ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่เจ็ด
คีรินทร์มาเยี่ยมมณีจันทร์ที่บ้านโดยซื้อของฝากเเละของฝากมาเเจกคนทั้งบ้านเอาหน้าโดยเฉพาะจากโสภิตา อัญมณีเชิ่ดหน้าหมั่นไส้เพราะลึกๆเข้าไปเเอบหมั่นไส้คีรินทร์มาตั้งนั้นเเล้ว พอคุยกับมณีจันทร์เสร็จเรียบร้อยเเล้วคีรินทร์ก็เดินมาหาโสภิตาที่นั่งอยู่ตรงริมสระนํ้าเพียงลําพังก่อนจะหยิบบราวนี่เจ้าดังที่เขาตั้งใจซื้อมาฝากเธอ
"พี่ซื้อมาให้ครับ" คีรินทร์ยื่นบราวนี้ให้กับโสภิตา
"ขอบคุณคะ" โสภิตาพนมมือไหว้รับตามมารยาท
"นิ่มจะรังเกียจไหมถ้าหากพี่จะขอนั่งด้วยคน" คีรินทร์ถามโสภิตา
"เอ่อ.....จะบ้าเหรอค่ะ นิ่มจะรังเกียจคุณคีย์ได้อย่างไรกัน"
"งั้นพี่ขออนุญาตินั่งเป็นเพื่อนนิ่มน่ะครับ"
คีรินทร์ยิ้มเเล้วพยายามช่วนโสภิตาคุยเเต่โสภิตาก็ได้เเต่ตอบตามมารยาทจนพอตกคํ่ากมลภัทรก็เดินตามหาโสภิตาเเละก็ไม่พอใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นโสภิตานั่งอยู่กับคีรินทร์ที่บริเวณสระนํ้าเพียงลําพังจึงรีบเดินไปทันทีก่อนจะเพ่งเสียงให้ดังเพื่อทําให้ทั้งคู่ห่างออกจากกันทันที
"คุยกันสนุกพอเหรอยัง!" กมลภัทรตะคอกเสียงขึ้นมา
โสภิตาขยับตัวหนีมาจากคีรินทร์เเล้วลุกมาหากมลภัทรทันที
"ทําไมพี่ภัทรต้องเสียงดังด้วยค่ะ" โสภิตาถามกมลภัทร
"เเล้วจะให้พี่ทําเสียงยังไงที่เห็นเเฟนของพี่ไปนั่งสนิทสนิมอยู่กับผู้ชายคนอื่นเพียงลําพังเบบนี้!" กมลภัทรคว้าเเขนของโสภิตาเอาไว้ด้วยความโกรธ
"คุณคีย์เขาเเค่เอาขนมมาให้นิ่มเฉยๆน่ะค่ะ" โสภิตาเเก้ตัว
"เป็นมารยาของมันน่ะสิไม่ว่า......อย่าคิดว่าผมไม่รู้ทันคุณน่ะคุณคีย์ เเต่ไม่ว่ายังไงผมไม่ก็ไม่มีทางยอมให้คุณเเย่งนิ่มไปจากผมหรอก!"
"ผมไม่เคยคิดที่จะเเย่งใครไปจากใคร เเต่เห็นน้าจันทร์บอกว่านิ่มเขายังโสด ดั่งนั้นผมจึงคิดว่าผมมีสิทธ์ ถ้าไม่มีอะไรเเล้วผมขอตัวก่อนน่ะครับ ไว้เจอกันใหม่น่ะคะนิ่ม" คีรินทร์ยิ้มเเล้วโบกมือลาโสภิตาที่ฝืนยิ้มให้กลับ
"นิ่มเห็นไหมว่ามันชอบนิ่ม! ต่อไปนี้นิ่มไม่ต้องไปยุ่งกับมันอีกน่ะเข้าใจไหม พี่ทนไม่ได้หรอกน่ะที่จะเห็นใครมาจีบนิ่มเบบนี้" กมลภัทรบ่นพึมพํา
"พี่ภัทรอย่าคิดมากสิค่ะ คุณคีย์เขาไม่มีอะไรหรอกค่ะ" โสภิตาตอบ
"ไม่ต้องมาเถียงพี่เลยน่ะนิ่ม เเค่ทําตามที่พี่บอกอย่างเดียวก็พอ"
โสภิตาสบตามองกมลภัทรก่อนจะยอมพยักหน้าเบาๆ กมลภัทรหยิกเเก้มโสภิตาด้วยความหมั่นไส้ กมลภัทรทั้งรัก ทั้งหวงเเหนเธอ เขาไม่มีวันยอมปล่อยให้เธอเป็นของใครนอกจากเขาเป็นอันขาด ต้นรักที่เขาปลูกกับเธอมาทําให้เขาไม่สามารถเชยตามองใครได้อีกเพราะหัวใจของกมลภัทรมันรํ่าร้องหาเเต่ผู้หญิงนามว่าโสภิตาเเด่เพียงผู้เดียว
"พี่ซื้อมาให้ครับ" คีรินทร์ยื่นบราวนี้ให้กับโสภิตา
"ขอบคุณคะ" โสภิตาพนมมือไหว้รับตามมารยาท
"นิ่มจะรังเกียจไหมถ้าหากพี่จะขอนั่งด้วยคน" คีรินทร์ถามโสภิตา
"เอ่อ.....จะบ้าเหรอค่ะ นิ่มจะรังเกียจคุณคีย์ได้อย่างไรกัน"
"งั้นพี่ขออนุญาตินั่งเป็นเพื่อนนิ่มน่ะครับ"
คีรินทร์ยิ้มเเล้วพยายามช่วนโสภิตาคุยเเต่โสภิตาก็ได้เเต่ตอบตามมารยาทจนพอตกคํ่ากมลภัทรก็เดินตามหาโสภิตาเเละก็ไม่พอใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นโสภิตานั่งอยู่กับคีรินทร์ที่บริเวณสระนํ้าเพียงลําพังจึงรีบเดินไปทันทีก่อนจะเพ่งเสียงให้ดังเพื่อทําให้ทั้งคู่ห่างออกจากกันทันที
"คุยกันสนุกพอเหรอยัง!" กมลภัทรตะคอกเสียงขึ้นมา
โสภิตาขยับตัวหนีมาจากคีรินทร์เเล้วลุกมาหากมลภัทรทันที
"ทําไมพี่ภัทรต้องเสียงดังด้วยค่ะ" โสภิตาถามกมลภัทร
"เเล้วจะให้พี่ทําเสียงยังไงที่เห็นเเฟนของพี่ไปนั่งสนิทสนิมอยู่กับผู้ชายคนอื่นเพียงลําพังเบบนี้!" กมลภัทรคว้าเเขนของโสภิตาเอาไว้ด้วยความโกรธ
"คุณคีย์เขาเเค่เอาขนมมาให้นิ่มเฉยๆน่ะค่ะ" โสภิตาเเก้ตัว
"เป็นมารยาของมันน่ะสิไม่ว่า......อย่าคิดว่าผมไม่รู้ทันคุณน่ะคุณคีย์ เเต่ไม่ว่ายังไงผมไม่ก็ไม่มีทางยอมให้คุณเเย่งนิ่มไปจากผมหรอก!"
"ผมไม่เคยคิดที่จะเเย่งใครไปจากใคร เเต่เห็นน้าจันทร์บอกว่านิ่มเขายังโสด ดั่งนั้นผมจึงคิดว่าผมมีสิทธ์ ถ้าไม่มีอะไรเเล้วผมขอตัวก่อนน่ะครับ ไว้เจอกันใหม่น่ะคะนิ่ม" คีรินทร์ยิ้มเเล้วโบกมือลาโสภิตาที่ฝืนยิ้มให้กลับ
"นิ่มเห็นไหมว่ามันชอบนิ่ม! ต่อไปนี้นิ่มไม่ต้องไปยุ่งกับมันอีกน่ะเข้าใจไหม พี่ทนไม่ได้หรอกน่ะที่จะเห็นใครมาจีบนิ่มเบบนี้" กมลภัทรบ่นพึมพํา
"พี่ภัทรอย่าคิดมากสิค่ะ คุณคีย์เขาไม่มีอะไรหรอกค่ะ" โสภิตาตอบ
"ไม่ต้องมาเถียงพี่เลยน่ะนิ่ม เเค่ทําตามที่พี่บอกอย่างเดียวก็พอ"
โสภิตาสบตามองกมลภัทรก่อนจะยอมพยักหน้าเบาๆ กมลภัทรหยิกเเก้มโสภิตาด้วยความหมั่นไส้ กมลภัทรทั้งรัก ทั้งหวงเเหนเธอ เขาไม่มีวันยอมปล่อยให้เธอเป็นของใครนอกจากเขาเป็นอันขาด ต้นรักที่เขาปลูกกับเธอมาทําให้เขาไม่สามารถเชยตามองใครได้อีกเพราะหัวใจของกมลภัทรมันรํ่าร้องหาเเต่ผู้หญิงนามว่าโสภิตาเเด่เพียงผู้เดียว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น