นายผลไม้กับยัยยาพิษ

ลำดับตอนที่ #3 : ก็มันหิวนี่นา

ตอนที่  3   ก็มันหิวนี่นา

ไงออม.........เสียงฉันดังลั่นกลางห้องเรียน

เสียงมาก่อนภาพเลยนะญา

ไม่ต้องชมฉันรู้ตัว

ฉันด่าโว้ย.............ว่าแต่วันนี้ผีตนไหนเข้าสิงแกเนี่ยมาโรงเรียนก่อนจะเจ้าแถวตั้งเกือบ10นาที

ฉันจะตื่นเช้าซักวันดันมีมารมาผจญ

นี่แกเรียกเช้าหรอเนี่ย

ก็ใช่.....

ปิ่ง...ป่อง.ขอบให้นักเรียนทุกคนไปเข้าแถวได้แล้วค่ะ..............ขอให้นัก.........................

นั่นไงเช้าแก

แฮะ........  แฮะ

ณ   ที่หน้าเสาธง

เวลา 08.30 น. ปิ่ง.....ป่อง........นักเรียนทุกคนยืนขึ้นค่ะ.....แยกแถวอย่างเป็นระบบด้วยนะค่ะ...เชิญค่ะ

รีบไปกันเถอะญา

มีอะไรหรอแกทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วย

ก็วันนี้คาบแรกพี่น่ารักของฉันเรียนอาคารเดียวกับห้องเราหน่ะสิความมีสิทธิ์ได้เจอ99.9999%เชียว

เอาเข้าไปเพื่อนฉัน

โอ้ย..........นี่เดินยังไงของนายเนี่ย..ฉันโวยวายเสียงลั่น.พร้อมอึ้งเล็กน้อยเพราะที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันคือนายแตงโม

ขอโทษแล้วกัน...แต่จะว่าไปคนที่ผิดคือเธอนะ

อ้าว.............

ก็เธอดันวิ่งไม่ดูเองนี่

นายพูดอย่างนี้ได้ยังไง

ว่าแต่ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลยนะ.............

นายไม่ต้องรู้หน่ะดีแล้วจะได้ไม่ต้องคุยกันไง

เธอนี่มันยังไงเนี่ย

ก็อย่างนี่แหละ

นี่ทั้งสองคนอีก5นาทีจะถึงเวลาขึ้นเรียนแล้วนะ..........ยัยออมพูดขึ้น

จริงด้วย.........ฉันและนายแตงโมพูดขึ้นพร้อมกันก่อนที่จะรีบวิ่งขึ้นห้องเรียน

ณ    ห้องเรียนวิชาวิทยาศาสตร์

       สวัสดีนักเรียนทุกคนวันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่เพราะจะนั้นเราคงต้องมีการเลือกหัวหน้าชั้นขอให้นักเรียนเสนอชื่อเลยค่ะ    คุณครูพูดขึ้น

      วรัญญาค่ะ......ยัยออมพูดขึ้น

นี่ยัยออม.........ฉันพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจนัก

     ณรงค์ฤทธิ์ครับเพื่อนของนายแตงโมพูดขึ้น

มีนักเรียนคนไหนจะเสนอชื่ออีกรึเปล่าค่ะ............ด้านอาจารย์ถาม

..เงียบ..........................

ถ้าไม่มีงั้นเรามาลงคะแนนเสียงกันเลยนะ

ใครเลือกวรัญญา...........ยกมือ..........1..2...3...4...5.ทั้งหมด20เสียง  

ใครเลือกณรงค์ฤทธิ์.ยกมือ...............1....2.....3...4....5ทั้งหมด  20 เสียงเท่ากันเลย  

ผมเลือกวรัญญาครับ..............ผมขอเลือกวรัญญา.....

นะ...นาย  ...แตงโม..........

งั้นผลออกมาเป็นเอกฉันท์.ว่า....วรัญญา...........ได้เป็นหัวหน้า นะจ๊ะ......คุณครูพูดขึ้น

เห็นมั้ยญาฉันบอกแล้วว่าแกต้องต้องได้เป็น

แกบอกฉันตอนไหนยัยออม

ก็ตอนนี้ไง........>-<

เวลา..12.10 น.

จะกินอะไรดีเพื่อนๆ

ไม่รู้สิ....

แหม..ตอบไม่รู้พร้อมเพรียงกันดีจริงๆ

ว่าแต่เราจะนั่งไหนกันดีหล่ะญาที่นั่งเต็มหมดแล้ว

นั้นไงเหลือที่นั่นโต๊ะนึง

อืม...ดี...งั้นเราเอากระเป๋าไปจองไว้กันดีกว่า

ขณะที่วางกระเป๋านั้น.............

นะ..นายแตงโม..........

วรัญญา....................

............................

ฉันมาจองก่อนนะ  ฉันพูดขึ้น

ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่

ก็........................

ช่างมันเหอะฉันไม่ถือสาคนบ้าอย่างเธอหรอก

นี่นายหมายความว่าไง

ก็หมายความว่าฉันขอนั่งด้วยคนได้ป่ะ

มันเกี่ยวกันรึเปล่าเนี่ย....ไอ้แตงโมเน่า

มันไม่เกี่ยวก็ต้องเกี่ยวเพราะโต๊ะมันเต็มหมดแล้วยัย..ฟอร์ลิดอน

นายนี่มัน...................ไอ้แตงโมเน่า

อะไรยัยฟอร์ลิดอน

นี่...พวกเธอสองคนจะเถียงกันอีกนานมั้ย...ข้าวจะหมดแล้วนะ..............ออมพูดขึ้น

จริงด้วย.........

แตงโมค่ะ.........ทานข้าวเสร็จรึยัง

คะ..คุณน้องดาว.........ฉันอึ้งเล็กน้อย

ยังไม่ได้ทานเลย.........

น้องดาวนึกไว้แล้วเชียวก็เลยซื้อเผื่อไว้ให้

อืมขอบคุณนะ

ไม่เป็นไร..........ก็น้องดาวอยากดูแลโมนี่นา...แล้วนี่โมจะไม่แนะนำเพื่อนให้น้องดาวรู้จักหน่อยหรอ

อ๋อ...เธอช่วยแนะนำตัวเองหน่อยสิ

...จะบ้าหรอนายแตงโมเน่า...นายก็แนะนำสิ

ฉันยังรู้จักเพื่อนเธอไม่ครบเลยจะแนะนำได้ไง..ยัยฟอร์ลิดอน

จริงด้วยแฮะ....อืมก็ได้

น่าจะได้ตั้งนานแล้ว

ฉันชื่อวรัญญานะเรียกว่าญาเฉยๆก็ได้

แล้วนี่ก็......แป้ง....พลอย......ใหม่.....น้ำเย็น.....เปาะเปี๊ย.......แล้วก็ออมเพื่อนสนิทของฉันเอง

จ๊ะ........ยินดีที่ได้รู้จักนะฉันน้องดาวจ๊ะหรือที่ทุกคนเรียกคุณน้องดาวนั่นแหละจ๊ะ

น้องดาว........นี่เพื่อนโมนะ...ชื่อแฟ้ม...แล้วนี่ก็...น้ำแกง...กระบุง....โอม...ท็อป...แล้วก็หนุ่ม

ค่ะ.....ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ

เช่นกันครับ.........หนุ่มพูดขึ้น

เออ.........คือว่า...ขอตัวนะค่ะ

จะไปไหนหรอค่ะคุณญา

คือจะไปทำงานให้เสร็จหน่ะค่ะ

แล้วไม่กินข้าวก่อนหรอค่ะ....

ไม่หล่ะค่ะ....ไม่หิวแล้ว...........ไปกันเถอะออม.....

แต่ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลยนะแก

แกจะไปรึจะไป

คำถามปิดเลยนะ.........แกถามอย่างนี่แล้วจะให้ฉันตอบว่าไงเนี่ย

แกไม่ไปใช่มั้ย

ใช่....เอ้ย...ไม่ใช่..ไปก็ไป......

แกนี่ยังไง...

ก็อย่างนี้แหละ.....ว่าแต่แกจะไปไหนเนี่ย

ห้องสมุด

ไปทำไรอ่ะ

ซักผ้า

จะบ้ารึไง..ไปห้องสมุดจะซักผ้าได้ไง

ฉันจะเป็นบ้าก็เพราะแกนี่แหละ..ก็รู้อยู่ว่าอ่านหนังสือ..แล้วจะถามหาผงซักฟอกอะไร

อืม.ฉันผิดเองญา....ฉันผิดเอง.....แล้วว่าแต่ทำไมแกไม่กินข้าวหล่ะ

ฉันไม่หิว.....กรอก...กรอก   เสียงท้องร้องทันทีที่พูดจบ

เนี่ยนะไม่หิวแก............

ช่างฉันเถอะ...เข้าห้องสมุดกันดีกว่า........

อืม.........................

ปิ๊ง.....ป่อง......ขอให้นักเรียนทุกคนเข้าห้องเรียนได้แล้วค่ะ

สงสัยจะไม่ได้เข้าแล้วหล่ะญา

อืม........งั้นเราขึ้นเรียนกันเถอะ.....

อืมดี......ว่าแต่เราเรียนไรหรอ

อ้าว.ซะงั้น...แกรู้อะไรบ้างเนี่ย

รู้ว่าแกรู้ไงเพื่อน

ฉันภูมิใจมากเลยที่มีเพื่อนแบบแก.....ยัยออม

ไม่ต้องชมฉันรู้ตัว

ฉันประชด....แกนี่ต๋องจริงรึว่าแกล้งต๋องเนี่ย...คาบนี้เราเรียนคณิต

........................

ณ   ห้องเรียนคณิตศาสตร์

ญา........

มีอะไรหรอหนุ่ม

เธอยังไม่ได้กินข้าวเลยใช่รึเปล่า

ก็...อืม..ใช่

ฉันซื้อขนมปังไส้เผือกมาให้หน่ะ

ขอบคุณมากนะ...แต่ฉันกินเผือกไม่ได้...ต้องขอโทษจริงๆ...เอาไปให้ยัยออมสิ..รายนั้นชอบเผือกจะตาย

อืม........

นี่....ยัย...ฟอร์ลิดอน..........เสียงดังลั่นนั่นทำให้ทุกคนเงียบกริบ

ฉันหันกลับไปดูเจ้าของเสียงนั่นทันที

เจ้าของเสียงนั่นก็คือ......... นายแตงโมนั่นเอง

อะไรนายแตงโมเน่าฉันสวนกลับทันที

นายนั่นรีบเดินมาทางฉันแล้วดึงเก้าอี้จากโต๊ะข้างๆมานั่งตรงหน้าฉัน...........นี่ยัยฟอร์ลิดอน

อะไรของนายเนี่ย

ฉันเอานี่มาฝาก

อะไรเนี่ย.....

ตาบอดรึไง...แซนวิชทูน่าไง

แล้วไง......เอามาให้ฉันดูทำไม

มันอร่อยมากเลยนะ

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน

ก็ฉันเห็นเธอยังไม่ได้กินข้าวหน่ะ.....ก็เลยซื้อมาฝาก......เดี๋ยวจะเป็นลมตามไปซะก่อน..อีกอย่างเธอชอบไม่ใช่หรอ

นายรู้ได้ไงว่าฉันชอบ

กะ....ก็....ช่างมันเหอะ..ฉันเดาไปงั้นเหละ...ว่าแต่จะกินรึเปล่าหล่ะ

นายซื้อมากี่อันอ่ะ

2   อัน ถามทำไม

ขอหมดเลยได้รึเปล่า

ได้ไงฉันก็อยากกินนะ

ก็ฉันหิวนี่นา...นะ...นะ...นะ...อย่างกไปหน่อยเลย

อืม....ก็ได้

นายนี่ก็มีส่วนดีเหมือนกันนะเนี่ย...แม้มันจะน้อยก็ตามที

เธอนี่มัน..........

มันอะไร.............

ตระกระจริง...ยัยฟอร์ลิดอน

ถึงฉันจะตระกระแต่ฉันก็น่ารักนะ

พอเลย...ยัยฟอร์ลิดอน

ทำไม.....ฉันพูดความจริงนี่นา

ใครได้เธอเป็นแฟนคงโชคร้ายมากเลยนะเนี่ย          

โชคดีตางหาก.. ใครเป็นแฟนนายนั่นแหละโชคร้ายที่สุดไปเลย