หมดทั้งใจ...เอาไว้รักเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

 

             “นั่นทำอะไรกันนะ!” สาวน้อยร้องตะโกนเสียงดังออกไปเมื่อพบกับภาพข้างหน้า..

             ชายหนุ่มผู้เป็นที่รักหันหน้ามาอย่างตกใจหลังได้ยินเสียงของคนคุ้นเคย ในขณะที่กำลังเริ่มทำกิจกรรมเข้าจังหวะกับสาวน้อยผู้อยู่เบื้องล่าง

             “คือ เจน ไม่ใช่อย่างที่เห็นนะครับ คือพี่อธิบายได้” ชายหนุ่มผู้เป็นจำเลยลุกพรวดพราดออกจากตรงนั้นหวังเข้าไปหาคู่กรณี...

             เมื่อทนกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าไม่ได้ เธอจึงหันหลังเดินหนีออกจากพื้นที่ตรงนั้น จากเดินเป็นวิ่ง จากวิ่งเป็นวิ่งให้เร็วที่สุด …

             “เดี๋ยวก่อนเจน รอพี่ด้วย!”   เสียงของชายหนุ่มวิ่งไล่พลางตะโกนตาม ทั้งๆที่มือยังพัลวันอยู่กับการแต่งตัว..

             เมื่อหญิงสาววิ่งที่ถึงหน้าลิฟต์ เธอก็พุ่งตรงไปกดสวิตซ์หวังให้ลิฟต์เปิดออกสักที แต่ช้าไป... ชายหนุ่มมาถึงตัวของเธอก่อน

            “เจน พี่ขอโทษ แต่เรื่องนี้พี่อธิบายได้” ชายหนุ่มพูดพลางจับไหล่ของหญิงสาวก่อนจะดันให้เธอหันหน้ามาพูดจากัน

             เธอหันหน้ากลับมา น้ำตาไหลนองหน้า เสียใจและผิดหวังเป็นที่สุด 

             ริมฝีปากบางสีชมพูซีดจางเม้มเข้าหากันสนิท พยายามรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงให้กลับคืนมา

             “พี่ไม่ต้องอธิบายอะไรทั่งนั้น ฉันเข้าใจดี” เจนพูดพลางสะบัดจากมือจะคอยเกาะกุมตัวเธอ พลางหันไปไล่กดปุ่มสวิทซ์ลิฟต์อย่างเหลืออด

             “เจน เจนหันมาคุยกับพี่ก่อนสิ พี่รู้ว่าเจนไม่เข้าใจ อย่าทำอย่างนี้” ชายหนุ่มพูดอย่างร้อนรน

            เมื่อเจนได้ยินอย่างนั้น เธอหันกลับมา ก่อนจะพูดกลับไปว่า “ใช่ซิ ฉันไม่เข้าใจหรอก ว่าสิ่งที่มันเกิดขึ้น และสิ่งที่ฉันได้เห็นกับตา มันคืออะไร พี่ช่วยไปห่างๆฉันสักที” เจนพูดประชดก่อนจะวิ่งเข้าไปในลิฟต์ที่เพิ่งเปิด ก่อนจะรีบกดปิดประตู

            “แต่เจน เจน พี่อธิบายได้ เจนๆๆ” เสียงชายหนุ่มตะโกนไล่ตามจนประตูลิฟต์ปิดลง

              ความรู้สึกมันเอ่อล้นออกมา ขาสองข้างไร้เรี่ยวแรง น้ำตาใสๆ ไหลเอ่อล้น ทั้งๆที่พยามที่จะห้ามไม่ให้ไหล แต่ทำอย่างไร ก็ไม่สามารถเก็บมันเอาไว้ได้...

.........................................................................................................................................

            เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหลายรอบ แต่หาคนสนใจไม่ ได้แต่ปล่อยให้มันร้องดังมาอย่างนี้มาสักพักแล้ว...... ส่วนเจ้าของโทรศัพท์ได้แต่นั่งเหม่อลอยไม่สนใจอะไรรอบตัว 

            ก๊อก!!ๆๆๆ

            เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น เรียกความสนใจจากเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี 

            เจนลุกขึ้นยืนพลางเช็ดน้ำตาบนหน้า ก่อนจะเดินไปที่ประตู

            “อ้าวพีค” เจนเอ่ยทักขึ้นหลังจากเห็นเพื่อนรักยืนอยู่หน้าประตูห้อง

             “ดี อยู่ห้องด้วยหรอเนี่ย แต่เห้ย! ทำไมตาบวมแดงงั้นอ่ะ” พีคทักตอบก่อนจะสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบนหน้าของเพื่อนรัก

            “เปล่าหรอก ไม่มีอะไร” เจนพูดปฏิเสธแบบปัดก่อนจะหันหลังเดินไปนั่งที่โซฟา..

             พีคเห็นอย่างนั้นจึงเดินตามเข้ามาพลางนั่งข้างๆเจน พร้อมกับถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

            “ไม่เป็นอะไรแน่หรอ แต่หน้าแกไม่ได้บอกอย่างนั้นเลยนะ” พีคพูดพลางจับหน้าเพื่อนหันมาดู ก่อนจะพูดต่อว่า “อย่างนี้นะหรอที่ว่าไม่เป็นอะไรนะ”  

            “เออนะ ก็บอกว่าไม่เป็นอะไรก็คือไม่เป็นอะไรซิ” เจนพูดปัดอย่างรำคาญพลางหันหน้าไปทางอื่น

           “ทะเลาะกับพี่แมนมาหรอ” พีคถามอย่างสงสัย

           “อย่าได้เอ่ยชื่อคนพันธุ์นั้นมาให้ฉันได้ยินอีกนะ” เจนพูดพลางลุกเดินหนี

           “อ้าว ทำไมละ เกิดอะไรกันขึ้น” พีคพูดอย่างสงสัย

            แต่ไร้เสียงตอบรับ… 

            พีคมองมาที่เจน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่หวังว่าเพื่อนของเขาคนนี้จะหายดีในเร็ววัน

             “ว่าแต่แกเถอะ มาหาฉันมีเรื่องอะไร” เจนหันมาถามเพื่อทำลายความเงียบ

             “อ๋อ ก็เปล่า ก็อาทิตย์หน้าสอบไฟนอล ฉันเลยขอแม่มาค้างบ้างแก หวังจะได้ติวกับแกด้วยไง”   พีคพูดพลางหยิบกระเป๋าเสื้อผ้ามาวางไว้บนโต๊ะ

             “อืม งั้นก็เอาของไปไว้ในห้องซิ” เจนพูดพลางเดินเข้าไปในห้อง

             “เจน แกมั่นใจนะว่าไม่อยากบอกฉัน ถ้าไม่อยากบอกฉัน ฉันก็จะไม่เซ้าซี้แกอีก แต่จำไว้นะ ว่าเราเป็นเพื่อนกัน มีอะไรก็ต้องบอกเพื่อน เพื่อนถึงจะช่วยเพื่อนได้” พีคพูดพลางคว้ากระเป๋าเดินตามเจนเข้าไปในห้อง

 ........................................................................................................................................

             “เจนๆ โทรศัพท์แกดังนะ” พีคตะโกนเรียก ก่อนจะเอาผ้าโพกผมหลังเดินออกจากห้องน้ำ

            “ปล่อยมันไว้อย่างนั้นแระ” เสียงเจนตะโกนตอบกลับมา

            “อะไรของมันว่ะ?” พีคไม่เข้าใจเพื่อนตัวเองเลย ก่อนจะเดินไปดูที่โทรศัพท์

            “อะไรเนี่ย ตั้ง 99 สาย นี้มันกะจะไม่รับเลยสักสายใช่ไหม” พีคบ่นก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดดู ........

            แมน89 สาย พ่อ2 สาย อิ๋ว3 สาย พีค 5 สาย

            “ไม่น่าละ ฉันโทรถึงไม่รับเลย” พีคพูด ก่อนจะวางมือถือไว้ที่เดิม

            “แกจะกินอะไรไหม เดี๋ยวฉันลงไปซื้อให้” เจนเดินมาถาม

            “กินด้วย แต่รอฉันก่อน ฉันไปด้วย” พีคพูด ก่อนจะรีบหยิบเสื้อผ้า วิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อ...

.........................................................................................................................................

 

           “ชินๆ น้ำค่ะ” ขวดน้ำถือยื่นให้ชายหนุ่ม

           “อ๋อ ขอบใจนะ” ชินรับน้ำมาดื่ม หลังจากที่พักจากการซ้อมเต้นเสร็จ

           “ไม่เป็นไรหรอก เราเต็มใจทำให้” สาวน้อยยิ้มหวานก่อนจะยืนมอง

           “มองอะไรอ่ะดาว” ชินถามกลับ หลังจากที่สังเกตว่า มีคนมองตนเองอยู่

           “มองคนหล่ออย่างชินไง อิอิ” ดาวพูดลูบหัวก่อน จะพูดว่า

           “งั้นดาวไปก่อนนะ” ดาวพูดพลางโบกมือบ๊ายบายชายหนุ่มที่ตนแอบชอบ

            “อ้าว จะรีบไปไหนละดาว รอก่อนซิ ขอชินอาบน้ำก่อน เดี๋ยวชินไปส่ง” ชินทักท้วงขึ้นมาเมื่อเห็นแฟนของตัวเองกำลังจะกลับบ้านโดยไม่รอตนเอง

           “ไม่เอาอ่ะ ดาวอยากกลับบ้านแล้วอ่ะ ชินอาบน้ำนานจะตาย เดี๋ยวดาวกลับบ้านก่อนดีกว่า เดี๋ยวดาวโทรหานะ” ดาวพูดพลางทำท่าเอาแต่ใจ ก่อนจะแลบลิ้นให้แฟนตัวเอง

           เมื่อชินเห็นอย่างนั้น ก็ถึงกับยิ้มออกมากับภาพอันน่ารักของแฟนตัวเอง

           “ยังงั้นก็ได้ เอาเป็นว่า ดาวถึงบ้านแล้วโทรมานะ” ชินพูดขึ้น

           “จ้ะ บ๊ายบายนะ” ดาวบอกพลางยิ้มให้ แล้วโบกมือลาก่อนจะหันหลังเดินจากไป

            ชินมองตามแฟนสาวของตนเองจนลับตาก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน

 
           เอี๊ยด....โครม!!!

        
          เสียงรถดังขึ้น ก่อนจะมีเสียงกรี๊ดร้องดังลั่นจากข้างนอกตึก...

 คนโดนรถชน ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!!

         
          “พี่ชินๆ แย่แล้วครับ แย่แล้ว” เสียงรุ่นน้องตะโกนดังลั่นพร้อมกับวิ่งเข้ามาในห้องอาบน้ำอย่างหน้าตาตื่น

         “มีอะไรแจ็ค ดูทำหน้าเข้า” ชินพูดพลางไม่สนใจกับกริยาของรุ่นน้อง

         “พี่ดาวครับ พี่ดาว” แจ็ครุ่นน้องเอ่ยอย่างร้อนรน

   เมื่อชื่อของแฟนตัวเองถูกเอ่ยขึ้น ทำให้ผู้ที่ไม่สนใจกลับหันมาถามอย่างตกใจ

         “ดาวทำไม” ชินถามอย่างร้อนรน

         “พี่ดาวโดนรถชนที่หน้าตึกครับ” เมื่อสิ้นเสียงแจ็คเท่านั้น ตัวชินเองพุ่งตัวออกจากห้องหวังไปที่เกิดเหตุอย่างร้อยรน....

          แต่เมื่อมาถึง สิ่งที่เห็นคือ

           ดาวนอนอยู่บนถนนไม่ได้สติ เลือดอาบตัว ข้างๆ มีรถเก๋งคันนึงจอดอยู่ รอบๆที่เกิดเหตุมีคนยืนมุงรอบดูเหตุการณ์

          ชินไม่รอช้า พุ่งตรงแหวกเข้าที่เกิดเหตุ เข้าไปช้อนตัวแฟนสาว แล้วร้องไห้ พลางตบหน้าแฟนสาวอย่างร้อนใจ

          “ดาวตื่นๆ ดาวต้องไม่เป็นอะไรนะ” ชินพูดพลางร้องไห้เสียใจอย่างหนัก พูดแต่ว่าดาวต้องไม่เป็นอะไร ซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะหันไปถามคนอื่นว่า

          “เรียกรถพยาบาล เรียกรถพยาบาล เร็ว!!” ชินตะโกนดังลั่น

          “เรียกแล้วครับพี่ชิน” แจ็คพูดขึ้น...

          แต่ชินไม่สนใจ มัวแต่กอดแฟนสาว พร้อมกับร้องไห้อยู่อย่างนั้น

 

.........................................................................................................................................

ที่โรงพยาบาล...

  

           ชินและแจ็คยืนอยู่หน้าห้อง ICU

           ชินเดินไปเดินมาอย่างอยู่ไม่สุข ส่วนแจ็คนั่งมองรุ่นพี่ของตนอย่างสงสาร.....

           “ชินๆ” เสียงหนึ่งเรียกขึ้น

           ชินหันไปตามเสียงเรียกที่ดังขึ้น พร้อมกับหันไปมอง ก่อนจะวิ่งเข้าไปหา

   คุณแม่กับคุณพ่อของดาวพร้อมกับคุณแม่ของเขาวิ่งตรงเข้ามา

           “ดาวเป็นยังไงบ้างลูก” แม่ของดาวถามขึ้น

           “ผมก็ยังไม่ทราบเหมือนกันครับ เข้าห้องICU ตั้งนานแล้ว คุณหมอก็ยังไม่ออกมาสักที” ชินตอบ

           “แล้วมันเกิดอะไรขึ้นละ” คราวนี้ พ่อของดาวเป็นคนถามขึ้น

           “ดาวโดนรถชนครับคุณพ่อ แต่ผมไม่ทราบรายละเอียด” ชินพูดพลางร้องไห้ พลางหันไปมองที่ห้องICU หวังเห็นคุณหมอเดินออกมาแล้วพูดว่า ปลอดภัยดี

            “โอ๋ ลูกแม่” แม่ของชินเดินเข้ามากอดลูก

             “ไม่เป็นไรนะ น้องเขาต้องไม่เป็นไร เชื่อแม่สิ” แม่ของชินเมื่อเห็นดังนั้นจึงเข้ามากอดพร้อมปลอบใจ เพราะเห็นว่าลูกของตนกำลังร้องไห้....

             ทุกคนไปย้ายไปยืนรอ ที่หน้าห้อง ICU กันหมด

.....15 นาทีต่อมา

.....ประตูห้องถูกเปิดขึ้น คนเป็นหมอเดินออกมาอย่างรวดเร็วเร่งรีบ...

            เมื่อชินเห็นหมอ เขาพุ่งตรงไปหาพร้อมกับจับหมอ ไม่รีรอที่จะเอ่ยถาม

           “คุณหมอครับ แฟนผมเขาเป็นยังไงบ้าง” ใจของชินร้อนรน ...

          “ต้องแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ผมทำสุดความสามารถแล้ว เดี๋ยวญาติของผู้ตาย ช่วยเซ็นรับด้วยนะครับ ผมขอตัวนะครับ” แล้วคุณหมอก็เดินฉับๆจากไป

           “ไม่นะ” คุณแม่ของดาวร้องไห้พลางทรุดลงไปกับพื้น ร้องไห้....

            ตัวของชินก็ใช่ว่าจะไม่เป็นอะไร ตอนนี้หัวเขา มันว่างเปล่า ไร้การควบคุม ในหัวมีแต่คำว่า ไม่จริงใช่ไหม ทุกอย่างมันก็แค่ฝันไป ไม่จริงใช่ไหม.....