[ LUMIN ] Just FRIENDS(?)

ลำดับตอนที่ #1 : [ intro His ROOM ] Just FRIENDS(?)

เสียงของทีวี(?)

             ใช่! มันเป็นเสียงของทีวีที่ถูกเปิดทิ้งเอาไว้ตั้งแต่เมื่อหลายชั่วโมงก่อน และ จนถึงตอนนี้ก็ยังคงส่งเสียงดังแทรกเข้ามาในโสตประสาทให้ระคายหูเป็นระยะ 

             เดี๋ยวก็แผ่วลงบ้าง เดี๋ยวก็ดังขึ้นบ้าง จังหวะการเดินทางของเสียงนั้นทิ้งช่วงห่างไม่สม่ำเสมอนัก พอเคลิ้มๆทำท่าจะหลับลึก อีกนิดที่เกือบแล้วจะได้พาเอาตัวเองดำดิ่งลงสู่ห้วงลึกของนิทราสมใจ ทว่า...

‘ไม่ง่ายเลย’

ยังไม่ทันที่จะได้ยื่นมือไปเคาะประตู หรือ เอ่ยคำทักทายกับคุณความฝันด้วยซ้ำ ไอ้เจ้าเสียงอื้ออึงหนวกหูนั่นก็ทำหน้าที่กระตุกเปลือกตาบางของเขาให้ต้องปรือขึ้นสู้แสงสลัวในห้องซ้ำอีกจนได้

‘ง่วงชะมัด!’

เจ้าของส่วนสูงที่ไม่น่าจะเกิน 170 ซม.งึมงำบ่นในลำคอพลางเริ่มขยับตัวยุกยิก จากที่หันหน้าเข้าข้างฝาเพื่อซุกหามุมสงบ ตอนนี้เสียงน่ารำคาญนั่นทำให้ต้องพลิกตัวกลับมายังอีกด้าน ก็ด้านเดียวกับที่ไอ้เจ้าตัวต้นเหตุเสียงดังนั่นไม่หยุดที่จะลากเขาออกจากภวังค์ฝันนั่นแหละ 

‘เซ็งเป็นบ้า!’ ร่างเล็กห่องุ้มไหล่ตน ร่นคิ้วขมวดมุ่น คู้ขดตัวเข้าหากันหวังจะข่มเปลือกตาหลับอีกครั้ง ‘ขี้เกียจลืมตา
ขึ้นสู้แสงจัง’ สมองกึ่งหลับกึ่งตื่นของเขายังต้องการใช้เวลาในการประเมินผล

ใต้อุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศรุ่นใหม่ราคาแพง กับขนาดของห้องนอนที่ออกจะกว้างขวาง แถมยังมีเตียงควีนไซส์อันแสนพอเหมาะพอเจาะเสียเหลือเกินรวมอยู่ด้วย ฟูกนิ่มบนเตียง ผ้าห่มนวมผืนนุ่ม ถึงแม้ที่นี่จะไม่ใช่ห้องนอนของเจ้าตัว แต่ทุกอย่างซึ่งพันห่อร่างกายเอาไว้ในตอนนี้ พนันเลยว่ามันคือสวรรค์ดีๆที่สามารถทำให้คนตัวเล็กหลับสนิทได้อย่างโคตรฝันหวานเป็นแน่ 

หากไม่ใช่เพราะ ‘เสียงบ้าๆนั่น’

คิมมินซอก ขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากันอีกรอบ ตอนนี้เค้าถูกดึงออกมาจากโลกของนิทราอย่างสมบูรณ์แบบ 

‘ตื่นแล้วว้อย!’ 

ตื่นจริงๆ ตื่นจังๆ ตื่นเต็มตาเป็นที่เรียบร้อยแล้วล่ะตอนนี้

‘ตื่น’ 

แต่ถึงอย่างนั้นเปลือกตาเจ้ากรรมก็กลับไม่รักดีเอาเสียเลย

‘งื้อ’ ทำไมมันไม่เห็นอยากจะยกตัว เบิกขึ้นมองดูโลกภายนอกกับเขาเลยสักนิดหนอ ไอ้เปลือกตาบ้า!

มึนๆง่ะ!

แถมยังง่วง…มาก! ด้วย! 

หลับไปกี่ชั่วโมงแล้ว?  

ไม่สิ! ไม่ใช่หลับ แต่เป็น ‘เผลอพักสายตา งีบไปนานแค่ไหน?’ นั่นต่างหากที่จะเรียกว่าใช้คำถูกต้อง ง่วงก็ง่วง แต่ไม่ได้นอนเต็มตาเสีย

‘น่าเบี่ย!’

 มินซอกเบ้ปาก ชักหัวเสียหนักขึ้น ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา กว่าจะสะสาง เคลียร์รายงานส่งตามลิสต์รายการบัญชีหนังหมาของอาจารย์ฝึกสอนสุดโหดเสร็จครบถ้วนตามสั่ง ก็เล่นเอาหืดแทบขึ้นคอ

นี่ถ้าอาจารย์นั่นไม่ถึงขนาดเรียกเขาไปหา แล้วบอกว่าจะให้มาลงเรียนซ่อมตอนปิดเทอม พ่วงขู่เตรียมร่อนจดหมายเชิญผู้ปกครองมานั่งจิบน้ำชาลั่นล้าพร้อมเล่าวีรกรรมหัวขี้เลื่อยของลูกชายสุดรักให้ฟังอย่างละเอียดแล้วละก็ จ้างให้ ‘คนดี ศรีคูรี’ อย่างคิมมินซอกไม่มีวันเอาตัวเองไปขลุกอยู่กับการบ้าน และรายงานที่สั่งเอาไว้ตั้งแต่ปีมะโว้นั่นหรอก

แหม่! พี่ก็สั่งเหมือนไม่เคยได้สั่ง สั่งเอาง่ายๆเหมือนสั่งข้าวผัดกิมจิเนอะ

ฮึ่ย! คิดแล้วก็ยิ่งของขึ้น อดหลับอดนอนนั่งปั่นงานแทบบ้า สุดท้ายพอหอบไปส่ง ไอ้อาจารย์นั่นก็ดันมาลาป่วยเสียนี่ อดหลับอดนอนเพื่ออะไร? เพื่อใคร? แบบนี้ควรได้ไหม เหรียญเรียนทน 

‘ฮึ่ยๆๆ หงุดหงิดว้อย!’

นั่นก็เรื่องหนึ่ง

แล้ว 

...นี่ก็อีกเรื่องหนึ่ง ไหมฟะ?

มินซอกกัดฟันกรอด นอนรวบรวมสตินิ่งๆ ประมวลความคิดซ้ำอีกครั้ง หลังเลิกเรียนทำไมเขาไม่ตรงดิ่งกลับบ้าน ทิ้งตัวลงบนเตียง หลับไปทั้งเน่าๆ แล้วค่อยตื่นมาอาบน้ำอีกทีกลางดึกตามสไตล์เนี่ย มาทำอะไรอยู่ที่นี่ มานอนพลิกไปพลิกมากู้ชาติ?

ไม่สิ! ก่อนหน้านี้มันมีมูลเหตุต่างหาก พอเลิกเรียน มินซอกตั้งใจแล้วว่าจะรีบตรงกลับบ้าน ตอนนั้นเขายังเดินลากขาสะโหลสะเหลไปจนถึงป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนแล้วเสียด้วยซ้ำ

แต่แทนที่จะได้ขึ้นรถกลับบ้าน

“วันนี้มีเทปบันทึกภาพ Man U แมทช์เมื่อคืน แวะบ้านเราก่อนดิ”

“โคตรง่วงอ่ะ อยากนอน”

“นอนที่ห้องเราก็ได้ แอร์เย็น”

อื้อหือ! 

...แอร์เย็น

ใช่! แอร์เย็น ฟูกก็นุ๊ม~นุ่ม ผ้าห่มก็นิ๊ม~นิ่ม 

ห้องของคุณชาย ‘ลู่หาน’ ลูกชายคนเดียวของนักธุรกิจชาวจีนเพื่อนสนิทวัยเด็กของเขาคนนี้น่ะ มันทั้งหรู ทั้งดูดี๊ดูดี ดีกว่าห้องของลูกชายพนักงานกินเงินเดือนบริษัทขนาดกลาง อย่างบ้านของตัวเองเป็นไหนๆ

คิดอย่างนั้นมาตลอด จนวันนี้ก็คิดไม่แตกต่างไปจากเดิมเลย ‘แอร์เย็น’  แถมยังได้นอนแผ่สองสลึงโดยไม่โดนออมม่าบ่นจนต้องเอาหมอนปิดหูนอนอีก มินซอกตั้งใจว่าจะเอาซากชีวิตที่แสนเหนื่อยล้า หลังจากถูกดูดสมองไปจนหมดมาพักฟื้นที่นี่ แต่ก็เพราะไอ้เสียงจากทีวีจอยักษ์ที่ส่องแสงสลัวเต็มห้องอยู่ตอนนี้ นั่นแหละ ที่ทำให้เขาข่มตากลมชั้นเดียวคู่นี้จนหลับลึกไม่ได้เสียที!

“หนวกหูว้อย!” เจ้าของเสียงสูงแหกปากร้องโวยลั่นก่อนกระชากตัวลุกพรวด นั่งทึ้งหัวตัวเองเสียยุ่งเหยิง มินซอกอมลมเต็มแก้มกลมจนแก้มตุ่ย เขาบุ้ยปากเชิดๆนั่นด้วยท่าทางพร้อมเหวี่ยงวีนเต็มที่ ดวงตากลมตวัดขวับไปทางตัวต้นเหตุผู้น่าจะนั่งเพลินตาดูทีวีตรงหน้าไม่รู้จักเกรงอกเกรงใจแขกเสียบ้าง มินซอกเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน อ้าปากเตรียมจะว้ากใส่เจ้าเพื่อนตัวดีที่ลากสังขารเปื่อยๆของเขามาทรมาน

ทั้งๆที่ ‘หิวหลับ’ เสียขนาดนี้

ไอ้….

“ลู่!”

หะ...หาน

(อึก!) 

คำแรกเสียงดัง แต่คำหลังกลับถูกกลืนลงลำคอทันทีเมื่อปรับโฟกัสสายตาได้ ภาพที่เห็นทำให้มือสองข้างที่เพิ่งขยำยื้อหัวตัวเองจนฟูกระเซอะกระเซิงนั่น ถึงกับชะงักงัน มินซอกรู้สึกเหมือนว่าตัวของเขากำลังแข็งทื่อเป็นท่อนไม้

นี่มัน ‘ช็อค’ จนถึงกับต้องอ้าปากค้างเลยไม่ใช่เหรอ?

“น...นาย?” ริมฝีปากสีสดเค้นเสียงตระหนกออกมาอย่างยากลำบาก มินซอกแทบจะหาเสียงของตัวเองไม่เจอ แถมจู่ๆลำคอของเขาก็แห้งผากขึ้นมาเสียจนหูอื้อตาลาย ‘ไม่เอาน่า!’ ดวงตากลมโตถูกเบิกขึ้นกว้างกว่าเดิม สายตาจับจ้องไปยังภาพตรงหน้า คราวนี้ไม่ใช่หน้าจอทีวี แต่กลับเป็นลู่หานต่างหากที่กำลัง...

ทำ 

‘อะไรลับๆ ล่อๆ’

คนตัวเล็กเบิกตาเหลือกขึ้นสุดความกลมโตที่มีติดตัวมา ริมฝีปากอิ่ม เผยอพะงาบๆ จนซึ่งคำพูดจะออกเสียงได้ เขามองอีกฝ่ายจนตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้าด้วยความตื่นตระหนกกับการกระทำนั้น

กำลังทำอะไร?

พื้นพรมสีแดงเลือดหมูที่ถูกปูเอาไว้ตรงมุมหน้าจอทีวีอย่างดูดีมีสไตล์เข้ากับการตกแต่งของห้อง เหนือผืนพรม ร่างของชายหนุ่มอายุเท่าๆกันกับเขาเจ้าของใบหน้าหวาน แต่ก็ดูหล่อเหลาในเวลาเดียวกันคนนั้น...

‘ลู่หาน’ 

กำลังนั่งพิงแผ่นหลังเข้ากับชั้นวางเครื่องเสียงข้างชุดโฮมเธียเตอร์ขนาดใหญ่ หมอนั่นใช้มันเป็นมุมส่วนตัวแบบชั่วคราวโดยถือสิทธิ์เจ้าบ้าน ดวงตาคู่สวยที่ใครๆต่างบอกว่ามันทอประกายระยับ ส่องแสงเหมือนกับนัยน์ตาของกวาง ลู่หานค่อยๆปรือเปลือกตาเปิดการมองเห็น ก่อนที่เขาจะช้อนแพขนตาขึ้นมองเพดานด้านบน

ดวงตาคู่นั้นดูเลื่อนลอยราวกับอยากจะส่งตัวเองไปยังอีกโลก ขณะเดียวกัน ริมฝีปากได้รูปสีซีดก็เผยอขึ้นสูดอากาศไปพลาง ลู่หานใช้ฟันขาวกัดเม้มริมฝีปากของตนเอาไว้อย่างสะกดกลั้น เหงื่อเม็ดใหญ่ค่อยๆไหลจากไรผมลงผ่านไปยัง
ข้างขมับ จนชื้นไปทั่วใบหน้ารูปไข่ ดูแปลกตา

ม...มากกว่านั้น

แม้มินซอกไม่ได้ยินเสียงอะไรอย่างอื่นนอกจากเสียงของทีวี แต่สาบานได้ เขายังรู้สึกถึงแรงหอบหายใจของคนตรงหน้า เสียงครางผะแผ่วไม่ได้ภาษา กลับชัดเจนในแววตา

และ... เสียงหวานทุ้ม ที่เอ่ยเรียกคำหนึ่งออกมา เครือจากลำคอ

“เป่าจึ...”

ช...ชื่อฉัน? 

ม...ไม่ใช่เหรอ?

(อา)

“มินซอกอา!!”

อะ...

“ไอ้เชี่ย ลู่หาน!!”

!!

- โปรดติดตามตอนต่อไป -

Twitter : #LMแค่เพื่อน

ขอบคุณสำหรับทุกลังใจ และการติดตามค่ะ