กรงรักอัศวิน (จบบริบูรณ์)

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่สี่

กังสดาลมองหน้าอัศวินที่ใส่เเว่นดําในรถด้วยความไม่พอใจเเต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาจึงตัดสินใจนั่งนิ่งไม่เเสดงอารมณ์ อัศวินที่ไม่มีจิตสํานึกจึงยิ้มออกมาก่อนที่จะเลื่อนมือไปจับมือของกังสดาลเพราะเขาพอสัมผัสได้ว่าเธอนั้นกําลังอับอายกับเรื่องที่เขาก่อขึ้นเมื่อครู่นี้อยู่ 

"ป่านไม่ต้องคิดมากหรอกน่า ไม่มีใครเขากล้าว่าเเฟนของผมหรอก"

"ป่านไม่ใช่เเฟนของคุณค่ะ ป่านเป็นเพียงลูกหนี้ของคุณเท่านั้น" 

"ป่านเป็นเเฟนของผม" อัศวินเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม 

กังสดาลจ้องมองหน้าอัศวินที่สบตามองเธออยู่ทันทีที่ได้ยินอัศวินเอ่ยขึ้นมาเบบนั้นเเต่ก็ตัดสินใจหันหน้าหนีอัศวินไปทางอื่นพร้อมกับค่อยๆเลื่อนมือบางของเธอให้ออกห่างไปจากมือหนาของคนใจร้ายตรงหน้าเธอ 

"ถ้าป่านไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นเเฟนผม งั้นผมให้ลูกน้องของผมส่งบทเรียนไปให้พ่อของป่านสักหน่อยดีไหม" อัศวินขู่กังสดาลขึ้นมา 

"อย่าน่ะค่ะคุณวิน......ป่านยอมเเล้วค่ะ ป่านเป็นเเฟนของคุณ เเล้วจะเป็นตลอดไป คุณวินพอใจเหรอยังค่ะ" กังสดาลรีบเอ่ยขึ้นมาทันที 

"จําคําพูดของตัวเองเอาไว้ให้ดีน่ะ" 

อัศวินยิ้มให้กังสดาลที่ยอมจําใจพยักหน้าให้อัศวินทั้งๆที่ในใจตอนนี้ทั้งรักเเละเกลียดเขาเหลือเกิน หากบิดาของเธอไม่ได้อยู่ในกํามือของเขา เธอไม่มีวันยอมชายหนุ่มใจร้ายเบบเขาเเน่ เเต่ตอนนี้เธอต้องจําใจยอมทุกอย่างเพื่อความปลอดภัยของบิดาที่รักของเธอ 

ชาลิตากําลังเตรียมตัวที่จะกลับบ้านเเต่จู่ๆเปรมสินีก็วิ่งเข้ามากอดร่างบางของเธอไว้พร้อมกับนํ้าตาที่กําลังไหลรินออกมาท่วมหน้าโดยที่เนื้อตัวของเธอมันกําลังเเดงชํ้าเหมือนเพิ่งถูกใครรังเเกเหรอกลั้นเเกล้งมา 

"พี่ตาลช่วยเเป้งด้วย​ ฮือๆๆๆ" 

"ใจเย็นๆก่อนสิค่ะน้องเเป้ง เเล้วนี่ใครทําอะไรน้องเเป้งค่ะ หืม...."

ชาลิตาจับตัวของเปรมสินีดูโดยที่เปรมสินีได้เเต่ร้องห่มร้องไห้ซึ่งจู่ๆรสรินก็เดินเข้ามาหาชาลิตาพร้อมกับรอยยิ้มเพราะเมื่อครู่นี้เธอเป็นคนเดินชนเปรมสินีจนรถเกือบจะชนเปรมสินีเเต่โชคดีที่รุ่นพี่คนนึงคว้าตัวเปรมสินีเอาไว้ได้ทัน เปรมสินีเลยเเค่ล้มตกพื้นเฉยๆ ส่วนสาเหิตที่รสรินกระทําเช่นนี้นั้นก็เป็นเพราะว่ารสรินเข้าใจว่าอัศนัยชอบเปรมสินีซึ่งรสรินจะไม่มีวันยอมปล่อยให้อัศนัยสมหวังกับใครที่ไม่ใช่เธออย่างเด็ดขาด 

"ฉันขอโทษน่ะเมื่อกี้มันเป็นอุบัติเหิตุ" รสรินยิ้มให้เปรมสินี

"นี่คุณทําอะไรน้องเเป้ง......" ชาลิตาถามรสริน

"มันไม่ใช่เรื่องของเธอ อย่าเเส่" 

"คุณคิดว่าคณใหญ่โตเเล้วจะพูด จะหาเรื่องใครก็ได้งั้นเหรอ ฉันจะบอกอะไรให้น่ะว่าคนอย่างพวกคุณมันน่ารังเกียจ คนเขาเกลียดคุณกับพี่ชายของคุณกันทั้งบ้านทั้งเมืองเเล้วยังไม่รู้จักสํานึกอีก!" 

คนปากเก่งเอ่ยขึ้นมารสรินเลยทนไม่ไหวจะเอื่อมมือตบหน้าของชาลิตาที่กําลังจะเบี่ยงหน้าหนีเเต่ก็ต้องหยุดการกระทําไปเมื่อมือหนาของอัศนัยคว้าเเขนของรสรินเอาไว้พร้อมกับสะบัดตัวของรสรินออกเเล้วเดินเข้าไปอยู่ตรงหน้าชาลิตาเพื่อปกป้องชาลิตา

"กรุณาอย่ามาใช้ความรุนเเรงที่มหาวิทยลัยของพ่อฉัน" 

"งั้นนายก็บอกนางบ้านี่สิว่าอย่ามาปากดีใส่ฉัน" 

"ฉันจะไม่ปากดีเลยถ้าคุณไม่ทําตัวทุเรศๆเเละเเกล้งคนอื่นไปทั่วเบบนี้"

ชาลิตาลูบหัวของเปรมสินีไว้เพื่อปลอบใจเปรมสินี 

"ฉันจะทําอะไรมันก็สิทธ์ของฉัน อย่างน้อยฉันก็มีอํานาจคุ้มกันฉันอยู่ ไม่เหมือนกับเธอที่ไม่มีอะไรคุ้มกันเธอเลย"

"ถึงฉันจะไม่มีอํานาจเหมือนพวกคุณเเต่ฉันก็มีเพื่อน มีรุ่นพี่รุ่นน้องที่รักเเล้วก็เป็นห่วงเป็นใยฉันไม่เหมือนกับคุณมีเเต่คนเขารังเกียจ!" 

"นี่เเก......" 

รสรินจะเดินเข้าไปตบหน้าของชาลิตาเเต่ก็ต้องหยุดการกระทําของเธอไปเมื่ออัศนัยชี้หน้าของเธอเเล้วขึ้นเสียงใส่รสรินเพราะไม่อาจทนให้รสรินมารังเเกเหรอต่อว่าคนที่เขาเเอบรักอย่างชาลิตาได้ 

"หัดฟังสิ่งที่ตาลเขาพูดบ้างน่ะเพราะมันคือเรื่องจริง.......ไปกันเถอะตาล....น้องเเป้ง" 

อัศนัยจับมือของทั้งสองสาวเดินออกไปปล่อยให้รสรินได้เเต่มองตามอยู่คนเดียวด้วยความไม่พอใจเนื่องจากที่ถูกคนที่เธอชอบอย่างอัศนัยต่อว่าเบบนี้เเต่ก็ทําอะไรไม่ได้จึงกอดอกอยู่อย่างคับเเค้นใจซึ่งถ้าหากเธอมีโอกาสเมื่อไหร่เธอจะเอาคืนเเล้วกลั้นเเกล้งชาลิตาให้สาสมให้ได้ 

อัศนัยพาเปรมสินีเเละชาลิตาไปทานข้าว เปรมสินีนั้นเอาเเต่ร้องห่มร้องไห้ด้วยความกลัว อัศนัยเลยทําหน้าที่พี่ชายที่ดีปลอบโยนเปรมสินีจนเปรมสินีรู้สึกดีขึ้น เเล้วพอถึงเวลาที่อัศนัยเช็คบิลเตรียมที่จะไปส่งทั้งสองสาวกลับบ้าน ชาลิตาเลยเเทรกขึ้นมาเพื่อที่จะกลับบ้านของเธอด้วยความตัวเธอเองเนื่องจากที่เธอทนเห็นอัศนัยห่วงใยเปรมสินีอีกต่อไปไม่ไหวเเล้ว 

"ถ้าไม่มีอะไรเเล้วฉันขอตัวกลับบ้านก่อนน่ะ"

"จะรีบกลับไปไหนล่ะ เดี๋ยวฉันไปส่ง" 

อัศนัยส่งรอยยิ้มไปให้ชาลิตาซึ่งเลือกที่จะไม่ยิ้มตอบ

"ไม่ต้องหรอกฉันกลับของฉันเองได้" 

"ให้พี่นัยเขาไปส่งดีกว่าน่ะค่ะ" เปรมสินีจับมือของชาลิตาเอาไว้

"ไม่เป็นไรดีกว่าจ๊ะ พี่ไม่อยากรบกวนใคร"

"ฉันพูดตอนไหนว่าเธอรบกวนฉัน" อัศนัยเเทรกชาลิตาขึ้นมา 

"เอาเถอะน่า นายไปส่งน้องเเป้งเขาเถอะ ฉันกลับของฉันเองได้"

ชาลิตากําลังจะเดินออกไปจากร้าน อัศนัยเลยต้องตามไปคว้าเเขนเธอ

"เธออย่าดื้อได้ไหมตาล ก็ฉันบอกว่าฉันจะไปส่งไง" 

ชาลิตามองใบหน้าอันเคร่งขรึมของอัศนัยพร้อมกับรอยยิ้มของเปรมสินีที่มีให้เธอ ชาลิตาจึงต้องทนทําใจพยักหน้าให้ทั้งคู่ ทั้งๆที่ในใจเธอนั้นไม่อยากร่วมทางกับเปรมสินีเเละอัศนัยอีกต่อไปเเล้ว เพราะทุกครั้งที่อัศนัยเเสดงความเป็นห่วงเป็นใยให้เปรมสินี หัวใจของเธอมันช่างรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกินเนื่องจากที่เธอเผลอตกหลุมรักเขาเข้าเสียเเล้ว