หมดทั้งใจ...เอาไว้รักเธอ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1

2 ปี ผ่านไป....

 

     “เออนะ รู้แล้วนะ ตอนนี้ฉันถึงร้านกาแฟแล้ว พี่ค่ะของลาเต้ แก้วหนึ่งค่ะ เออนะ มาเร็วๆเถอะนะ มัวแต่จ้อไม่หยุดอยู่นั้นแระ”  เจนหญิงสาวสวมชุดนักศึกษาเดินพูดกับเพื่อนพลางหันไปสั่งกาแฟแล้วเดินหาโต๊ะนั่ง.. 

     “โอเค งั้นฉันนั่งรอละกัน แค่นี้นะ บาย”

    

     “คุณครับ ขอกาแฟลาเต้ที่หนึ่งครับ”

     “ค่ะ”

      ชินสวมชุดไปรเวท เสื้อโปโล กางเกงขาสั้น รองเท้าผ้าใบ พร้อมกับแว่นตาดำ สะพายกระเป๋าเป้พาดบ่าเดินเข้ามาสั่งกาแฟในร้าน พลางหันหาโต๊ะที่ว่าง... ก่อนจะเดินตรงเข้ามาสุดทางเดิน ก่อนจะวางกระเป๋าแล้วนั่งลง....

      “ได้แล้วค่ะ กาแฟลาเต้” เสียงพนักงานสาวเสิร์ฟดังขึ้น เรียกความสนใจของชินและเจน

      “ขอบคุณมากค่ะ” เจนหันไปพูดตอนรับ ระหว่างที่พนักงานสาววางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะ..

      ชายหนุ่มมองตามไปยังโต๊ะที่ถูกเสิร์ฟกาแฟ ก่อนจะมองที่บุคคลที่นั่งอยู่บนโต๊ะ....แล้วมันก็ทำให้เขา....

      “ดาว.” ชินเอ่ยขึ้น เรียกความสนใจของเจน ผู้ที่นั่งอ่านนิตยสาร ให้เงยหน้าขึ้นมามอง...

      ชินจ้องมองหน้าของเจน จ้องอยู่นาน ก่อนจะเริ่มเขยิบตัวเข้าไปใกล้ ส่วนเจนก็มองไปที่ชายหนุ่มผู้อยู่เบื้องหน้า มองการกระทำของเขา ซึ่งดูแล้วไม่ค่อยดีสักเท่าไร แต่มีความรู้สึกว่า บุคคลข้างหน้าของเธอ คุ้นๆนะ ...

     ชินเดินตรงเข้าไปหาเจน ก่อนจะสวมกอดเธอเข้าให้

    เมื่อเจนถูกกอด เจนทำอะไรไม่ถูก เธอตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนจะเริ่มดิ้น แล้วร้องโวยวายว่า “ปล่อยฉันนะ คุณเป็นใครเนี่ย” 

     แต่ชินกลับไม่สนใจ เขาแค่ดีใจ และกอดบุคคลที่เขาคอยเฝ้าคิดถึงมาเป็นตลอด 2 ปี

    เจนสะบัดสุดฤทธิ์ก่อนจะหลุด แล้วสัดหมัดหนักๆ เข้าไปที่ปากของคู่กรณีก่อนจะลุกเดินหนีไปเลย..

    ชินล้มลงไปตามแรงหมัด ก่อนเอามือจับปากของเขา ....มันชาไปหมดแล้ว...

    ผู้คนให้การมุงดูกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้เจ้าตัวที่เพิ่งสังเกต ลุกขึ้นหยิบกระเป๋า กะจะเดินออกจากร้านไป แต่เขาสังเกตเห็นกระเป๋าสตางค์วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ..

   ชินหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาดู ก่อนจะเปิดมันออก.....เขาพบว่าในกระเป๋าสตางค์นั้นมีรูปของดาวอยู่หลายรูป แต่ไม่ใช่ ไม่ใช่ดาวหรอก...เป็นรูปของคนที่ชื่อเจนต่างหาก ... เขาจ้องมองรูปนั้นอยู่นาน

    “เหมือน เหมือนอะไรอย่างนี้...” ชินกล่าวขึ้น ก่อนจะเห็นบัตรประชาชน เขาจึงหยิบขึ้นมาดู

    นางสาวเจนจิรา ตันติภาสน์...

    ชินมองที่ชื่อ และมองที่รูป....นี้เขาเข้าใจผิดเองหรอเนี่ย

 

......................................................................................................................................

      เจนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรพีคเพื่อนรักของเธอ ว่าจะเปลี่ยนที่นัดพบซะหน่อย

      “ฮัลโหล พีคหรอ แกอยู่ไหนอ่ะ” เมื่อเพื่อนเธอรับสาย เจนก็ทักทายไปตามจุดประสงค์ของเธอเอง

      “อ๋อ ฉันอยู่หน้าร้านกาแฟนะ เนี่ยกำลังจะเดินเข้าไปแล้วนะ แล้วแต่แกนั่งอยู่ตรงไหนละ” พีคถามขึ้นพลางเดินเข้าไปในร้าน

      “แกไม่ต้องเข้าไปหรอก ฉันออกมาแล้ว มาเจอที่อื่นดีกว่า” เจนพูดพลางควานหากระเป๋าเงินในกระเป๋าสะพาย

     “อ้าว ทำไมละ ฉันมาถึงแล้วนะ” พีคพูดอย่างไม่เข้าใจ

    “เมื่อกี้ฉันนั่งอยู่ดีๆ ก็เจอพวกโรคจิตอ่ะดิ อยู่ดีๆ ก็เข้ามากอด ฉันเลยต่อยไปหมัดหนึ่ง เสียอารมณ์จริงๆ แต่ว่ากระเป๋าเงินฉันอยู่ไหนเนี่ย” เจนตอบไปอย่างฉุนๆ และเริ่มหงุดหงิดใจที่เธอยังหากระเป๋าเงินของเธอไม่เจอสักที

    “หา โรคจิตหรอ?” พีคพูดอย่างตกใจ “ในร้านกาแฟเนี่ยนะ” พีคถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

    “ก็ใช่นะสิ ในร้านนั้นแระ” เจนพูดพลางเริ่มร้อนรน ตกลงกระเป๋าเงินเธออยู่ไหนกันแน่ ทำไมหาไม่เจอสักทีเนี่ย!!!

   “โอ๊ย!! ไปอยู่ไหนเนี่ย” เจนบ่นขึ้นมา

    “อะไรอยู่ไหน” พีคถามกลับ

   “ก็กระเป๋าสตางค์ฉันนะซิ หายไปไหนก็ไม่รู้อ่ะ แงๆ” เจนพูดพลางเหมือนจะร้องไห้ นี้ฉันค้นทุกซอกทุกมุมแล้วนะ มันหายไปไหนเนี่ย

    หรือว่าลืมไว้ที่ร้านนั้น........ใช่ๆแน่เลย

    “หาดีๆซิ ใจเย็นๆ” พีคตอบ

    “พีค แกรอตรงนั้นแระ เดี๋ยวฉันกลับไปหา” เจนพูด พลางวิ่งกลับไป..

     “อะไรของมันเนี่ย” พีคพูดพลางกดตัดสาย ก่อนจะหันหลังไป

     “อ้าว!! พี่ชิน” พีคเจอชินนั่งอยู่ตรงมุมสุดทางเดินของร้าน พีคเลยเดินเข้าไปหา

    “อ้าว พีค” เมื่อชินได้ยินคนทักก็หันไปมอง ที่แท้ก็ลูกพี่ลูกน้องของเขานั้นเอง

     “วันนี้พี่ว่างหรอเนี่ย แล้วมาทำอะไรอ่ะ” พีคพูดพลางเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับลูกพี่ลูกน้องของเธอ

    “อ๋อ วันนี้พี่หยุดนะ เลยออกมาหากาแฟดื่ม” ชินตอบพลางยิ้มให้ ก่อนจะถามกลับไปว่า

    “ว่าแต่พีคเถอะ เราละมาทำอะไร ไม่เจอกันตั้งนาน สวยขึ้นนะเนี่ย” ชินกล่าวชม..

    “บ้าหรอพี่ เขินนะเนี่ย มาชมอะไรก็ไม่รู้” พีคพูดพลางเอามือปิดหน้าด้วยความเขินอาย

    “แล้วปากพี่ ไปทำไรมา ทำไมมันเขียวๆ ไปโดนใครต่อยมารึไง” พีคถามขึ้น เมื่อสังเกตสิ่งผิดปกติบนหน้าของลูกพี่ลูกน้องเธอ

     “อ๋อ ที่ปากอ่ะนะ” ชินพูดพลางเอามือมาลูบ ก่อนจะตอบไปว่า “ไม่มีอะไรหรอกนะ”

     “ไม่มีอะไรตลอดแระพี่เนี่ย เคยมีอะไรกับเขาบ้างไหมละ” พีคพูดพลางทำหน้าเบ้

    “ฮ่าๆ ว่าแต่เรามาทำอะไรละ”

    “อ๋อ หนูนัดเพื่อนไว้อ่ะ จะไปดูหนังกัน พี่ละว่างนิ ไปดูหนังด้วยกันไหม” พีคเอ่ยชวน

    “ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่อยากดูนะ” ชินปฏิเสธกลับไป

    “โอเคๆ พี่ละ อย่างนี้ประจำเลย”

     ก็ใจมันหายละลาย~ ละ ไหลไปกับเธอ

     เสียงโทรศัพท์มือถือของพีคดังขึ้น...

     “เก่าไปไหนเนี่ยเธอ” ชินแซวพีค

     “เดี๋ยวเถอะ พี่เนี่ย” พีคพูดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ

     “แกอยู่ไหนละ” เจนถามขึ้น

    “อยู่ข้างในร้าน เข้ามาดิ อยู่มุมสุดเลย” พีคตอบ

    “โอเค” เจนตอบรับก่อนจะเดินเข้ามาที่นั่งเดิม

     “อ๊าย!! ไอ้โรคจิต” เมื่อเจนเดินเข้ามา พอเห็นคนที่เข้ามากอดเธอ เธอก็ชี้หน้าแล้วด่าทันที...

    เมื่อชินเห็นดังนั้นก็ลุกขึ้นยืน

    แต่พอเจนเห็นว่าใครคือคนที่ยืนขึ้น และไอ้โรคจิตของเธอเป็นใคร เธอก็ถึงกับอึ้ง

    เพราะเขาคนนั้นคือ ชิน นักร้องที่กำลังเป็นที่นิยมอยู่ตอนนี้ และเธอก็ปลื้มเขาเหมือนกัน

     “เมื่อกี้ผมเสียมารยาท ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ เป็นการเข้าใจผิดกันนะครับ” ชินพูดพลางก้มหัวขอโทษ

     “หา? อะไรนะ” เมื่อเจนเห็นชินทำอย่างนั้น ก็เลยตกใจ เอ๋อไปเลย

     “นี้มันอะไรเนี่ย...” พีคไม่เข้าใจก่อนเธอจะลุกขึ้นบ้าง

    

.........................................................................................................................................

     “อ๋อ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง” เมื่อพีคฟังเรื่องที่เกิดขึ้น พีคก็เลยพยักหน้าเข้าใจ

     “พี่ต้องขอโทษจริงๆนะครับ” ชินยังขอโทษเจนอยู่ แต่ตาของเขายังคงจ้องหน้าเจนไม่ละสายตา

      “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว” เจนพูดพลางยิ้มให้

     “ว่าแต่ หน้าไอ้เจนมันเหมือนแฟนเก่าพี่ขนาดนั้นเลย?” พีคถาม

    “อืม เหมือนมาก เหมือนจริงๆ” ชินพูดแต่ตาก็ยังจ้องเจน

    “โหวว เหลือเชื่อจริงๆนะเนี่ย” พีคพูดพลางทำหน้าเหลือเชื่อ 

   “ยังกับนิยายแนะ แฟนเก่าตายไป พระเอกก็ได้เจอกับคนที่หน้าเหมือนแฟนเก่า แล้วทั้งคู่ก็ตกหลุมรักซึ่งกันและกัน แต่แย่หน่อยที่ว่า ไอ้เจนคงไม่ได้แอ้มพี่ฉันหรอก หึหึ...” พีคหัวเราะอย่างนางมารร้าย

    เพียะ!!

   “จะบ้าหรอยายพีค พูดอะไรนะ” ตอนนี้หน้าเจนแดงเป็นลูกตำลึงเลย

   ชินก็อดขำไม่ได้เช่นกัน

 “ว่าแต่แกเจอกระเป๋าเงินแกยังเนี่ย” พีคพูดพลางลูบบริเวณที่เพื่อนสาวตัวดีฟากเพียะลงมาได้กลางหลัง...

 “เออ ใช่ ฉันลืมไปเลยนะเนี่ย” พอเจนได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นปั๊บ รีบเดินไปที่โต๊ะตัวเมื่อเช้าที่เธอนั่ง พยายามหาสิ่งที่ของที่ตกหล่นอยู่ตรงนั้น

   “กระเป๋าสตางค์หรอ” ชินเอ่ยขึ้น

   แต่เจนไม่ได้สนใจ มัวแต่หาของอยู่ ก็นั้นมันเงินทั้งเดิอนของเธอเลยนะ....แล้วก็เอกสารสำคัญเต็มไปหมดเลย

 “ใช่ค่ะ พี่ชิน ไอ้เจนอ่ะ มันเป็นอย่างนี้ประจำเลย บ๋ำเป๋อๆ ตลอดศกเลยเนี่ย” พีคพูดพลางทำปากเจ่อๆ

 “อันนี้รึเปล่า พี่เห็นมันตกอยู่” ชินพูดพลางหันหลังหยิบกระเป๋าสตางค์ที่เก็บไว้ในกระเป๋าของเขา

 เมื่อเจนได้ยินดังนั้น ทำให้หูเจนพึ่ง หมุนตัว360 องศาอย่างรวดเร็ว หันควับมาทันที

 เมื่อชินเจอกระเป๋าก็หยิบขึ้นมายื่นให้ 

 “ใช่รึเปล่า” ชินถามอีกครั้ง (ในใจเขาก็รู้ว่าใช้ แต่ทำเนียนไม่รู้ไปงั้นแระ เหอะๆ)

 “ใช่ค่ะ” เจนพูดอย่างดีใจ ในที่สุดของของเธอก็ไม่ได้หาย ....ก่อนจะรีบคว้าหมับเข้าให้

  ชินหัวเราะกับท่าทางเจน ที่ดีใจ มันทำให้เขาคิดถึงอีกคนที่ หัวใจของเขาไม่เคยที่จะลืมไปได้สักที