คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
I know nothing at all
เพียงชั่ววินาทียาวนานเหมือนล้านปี
ยายบอกว่า “ไปอยู่ที่นู่นต้องระวังตัว ประเทศเขาไม่เหมือนประเทศเรา อย่าไปไว้ใจเชียว เราน่ะหัวอ่อน ใจอ่อน ขี้สงสาร ระวังเขาจะมาเอาเปรียบจากความดีของเรา คนสมัยนี้มันยิ่งเห็นแก่ตัวอยู่ แล้วขอร้องอย่างนึงเลยไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย หัวทองหรือหัวดำไม่ต้องเอากลับมาฝากยาย ไปคนเดียวกลับมาคนเดียว เข้าใจที่ยายบอกนะ”
สนามบินอินชอน
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เดินทางออกจากบ้านมาไกลกว่าไปหัวหินและมาคนเดียวแบบไม่มียายตามติดมาด้วย พูดถึงยายแล้วคงเป็นแค่คนแก่ขี้หวงหลานชายตามประสาหญิงชราผู้ขี้เหงา คิดถึงยายเหมือนกันแต่หากไม่ลองออกมาใช้ชีวิตเอง ไม่ออกมาอยู่ให้ห่างจากยาย เขาคงไม่รู้จักชีวิตจริงๆ สักที ดังนั้นการตัดสินใจมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยชื่อดังในประเทศเกาหลีใต้จึงเป็นทางเลือกหนึ่งของเขา
มาที่นี่ก็ไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกนะ มีพี่ชายต่างแม่อยู่คนที่ไม่ค่อยสนิทสนมกันเท่าไหร่ จะพูดเรื่องลำดับญาติพี่น้องยังไงดี เรื่องราวในครอบครัวของเขามันซับซ้อนแล้วยังน้ำเน่าเหมือนละครหลังข่าว พล็อตแบบเดิมๆ จนไม่อยากเล่าให้ฟัง อธิบายสั้นๆ ไม่ต้องลงรายละเอียดมากก็แค่แม่เป็นเมียน้อย จดทะเบียนซ้ำซ้อน ยายเกลียดพ่อ(ซึ่งเป็นคนเกาหลี)มาก มีพี่ชายต่างแม่อยู่ที่เกาหลี พ่อกับแม่เลี้ยงทำงานอยู่อเมริกา ส่วนแม่ของเขา…ตายไปแล้ว
พูดถึงพี่ชายตัวดีที่ชื่อว่าเจบี หลังจากนัดแนะกันเรียบร้อยล่วงหน้าเป็นอาทิตย์ว่าเครื่องจะแลนดิ้งตอนไหน พี่ชายต้องมารับกี่โมงแต่ตอนนี้พี่เจบียังไม่โผล่มาสักที แบมแบมนั่งรอยืนรออยู่ที่สนามบินอินชอนมาได้…3 ชั่วโมงแล้ว ยังติดต่อพี่ชายไม่ได้และหิวมากด้วย เขาไม่ได้กินอะไรบนเครื่องเลยสักนิดเพราะมัวแต่นอนหลับ คิดจะเดินหามินิมาร์ทในสนามบินหาอะไรกินรองท้องก็กลัวว่าถ้าพี่ชายมาแล้วจะไม่เห็น ทั้งหิวทั้งกลัว
สุดท้ายเมื่อยากจะทนทานต่อความหิว เขาจึงตัดสินใจเดินหามินิมาร์ทหาของกินกันตายดีกว่า ไม่แน่บางทีพี่เจบีอาจจะลืมไปแล้วว่าเขามาวันนี้ ยังดีที่พี่เจบีให้แผนที่บ้านเอาไว้และเขาพูดเกาหลีได้ในระดับดีทีเดียวแม้เป็นลูกครึ่งเกาหลีที่โตมาแบบไทยลูกทุ่งแท้ๆ เขาคิดว่าไม่มีทางหลงหรอก…มั้ง
แต่จังหวะที่เขาลุกขึ้นนั้นเองกลับมีแรงกระชากมหาศาลจากด้านหลัง ดึงแขนของเขาเอาไว้ทำให้ทั้งตัวหันกลับไปทางด้านหลังเพียงเพื่อพบว่าตกอยู่ในอ้อมกอดของคนที่ไม่เห็นแม้แต่หน้า มือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นผลักคนตรงหน้า จะร้องยังร้องไม่ออกเพราะตกใจและหวาดกลัวมาก แต่มือข้างนึงของคนแปลกหน้าล็อคศรีษะของเขาเอาไว้และกดลงบนหน้าอกจนแบมแบมแทบหายใจไม่ออก ส่วนมืออีกข้างกอดเอวของเขาไว้แน่นก่อนจะตะโกนดังลั่นขึ้นมา
“Mr. Chu~ อิบซุล วีเย Chu~ ทัลคมฮาเก Chu~ อนมมเม นัน ฮิมมี พุลรยอ แน มัม ฮึนดึล ฮึนดึลรอ นัล ฮันดึลรอนวาโย I’m falling falling for your love”
นั่นร้องเพลงหรืออ่านหนังสือพิมพ์ให้ฟัง ทำให้เพลง Mr. Chu ของ Apink กลายเป็นเพลงของพี่เป้-อารักษ์ได้นับว่าเก่งมาก แบมแบมกำหมัดทั้งสองข้างแล้วทุบอักๆ ลงบนอกของชายแปลกหน้า ตอนนี้เขาเงยหน้าขึ้นมาหายใจได้แล้วแต่ตัวยังโดนล็อคอยู่
“โอ้ยย อยู่เฉยๆ ก่อนดิวะ ฟังเกาหลีรู้เรื่องไหม? Hey you~ อิบซุล วีเย Chu~ everyday with you~นอล โบมยอน เน นุนนี กัมกยอ เดี๋ยวฉันผ่านมิชชั่นก่อนแล้วจะให้ทุบสมใจเลย ห่าเอ้ย คนเกาหลีป่าววะเนี่ย ช่างแม่ง นายอ่ะ อยู่เฉยๆ”
แบมแบมแทบร้องไห้เพราะฟังเกาหลีมันออกทุกคำเนี่ยแหละ อีสำเนียงเกาหลีทะแม่งๆ แบบนี้บอกว่าอีกฝ่ายไม่ใช่เกาหลีแท้เหมือนกันล่ะน่า แบมแบมคิดว่าเจอจุดอ่อนของอีกฝ่ายแล้ว เมื่อคลำเจอเขาจึงบิดสุดแรงเกิด
“โอ้ยยยยยยย หัวนมกูววววว……มลเร ซัลจักทากาวา โต คิสซือเฮจุลเร เน กุมกยอล กัททึน นอน นามาเน Mr. Chu~ “อีกฝ่ายร้องลั่นแล้วกัดฟันกรอด ตะโกนร้องเพลงออกมาจนจบประโยคแล้วผลักตัวเขาออกไปจนเซเกือบล้ม
“เอ้า เอาเลย จะทุบก็ทุบเลย เอ้า”
แบมแบมหันหลังกลับมายกหมัดแล้วเดินตรงเข้าหาตรงหน้าเตรียมจะทุบเต็มที่โดยไม่ได้มองหน้ามองตาอีกฝ่ายด้วยซ้ำ ในใจแค้นจนจะร้องไห้ เกิดมาไม่เคยเจอคนโรคจิตเลยสักครั้งในชีวิต ครั้งแรกเลยเนี่ยที่เจอแถมยังแบบถึงเนื้อถึงตัวอีก ไม่อยู่มันแล้วเกาหลีเนี่ย…จะกลับเมืองไทย จะกลับไปหายาย
จังหวะที่แบมแบมเหวี่ยงมือไปจะชกหน้านั้นแหละกลับโดนอีกฝ่ายเอามือมารับหมัดเขาไว้ได้อย่างสบายแถมยังโดนนิ้วชี้มาจิ้มหน้าผากเขาจนหงายหลัง แบมแบมกัดฟันกรอดเหวี่ยงมือข้างที่ว่างไปแล้วเข้าอีหรอบเดิม กลายเป็นมือทั้งสองข้างโดนจับไว้แน่น
พอเงยหน้าขึ้นมองกลับเห็นอีกฝ่ายทำหน้าแปลกๆ ใส่อีก เหมือนจะยิ้มก็ไม่ใช่ จะบึ้งก็ไม่เชิง แต่ดวงตาคู่นั้น…กับเขี้ยวที่โผล่ออกมาเนื่องจากอีกฝ่ายอ้าปากค้างไว้น้อยๆ มันทำให้แบมแบมนึกแปลกใจว่าทำไมโรคจิตเกาหลีถึงหน้าตาดีนัก
“หน้าตาไม่ใช่คนเกาหลี ฟังภาษาเกาหลีไม่รู้เรื่องแน่”
ฟังออกเว้ย รู้เรื่องทุกคำเลยด้วย แบมแบมเม้มปากแน่นแล้วเวลาโกรธจมูกชอบบานออก แก้มจะพองออกเหมือนกระต่ายชินชิล่ายัดแครอทเอาไว้เต็มกระพุ้งแก้ม เพื่อนที่เมืองไทยชอบบอกว่าไม่น่ากลัวเลย คงจริงสินะเพราะไอ้โรคจิตมันเอาแต่ยิ้ม
“น่ารักอ่ะ ขอหอมที”
แล้วมันก็
ฟ
อ
ด
หอมจริงๆ ด้วย
“ยายจ๋า แบมจะกลับบ้านนนนนนนนนนนน”
อย่าไว้ใจมาร์ค;-;
ความคิดเห็น