เรื่องวุ่นๆของคน&ปีศาจ

ลำดับตอนที่ #3 : เซกเกอร์ นายปีศาจ 1

            


            โอ้ย!.....อะไรกันเนี่ย  แสบตาเป็นบ้า ไอ้ไฟบ้านี่ก็แยงตาอยู่ได้
             ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ลืมตาคั้นแรกแล้วเจอกับอภิมหาแสงไฟที่คอยทำร้ายและทิ่มแทงดวงตาฉัน ฉันไปทำอะไรให้ฟ่ะไอ้ไฟบ้านี่(เริ่มพาล) 
             ที่นี่....ที่ไหนหว่า  หลังจากที่ลืมตาได่เป็นผลสำเร็จฉันก็ค่อยๆมองสำรวจสภาพแวดล้อมรอบๆตัว
              อืม.....ห้องเราเองนี่หว่า  นี่ก็เตียงเรา  นี่ก็ผ้าหมเรา ลั้นลาดีจัง(มันใช่เวลาไหมเนี่ย)
              ทำไมมึนฟ่ะเนี่ย?   จริงสิ!เพราะไอ้หมอกบ้านั้นที่ออกมาจากหนังสือ
             หนังสือ?หนังสือ?  ใช่หนังสือปีศาจนั้นละ
             เมือ่คิดได้(ควรจะคิดได้ตั้งนานละ) ฉันก็ผุดลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปมองหาหนังสือนั้นทันที แต่ทว่า
             oOo.....
             แทนที่ฉันจะเห็นหนังสือปีศาจนั้นฉักกับเจอกับใบหน้าคมเข้ม นัยตาสีดำสนิท และผมสีดำ ผิวสีขาว สูงราวๆ185ซม. สวมชุดคลุมสีดำพูดได้ว่าทั้งตัวหมอนี่มีแต่สีดำยกเว้นไอ้ผิวขาวๆเท่านั้นขาวกว่าฉันที่เป็นผู้หญิงอีกอะ อิจฉา เขากำลังยืนกอดอกมองตรงมาที่ฉันอย่างเรียบเฉย  หล่อโคตรวู้!...........ว่าแต่มันใช่เวลาไหมเนี่ย หมอนี่เป็นใครที่สำคัญมาอยู่ในห้อนฉันได้ยังง้ายยยยยยยยยยย
             ฉันแน่ใจว่าล๊อกกลอนแน่นหนาหลายล้านชั้นไม่มีทางที่ใครจะเข้ามาได้แน่เว้นแต่ฉันจะเปิดประตูรับ และฉันก็ไม่ค๊อยไม่คอยเปิดประตูรับใคร เพราะไม่มีใครคิดจะเข้ามา กระซิกๆน่าเศ้ราใจT/\T นอกเรื่องไปแล้วกลับมาๆสติจงกลับมา
             "นายเป็นใคร! เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง หรือว่าเป็นขโมยใช่ไหม" ไม่ได้หรอกคนสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้ถึงหน้าตาจะหล่อโฮก(คืออะไร)แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นคนดีมีคุณธรรมเสมอไป
             "....." ไร้สัญญาณตอบรับ
             "นี่!...นายเป็นใคร  เป็นขโมยใช่ไหม ใช่แน่ๆ0o0...........เฮีย!เฮียวินช่วยเค้าด้วยยยยยยยยยยย 
ขโมยขึ้นห้องเค้า  ไอ้วัตณ์! เฮียวิน เฮี........อืม.....อืม"
             เร็วเท่าใจคิดฉันแหกปากปล่อยเสียงแปดหลอดออกอาลวาดทันทีพร้อมกับวิ่งไปที่ประตู แต่ก็ช้ากว่าใครบางคนที่เผลอแวบเดียวก็รวบตัวฉันไว้แล้วใช้มือปิดปากฉันซะแน่น
             "เธอเป็นคนคลายผนึกเองนะยัยบื้อ"
             เพราะเสียงทุ้มๆที่กระซิบที่ข้างหูฉันทำให้ฉันหยุดดิ้นเป็นปลาขาดน้ำทันที เสียงหมอนี่เพราะจัง*~*
(มันใช่เวลาไหมเนี่ย)ใช่แล้วไรเตอร์ คืนสติ 
             หลังจากหยุดดิ้นฉันก็หันไปมองหนังสือที่เปิดกางอยู่หน้ากระจก แต่ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรประตูห้องของฉันก็ถูกเฮียวินกับไอ้วัตณ์ผลักหรือก็คือพังเข้ามา เวรกรรม ประตูฉัน
             "ไหน!ไอ้ชา มันอยู่ไหน"
             "เจ้มันอขยุ่ไหน เค้าจะอัดให้และเลย"
             ฉันมองเฮียวินที่คงจะหยิบปืนในห้องของป๊ามา ส่วนไอ้วัตณ์ถือไม้เบสบอลแกว่งไปมาทำท่าพร้อมสู้แล้วได้แต่ส่งยิ้มแหยๆไปให้ 
              โถ่เอ้ย!เฮียวิน ไอ้วัตณ์ มาทำไมตอนนี้ไอ้คนร้ายนะมันหายเข้าไปในหนังสือแล้วฮือๆ
              ฉันได้แต่ถอนหายใจพลางหันไปมองไอ้หนังสือเจ้าปัญหาที่ตอนนี้ปิดเหมือนเดิมแล้ว  และหันไปมองเฮียวินกับไอ้วัตณืที่พากันค้นทั่วห้องซะกระจัดกระจาย  ขดมยมันจะไปซ่อนในตู้หนังสือได้รึไง  เอ๊ะ!แต่หมอนั้นมันเข้าไปซ่อนในหนังสือนี่น่า น่าคิดนะเออ  
              ชั่งมันก่อนเถอะ หยุดเฮียวินกับไอ้วัตณ์น้องรักก่อนดีกว่าก่อนที่คืนนี้ฉันจะไม่มีที่นอน 
              "คือ...เค้าฝันไปอะเฮีย"
              "หา..........เจ๊ฝัน!" แกร๊ง! ไอ้วัตณ์ปล่อยไม่เบสบอลลงกับพื้นแล้วโวยวายทันที ส่วนเฮียวินเดินมาเขกหัวฉันทีหนึ่งแล้วก็บ่นพรึมพรำ
              "ไอ้ชานะไอ้ชา..แค่ฝันร้องซะลั่นบ้านเสียเวลาเฮียนอนหมด ไม่ใช่เด็กแล้วนะแก"
              "ใช่ๆเค้ากำลังฝันดีอยู่เลยนี่ถ้ากลับไปนอนแล้วไม่ฝันดีเหมือนเดิมนะ  พรุ่งนี้เจ๊ต้องเลี้ยงข้าวเค้าด้วย"
              พอบ่นๆกันเสร็จก็พากันแยกย้ายกลับห้องใครห้องมัน ในที่สุดก็เหลือฉันคนเดียวกับประตูที่มันหมออายุการใช้งาน แล้วคืนนี้ฉนจะนอนยังไงเนียเฮ้อ!
              คิดแล้วฉันก็เดินกลับไปหาหนังสือที่มันปิดอยู่แล้วหาเชือกมามัดอย่างแน่นหนาพร้อมกับเอาหนังสือมาทับอีกเป็นตั้งๆ  ช่วยได้ไม่ได้ไม่รู้ละ สบายใจไว้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยเอาไปปรึษาไอ้เดเพื่อนเลิฟเพื่อนยากก็แล้วกัน เฮ้อ!นอนดีกว่าคืนนี้ชั่งเป็นคืนที่ยาวนาน  นอนมันทั้งอย่างนี้ละประตงประตูก็ไม่สนแล้ว ใครอยากดูคนสวยนอนก็ดูไป  ไอด้นท์แค






              ฉันนั่งมองหน้ากันกับไอ้เดประมาณว่าใครหลบตาก่อนคนนั้นแพ้  ใช่แล้วละฉันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ไอ้เพื่อนรักเพื่อนยากฟังทั้งหมด และมันก็มองหน้าฉันอย่างทึ่งๆO-O สายตาแบบนี้แปลว่ามันเชื่อฉันใช่ไหม?
-_-!
              "แกจะแต่งบทละครเวทีของโรงเรียนปีนี้หรอ  สุดยอดเลยวะ"
              "ไอ้เด แกไม่เชื่อฉันรึไง"
              ฉันขึ้นเสียงสูงเมื่อเห็นว่าไอ้เดซี่ทำท่าจะไม่เชื่อ  ตอนนี้เรานั่งอยู่ในสวนป่าของโรงเรียนที่ลับตาคนเพื่อเล่าสิงแปลกปหลาดพิลึกพิลั่นที่เกิดขึ้นกับฉันเมื่อคืนนี้ แต่ดูท่าว่ามันจะไม่เชื่อฉัน-_-! ไอ้เพื่อนเลว(5บรรทัดที่แล้วยังเป็นเพื่อนรักเพื่อนยากอยู่เลย)
              " แล้วแกจะให้ฉันเชื่อว่ายังไง ให้ฉันเชื่อว่าแกเก็บไอ้หนังสือปหลาดนี่ได้ในป่า แล้วพอแกท่องอะไรสักอย่างก็มีคนออกมาจากหนังสืออย่างนั้นหรอ"
              ไอ้เดซี่พูดพรางหันไปมองไอ้หนังสือที่ว่า ที่ฉันยังไม่ยอมคลายเชือกแล้ววางไว้ตรงกลางโต๊ะ  
               จะว่าไปก็จริงของมัน เฮ้อ! คงไม่มีใครเชื่อหรอกถ้าไม่เจอกับตัวเอง เป็นฉัน ฉันก็ไม่เชื่อ
              "ไม่ใข่ว่าฉันไม่อยากเชื่อแกนะ แต่มันเหลือเชื่อจริงๆ"
              "เออๆ เข้าใจ" ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าบูดๆ
              "เอาน่า  ช่วงนี้แกคงจะเครียด เย็นนี้เราไปเที่ยวกันดีกว่า" 
              อืม....ก็น่าสนดีแฮะ เมื่อมันชวนมามีหรือเพื่อนที่แสนดีอย่างฉันจะปฐิเสธ
              "แกเลี้ยงนะ" 
              พลัวะ!
              "ไอ้นี่!...งกจริงนะแก" ไม่พูดเปล่ามันตบหัวฉันด้วยอะแงๆ
              "ก็แกเป็นคนชวนนี่หว่า"
              "เออๆ..เลี้ยงก็ได้"
              ฮ่าๆฮิๆฮูๆ มีเจ้ามือแล้ว จะกินอะไรดีนะ อืม....ไอศกรีมถ้วยใหญ่ๆสักสามถ้วยดีไหม เอะๆหรือจะพิชซ่าฮัดถาดใหญ่ๆสักถาดสองถาดดี  ต่อด้วยดูหนังสักเรื่องสองเรื่องดีกว่า ฮิๆมีความสุขจริงโว้ย  แกหมอตัวแน่ไอ้เดซี่เพื่อนร๊ากกกก
              ฉันคิดโปรแกรมถล่มไอ้เดซี่ไปพรางๆขณะที่เดินกลับไปเรียนในคาบบ่าย  ปึก!
              "โอ้ย!เดินปะสาอะไรวะ"
              ฉันร้อวโวยวายทันทีเมื่อเดินมาชนกับหมีควายจนลงไปนั่งคลุกฝุ่น หากบหาหอยอยุ่กับพื้น
              "พูดงี้ก็สวยสิน้อง"
              และแล้วเสียงของคู่กรณีก็ดังขึ้นที่จริงที่ฉันพูว่าชนหมีเมื่อกี้นะฉันพูดผิดไป  มันไม่ใช่หมีธรรมดา แต่มันเป็นหมีควายยักษ์ต่างหาก  
              "ขอบคุณคะที่ชม  แต่ฉันรู้ตัวว่าสวยอยู่แล้วไม่ต้องบอกก็ได้" อ่าวเวร เสียงใครฟ่ะฉันไม่ได้พูดนะเฟ้ย  หันซ้ายหันขวาได้ไม่นานฉันก็รู้ว่าใครเป็นคนพูดที่จริงไม่ต้องหาเลยก็ได้ในเมื่อไอ้คนพูดนะมันยืนอยู่ข้างๆฉันนี่เอง  ไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้เดเพื่อนรักเพื่อนยากนี่เอ๊งงงงงงงงง  อ๊ากกกกแกกำลังจะทำให้เราตายหมู่นะเพื่อนร๊าก
              "อะไรของแกวะไอ้ชา" แค่นั้นไม่พอมันหันมาว่าฉันที่พยายามสกิดแขมมันจึกๆจนจะเป็นร่องริ้วรอยอยุ่แล้ว
              " อย่าไปกัดกับหมาเลยแก" อ่าวกรรม ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ปากมันไปเอ๊งงงงง
              "อ่าวน้ องพูดงี้ก้หาเรื่องกันอะดิ จับจุ๊บสักทีดีไหม"ไม่พุดเปล่าไอ้พวกพี่ๆหุ่นหมีควายก็พากันเดินเข้ามาหาฉันกับไอ้เด  ตายแน่ฉันไม่เอานะ ฉันไม่มีทางเสียจู๊บแรกให้หมีควายหรอก ฉันยังจิ้นน่า(ได้ข่าวว่าเค้าจะจูบแกนะไม่ได้อับแอนดาวท์แกซะหน่อยเวออร์ซะ) ( ฉันเวอร์เพื่ออัถรสคนอ่านที่น่ารักยะยัยไรเตอร์ บู!)
              แต่แล้วก็มีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วย ><  
              "ไหน! ไอ้หน้าไหนมันจะจูบพี่สาวกู" ไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้วัตณ์น้องชายฉันเอง กระซิกๆT/\T(หวังอะไรของแกเนี่ยยังนางเอก) (อย่ายุ่งน่ายัยไรเตอร์)
              "แกเกี่ยวอะไรด้วยไอ้เด็กเมื่อวานซืน"
              "ใช่ เมื่อวานซืนฉันเป็นเด็ก  แต่วันวันนี้ฉันโตแล้วและหล่อด้วย ไหนใครมันจะจูบพี่กู" เออ .. ออกแนวกวนนะคุณผู้อ่านว่าไหม
              "ถ้าเป็นกู มึงจะทำไม"
              "ก็ไม่ทำไม แค่จะเตือนไว้ว่าผู้หญิงที่มึงพูดถึงนะเป็นพี่สาวกู  น้องสาวคนเดียวของเฮียวิน ถ้าไม่อยากมีที่อยู่ก็ลองดู"
              "เออ! ฝากไว้ก่อนเถอะ" พูดจบพวกมันก็พานกันเดินจากไป
              "แล้วอย่าลืมมาเอาละ ไม่อยากรับฝากนาน"ไอ้วัตณ์ยังไม่วายไปยั่วมันอีก เออ ไปเอาคืนกับไอ้วัตณ์แล้วกัน ฉันไม่เกี่ยวด้วย(เป็นพี่สาวที่ดีมากมาย)  
              "เจ๊ชา เจ๊เด เป็นไงบ้าง" แล้วมันก็หันมาถามพวกฉัน
              "เออ ไม่เป็นไร ขอบใจที่ช่วยไอ้น้องรัก"
              "คราวหลังถ้ามันมายุ่งกับเจ๊อีกบอกเค้านะ" ดูมันทำ เป็นมาเฟียรึไงเนียน้องฉัน
              "เออน่ารู้แล้ว แกเป็นนักเลงรึไงกัน"
              "โด่เจ๊!......มันก็ต้องมีบ้างอะไรบ้าง" หมั่นไส้มันวะ ว่าไหม
              "เออๆ  วันนี้เจ๊จะกลับค่ำนะจะไปเที่ยวกับไอ้เดมัน"
              "อืมๆ เดียวบอกเฮียวินให้  ระวังตัวด้วยละ"
              "พึ่งรู้ว่าแกก็ห่วงฉันเป็นด้วย"
              "จะไม่ให้ห่วงได้ไง ถ้าไม่มีเจ๊บ้านก็ขาดสีสันแย่"
              พูดจบมันก็ใส่เกียร์สุนัขโกยแนบหลบบาทาฉันทันที  ฮึ่ย! ไอ้น้องบ้ามาหาว่าฉันเป็นตัวตลก



    
               ช็อปปิ้ง  ดูหนัง   ไอศกรีมถ้วยใหญ่ๆ  พิชซ่าฮัดถาดโตๆ ฮือๆๆๆ ไอ้เดนะไอ้เด  
               ฉันแทบหลั่งน้ำตาเป็นสายเลือดหลังจากที่กินพิชซ่าถาดใหญ่ไปแล้วสองถาด พอถึงเวลาคิดเงินไอ้เดมันกลับบอกฉันว่าลืมกระเป๋าตังไว้ในล๊อกเกอร์ที่โรงเรียน  เพราะฉะนั้นรายการต่อมาฉันต้องเป็นคนจ่ายเงินเอง แงๆ ทำเอาขนหน้าแข่งฉันร่วงเกือบหมดไม่รู้ไอ้เดมันลืมจริงหรือแกล้งลืมก็ไม่รู้  ฮึ่ย! ไม่ถึงทีฉันบ้างแล้วกัน
               "ลืมจริงๆวะ ไอ้ชา" ไอ้เดซี่มันทำเสียงสำนึกผิด แต่สีหน้าที่มันแสดงออกมากลับตรงข้ามกันเลย
               "เออ! รู้แล้ว"  และพร้อมกับคำตอบรถแท็กซี่ที่ฉันนั่งมาก็มาถึงหน้าปากซอยบ้านฉันพอดี และแน่นอนว่าฉันเป็นคนจ่ายค่าแท็กซี่เองทั้งหมดรวมส่วนของไอ้เดด้วย อาเมน U_U
               "แหะๆ  ให้เข้าไปส่งหน้าบ้านแกเลยปะ ทางมันมืดด้วย"
               "ชิชะ! ไม่ต้องมาพูดดีเลยแก แค่นี้ฉันเดินไปเองได้ แกอะรีบกลับไปเลยบ้านแกยังต้องไปอีกหลายซอย"
               "อืมๆ ก็ได้งั้นเจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้นะแก รับรองเลยว่าคราวหน้าฉันไม่ลืมแน่ๆ"
               "ให้มันแน่เถอะ....ไปเลยคะลุงหนูขี้เกรียจเห็นหน้ามันแล้ว"
               "ใจร้ายๆๆๆ"
               ลุงคนขับหันมายิ้มรับคำฉันทีนึงแล้วก็รีบซิ้งออกไปพร้อมกันเสียงโวยวายของไอ้เดทันที  ไม่รู้ว่าลุงแกเชื่อที่ฉันบอกหรือรำคาญพวกฉันกันแน่ถึงได้ซิ้งเร็วปานจรวดปันนั้น ฉันว่าคงเป็นอย่างหลังมากกว่าอะนะ เฮอๆๆ
               ง่า  จะว่าไปทางเข้าบ้านฉันนี่มันก็เปลียวใช่เล่นนะ ความจริงบ้านฉันก็ไม่ได้อยู่ลึกอะไรมากมายอะนะ เพียงแต่ว่าในซอยนี้มันดันมีบ้านฉันหลังเดียวอะดิ แล้วระหว่างทางก็มีต้นไม้ใหญ่ปลูกไว้ให้ร่มเงาร่มรื่น ในตอนกลางวันบริเวณนี้จึงเป็นสถานที่หย่อนใจของคนในละแวกนี้ได้เป็นอย่างดี อ่า...แต่ตอนนี้มันไม่ได้ให้ความหย่อนใจกับฉันสักนิดเลยบรรยากาศนี่โคตรเหมือนหนังสยองขวัญอะ ไฟตามทางดันติดๆดับๆเป็นบ้างช่วงอีก ทั้งๆที่บ้านฉันอยู่ห่างไม่กี่เมตรอะ แต่มันดันดูเหมือนแสงที่ปลายอุโมงมากมาย หยึ้ยยยย  ว่าแล้วฉันก็ก้มหน้าก้มตารีบเดินกลับบ้านทันทีแต่ทว่า
                 เเซ็กๆๆ
                เฮื้อก!  เจ้ย...เสียงไรฟ่ะ ไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้ยินและก็ไม่ๆๆๆๆ อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวก็จะถึงบ้านแล้ว
               พั๊วะ
               อ่า  นี่สินะดวงดาว....ไม่ใช่สิ ฉันถูกตีจนเซไปชนกับต้นไม้ข้างทาง และพร้อมกับที่ฉันรู้ตัวความเจ็บปวดก็จู่โจมขึ้นมาทันที ฉันพยายามมองหาคนที่ทำร้ายฉัน ซึ้งก็ไม่ต้องหานานพวกมันมี 5คน เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ไม่ห่างจากฉันไม่ถึงเมตร หนึ่งในพวกมันถือไม้ยาวเดินเข้ามาดูฉัน
                "ชิ ยัยนี่หัวแข็งฉะมัด มันยังไม่สลบว่ะ"
                "เอามันให้หลับ" เสียงที่ดังขึ้นจากหนึ่งในพวกมันที่ยืนดูอยู่ฉันคิดว่าคงเป็นหัวหน้าของพวกมันอะนะ เฮอะ...นี่ฉันจะต้องตายที่นี่หรอเนี่ยไม่เอานะเฟ้ย โดนไม้ตีขึ้นอืดศพไม่สวย
                ขณะที่มันฟาดไม้ลงมาซ้ำฉันฉวยได้หนังสือที่หล่นจากกระเป๋าได้เล่มหนึ่งยกขึ้นมากันไม้เพื่อหาทางรอดให้กับตัวเอง แต่พวกมันอีกคนกลับพุ่งสวนเข้ามาอัดที่ท้องฉันเต็มๆ เเละสติของฉันก็หายไป






..........................................................
      ตอนนี้มีการอัพเพิ่งค่า