หวานคล้องรัก (จบบริบูรณ์)

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่หนึ่ง

ติ๊ง....ติ๊ง.....ติ๊ง

สุอาภาในคราบชุดนอนค่อยๆเดินออกมาที่รั้วหน้าบ้านเเล้วเปิดประตูออกมาเพื่อที่จะดูว่าใครนั้นบ้าบิ่นมากดออกรัวที่บ้านของเธอในยามวิกาลเบบนี้เเล้วเธอก็ต้องถึงกับอึ่งไปที่เห็นคราบของเพื่อนสนิทสุดหล่อของเธอยืนเซไปเซมาอยู่ที่หน้าบ้านของเธออย่างเมามาย 

"กันต์!!" 

สุอาภาเดินเข้าไปหากันต์ภัทรที่กําลังยิ้มให้กับเธออยู่ก่อนที่จะค่อยๆพยูงร่างเซไปเซมาของเขาเข้าไปที่บ้านของสุอาภา

"เดี๋ยวก่อนสิกันต์....." 

สุอาภาคว้าเเขนของกันต์ภัทรไว้เเต่กันต์ภัทรกลับยิ้มก่อนที่จะโอบกอดตัวของหญิงสาวไว้ด้วยความขาดสติ 

"มีอะไรเหรอ....คิดถึงกันต์ล่ะสิท่า"

กันต์ภัทรนํามือไปหยิกเเก้มของเธอ สุอาภาเลยหันหน้าหนีเพราะไม่อยากให้คนขาดสติรู้ว่าเธอนั้นคิดอย่างไรกับเขา 

"หวานขออนุญาติพากันต์ไปส่งที่บ้านของกันต์ได้ไหม" 

สุอาภาไม่อยากให้เขาค้างคืนอยู่ที่บ้านของเธอเนื่องจากที่เธอคิดว่ามันไม่สมควรที่เธอจะอนุญาติให้ผู้ชายคนไหนเข้ามานอนที่บ้านของเธอในยามวิกาลเบบนี้ เพราะถึงเเม้ว่าเธอกับเขาจะสนิทกันเช่นไร เเต่เธอก็รู้จักนิสัยของเขาดีว่าเขานั้นเป็นคนเจ้าชู้อย่างไร เเถมตอนนี้เขาก็ยังขาดสติอีกต่างหาก เธอเลยคิดว่ามันไม่สมควรที่เธอจะปล่อยให้เขาเข้ามาอยู่ที่บ้านของเธอ 

"ทําไม! นี่อย่าบอกน่ะว่าหวานรังเกียจกันต์อีกคน!" 

เด็กมีปัญหาขึ้นเสียงเข้ม สุอาภาเลยสบตามองหน้าบูดบึ่งของเขาด้วยความสงสาร เธอเลยเอามือจับมือของเขาไว้ 

"มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะกันต์.....เเต่ว่าตอนนี้กันต์เมามากเเล้ว หวานก็เลยกลัวว่ากันต์จะ.....เอ่อ...." 

สุอาภาไม่รู้จะบอกกับเขายังไงดี ขืนเธอบอกกับเขาไปว่าเธอกลัวเขาจะปลํ้าเธอเอา เขาก็คงต้องหัวเราะเยาะเธอเเน่ๆ ส่วนร่างเมามายของคนเอาเเต่ใจก็ได้โอบร่างของเธอเข้ามาประชิดตัวของเขามากขึ้นอย่างขาดสติ 

"หวานกลัวว่ากันต์จะปลํ้าหวานอย่างงั้นเหรอ" 

คนเมายิ้มเเล้วเอามือลูบผมของเธอก่อนที่จะเอาจมูกเข้าไปหอมเเก้มนวลใสของเธอเพื่อเป็นการเเหย่ร่างสวยหวานของสุอาภาเล่น

"ว้าย....นี่กันต์เป็นบ้าไปเเล้วเหรอยังไง.....ปล่อยหวานน่ะ!" 

สุอาภาหันหน้าหนีกันต์ภัทรเขาเลยอมยิ้มออกมาเเล้วกอดเธอไว้พร้อมกับเอาหัวพิงลงไปที่ใหล่บางสวยของเธอ

"กันต์ไม่ทําอะไรหวานหรอกน่า.....หวานเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวที่กันต์มี ถ้าหากกันต์ทําอะไรหวานลงไปได้จริงๆ กันต์ก็ไม่ใช่คนเเล้ว" 

สุอาภาสบตามองดูกันต์ภัทรเเล้วในที่สุดเธอก็ตัดสินใจให้กันต์ภัทรนั้นอยู่ที่บ้านพักของเธอ ที่ผ่านมาถึงเเม้ว่ากันต์ภัทรจะดื้อด้าน เเล้วเอาเเต่ใจกับคนอื่นมากเเค่ไหน เเต่สุอาภาก็สัมผัสได้ว่ากันต์ภัทรนั้นพยายามที่จะทําดีกับเธอมากเพียงใด เนื่องจากที่เธอเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่เขามี 

เช้าวันรุ่งขึ้นกันต์ภัทรก็ตื่นขึ้นมาบนโซฟาที่สุอาภาพาเขามานอนเเล้วจัดการทําธุระเช็ดตัวให้กับเขาก่อนที่จะตะโกนเรียกชื่อของหญิงสาวเนื่องจากตอนนี้เขากําลังหิวนํ้าอย่างเเรง

"โอ้ยปวดหัว.....ขอนํ้าหน่อยสิ....หวาน.....หวานอยู่ไหน!" 

"รอเดี๋ยวน่ะลูก" 

พิมอรเเม่ของสุอาภายิ้มให้กันต์ภัทรเขาเลยมีสติลุกขึ้นมาเเล้วยกมือไหว้พิมกรจากนั้นสุอาภาก็เดินเข้ามาหาเขาพอดี 

"กันต์เป็นยังไงบ้าง......" 

สุอาภายิ้มทักทายกันต์ภัทรที่กําลังจับมือของเธออยู่ 

"ขอบคุณน่ะหวานที่ไว้ใจกันต์" 

"ไม่เป็นไรจ๊ะ.....เเล้วนี่กันต์บอกหวานได้ไหมว่าทําไมกันต์ถึงได้เมามายมาเบบนั้น อย่าบอกน่ะว่ากันต์เทาะเลาะกับพ่อของกันต์มาอีกเเล้ว"

สุอาภาถามกันต์ภัทรเพราะเธอรู้ว่าที่ผ่านมาเขานั้นเทาะเลาะกับชลิตบ่อยขนาดไหน ซึ่งเรื่องที่เขาเทาะเลาะด้วยบ่อยที่สุดก็เป็นเรื่องของเเสงดาวเเม่เลี้ยงใหม่ของเขาที่ติดลูกสาวมาด้วยคนนึงนามว่ามานิสา

"อืม.....คงงั้นมั้ง" 

"หวานเคยบอกกับกันต์เเล้วใช่ไหมว่ากันต์ควรที่จะลดอคติของกันต์ลง บางทีคุณดาวเขาอาจจะไม่ได้เลวร้ายเหมือนอย่างที่กันต์คิดก็ได้" 

กันต์ภัทรสะบัดเเขนของสุอาภาทันทีด้วยความเกรี้ยวโกรธ 

"ทําไมหวานจะต้องมาทําให้กันต์อารมณ์เสียตั้งเเต่เช้าด้วยก็ไม่รู้" 

กันต์ภัทรผลักร่างบางของสุอาภาออกเเล้วเดินออกไปจากบ้านของเธอทันที ส่วนสุอาภาก็กําลังถอนหายใจอยู่ด้วยความเป็นห่วงเพราะเธอกลัวว่าขืนกันต์ภัทรอารมณ์ขึ้นลงเบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เขาจะอยู่ในสังคมไม่ได้

หลังจากที่มีสติขึ้นมากขึ้น กันต์ภัทรก็กลับมาที่คฤหาสท์ใหญ่ของชลิตเเล้วภาพเเรกที่เขาเห็นก็คือภาพของเเสงดาวที่กําลังนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น กันต์ภัทรเลยจะเดินหนีไปให้พ้นๆเพราะเขาไม่อยากเห็นหน้าของเธอ

"กลับมาเเล้วเหรอลูก" 

เเสงดาวเดินเข้ามายิ้มทักทายกันต์ภัทร

"ใครเป็นลูกของเเกไม่ทราบ" 

กันต์ภัทรหันหน้าไปมองเเสงดาวพร้อมกับมานิสาที่กําลังสบตามองหน้าหล่อเหลาของเขาทั้งคู่ด้วยความไม่พอใจ 

"เเม่จะต้องทํายังไงกันต์ถึงจะยอมรับเเม่เป็นเเม่" 

เเสงดาวลากเสียงตํ่าถามกันต์ภัทรเเต่เขากลับกระตุกยิ้มออกมาก่อนที่จะปั้นหน้าสุดเหยียดหยามไปให้กับเเสงดาว 

"ต่อให้เเกตายต่อหน้าฉันในตอนนี้ฉันก็ไม่มีวันรับผู้หญิงตํ่าๆอย่างเเกเป็นเเม่ของฉันเด็ดขาด!" กันต์ภัทรประกาศเสียงเข้ม

"เลิกพูดจาดูถูกเเม่ของฉันสักทีเถอะคุณกันต์! คุณเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าพวกเราสักเท่าไหร่หรอก......วันๆคอยเอาเเต่ด่าว่าคนอื่นโดยไม่ดูตัวเอง"  

มานิสาตวาดกลับเพื่อปกป้องเเสงดาว 

"ถ้าเธอคิดเบบนั้นเเล้วสบายใจก็เชิญ เเต่จงรู้เอาไว้ว่ายังไงพวกเธอก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงชั้นตํ่า ที่ยอมยินดีทอดกายให้กับผู้ชายทุกคนที่เขามีเงิน" 

มานิสาทนไม่ไหวจะวิ่งเข้ามาตบกันต์ภัทรที่เขานั้นชักจะดูถูกเธอเเล้วก็เเม่ของเธอมากเกินไปเเล้ว กันต์ภัทรจึงจับเเขนของเธอไว้เเน่นก่อนที่จะผลักร่างบางของมานิสาตกลงไปที่พื้น 

"อย่าริอาจคิดที่จะมาทําร้ายฉัน.....เธอควรที่จะรู้ตัวเอาไว้น่ะว่าเธอเป็นเพียงเเค่คนชั้นตํ่าที่มาอาศัยบ้านของฉันอยู่" 

กันต์ภัทรชี้หน้าของมานิสาเเล้วเดินขึ้นห้องของเขาไปอย่างเลือดเย็นปล่อยให้มานิสานั้นร้องไห้ด้วยความเสียใจที่ถูกเขาดูถูกเธอเเล้วก็เเม่ของเธอทุกๆวันเบบนี้ ส่วนกันต์ภัทรก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเพราะเขานั้นเกลียดผู้หญิงที่มาเเต่งงานใหม่กับพ่อของเขาทุกคนเนื่องจากที่เขาต้องการให้พ่อของเขารักเพียงเเต่เขาคนเดียวเท่านั้น