ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่สอง
กังสดาลนั่งนิ่งอยู่บนเตียงตามลําพัง ในมือของเธอกําลังถือตารางสอนเรียนของเธออยู่ กังสดาลค่อยๆหลับตาลงอย่างหมดหวังเพราะเธอนั้นตั้งใจเเละพยายามเรียนให้ได้ดีมาโดยตลอดเเต่มาในวันนี้เธอกลับต้องทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อมาอยู่กับซาตานหนุ่มรูปหล่ออย่างอัศวินเพื่อเป็นการชดใช้หนี้ให้กับดิลกที่ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้
"กําลังทําอะไรอยู่เหรอป่าน"
เมื่อได้ยินเสียงของอัศวิน กังสดาลก็รีบเช็ดนํ้าตาของตัวเองออกเเล้วจะเก็บตารางสอนของเธอเข้าไปในกระเป๋าเเต่คนหัวไหวอย่างอัศวินดันชิงใบตารางสอนของเธอออกจากมือของเธอไปได้ทันเสียก่อน
"ฮูว์.....นี่ป่านเรียนหนักถึงขนาดนี้เลยเหรอ"
อัศวินมองดูตารางสอนของกังสดาลที่เรียนอัดเเน่นทุกวันด้วยความตกใจเพราะสมัยที่คบหาดูใจกันกังสดาลไม่ได้เรียนหนักถึงขนาดนี้
"พรุ่งนี้ป่านจะไปลาออกให้คุณวินน่ะค่ะ"
"ลาออกให้ผมเพื่ออะไร" อัศวินถามกังสดาล
"ก็เพื่อที่จะได้ชดใช้หนี้ให้คุณวินอย่างถาวรไงค่ะ"
"ผมไม่ได้ใจร้ายมากถึงขนาดที่จะตัดอนาคตของป่านได้ลงคอหรอกน่ะ"
"คุณวินจะยอมอนุญาติให้ป่านไปเรียนงั้นเหรอค่ะ"
"ผมก็ต้องอนุญาติสิ"
อัศวินจับมือของกังสดาลไว้ก่อนที่จะค่อยๆนํามือไปลูบไหลลําเเขนของเธอด้วยความหลงใหล ยิ่งอัศวินได้มองเข้าไปในนัยด์ตาของเธอลึกลงเท่าไหร่ ความหลงใหลในเรือนร่างเเละใบหน้าที่เขามีต่อเธอก็ยิ่งเพิ่มขึ้นไปมากเท่านั้น เเละในที่สุดอัศวินก็ทนไม่ไหวดันร่างบางของกังสดาลลงไปที่เตียงพร้อมกับนําร่างใหญ่ของเขาขึ้นไปทับร่างของเธอ
"คุณวินจะทําอะไรป่านค่ะ.....อุ้ย"
กังสดาลสะดุ้งเมื่ออัศวินเริ่มซุกไซ้หอมซอกคอเธอพร้อมกับค่อยๆนํามือหนาของเขาปลดเสื้อบางของเธอออกเหลือเพียงเเต่เสื้อกล้ามสีดําที่เธอใส่อยู่ข้างใน อัศวินกําลังจะนํามือของเขาปลดเสื้อกล้ามของกังสดาลออกเเต่เขาก็ไม่สามารถทําได้เมื่อร่างของกังสดาลกําลังสั่นคลอด้วยนํ้าตาเนื่องจากที่เธอยังไม่พร้อมเสียพรรมจรรย์สุดรักของเธอ
"ป่าน......."
อัศวินผละออกทันทีเเต่กังสดาลกลับไม่โต้ตอบอะไรเขา เอาเเต่นั่งร้องห่มร้องไห้เพราะรู้ว่าตอนนี้เธอไม่มีสิทธ์ที่จะขัดขืนเหรอว่าปฎิเสธอะไรเขาทั้งนั้นเนื่องจากที่พ่อของเธอกําลังตกอยู่ในกํามือของเขา
"อย่าร้องไห้สิป่าน ผมไม่ทําอะไรป่านเเล้วน่ะ"
อัศวินจับใหล่ของกังสดาลที่กําลังนําตัวไปซุกอยู่ในผ้าห่มเหมือนเด็กๆ ถึงเเม้ว่าร่างสวยบางนี้จะน่ารับประทานมากเเค่ไหน เเต่อัศวินก็รับประทานร่างนี้ไม่ลงถ้าหากเธอไม่เต็มใจเพราะเขานั้นเเคร์ความรู้สึกของเธอ
"นอนพักเถอะป่าน ผมสัญญาว่าต่อไปนี้ผมจะควบคุมตัวเองให้ได้ดีกว่านี้"
อัศวินจูบหน้าผากของกังสดาลเเละตัดสินใจเดินออกไปจากห้องนี้เพราะเข้าใจว่าตอนนี้กังสดาลคงกําลังขวัญเสียเป็นอย่างมาก ส่วนคนที่อยู่ในห้องตามลําพังอย่างกังสดาลก็เอาเเต่สะอึกสะอื้นร้องไห้ เพราะถึงเเม้ว่าเธอจะรอดมือจากเขาในวันนี้ เเต่สักวันนึงเธอก็ต้องเสร็จเขาอยู่ดี เนื่องจากที่ตอนนี้เธอได้ขายชีวิตของเธอให้กับเขาไปเสียเเล้ว
เช้าวันใหม่เมื่อกังสดาลตื่นขึ้นมาเธอก็อาบนํ้าเเต่งตัวเตรียมที่จะออกไปเรียนโดยก้าวเเรกที่เธอเดินลงมาเธอก็ได้พบกับรสรินซึ่งกําลังทานข้าวอยู่ข้างล่างตามลําพัง กังสดาลยิ้มให้รสรินเพื่อทักทายเธอเเต่รสรินกลับเชิ่ดหน้าใส่เเล้วเดินเข้ามาหาเธอกับสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์
"ทําเป็นเล่นตัว สุดท้ายก็กลับมาหาพี่ชายฉันอยู่ดีน่ะเเหล่ะ"
กังสดาลพูดไม่ออกเลยจะหาทางเลี่ยงเดินหลบไปทางอื่นเเต่ก็ไม่สามารถทําได้เมื่อรสรินคว้าเเขนของกังสดาลเอาไว้เเน่นไม่ให้กังสดาลนั้นเลี่ยงหนีเธอเหรอว่าเดินหนีเธอไปไหนได้
"ฉันรู้น่ะว่าที่เธอทําทุกอย่างไปก็เพื่อเงิน ดั่งนั้นก็เลิกเเอ๊บ เลิกสร้างภาพวางตัวเป็นนางเอกในละครนํ้าเหน่าสักที"
"ทําอะไรน่ะริน!"
เสียงของอัศวินดังก้องขึ้นมารสรินเลยยอมปล่อยมือของกังสดาลพร้อมกับเหยียดสีหน้าใส่กังสดาลเพื่อทําให้กังสดาลนั้นรับรู้ว่ารสรินนั้นไม่ชอบขี่หน้าของเธอเป็นอย่างมากโดยไร้ซึ่งเหิตผล
"รู้เอาไว้เลยน่ะว่าฉันไม่ชอบขี่หน้าเธอเเล้วก็จะไม่มีวันชอบด้วย"
รสรินเอ่ยขึ้นเเล้วเดินออกไปจากบ้านปล่อยให้กังสดาลยืนนิ่งทําอะไรไม่ถูกเพราะไม่เข้าใจว่าทําไมรสรินถึงได้ไม่ชอบขี่หน้าของเธอได้มากถึงขนาดนี้เพราะที่ผ่านมาเธอยังไม่เคยทําร้ายอะไรรสรินเลย ส่วนอัศวินก็ทําได้เพียงเเต่จับใหล่ของกังสดาลไว้เพื่อให้กําลังใจเธอ
รสรินเดินเข้าไปที่มหาวิทยาลัยโดยไม่ยิ้มทักทายใครทั้งนั้นเอาเเต่เชิ่ดหน้าใส่เเว่นตาดํา ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายที่ต่างมองดูเธอด้วยความหมั่นไส้ที่รสรินนั้นชอบทําตัวเเตกต่าง เอาเเต่ใจ ปากร้าย เรื่องมากเเล้วก็เเบ่งเเยกชนชั้นเป็นอย่างมาก รสรินก้าวเท้าไปเรื่อยๆจนชนกับหญิงสาวคนนึงจนจะล้มลงไปด้วยความไม่ได้ตั้งใจเเต่โชคดีที่มีชายหนุ่มคนนึงรับหญิงสาวผู้โชคร้ายคนนั้นไว้ได้ทัน
"เจ็บตรงไหนเหรอเปล่าเเป้ง"
รสรินเงยหน้าขึ้นมาทันทีเพราะจําเสียงของชายหนุ่มที่รับหญิงสาวผู้โชคร้ายตรงหน้าเธอได้เเม่นเนื่องจากที่เสียงนี้เป็นเสียงของอัศนัยชายหนุ่มรูปงามผู้เป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของมหาวิทยาลัยที่เธอกําลังศึกษาอยู่
"เเป้งไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณคุณนัยมากน่ะค่ะ"
"ชูว์.......พี่เคยบอกเเป้งเเล้วไงว่าให้เรียกพี่ว่าพี่นัย"
การกระทําของอัศนัยในครั้งนี้ก็ได้ทําให้รสรินยิ่งไม่พอใจเพราะว่าเธอนั้นเเอบชอบอัศนัยมาโดยตลอดเเต่นอกจากที่อัศนัยจะไม่สนใจเธอเเล้ว อัศนัยยังตั้งเเง่เกลียดเเล้วก็รังเกียจเธอเสียด้วยซํ้า
"ช่วยไปหวานให้ไกลๆตาฉันหน่อยได้ไหม รําคาญ"
"อิจฉาที่ไม่มีใครสนใจเธอน่ะสิไม่ว่า" อัศนัยเอ่ยขึ้นเสียงสูง
"ทําไมจะไม่มีใครสนใจฉัน ฉันเป็นใครนายเองก็รู้ดีอยู่เเก่ใจ"
"ก็เเค่ลูกหลานไฮโซคนนึงที่ทําอะไรไม่เป็นในชีวิต เป็นเเต่ใช้เงิน เเต่งตัวเเต่งหน้าไปวันๆ โง่ก็โง่ การศึกษาก็ตํ่า ถ้าหากฉันต้องเกิดมาเป็นเธอ ฉันขอเลือกที่จะไม่เกิดมาเลยยังดีเสียกว่า"
"นี่......"
รสรินยกมือขึ้นจะตบหน้าของอัศนัยเเต่อัศนัยคว้าข้อมือของเธอเอาไว้เสียก่อนพร้อมกับยิ้มเหยียดใส่เธอเเล้วลากมือเปรมสินีที่กําลังสั่นไปด้วยความตกใจเเล้วก็ด้วยความขวยเขินที่มีให้อัศนัยอยู่ในตอนนี้ไปทางอื่น ส่วนรสรินก็กํามือเอาไว้เเน่นเเล้วบอกกับตัวเองว่าเธอจะไม่มีวันยอมเเพ้ปล่อยให้อัศนัยเป็นของใครทั้งนั้นเพราะเธอจองอัศนัยให้เป็นของเธอเอาไว้เเล้ว
"กําลังทําอะไรอยู่เหรอป่าน"
เมื่อได้ยินเสียงของอัศวิน กังสดาลก็รีบเช็ดนํ้าตาของตัวเองออกเเล้วจะเก็บตารางสอนของเธอเข้าไปในกระเป๋าเเต่คนหัวไหวอย่างอัศวินดันชิงใบตารางสอนของเธอออกจากมือของเธอไปได้ทันเสียก่อน
"ฮูว์.....นี่ป่านเรียนหนักถึงขนาดนี้เลยเหรอ"
อัศวินมองดูตารางสอนของกังสดาลที่เรียนอัดเเน่นทุกวันด้วยความตกใจเพราะสมัยที่คบหาดูใจกันกังสดาลไม่ได้เรียนหนักถึงขนาดนี้
"พรุ่งนี้ป่านจะไปลาออกให้คุณวินน่ะค่ะ"
"ลาออกให้ผมเพื่ออะไร" อัศวินถามกังสดาล
"ก็เพื่อที่จะได้ชดใช้หนี้ให้คุณวินอย่างถาวรไงค่ะ"
"ผมไม่ได้ใจร้ายมากถึงขนาดที่จะตัดอนาคตของป่านได้ลงคอหรอกน่ะ"
"คุณวินจะยอมอนุญาติให้ป่านไปเรียนงั้นเหรอค่ะ"
"ผมก็ต้องอนุญาติสิ"
อัศวินจับมือของกังสดาลไว้ก่อนที่จะค่อยๆนํามือไปลูบไหลลําเเขนของเธอด้วยความหลงใหล ยิ่งอัศวินได้มองเข้าไปในนัยด์ตาของเธอลึกลงเท่าไหร่ ความหลงใหลในเรือนร่างเเละใบหน้าที่เขามีต่อเธอก็ยิ่งเพิ่มขึ้นไปมากเท่านั้น เเละในที่สุดอัศวินก็ทนไม่ไหวดันร่างบางของกังสดาลลงไปที่เตียงพร้อมกับนําร่างใหญ่ของเขาขึ้นไปทับร่างของเธอ
"คุณวินจะทําอะไรป่านค่ะ.....อุ้ย"
กังสดาลสะดุ้งเมื่ออัศวินเริ่มซุกไซ้หอมซอกคอเธอพร้อมกับค่อยๆนํามือหนาของเขาปลดเสื้อบางของเธอออกเหลือเพียงเเต่เสื้อกล้ามสีดําที่เธอใส่อยู่ข้างใน อัศวินกําลังจะนํามือของเขาปลดเสื้อกล้ามของกังสดาลออกเเต่เขาก็ไม่สามารถทําได้เมื่อร่างของกังสดาลกําลังสั่นคลอด้วยนํ้าตาเนื่องจากที่เธอยังไม่พร้อมเสียพรรมจรรย์สุดรักของเธอ
"ป่าน......."
อัศวินผละออกทันทีเเต่กังสดาลกลับไม่โต้ตอบอะไรเขา เอาเเต่นั่งร้องห่มร้องไห้เพราะรู้ว่าตอนนี้เธอไม่มีสิทธ์ที่จะขัดขืนเหรอว่าปฎิเสธอะไรเขาทั้งนั้นเนื่องจากที่พ่อของเธอกําลังตกอยู่ในกํามือของเขา
"อย่าร้องไห้สิป่าน ผมไม่ทําอะไรป่านเเล้วน่ะ"
อัศวินจับใหล่ของกังสดาลที่กําลังนําตัวไปซุกอยู่ในผ้าห่มเหมือนเด็กๆ ถึงเเม้ว่าร่างสวยบางนี้จะน่ารับประทานมากเเค่ไหน เเต่อัศวินก็รับประทานร่างนี้ไม่ลงถ้าหากเธอไม่เต็มใจเพราะเขานั้นเเคร์ความรู้สึกของเธอ
"นอนพักเถอะป่าน ผมสัญญาว่าต่อไปนี้ผมจะควบคุมตัวเองให้ได้ดีกว่านี้"
อัศวินจูบหน้าผากของกังสดาลเเละตัดสินใจเดินออกไปจากห้องนี้เพราะเข้าใจว่าตอนนี้กังสดาลคงกําลังขวัญเสียเป็นอย่างมาก ส่วนคนที่อยู่ในห้องตามลําพังอย่างกังสดาลก็เอาเเต่สะอึกสะอื้นร้องไห้ เพราะถึงเเม้ว่าเธอจะรอดมือจากเขาในวันนี้ เเต่สักวันนึงเธอก็ต้องเสร็จเขาอยู่ดี เนื่องจากที่ตอนนี้เธอได้ขายชีวิตของเธอให้กับเขาไปเสียเเล้ว
เช้าวันใหม่เมื่อกังสดาลตื่นขึ้นมาเธอก็อาบนํ้าเเต่งตัวเตรียมที่จะออกไปเรียนโดยก้าวเเรกที่เธอเดินลงมาเธอก็ได้พบกับรสรินซึ่งกําลังทานข้าวอยู่ข้างล่างตามลําพัง กังสดาลยิ้มให้รสรินเพื่อทักทายเธอเเต่รสรินกลับเชิ่ดหน้าใส่เเล้วเดินเข้ามาหาเธอกับสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์
"ทําเป็นเล่นตัว สุดท้ายก็กลับมาหาพี่ชายฉันอยู่ดีน่ะเเหล่ะ"
กังสดาลพูดไม่ออกเลยจะหาทางเลี่ยงเดินหลบไปทางอื่นเเต่ก็ไม่สามารถทําได้เมื่อรสรินคว้าเเขนของกังสดาลเอาไว้เเน่นไม่ให้กังสดาลนั้นเลี่ยงหนีเธอเหรอว่าเดินหนีเธอไปไหนได้
"ฉันรู้น่ะว่าที่เธอทําทุกอย่างไปก็เพื่อเงิน ดั่งนั้นก็เลิกเเอ๊บ เลิกสร้างภาพวางตัวเป็นนางเอกในละครนํ้าเหน่าสักที"
"ทําอะไรน่ะริน!"
เสียงของอัศวินดังก้องขึ้นมารสรินเลยยอมปล่อยมือของกังสดาลพร้อมกับเหยียดสีหน้าใส่กังสดาลเพื่อทําให้กังสดาลนั้นรับรู้ว่ารสรินนั้นไม่ชอบขี่หน้าของเธอเป็นอย่างมากโดยไร้ซึ่งเหิตผล
"รู้เอาไว้เลยน่ะว่าฉันไม่ชอบขี่หน้าเธอเเล้วก็จะไม่มีวันชอบด้วย"
รสรินเอ่ยขึ้นเเล้วเดินออกไปจากบ้านปล่อยให้กังสดาลยืนนิ่งทําอะไรไม่ถูกเพราะไม่เข้าใจว่าทําไมรสรินถึงได้ไม่ชอบขี่หน้าของเธอได้มากถึงขนาดนี้เพราะที่ผ่านมาเธอยังไม่เคยทําร้ายอะไรรสรินเลย ส่วนอัศวินก็ทําได้เพียงเเต่จับใหล่ของกังสดาลไว้เพื่อให้กําลังใจเธอ
รสรินเดินเข้าไปที่มหาวิทยาลัยโดยไม่ยิ้มทักทายใครทั้งนั้นเอาเเต่เชิ่ดหน้าใส่เเว่นตาดํา ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายที่ต่างมองดูเธอด้วยความหมั่นไส้ที่รสรินนั้นชอบทําตัวเเตกต่าง เอาเเต่ใจ ปากร้าย เรื่องมากเเล้วก็เเบ่งเเยกชนชั้นเป็นอย่างมาก รสรินก้าวเท้าไปเรื่อยๆจนชนกับหญิงสาวคนนึงจนจะล้มลงไปด้วยความไม่ได้ตั้งใจเเต่โชคดีที่มีชายหนุ่มคนนึงรับหญิงสาวผู้โชคร้ายคนนั้นไว้ได้ทัน
"เจ็บตรงไหนเหรอเปล่าเเป้ง"
รสรินเงยหน้าขึ้นมาทันทีเพราะจําเสียงของชายหนุ่มที่รับหญิงสาวผู้โชคร้ายตรงหน้าเธอได้เเม่นเนื่องจากที่เสียงนี้เป็นเสียงของอัศนัยชายหนุ่มรูปงามผู้เป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของมหาวิทยาลัยที่เธอกําลังศึกษาอยู่
"เเป้งไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณคุณนัยมากน่ะค่ะ"
"ชูว์.......พี่เคยบอกเเป้งเเล้วไงว่าให้เรียกพี่ว่าพี่นัย"
การกระทําของอัศนัยในครั้งนี้ก็ได้ทําให้รสรินยิ่งไม่พอใจเพราะว่าเธอนั้นเเอบชอบอัศนัยมาโดยตลอดเเต่นอกจากที่อัศนัยจะไม่สนใจเธอเเล้ว อัศนัยยังตั้งเเง่เกลียดเเล้วก็รังเกียจเธอเสียด้วยซํ้า
"ช่วยไปหวานให้ไกลๆตาฉันหน่อยได้ไหม รําคาญ"
"อิจฉาที่ไม่มีใครสนใจเธอน่ะสิไม่ว่า" อัศนัยเอ่ยขึ้นเสียงสูง
"ทําไมจะไม่มีใครสนใจฉัน ฉันเป็นใครนายเองก็รู้ดีอยู่เเก่ใจ"
"ก็เเค่ลูกหลานไฮโซคนนึงที่ทําอะไรไม่เป็นในชีวิต เป็นเเต่ใช้เงิน เเต่งตัวเเต่งหน้าไปวันๆ โง่ก็โง่ การศึกษาก็ตํ่า ถ้าหากฉันต้องเกิดมาเป็นเธอ ฉันขอเลือกที่จะไม่เกิดมาเลยยังดีเสียกว่า"
"นี่......"
รสรินยกมือขึ้นจะตบหน้าของอัศนัยเเต่อัศนัยคว้าข้อมือของเธอเอาไว้เสียก่อนพร้อมกับยิ้มเหยียดใส่เธอเเล้วลากมือเปรมสินีที่กําลังสั่นไปด้วยความตกใจเเล้วก็ด้วยความขวยเขินที่มีให้อัศนัยอยู่ในตอนนี้ไปทางอื่น ส่วนรสรินก็กํามือเอาไว้เเน่นเเล้วบอกกับตัวเองว่าเธอจะไม่มีวันยอมเเพ้ปล่อยให้อัศนัยเป็นของใครทั้งนั้นเพราะเธอจองอัศนัยให้เป็นของเธอเอาไว้เเล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น