั้งสองคือม้านั่งใต้ต้นไม้ใกล้ประตูโรงเรียนที่มีร่างสูงโปร่งสวมแว่นซึ่งหลังจากเห็นพวกเขามาก็กระเด้งตัวลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งมาหาทันที
“แจจุง!จุนซู”
“ชางมิน สวัสดีปีใหม่ย้อนหลัง”แจจุงร้องตอบทันที แต่พอจะวิ่งไปหาชางมินที่กำลังวิ่งมาจุนซูก็รีบคว้าตัวเพื่อนไว้เพราะนิสัยอย่างแจจุง...
มันคงไม่ใช่แค่วิ่ง...แต่มันจะเป็นไถลหน้าคว่ำในกองหิมะนี่ล่ะ
“เช่นกันแจจุง จุนซูนายเป็นอะไรรึเปล่า หรือแจจุงทำเรื่องให้นายลำบาก”ชางมินหันมาถามแถมยังแอบพาดพิงร่างบางข้างที่หน้าบู้ขึ้นมาทันที
“อะไรกันน่ะชางมิน ฉันไม่ใช่เด็กนะที่จะมัวแต่ทำให้คนอื่นลำบาก”
“นายแน่ใจเหรอแจจุง แล้วไอเมื่อเช้าที่นายจัดการลากฉันเดินมาโรงเรียนเนี่ยมันคืออะไร”จุนซูว่ายิ้มๆหวังจะแกล้งเพื่อนตัวเล็กที่เริ่มแก้มพองลม
“อะไรนะ เดินมา! มิน่าล่ะ...”ชางมินว่าพลางทำท่านึกคิดก่อนจะสำรวจสภาพของแจจุง ใบหน้าที่แดงก่ำเพราะไอเย็น ริมฝีปากซีดที่เจ้าตัวพยายามขบเม้ม
“ไม่ต้องเลยแจจุง นายรีบเข้าไปในห้องเรียนดีกว่ารู้มั้ยนายทำเอาฉันต้องระเห็จมารอพวกนายตรงนี้เพราะอะไรเนี่ย”
จุนซูที่ต้อนแรกมุ่นคิ้วก่อนจะถึงบางอ้อ...แต่ถึงกระนั้นก็ต้องทนยิ้มแบบฝืนๆ
คงเพราะคนๆนั้นสินะ...
ความคิดที่ได้แต่อมพะนำไว้ก่อนที่ทั้งสามคนจะพากันเดินเข้าตึกเรียนที่อยู่ถัดไปจากประตูไปทางตึกที่สองที่เป็นตึกของพวกปีสอง...
ครืด~
เสียงประตู่เปิดออกพร้อมร่างสามร่างที่เพิ่งลุยฝ่าหิมะที่ตกโปรยปรายลงมาเดินเข้ามาในห้อง
“เอ้านี่ยูชอน ยุนโฮ ฉันพาลูกแมวสองตัวที่พวกนายห่วงกันนักหนามาให้แล้ว”ชางมินว่าเล่นเอาบันดาลูกแมวหันไปมองหน้าคนพูดเอ๋อๆ ก่อนจะหันไปมองร่างสองร่างที่อยู่ภายในห้องซึ่วเปิดฮีตเตอร์เอาไว้
คนนึงเป็นเจ้าของผมย้อมสีน้ำตาลซอนสั้น ใบหน้าเฉยชาที่ดูหล่อเหลา ดวงตาสีถ่านจับจ้องไปยังร่างสามร่างที่เพิ่งเข้ามาก่อนจะหันไปมองร่างเล็กเจ้าของเรือนผมสีดำอย่างเป็นห่วงเล็กน้อย
อีกคนนึงที่ลุกขึ้นแล้วย่างสามขุมเข้าไปหาคนสามคนทันทีก่อนจะไปหยุดตรงหน้าร่างบางสองคนซึ่งชางมินเองก็หลีกทางให้
ใบหน้าหล่อที่ดูอารมณ์ดีกำลังขมวดคิ้วปนเครียดมองร่างสองร่างที่มีหิมะประปรายบนเส้นผม เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนไฮไลท์น้อยทำให้คนๆนี้ป๊อบมากในบรรดาพวกผู้หญิง
“ทำไมถึงเดินมาโรงเรียนล่ะแจจุง จุนซู รู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วง ถ้านายเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงฮะ”ไม่ว่าเปล่าก็ปัดหิมะที่อยู่ประปรายบนเรือนผมสีดำสนิท ของร่างเล็กก่อนจะหันไปจัดการเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลด้วยก่อนจะหันมาสนใจแจจุง
โดยที่ไม่รู้เลยว่าใครบางคนแอบน้อยใจ
จุนซูได้แต่ทนเก็บอัดความรู้สึกเอาไว้เท่านั้น แต่การกระทำและสีหน้าเหล่านั้นอยู่ในสายตาของใครบางคนตลอด
“จุนซู มานี่หน่อย”ผู้ชายอีกคนที่เหลือเอ่ยเสียงขรึม ทำให้ร่างบางที่ถูกเรียกหันไปสนใจ
“อะ อือ”จุนซูรับก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนร่วมห้องอีกคน
จุงยุนโฮ คุณชายตระกูลจุงที่มีนิสัยขรึมผิดกับเพื่อนซี้อย่างปาร์คยูชอนที่รายนั้นเป็นหนุ่มร่าเริงที่สาวๆต่างหมายปอง
“มีอะไรเหรอยุนโฮ”
จุนซูว่าพลางยิ้มให้ก่อนจะนั่งลงแล้วถอดเสื้อโค้ทออกเผยให้เห็นการแต่งกายที่เป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนกับยุนโฮ
“นาย ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”
คำถามที่จุนซูทำเพียงแค่ให้ความเงียบเป็นคำตอบแก่ยุนโฮ...
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าจุนซูรู้สึกยังไงกับคนที่เป็นเพื่อนซี้ของเขา
ทำไมเขาจะไม่รู้ในเมื่อเขาเองก็เหมือนกัน...
“ฉันไม่เป็นไรหรอกยุนโฮ...ไม่เป็นอะไร...จริงๆ”
“แจจุง ทำไมนายยังมาตีหน้ายิ้มอยู่อีก ฉันเป็นห่วงนายแทบบ้าเลยนะ”
“โธ่ ยูชอนก็ฉันชอบหิมะนี่นาแล้วอีกอย่างฉันก็มีจุนซูอยู่ด้วยจะเป็นอะไรไปได้ยังไง”แจจุงพยายามโต้ร่างสูงด้วยใบหน้าซื่อๆ
ยูชอนได้แต่ถอนหายใจก่อนจะจัดการยีหัวคนตัวเล็กที่ยืนอยู่
“เฮ้อ...นายเนี่ยน้า ทำเอาฉันเป็นห่วงแทบบ้า คราวหลังมาให้ถึงโรงเรียนก่อนแล้วค่อยเล่นหิมะก็ได้”ยูชอนว่าก่อนจะกุมมือเย็นๆของคนตัวเล็กกว่าให้เดินไปหาเพื่อนอีกสองคนโดยมีชางมินเดินตาม
“เฮอะ ทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เรื่อย”คำพูดว่าเปรยลอยๆที่ทำให้แจจุงหันไปขึงตาใส่คนพูด ร่างบางจัดการถอดเสื้อโค้ทและผ้าพันคอก่อนจะหันไปโต้
“ไม่ใช่เรื่องของนายสักหน่อย ไอ้หมีอ้วน”
คำเถียงกลับที่ทำให้เพื่อนสามคนซึ่งอยู่วงนอกถอนหายใจกันเป็นแถบๆ เนื่องจากคนสองคนนี่เริ่มเปิดฉาก...เถียงไร้สาระ อีกแล้ว
“นายว่าใครนะโบแจ~*”
น้ำเสียงยุนโฮเย็นลงอย่างเห็นได้ชัดซึ่งต่างคนต่างรู้ดีว่าแกล้งขู่แต่อาจจะยกเว้นคนๆเดียวที่ตอนนี้หน้าเริ่มมู่แล้ว ความคิดน้อยใจผุดขึ้นมาในหัว
อะไรกันเล่า...ทีกับจุนซูทำไมถึงพูดดีด้วยล่ะ
“จุนซู ยูชอน ช่วยเค้าด้วยไอหมีมันจะแกล้งเค้าอะ”
เมื่อโดนขู่ด้วยเสียงเย็นเลยหันไปอ้อนเพื่อนทั้งสองคนที่ได้แต่ยิ้มๆในท่าทีของคนตัวเล็ก
“เอาน่ะยุนโฮ แจจุงก็ด้วยพวกเราไปที่ห้องพักกันดีกว่าวันนี้ฉันว่าพวกเราโดดเรียนไปเดินเล่นกันเหอะ”ยูชอนเอ่ยขัดขึ้นแถมท้ายด้วยการเอ่ยชักชวนโดยไม่สนใจเพื่อนที่เป้นถึงหัวหน้าห้องเลยสักนิด
“คุณชายปาร์คยูชอนครับ นี่วันปีใหม่คุณยังเที่ยวไม่พออีกเหรอครับ”ชางมินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นๆ
“ก็ไปมานะแต่ไม่ได้ไปกับพวกนายนี่ ไปกันเหอะวันเดียวเองนะแจจุงเราไปเปลี่ยนชุดกัน”ไม่พูดเปล่าก็คว้าข้อมือร่างบางแล้วลากไปเล่นเอาร่างบางคว้าเสื้อโค้ทกับผ้าพันคอไว้แทบไม่ทัน
ท่ามกลางสายตาของคนสองคนที่มองการกระทำนั้นด้วยสายตาที่พาตัวเองสู่ห้วงลึก...
ภาพที่เห็นดูเหมือนเป็นแค่สิ่งที่ธรรมดา
แต่ใครจะรู้ว่าภาพเหล่านั้นมันบาดใจจนชวนเจ็บปวดเพียงใด...
สายตาของจุนซู สายตาของยุนโฮ
“ไปเหอะจุนซู ไปเดินเล่นปล่อยอารมร์ให้สบายดีกว่า”ว่าแล้วก็ลุกขึ้นแล้วเดินตามสองคนที่เดินนำหน้าไปมีจุนซูวิ่งตามออกมาทิ้งให้ชางมินที่ได้แต่ถอนหายใจ...
สุดท้าย...มันก็ทิ้งภาระเรื่องเรียนมาให้ฉัน
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
ความคิดเห็น