ลำดับตอนที่ #25
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : บทที่ยี่สิบห้า
หลังเต้นเสร็จชาลิตาก็ขอตัวไปเข้าห้องนํ้าอัศนัยจึงขอตัวเปรมสินีไปเข้าห้องนํ้าก่อนจะไปคว้าเเขนของชาลิตาด้วยความไม่พอใจที่เห็นชาลิตาเเต่งตัวเบบนี้เเถมยังไปเต้นกับนัททิวอีก ส่วนชาลิตาก็เลือกที่จะสะบัดเเขนของอัศนัยออกเพราะไม่พอใจอัศนัยเช่นเดียวกันเนื่องจากที่ได้ยินคําพูดของเปรมสินีกับอัศนัยเมื่อครู่นี้
"ใครสั่งใครสอนให้เธอเเต่งตัวเบบนี้" อัศนัยถามชาลิตา
"ก็ฉันไม่ได้เรียบร้อยเหมือนน้องเเป้งของนายนิ" ชาลิตาตอบอัศนัย
"น้องเเป้งเขามาเกี่ยวอะไรด้วย" อัศนัยถามชาลิตา
"ยุ่งไม่ได้เลยน่ะ ถ้าอย่างนั้นนายก็กรุณากลับไปดูเเลน้องเเป้งของนายเเล้วก็กรุณาอย่ามายุ่งกับฉัน" ชาลิตาตอบด้วยความน้อยใจ
"เลิกประชดประชันฉันได้เเล้วตาล เเละฉันก็จะไม่มีวันยอมปล่อยให้เธอกลับไปหาไอ้หมอนั้นด้วย" คนที่อยู่ในอารมณ์หึงหวงเอ่ยขึ้นมาเสียงเข้ม
"นายไม่มีสิทธ์มาห้ามฉันน่ะนายอัศนัย" ชาลิตาคัดค้านเสียงเเข็ง
"เดี๋ยวฉันจะทําให้ฉันมีสิทธ์เอง........มานี่"
พูดเสร็จอัศนัยก็เอามือปิดปากร่างที่ขัดขืนไม่ยอมของชาลิตาไปขึ้นลิฟต์ของมหาวิทยาลัยก่อนจะนําขึ้นห้องพักนึงซึ่งเป็นห้องพักส่วนตัวของพ่อตนเเต่ตอนนี้พ่อตนไม่อยู่เขาเลยถือวิสาสะพาชาลิตาเข้าห้องก่อนจะนํากุญเเจขึ้นมาเปิดเเละเปิดไฟเปิดเเอร์ก่อนที่จะปิดม่านปิดตาผู้คนพร้อมกับล็อคห้องเพื่อไม่ให้หญิงสาวตรงหน้าของเขาหนีหายไปไหน
"นี่นายจะทําอะไรฉัน......นายอย่าบ้าน่ะนายอัศนัย" ชาลิตานํ้าเสียงสั่น
"กลัวฉันเหรอ......ทีเวลาไปอ่อยไอ้หมอนั้นไม่เห็นรู้จักกลัว"
ชาลิตาพยายามจะวิ่งหนีไปเเต่อัศนัยผลักชาลิตาไปที่เตียงก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออกเเต่ชาลิตากลับจะนําเเจกันโยนใส่อัศนัยดีที่เขาหลบทันก่อนที่จะขึ้นไปประทับร่างหวานสวยของเธอเอาไว้
"อย่าทําอะไรฉันน่ะ........ฉันขอร้องล่ะ ปล่อยฉัน" ชาลิตาดิ้นรนขัดขืน
"ทําไมจะต้องขัดขืนด้วย อย่าบอกน่ะว่าจะเก็บร่างของเธอไว้ให้ไอ้หมอนั้นเชยชิมคนเดียว ฉันไม่ยอมเสียเธอให้มันก่อนหรอกนะ"
คนปากร้ายพูดจาอย่างไร้สติจนโดยฝามือตบไปที่เเก้มด้วยความโกรธ
"ฉันไม่เคยคิดเลยน่ะว่านายจะเป็นคนเลวเบบนี้" ชาลิตาต่อว่าอัศนัย
"งั้นก็รู้ไว้ซะว่าฉันเลวได้มากกว่านี้อีก ถ้าหากเธอยังกล้าอ่อยผู้ชายคนอื่นต่อหน้าฉันเบบนี้อีก ฉันจะเลวให้มันมากขึ้นทุกวันเเน่"
พูดเสร็จอัศนัยก็ลงมือค่อยๆพยายามดึงเเขนเสื้อของชาลิตาออกพร้อมระดมจูบหน้ากับซอกคอของชาลิตา ชาลิตาพยายามขัดขืนพร้อมนํ้าตา อัศนัยจูบเธอด้วยความโกรธชาลิตาจึงได้เเต่ร้องไห้เพราะยังไม่พร้อมเสียพรรมจรรย์ที่เขารักษามาทั้งชีวิตถึงเเม้เธอจะรักเขามากเเค่ไหนก็ตาม ถึงเเม้ร่างของชาลิตาจะหวานเเละน่ากลืนน่าเชยชิมมากเเค่ไหน อัศนัยก็ไม่สามารถลงมือได้สําเร็จจึงเลือกที่จะหยุดการกระทําเมื่อเห็นชาลิตาไม่ยอมหยุดร้องไห้เเละดิ้นรนส่ายตัวเเละมีท่าทีหวาดกลัวเขาเหลือเกิน
"ทําไมนายต้องทําเบบนี้กับฉันด้วย นายก็มีนายเเป้งของนายอยู่เเล้ว นายยังจะมารังเเกข่มเหงฉันอยู่ทําไม" ชาลิตาถอยหนีอัศนัยพร้อมนํ้าตา
"ฉันมีน้องเเป้งบ้าบออะไรของเธอ ฉันกับน้องเเป้งไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย" อัศนัยเเก้ตัวมองชาลิตาที่เอาเเต่เช็ดนํ้าตาของตัวเองอยู่
"ใครๆเขาก็รู้กันทั่วว่านายกับน้องเเป้งเป็นเเฟนกัน" ชาลิตาบอกอัศนัย
"ฉันกับน้องเเป้งไม่เคยเป็นเเฟนกัน ฉันคิดกับน้องเเป้งเป็นเพียงเเค่น้องสาวเท่านั้น คนที่ฉันเเอบรักมาโดยตลอดมีเพียงเธอเท่านั้นน่ะตาล"
ได้ยินเบบนี้ชาลิตาก็หยุดนิ่งไปไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง นี่เธอหูฟาดไปเหรอเปล่าที่คู่กัดซึ่งเธอเเอบรักมาบอกว่าเเอบรักเธอเช่นกันเบบนี้
"นายว่าไงน่ะ........" ชาลิตาทวนคําถามอัศนัยอีกครั้งนึงเพื่อความเเน่ใจ
"ถ้าฉันไม่เเอบรักเธอ ฉันคงไม่บ้าพอที่จะทําเรื่องบ้าๆเเบบนี้กับเธอหรอก ฉันรักเธอ ฉันถึงได้หึงหวงเธอ ไม่อยากให้ใครอยู่ใกล้เธอ เเล้วก็เป็นบ้าถึงได้จับเธอมาทําเรื่องเเบบนี้ไง!" อัศนัยสารภาพความจริงกับชาลิตา
"นายพูดจริงๆเหรอนายอัศนัย" ชาลิตาถามอัศนัย
"ตั้งเเต่ฉันเกิดมาเป็นคน ฉันยังไม่เคยรังเเกใครมาก่อนเลย เธอเป็นรายเเรกเพราะฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉันหวงเธอ ฉันเกลียดเวลาที่เธอเเต่งตัวเบบนี้อยู่กับผู้ชายคนอื่น ถ้าหากอยู่กับฉันก็ว่าไปอย่าง" อัศนัยบอกชาลิตา
"ฉันควรจะภูมิใจดีไหมเนี่ย......." ชาลิตาเริ่มยิ้มออกมา
"นายรู้มั้ยว่าฉันก็เเอบชอบนายเหมือนกัน ตอนเเรกฉันยอมรับว่าเกลียดนายเพราะว่านายมันหลงตัวเอง อวดเก่ง เเต่พอได้กัดกับนายเรื่อยๆฉันก็ชอบนาย ส่วนสาเหิตฉันก็ตอบไม่ได้หรอกว่าทําไม ส่วนชุดวันนี้ฉันก็เตรียมตัวใส่มาเซอร์ไพรส์นายเเต่บังเอิญฉันเห็นน้องเเป้งมากอดนายเสียก่อน ฉันก็เลยน้อยใจ เลยเลือกที่จะไปเต้นรํากับคนอื่นเเทน" ชาลิตาสารภาพกับอัศนัยที่ยิ้มให้กับเธอก่อนที่จะดึงร่างของเธอเข้ามาประชิดตัวเขา
"งั้นต่อไปนี้เราก็ต้องเริ่มเปิดอกคุยกัน ฉันจะถอยห่างออกจากน้องเเป้ง ฉันจะบอกน้องเเป้งว่าฉันไม่ได้ชอบน้องเเป้ง ส่วนเธอก็เลิกประชดฉันโดยการอ่อยมันได้เเล้ว เข้าใจตรงกันน่ะตาล" อัศนัยสบตาถามชาลิตา
"ก็ได้ ฉันจะพยายาม" ชาลิตาเริ่มยิ้มให้อัศนัยที่ยิ้มให้กับเธอกลับ
"เป็นเเฟนกับฉันน่ะตาล........." อัศนัยถามชาลิตาที่พยักหน้าให้กับเขา
ทั้งสองคนกอดกันตกลงปลงใจคบหาดูใจกัน ความรักที่เกิดขึ้นมานานเเต่ความปากเเข็งทําให้ไม่ลงเอยกันสักที ตอนนี้ความเปิดเผยทําให้ทั้งสองคนลงเอยกันเเล้ว ชาลิตาสบตายิ้มให้อัศนัยที่ยอมติดเสื้อดีๆกอดชาลิตาด้วยความรักเช่นเดียวกับชาลิตา ต่างฝ่ายต่างยอมเปิดใจโดยได้มีความสุขกันเสียทีหลังจากที่ปากเเข็งต่อกันเเละกันมานานเเสนนาน
"ใครสั่งใครสอนให้เธอเเต่งตัวเบบนี้" อัศนัยถามชาลิตา
"ก็ฉันไม่ได้เรียบร้อยเหมือนน้องเเป้งของนายนิ" ชาลิตาตอบอัศนัย
"น้องเเป้งเขามาเกี่ยวอะไรด้วย" อัศนัยถามชาลิตา
"ยุ่งไม่ได้เลยน่ะ ถ้าอย่างนั้นนายก็กรุณากลับไปดูเเลน้องเเป้งของนายเเล้วก็กรุณาอย่ามายุ่งกับฉัน" ชาลิตาตอบด้วยความน้อยใจ
"เลิกประชดประชันฉันได้เเล้วตาล เเละฉันก็จะไม่มีวันยอมปล่อยให้เธอกลับไปหาไอ้หมอนั้นด้วย" คนที่อยู่ในอารมณ์หึงหวงเอ่ยขึ้นมาเสียงเข้ม
"นายไม่มีสิทธ์มาห้ามฉันน่ะนายอัศนัย" ชาลิตาคัดค้านเสียงเเข็ง
"เดี๋ยวฉันจะทําให้ฉันมีสิทธ์เอง........มานี่"
พูดเสร็จอัศนัยก็เอามือปิดปากร่างที่ขัดขืนไม่ยอมของชาลิตาไปขึ้นลิฟต์ของมหาวิทยาลัยก่อนจะนําขึ้นห้องพักนึงซึ่งเป็นห้องพักส่วนตัวของพ่อตนเเต่ตอนนี้พ่อตนไม่อยู่เขาเลยถือวิสาสะพาชาลิตาเข้าห้องก่อนจะนํากุญเเจขึ้นมาเปิดเเละเปิดไฟเปิดเเอร์ก่อนที่จะปิดม่านปิดตาผู้คนพร้อมกับล็อคห้องเพื่อไม่ให้หญิงสาวตรงหน้าของเขาหนีหายไปไหน
"นี่นายจะทําอะไรฉัน......นายอย่าบ้าน่ะนายอัศนัย" ชาลิตานํ้าเสียงสั่น
"กลัวฉันเหรอ......ทีเวลาไปอ่อยไอ้หมอนั้นไม่เห็นรู้จักกลัว"
ชาลิตาพยายามจะวิ่งหนีไปเเต่อัศนัยผลักชาลิตาไปที่เตียงก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออกเเต่ชาลิตากลับจะนําเเจกันโยนใส่อัศนัยดีที่เขาหลบทันก่อนที่จะขึ้นไปประทับร่างหวานสวยของเธอเอาไว้
"อย่าทําอะไรฉันน่ะ........ฉันขอร้องล่ะ ปล่อยฉัน" ชาลิตาดิ้นรนขัดขืน
"ทําไมจะต้องขัดขืนด้วย อย่าบอกน่ะว่าจะเก็บร่างของเธอไว้ให้ไอ้หมอนั้นเชยชิมคนเดียว ฉันไม่ยอมเสียเธอให้มันก่อนหรอกนะ"
คนปากร้ายพูดจาอย่างไร้สติจนโดยฝามือตบไปที่เเก้มด้วยความโกรธ
"ฉันไม่เคยคิดเลยน่ะว่านายจะเป็นคนเลวเบบนี้" ชาลิตาต่อว่าอัศนัย
"งั้นก็รู้ไว้ซะว่าฉันเลวได้มากกว่านี้อีก ถ้าหากเธอยังกล้าอ่อยผู้ชายคนอื่นต่อหน้าฉันเบบนี้อีก ฉันจะเลวให้มันมากขึ้นทุกวันเเน่"
พูดเสร็จอัศนัยก็ลงมือค่อยๆพยายามดึงเเขนเสื้อของชาลิตาออกพร้อมระดมจูบหน้ากับซอกคอของชาลิตา ชาลิตาพยายามขัดขืนพร้อมนํ้าตา อัศนัยจูบเธอด้วยความโกรธชาลิตาจึงได้เเต่ร้องไห้เพราะยังไม่พร้อมเสียพรรมจรรย์ที่เขารักษามาทั้งชีวิตถึงเเม้เธอจะรักเขามากเเค่ไหนก็ตาม ถึงเเม้ร่างของชาลิตาจะหวานเเละน่ากลืนน่าเชยชิมมากเเค่ไหน อัศนัยก็ไม่สามารถลงมือได้สําเร็จจึงเลือกที่จะหยุดการกระทําเมื่อเห็นชาลิตาไม่ยอมหยุดร้องไห้เเละดิ้นรนส่ายตัวเเละมีท่าทีหวาดกลัวเขาเหลือเกิน
"ทําไมนายต้องทําเบบนี้กับฉันด้วย นายก็มีนายเเป้งของนายอยู่เเล้ว นายยังจะมารังเเกข่มเหงฉันอยู่ทําไม" ชาลิตาถอยหนีอัศนัยพร้อมนํ้าตา
"ฉันมีน้องเเป้งบ้าบออะไรของเธอ ฉันกับน้องเเป้งไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย" อัศนัยเเก้ตัวมองชาลิตาที่เอาเเต่เช็ดนํ้าตาของตัวเองอยู่
"ใครๆเขาก็รู้กันทั่วว่านายกับน้องเเป้งเป็นเเฟนกัน" ชาลิตาบอกอัศนัย
"ฉันกับน้องเเป้งไม่เคยเป็นเเฟนกัน ฉันคิดกับน้องเเป้งเป็นเพียงเเค่น้องสาวเท่านั้น คนที่ฉันเเอบรักมาโดยตลอดมีเพียงเธอเท่านั้นน่ะตาล"
ได้ยินเบบนี้ชาลิตาก็หยุดนิ่งไปไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง นี่เธอหูฟาดไปเหรอเปล่าที่คู่กัดซึ่งเธอเเอบรักมาบอกว่าเเอบรักเธอเช่นกันเบบนี้
"นายว่าไงน่ะ........" ชาลิตาทวนคําถามอัศนัยอีกครั้งนึงเพื่อความเเน่ใจ
"ถ้าฉันไม่เเอบรักเธอ ฉันคงไม่บ้าพอที่จะทําเรื่องบ้าๆเเบบนี้กับเธอหรอก ฉันรักเธอ ฉันถึงได้หึงหวงเธอ ไม่อยากให้ใครอยู่ใกล้เธอ เเล้วก็เป็นบ้าถึงได้จับเธอมาทําเรื่องเเบบนี้ไง!" อัศนัยสารภาพความจริงกับชาลิตา
"นายพูดจริงๆเหรอนายอัศนัย" ชาลิตาถามอัศนัย
"ตั้งเเต่ฉันเกิดมาเป็นคน ฉันยังไม่เคยรังเเกใครมาก่อนเลย เธอเป็นรายเเรกเพราะฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉันหวงเธอ ฉันเกลียดเวลาที่เธอเเต่งตัวเบบนี้อยู่กับผู้ชายคนอื่น ถ้าหากอยู่กับฉันก็ว่าไปอย่าง" อัศนัยบอกชาลิตา
"ฉันควรจะภูมิใจดีไหมเนี่ย......." ชาลิตาเริ่มยิ้มออกมา
"นายรู้มั้ยว่าฉันก็เเอบชอบนายเหมือนกัน ตอนเเรกฉันยอมรับว่าเกลียดนายเพราะว่านายมันหลงตัวเอง อวดเก่ง เเต่พอได้กัดกับนายเรื่อยๆฉันก็ชอบนาย ส่วนสาเหิตฉันก็ตอบไม่ได้หรอกว่าทําไม ส่วนชุดวันนี้ฉันก็เตรียมตัวใส่มาเซอร์ไพรส์นายเเต่บังเอิญฉันเห็นน้องเเป้งมากอดนายเสียก่อน ฉันก็เลยน้อยใจ เลยเลือกที่จะไปเต้นรํากับคนอื่นเเทน" ชาลิตาสารภาพกับอัศนัยที่ยิ้มให้กับเธอก่อนที่จะดึงร่างของเธอเข้ามาประชิดตัวเขา
"งั้นต่อไปนี้เราก็ต้องเริ่มเปิดอกคุยกัน ฉันจะถอยห่างออกจากน้องเเป้ง ฉันจะบอกน้องเเป้งว่าฉันไม่ได้ชอบน้องเเป้ง ส่วนเธอก็เลิกประชดฉันโดยการอ่อยมันได้เเล้ว เข้าใจตรงกันน่ะตาล" อัศนัยสบตาถามชาลิตา
"ก็ได้ ฉันจะพยายาม" ชาลิตาเริ่มยิ้มให้อัศนัยที่ยิ้มให้กับเธอกลับ
"เป็นเเฟนกับฉันน่ะตาล........." อัศนัยถามชาลิตาที่พยักหน้าให้กับเขา
ทั้งสองคนกอดกันตกลงปลงใจคบหาดูใจกัน ความรักที่เกิดขึ้นมานานเเต่ความปากเเข็งทําให้ไม่ลงเอยกันสักที ตอนนี้ความเปิดเผยทําให้ทั้งสองคนลงเอยกันเเล้ว ชาลิตาสบตายิ้มให้อัศนัยที่ยอมติดเสื้อดีๆกอดชาลิตาด้วยความรักเช่นเดียวกับชาลิตา ต่างฝ่ายต่างยอมเปิดใจโดยได้มีความสุขกันเสียทีหลังจากที่ปากเเข็งต่อกันเเละกันมานานเเสนนาน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น