Revol Field (รับสมัครตัวละคร)

ลำดับตอนที่ #2 : ปริศนา : 0

ท้องฟ้าที่โปร่งใสไร้เมฆบดบัง ดวงดาวในจักรวาลที่กว้างใหญ่ส่องประกายอยู่เบื้องบน แสงจันทร์ได้ส่องกระทบมายังดวงตากลมโตสีเงินที่ตรงข้ามกับสีของท้องฟ้าที่มืดมิด รอยคล้ำใต้ตาจากการไม่ได้นอนมาเป็นเวลานานแสดงให้เห็นว่าเขายังไม่ได้ขยับไปในภายในห้องโถงที่ทำขึ้นจากกระจกแก้วแห่งนี้

 

เบื้องหน้าเด็กสาวที่ยังไม่ได้นอนนั้น มีเก้าอี้ที่บุด้วยผ้ากำมะหยีสีแดง ตัวไม้ที่เป็นโครงนั้นเป็นสีทองอร่าม บนเก้าอี้ได้มีชายตัวเล็กนั่งท่าชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่ง ใบหน้ายิ้มแย้มราวกับปีศาจร้าย ดวงตาสีแดงราวกับจะล่าเหยื่อจ้องมายังเด็กสาวที่นั่งกับพื้นตรงหน้า ริมฝีปากของเด็กชายได้เอ่ยคำพูดออกมา "หืม เจ้าทำอะไรอยู่ตรงนั้นนะ ไม่ลองตอบคำถามของข้ารึไง อุตสาห์พยายามมาจนถึงที่นี้"

 

 

เด็กสาวเลิกมองท้องฟ้ายามค่ำคืนแล้วจ้องมองเด็กชายด้วยแววตาที่เหม่อลอย คำพูดที่เอ่ยจากปากของเด็กสาว เหมือนเป็นคำพูดที่ล่องลอยแต่ก็ดูหนักแน่น แต่ถึงกระนั้น เด็กชายก็คงยังไม่เข้าใจคำพูดที่เด็กสาวเอ่ยอยู่ดี

 

 

"เจ้าว่ากระไรนะ นั้นคือคำตอบของเจ้าหรือไง" เด็กชายหัวเราะเยาะเล็กน้อยก่อนจะอมยิ้ม

 

เด็กสาวพยักอย่างช้าๆ เส้นผมสีดำสนิทพลิ้วไวไปตามการขยับของเจ้าของ ดวงตาสีแดงของอีกฝ่ายหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดซ้ำ "นั้นคือคำตอบของเจ้า?"

 

 

ไม่ว่าจะถามอีกกี่ครั้ง คำตอบที่ได้จากคนตรงหน้าที่นั่งท่าขัดสมาธิบนพื้นที่เรียบใส ทำให้คนที่ถามเริ่มค่อยๆเบื่อลงไปทุกขณะ ยิ่งจ้องแววตาที่เหม่อลอยเหมือนไม่มีอะไรจะพูดยิ่งทำให้เด็กชายหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

 

 

"ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าต้องการอะไร แต่การที่เจ้ามานั่งอยู่อย่างนี้มันทำให้ข้าหงุดหงิดชะมัด เพราะงั้น จงร่ายรำไปกับเพลงดาบของข้าหน่อยสิ"

 

 

แสงสีเงินวาววับนับหมื่นเล่ม ได้ลอยอยู่บนหัวของเด็กสาวที่กำลังชมดวงดาวไปพร้อมกับแสงของดาบที่อยู่ข้างบนหัวเธอ ใบหน้าที่เหม่อลอยก็ยังไม่ได้มีความตกใจอันใด มันทำให้เส้นประสาทของเด็กชายกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะ...

 

 

"ถ้าไม่ร่ายรำ ระวังจะตายเอานะ"

 

 

ดาบนับหมื่นเล่มค่อยๆลอยตัวขึ้นไปสูงขึ้น สูงขึ้น...และสูงขึ้น ก่อนที่จะพุ่งตรงมายังบนพื้นกระจกนั้น เสียงหัวเราะของปีศาจดังอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับดาบที่พุ่งไปปักอยู่ตรงบนพื้น...

 

 

-เจ้ามนุษย์นั้นจะจบลงแค่นี้หรือ?...-