กรงรักอัศวิน (จบบริบูรณ์)

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ห้า

อัศนัยขับรถไปส่งเปรมสินีก่อนที่จะขับรถไปส่งชาลิตาเนื่องจากที่บ้านของเปรมสินีมันใกล้กว่าบ้านของชาลิตา เเล้วพอเปรมสินีเดินลงไปจากรถชาลิตาก็เอาเเต่เชิ่ดเม้มหน้าสวยใส่อัศนัยเพราะหมั่นไส้ที่อัศนัยพูดคุยกับเปรมสินีเเล้วทําเหมือนเธอเป็นส่วนเกินมาตลอดทาง ส่วนอัศนัยที่ขับรถอยู่เมื่อเห็นชาลิตาเงียบจึงเอ่ยเสียงขึ้นมาทักทายเพื่อไม่ให้บรรยกาศในรถของเขามันเหงาหงอยไร้ชีวิต ชีวาเบบนี้ 

"เธอชอบฟังเพลงเเนวไหนเหรอตาล....." 

"จะเเนวไหนมันก็เรื่องของฉัน" 

คนปากเก่งสวนกลับโดยยังเม้มปากเชิ่ดใส่อัศนัยอยู่ 

"นี่ฉันถามเธอดีๆน่ะ" 

"เเล้วฉันตอบนายไม่ดีตรงไหน" 

"เอ่อ งั้นฉันไม่อยากรู้เเล้วก็ได้" 

คนใจร้อนหันควับมองชาลิตาก่อนที่จะหันหน้ากลับมาขับรถ 

"ว้าย.......นี่นายระวัง!" 

ชาลิตารีบตะโกนเมื่อเห็นหมาวิ่งมาตัดอยู่ที่หน้ารถ อัศนัยเลยรีบจอดรถอย่างกระทันหันโดยเผลอเข้าไปชนขาของเจ้าหมาน้อยตรงหน้าเขา ส่วนคนจิตใจบุญอย่างชาลิตาก็ไม่รอช้าที่จะรีบลงมาจากรถเพื่อวิ่งไปดูอาการของเจ้าหมาน้อยผู้น่าสงสารตรงหน้าของเธอในช่วงเวลานี้ 

"เฮ้ย....หมามันขาหักเหรอเปล่าอ่ะตาล"

"นายนี่มันทุเรศที่สุดเลย ทําไมนายถึงไม่รู้จักขับรถดูทางให้มันดีๆห่ะ ถ้าเกิดหมาตัวนี้มันตายขึ้นมา นายจะทํายังไง!" ชาลิตาตวาดอัศนัย 

"ฉันว่าเธอเก็บปากที่จะด่าฉันไปพาหมาตัวนี้ไปให้หมอรักษาที่โรงพยาบาลดีกว่าน่ะ" 

ชาลิตาอุ้มเจ้าหมาน้อยตัวนี้ขึ้นมาเพื่อเตรียมพาเจ้าหมาตัวนี้ไปรักษาตัว ส่วนอัศนัยก็ทําหน้าที่เป็นคนขับรถให้ชาลิตาที่เอาเเต่ลูบหัวเจ้าหมาตัวนี้ด้วยความสงสารซึ่งมันยิ่งทําให้อัศนัยรู้สึกปลาบปลื่มเเละชื่นชมในตัวชาลิตามากขึ้นในความดีงามทั้งภายนอกเเละภายในจิตใจของเธอ  

กังสดาลกลับมาถึงคฤหาสน์อันหรูเริ่ดของอัศวินพร้อมกับอัศวินก่อนที่จะเตรียมตัวเดินขึ้นห้องพักของเธอไปเเต่จู่ๆอัศวินก็เอามือหนาของเขารั้งเเขนเล็กของเธอไว้พร้อมกับโอบร่างบางของกังสดาลเข้ามาไว้ในอ้อมเเขนใหญ่ของเขาเเถมยังมอบสายตาอันเเสนหวานให้กับเธอที่กําลังสั่นคลอไปทั้งด้วยความกลัวเเละความขวยเขินอยู่ในช่วงเวลานี้

"ป่านจะรีบไปไหนเหรอจ๊ะ......"

"เอ่อ....คุณวินมีอะไรกับป่านเหรอเปล่าค่ะ"

"ผมหิวน่ะ ไม่ทราบว่าป่านพอจะทําอาหารให้ผมทานได้ไหม"

"ได้ค่ะได้ ว่าเเต่คุณวินอยากทานอะไรค่ะ"

"อะไรก็ได้จ๊ะ ขอเเค่ให้ป่านตั้งใจทําให้ผมก็พอ"

อัศวินยื่นจมูกเข้าไปหอมเเก้มกังสดาลที่กําลังเบี่ยงหน้าเล็กหนีเขาอยู่ก่อนที่จะเบียดตัวออกไปทางห้องครัวเพื่อไปทําอาหารให้กับซาตานหนุ่มรูปหล่อที่มองดูเธออย่างไม่คลาดสายตาด้วยความรักเเล้วก็ด้วยความลุ่มหลงที่ช่างอยากจะเป็นเจ้าของร่างกายเธอเต็มทน เเต่เขาก็ยังมีจิตสํานึกที่จะยังไม่หักหาญนํ้าใจของหญิงสาวที่เขานั้นยอมรับว่ารักอย่างหมดหัวใจ 

ชาลิตากับอัศนัยนั่งรอดูอาการของน้องหมาจนเสร็จสิ้นซึ่งอัศนัยก็ทําหน้าที่เป็นคนจ่ายเงินค่ารักษาน้องหมาด้วยความเต็มใจ ส่วนชาลิตาก็บังเอิญไปชนกับชายหนุ่มรูปงามที่สูงลํ่า มีหุ่นดั่งนายเบบเเล้วก็หน้าตาคมคายซึ่งขนาดเธอเป็นผู้หญิงที่เก็บตัวยังคลาดสายตาไปจากเขาไม่ได้

"อุ้ย ขอโทษทีน่ะครับน้อง"

"เอ่อ......ไม่เป็นไรค่ะ" 

ชาลิตาเตรียมตัวที่จะเดินไปหาอัศนัยเเต่ชิษณุคว้าเเขนของเธอเอาไว้ก่อน

"เดี๋ยวก่อนสิครับ เรายังไม่ทันได้รู้จักกันเลย"

"ฉันชื่อตาลค่ะ คุณล่ะค่ะชื่ออะไร" 

"พี่ชื่อณุครับ นี่นามบัตรของพี่"

ชิษณุยื่นนามบัตรของตนเองให้ชาลิตาเนื่องจากที่ถูกใจในความสวยของชาลิตาเข้าเเล้ว ส่วนชาลิตาก็เลือกที่จะรับนามบัตรไว้ตามมารยาท 

"น้องมีอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดเวลาเลยน่ะครับ"

"คุณไม่มีงานการทําเหรอไงครับ"

จู่ๆเสียงของอัศนัยก็ดังก้องขึ้นมาด้วยความไม่พอใจหลังจากที่เช็คบิลเสร็จสิ้นเเล้วเนื่องจากที่อัศนัยหวงเเหนในตัวของชาลิตา 

"นี่เเฟนของน้องเหรอครับ" ชิษณุถามชาลิตา

"จะบ้าเหรอค่ะ ไม่ใช่ค่ะ เขาเป็นเเค่เพื่อนของตาลในมหาวิทยลัย"

"ทําไมเธอถึงพูดเบบนี้ล่ะตาล ฉันเป็นผัวของเธอน่ะ ทําไมเธอถึงไม่ให้เกีตรย์ฉันเลยล่ะ หืม...." คนขี่หึงเอ่ยขึ้นมาเเกล้งชาลิตา 

"นี่นายพูดบ้าอะไรของนายห่ะนายอัศนัย!"

"ฉันก็พูดความจริงไงล่ะที่รัก" 

อัศนัยยื่นจมูกเข้ามาชนกับเเก้มอันเเสนนุ่มนวลของชาลิตาที่ตอนนี้ได้เอามือฟาดตบหน้าอัศนัยด้วยความโกรธก่อนที่จะยื่นหน้าขึ้นไปมองชิษณุด้วยความอับอายชาลิตาจึงเลือกที่จะอุ้มน้องหมาเดินออกไปจากคลินิคเเห่งนี้ ส่วนอัศนัยก็อมยิ้มคยักคิ้วใส่ชิษณุอย่างท้าท้ายโดยหารู้ไม่ว่าเสือผู้หญิงอย่างชิษณุไม่มีวันยอมเเพ้อัศนัยง่ายๆเเน่