หมดทั้งใจ...เอาไว้รักเธอ

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2

        “นี้ไอ้คุณเจนค่ะ กรุณาช่วยตื่นขึ้นมาซักผ้าสักที จะได้ไหมค่ะ” อิ๋ว เพื่อนรักของเจนอีกคน กำลังใช้เท้าของเจ้าหล่อย เขี่ยๆ บนตัวของเพื่อนสาว เพื่อการปลุกเจ้าตัว

          “ขอเวลาอีก 10 น้า~” เจนพูดอย่างปัด ไม่สนใจ

          “แกขอฉันมา 10 รอบแล้วนะ ยายเจนจิรา” อิ๋วพูดอย่างเหลืออด จากเขี่ยด้วยเท้า กลายเป็นถีบด้วยเท้าแทน

          ร่างเจนลอยละลิ่วตกเตียง ไปอย่างเข้าเส้นชัย

         “โอ๊ย!! เจ็บนะ” เจนบ่นกระปอดประแปด พลางเอามือกุมหลังส่วนที่ถูกถีบจนตกเตียง

         “สมน้ำหน้า ไปอาบน้ำ แล้วเอาผ้าลงไปซักเลย” อิ๋วสั่ง ก่อนจะเดินไปตรงระเบียง เพื่อไปทำกับข้าวต่อ

         เจนลุกขึ้นยืนอย่างงัวเงีย พลางเกาหัวเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ

         ปกติแล้ว ถ้าเป็นคนปกติ โดนทำอย่างนี้ คงโกรธกันแย่ แต่นี้ ด้วยความที่เป็นเพื่อนกันมานาน เห็นไส้เห็นพุ่งกันหมดแล้ว เลยไม่มีอะไรต้องโกรธกัน เพราะต่างรู้ว่า จริงๆแล้วในใจไม่ได้มีอะไรเลย...

       

        เจนหยิบตะกร้าผ้ากองเบ่อเริ่มลงมาเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญข้างล่าง ก่อนจะจัดการธุระต่างๆให้เรียบร้อย ร้านค้าข้างๆเปิดทีวีดังลั่น ส่วนในทีวี เป็นคอนเสิร์ตที่ชินไปเล่นมา ภาพของชินที่กำลังร้องเพลงที่ฮิตติดชาร์ต ถูกขับร้องออกมาจากโทรทัศน์   เมื่อเจนเห็นดังนั้น ภาพสิ่งต่างๆ เมื่อวานที่เกิดขึ้น ถูกฉายย้อนเข้ามาในหัวทีละภาพ ตั้งแต่ที่เข้าจ้องหน้า เดินเข้ามากอด เธอต่อยหน้าเขา เขาเขาโทษ และอีกหลายๆภาพ มันทำให้เจนยิ้มออกมา ......

        

        เจนเดินกลับขึ้นมาบนห้อง พร้อมกับแบกตระกร้าผ้าเข้ามา ก่อนจะเดินเข้าไปบอกเพื่อนสุดที่รักว่า

       “อิ๋ว เดี๋ยวแกเอาผ้าที่ซักแล้วไปตากที่สวนข้างล่างด้วยนะ”

       “แล้วทำไม แกไม่ทำเองละ” อิ๋วตอบเพื่อน ขณะที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่

     “เหตุผลง่ายๆ ฉันขี้เกียจ” เจนตอบสั้น ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำอีกที

     “โอ๊ย!! ยายนี้นิ เออ เจน มีดอกไม้ส่งมาให้แกอีกแระ วางไว้บนโต๊ะนะ” อิ๋วบอก พลางเดินไปหยิบตระกร้าผ้า และแบกออกไปตากข้างล่างที่สวนตากผ้าของหอ

    เจนเดินออกมาจากห้องน้ำ มองไปที่ดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่วางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินเข้าไป หยิบการ์ดที่แนบมาด้วย ก่อนจะอ่านมัน

    คิดถึงเจนเสมอนะ พี่ขอโทษจริงๆ หายโกรธพี่เถอะนะคนดี จากแมน

    เจนอ่านเสร็จก็หยิบมันขึ้นมา ก่อนจะเดินไปที่ขยะแล้วทิ้งลงไปอย่างไม่สนใจ

 

………………………………………………………………………………………………………………………….

 

     “แก ไม่รีบเดี๋ยวสายหรอกนะ” อิ๋วพูดขึ้นพลางวิ่งขึ้นบันไดขึ้นมา เพราะว่าลิฟท์เสีย

     “ก็วิ่งอยู่นี้ ไม่เห็นรึไงเธอ” เจนพูดไปหอบไป

     “นางสาวสรชา สินสุขไชย”

     “มาค่ะ”

     อิ๋วตะโกนขานรับ เมื่อเข้าห้องมาถึงตอนที่เขาเช็คชื่อ

    “ไปนั่งที่ได้” อาจารย์กล่าวขึ้น

    “ส่วนเธอ นางสาวเจนจิรา วันนี้ ฉันให้เธอสายนะ” อาจารย์กล่าวอย่างเรียบๆ

     “อ่า!! ทำไมละค่ะ อาจารย์ หนูก็มาพร้อม สรชานิค่ะ” เจนถามอย่างสงสัย

     “ก็รายชื่อเธอมันอยู่แรกๆ แล้วเธอก็มาสาย ดวงเธอไม่ถึงเอง ไปนั่งที่” อาจารย์ตอบกลับอย่างไม่สนใจ ก่อนจะเช็คชื่อคนต่อไป

0-0  เจนถึงกับอึ้งในคำตอบของอาจารย์ ดวงเธอไม่ถึงเอง....โหว ตอบมาได้นะค่ะ อาจารย์

 สุดท้ายแล้ว เจนก็ต้องคอตกกลับเข้าที่นั่งไปตามบรรยาย....

      คาบนี้เป็นคาบวิชาประวิติศาสตร์ไทย ....เป็นคาบที่เจนน่าจะตั้งใจเรียนมากที่สุด แต่กลับเป็นคาบที่เจ้าหล่อนง่วงนอนมากที่สุดต่างหาก เข้ากี่คาบ หลับมันทุกคาบเลย เจริญหน่อประเทศไทยT-T

    “นี้เจน ตื่นเถอะ เดี๋ยวก็โดนเฉ่งหรอก” อิ๋วเอ่ยเรียก พลางสะกิดที่แขน หลังจากที่เห็นสภาพของเจน สาวน้อยร้อยชั่ง นอนอ้าปากหวอ แถมยังน้ำลายไหลยืดอีกด้วย

        แต่ได้หามีความรู้สึกไม่ เจนก็ยังคงเป็นเจน นอนอ้าปากหวอ น้ำลายยืดอย่างไม่สนใจใคร...

          “คุณเจนจิรา ตันติภาสน์” เสียงอาจารย์ดังขึ้นเรียกชื่อเจน แต่เธอก็ยังไม่รู้สึกอะไรอยู่ดี

          “คุณเจนจิรา!!” คราวนี้ อาจารย์เสียงดังขึ้น แต่ก็ยังไม่สามารถ

         “ไอ้เจน” คราวนี้อิ๋วเรียก

        “อะไรแกจะขี้เซาขนาดนี้เนี่ย” อิ๋วพลางเขย่าตัว

        “ขอต่ออีก 5 นาทีนะ” เจนพูดอย่างเคยชินเหมือนทุกเช้า

        “5 นาทีในนรกแกหรอ” คราวนี้ อิ๋วโมโห ลงมะเหงกกลางหัวดัง โป๊ก!!เล่นทีเดียว เจนตื่นเลย..

        “โอ๊ย! เจ็บๆ” เจนร้องลั่น.

      “นี้ แกเคกหัวฉันทำไมเนี่ย มันเจ็บนะ รู้ไหม” เจนโวยวายใส่อิ๋วดังลั่นห้อง

        อิ๋วไม่ตอบ พลางทำท่าทำท่า เหล่ตาไปมองที่อาจารย์เป็นการส่งซิก

        “ขอบคุณมาก คุณสรชา” อาจารย์กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นๆ

       “ไม่เป็นไรค่ะ” อิ๋วตอบพลางยิ้มแห้งๆ ส่งให้ ก่อนจะหันมาพูดกับเจนว่า

       “โชคดีนะแก” 

       ตายละ!! คราวนี้ เมื่อเจนได้เห็นเหตุการณ์ก็ถึงบางอ้อ เข้าใจแจ่มแจ้ง แจ่มชัดขึ้นมาทันทีเลย...

       นรกมาแล้ว......

        “ส่วนคุณเจนจิรา ดิฉันว่า คุณคงไม่ค่อยพอใจในการเรียนการสอนของฉันเป็นแน่ ไม่อย่างนั้น คุณคงไม่กล้าที่จะมาหลับในคาบของดิฉัน เอาเป็นว่า ดิฉันจะเปลี่ยนแปลงการสอนของฉันใหม่ให้คุณโดยเฉพาะ ดีไหมค่ะ คุณเจนจิรา”

      “ไม่ดีค่ะ หนูเกรงใจ” เจนพูดพลางกระเดือกน้ำลายอย่างยากเย็น

       “ไม่จริงหรอกค่ะ เอาเป็นว่า ดิฉันให้คุณเจนจิรา เขียนเรียงความเกี่ยวกับเนื้อหาประวิตศาสตร์ทั้งหมดในราชวงศ์จักรีมาส่งดิฉัน ภายในอาทิตย์หน้านะค่ะ ไม่อย่างนั้น เตรียมตัวลงหน่วยกิตใหม่ได้เลย!!” อาจารย์พูดอย่างฟิวส์ขาด ก่อนจะหันหลังไปสอนต่อ เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น....

       ซวยไปนะ ยัยเจนจิรา.....

 

................................................................................................................................................................................

       “ทำไมแกไม่ปลุกฉัน” เจนหันมาว่าอิ๋วระหว่างทานมื้อเที่ยงกัน

      “น้อยหน่อยเถอะ แกเนี่ยนะสุดๆจริง ฉันอ่ะนะ ทั้งปลุก ทั้งสะกิด แต่แกเคยตื่นไหมละ” อิ๋วตอบไปอย่างไม่สนใจ ไม่รู้จะด่าเพื่อนของตัวเองว่ายังไงดี

      “ไม่จริงอ่ะ ฉันอ่ะ ตื่นง่ายจะตาย” เจนพูดพลางกอดอก

      “หรอยะ” คราวนี้พีคตอบด้วยเสียงสูงพลางเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะด้วย

       “อ้าว แกมาได้ไงเนี่ย” เจนถาม

       “ก็มาหาพวกแกไง” พีคตอบไปอย่างซื่อๆ

       “ก็รู้แล้วว่ามาหาฉัน ไม่งั้นแกจะมานั่งตรงนี้ทำไม ตอบโง่ๆ” เจนพูดพลางกินข้าวตอบ

       “เดี๋ยวเถอะ แม่นี้ อยากกินแข้งฉันใช่ไหมหะ” พีคตอบ

       เจนกินข้าวต่อไป ไม่ตอบ ทำเป็นไม่รู้เรื่อง

       “ว่าแต่แกมีธุระอะไรกับพวกฉันหรอ” คราวนี้อิ๋วเป็นคนถามบ้าง

       “แหม พวกแกนี้ น่าจะตัดออกจากความเป็นเพื่อนซะจริงๆนะ” พีคพูดพลางทำหน้าน้อยใจ

       “อะไรกันเนี่ย มาน้อยใจอะไรพวกฉันอะ” อิ๋วพูด

       “แกไม่รู้อะไรเลย อย่างไอ้พีคอ่ะนะ จะมีอะไร อย่างมาก มันก็มาชวนพาไปเหล่หนุ่ม แกไม่รู้เลยรึไง” เจนพูดขึ้นมาก่อนจะทำไม่สนใจกินข้าวต่อ

     “แต่แกก็จริงๆเลย โทรมาก็ได้ เปลืองนะ เชื่อดิ เรื่องอย่างนิ ไอ้อิ๋วไม่พลาดหรอก อิอิ” เจนพูดพลางหัวเราะ ก่อนตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต่อ

      “มะเหงกซิ ไอ้เพื่อนบ้า” อิ๋วพูดพลางเคก หัวเจนไปอีกรอบ

      “โอ๊ย! เจ็บนะแก” เจนพูดพลางกุมหัวส่วนที่โดนเคกไป

      “สมน้ำหน้า อยากปากดีนัก” พีคพูดพลางหัวเราะ

      “ฉันเอาใบนี้มาให้ย่ะ” พีคพูดต่อ พลางหยิบซองสองซองออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะยื่นให้

      “อะไรนะ” อิ๋วพูด

       อิ๋วกับเจนรับมาดู ก่อนจะอ่านบนซอง

      “โอ๋โห งานวันเกิดแก ต้องใช่ซองเลยหรอเนี่ย” เจนพูด

     “แน่ซิยะ” พีคตอบ

     “จะถึงวันเกิดแกแล้วหรอ ทำไมมันเร็วจังละ” อิ๋วตอบ

     “ใช่ๆ มีความรู้สึกว่ามันเร็วมากๆ เหมือนผ่านไปไม่กี่เดือน” เจนเสริม

     “บ้าหรอ วันเกิดเพื่อนซี้แกสองคนนะ ลืมกันได้ยังไงกันพวกนี้” พีคพูดอย่างงอนๆ

     “แหม ก็ งอนไปได้” เจนพูดพลางลุกเดินอ้อมมาอีกฝั่ง พร้อมเข้ามากอดเพื่อนรักคนนี้จากด้านหลัง

    “เพื่อนซี้ยังแกอ่ะ พวกเราจะลืมได้ไง ก็แค่อยากดูหน้าเพื่อนน้อยใจเฉยๆ” เจนพูดพลางกอดเพื่อน

    “ไม่ต้องเลย ฉันรู้ว่าพวกแกอ่ะ ลืมจริงๆ ไม่ต้องมาเนียนแหลกันเลยนะ” พีคพูด

    “อุบ๊ะ ฉันไม่ได้ลืมจริงๆนะ อิ๋วอ่ะลืม แต่ไม่ใช่ฉัน” เจนพูดโยนขี้ทันทีเลย

    “เดี๋ยวเหอะ ยายเจน โยนมากองเบ่อเริ่มเลยนะย่ะ” อิ๋วพูดพลางหันไปยิ้มให้พีค

    “โอเค อย่าลืมนะจ้ะ งานจัดตอน หกโมงเย็นนะ ต้องมาให้ได้นะพวกแกเนี่ย ฉันไปละ” พีคพูดพลางลุกออกจากที่นั่ง

    “แล้วแกจะรีบไปไหนเนี่ย เพิ่งมาเอง” เจนถาม

    “เรียนซิยะ ฉันแค่แว่บมาหาพวกแกแป๊บเดียว” พีคตอบ

    “โอ้โห อย่าบอกนะว่ามาจากมหาลัยแกเลยนะ” อิ๋วถาม

     “ใช่ดิ” พีคตอบอย่างหน้าตาย

   “โอ๊ย ทุ่มจริงๆเพื่อนฉัน มาให้เพื่อนคนนี้ หอมหน่อยเร็ว มามะ จูจุ๊บทีมา” เจนพูดพลางทำหน้าซึ้ง ก่อนจะเดินเข้ามาจูบพีค ซึ่งทำให้พีคต้องรีบหนีเลยทันที

    “ฉันไปนะ ยี้!!.. อย่ามาใกล้ฉันนะ” พีควิ่งหนี

      เจนวิ่งตามไป แป๊บนึงก็หยุดพร้อมกับหัวเราะแล้วเดินกลับมา...

    “เจน เย็นนี้ไปซื้อของขวัญให้ยายพีคกันไหม” อิ๋วถาม

     “ไปดิ” เจนพูดตอบมาในทันที

     “ฉันว่าพวกเราแย่จัง ลืมวันเกิดเพื่อนไปได้ยังไง” อิ๋วพูดพลางทำหน้าเศร้า

    “แกลืมจริงดิ แต่ฉันไม่ได้ลืมนะ อิอิ” เจนพูดพลางวิ่งมานั่งกินข้าวของตัวเองต่อ

    “ไม่ต้องมาแหลเลย แกอ่ะ ฉันรู้ว่าแกลืม” อิ๋วพูดขึ้นมาทันที

    “ฉันไม่ได้ลืม อย่ามาปักลำฉันดิ ฉันเสียใจนะ” เจนพูดพลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

    “แอคติ้งแกเยอะจริงๆ” อิ๋วพูดพลางสายหน้า ก่อนจะหันมากินข้าวของตัวเองต่อ

 

................................................................................................................................................................................

            กรี๊งๆๆๆๆ

           “ฮัลโหล..” ชินรับโทรศัพท์อย่างงัวเงีย

          “อย่าบอกนะว่าพี่เพิ่งตื่นนะ” พีคถามผ่านทางโทรศัพท์

          “อืม ใช่ มีอะไรรึเปล่า” ชินตอบกลับไป ทั้งๆที่ยังนอนหลับตาอยู่บนเตียง

          “ตะวันส่องก้นแล้วพี่ ตื่นได้แล้ว” พีคพูด

          “จ้าๆ ว่าแต่มีอะไรรึเปล่า” ชินถามกลับ

          “อ๋อ หนูจะบอกพี่ว่าอาทิตย์หน้าวันเกิดหนู ส่วนบัตรเชิญหนูส่งไปให้แล้ว พี่ต้องไปให้ได้นะค่ะ” พีคพูด....

        “วันเกิดเราแล้วหรอ ได้จ้ะ พี่ไปแน่นอน” ชินตอบ

          “ดีค่ะ สัญญาแล้วนะ งั้นหนูไม่กวนพี่แระ ไปนอนต่อเถอะ บายค่ะ” พีคพูดบอกลา ก่อนจะวางสายไป

          “บาย” ชินตอบกลับก่อนจะวางสาย

          เขาลืมตาขึ้นมามองนาฬิกา  

          “โหว นี้จะบ่ายโมงแล้วหรอเนี่ย” ชินลุกขึ้น ก่อนจะมองไปที่รูปที่อยู่ข้างๆนาฬิกา เป็นรูปของคนที่รักหมดหัวใจ

           คิดถึงเธอนะ ดาว...