คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : OS : เมื่อคิตตี้เป็นเหตุ (2jae)
[OS] เมื่อคิตตี้เป็นเหตุ
Pairing : B x JAN (2jae)
Author : Francez
คนตัวเล็กออกเดินทันทีหลังจากที่เท้าก้าวลงจากรถประจำทาง ดวงหน้าหวานเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีแดงในเวลาช่วงค่ำของวัน แจนหยุดมองซ้ายขวา เผื่อจะมีรถมอเตอร์ไซต์รับจ้างขับผ่านมาแถวนี้บ้าง แต่เขากลับต้องผิดหวัง เมื่อรอบข้างไม่มีรถดังกล่าวผ่านมาเลยสักคัน
จิ๊ปากออกมาอย่างขัดใจ ก่อนจะก้าวยาวๆเพื่อจะกลับหอพักของตัวเองให้เร็วที่สุด ระยะทางจากหน้าปากซอยใช้เวลาประมาณสิบนาทีก็เดินถึงหอของเขา แต่ท้องฟ้าเจ้ากรรมที่เริ่มส่งเสียงคำรามตอนนี้เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าเขาไม่มีทางกลับหอทันก่อนฝนระลอกใหญ่จะมาแน่ๆ
และถ้าเขากลับไม่ทัน นั่นก็หมายความว่า…
ผ้าที่แจนตากไว้เมื่อเช้าจะเปียกน่ะสิ!!
ไม่ๆ ไม่ได้ เขาจะไม่ยอมให้ฝนเจ้ากรรมทำผ้าเขาเปียกเด็ดขาด
ครืดด ครืดดด
สมาร์ทโฟนคู่ใจสั่นเบาๆเมื่อมีสายเรียกเข้า ขัดอารมณ์หงุดหงิดน้อยๆของแจนที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้ เจ้าตัวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง เหลือบตาดูชื่อของคนโทรเข้าก่อนจะกรอกตาเป็นเลขแปดแล้วกดรับ
ไอ้เวรยู
“ไรมึง”
[อยู่ไหนวะ]
“กำลังจะกลับห้อง”
ปากบางขยับตอบเพื่อนแต่เท้าก็ย่ำตามทางเดินไปอย่างรวดเร็ว
[รีบกลับไปไหนวะ ห้องมึงไม่หายไปไหนหรอก]
แจนเบ้ปาก ก่อนจะสัมผัสได้ว่ามีน้ำอะไรบางอย่างตกลงมาโดนที่ใบหน้า คนตัวเล็กสบถกับตัวเองเบาๆ สองขายาวๆออกวิ่งทันทีหลังจากฝนเริ่มตกลงมาปรอยๆแล้ว
“เชี่ยยู แค่นี้นะ กูจะกลับไปเก็บผ้า!!”
แจนกดตัดสาย ไม่สนใจเสียงโวยวายของเพื่อนที่ตอบกลับมาด้วยซ้ำ เขาออกวิ่งอย่างรวดเร็วเพื่อจะไปให้ถึงที่หมาย เมื่อก่อนแจนเกลียดการออกกำลังกายเป็นชีวิตจิตใจ เพิ่งจะมารู้ว่าตัวเองวิ่งเร็วก็ตอนที่จะวิ่งกลับห้องไปเก็บผ้านี่แหละ
คนตัวเล็กหอบออกมาน้อยๆหลังจากที่เท้าก้าวมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู โชคดีที่ตอนนี้ฝนยังไม่สาดอย่างพายุเข้า แต่เชื่อเถอะ ถ้าแจนวิ่งช้ากว่านี้อีกสิบวิยี่สิบวิ เสื้อผ้าของเขาได้ลงไปในเครื่องซักผ้าอีกรอบแน่ๆ
ซ่า
เสียงฝนระลอกใหญ่ดังขึ้น แจนสบถกับตัวเองอีกครั้ง ยังไม่ทันได้พักหายใจหายคอดีคนตัวเล็กก็ต้องวิ่งขึ้นหอพักตัวเองทันที แจนคิดว่าตอนที่เขามาถึงเมื่อครู่ถ้าได้เก็บผ้าเลยมันคงไม่เปียกมากหรอก แต่ท้องฟ้าเหมือนจะกลั่นแกล้งเขา เพราะพอเขาเหยียบที่ประตูหอปุ๊บ ฝนก็ตกอย่างกับพายุเข้า ไม่ต้องถามเลยว่าแจนติดสปีดแค่ไหนกว่าจะวิ่งขึ้นมาถึงชั้นสาม
มือบางควานหากุญแจในกระเป๋าเป้อย่างเร่งรีบ แล้วจัดการไขประตูห้องเข้าไป ถอดรองเท้าและวางกระเป๋าสะเปะสะปะไปหมด ขายาวๆก้าวไปทางระเบียง ก่อนจะเขย่งเก็บผ้าที่ตากไว้บนราว ทอดถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อพบว่าเสื้อผ้าเขาไม่เปียกน้ำฝน แจนเดินไปที่เตียงแล้ววางเสื้อผ้าไว้บนนั้น
เอ๊ะ เดี๋ยว ผ้าเช็ดตัวเขาไปไหน
คิดได้ดังนั้นก็หันไปทางระเบียง ก่อนจะพบว่าตัวเองไม่ได้เก็บผ้าเช็ดตัวผืนโปรดเข้ามาด้วย
แจนสาวเท้ากลับไที่เดิม ในขณะที่หางตาเหลือบเห็นว่ามีรถยนต์สีดำคันคุ้นตาขับมาจอดที่ด้านล่าง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ หันกลับมาเขย่งปลายเท้าเพื่อเอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดตัว
แจนเม้มริมฝีปาก เริ่มไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมตอนตากถึงตากซะสูงขนาดนั้น ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้สูงอะไรมากมาย
“ฮึบบ” เขาร้องออกมาเบาๆเมื่อคว้าที่ปลายผ้าได้แล้ว เจ้าตัวค่อยๆดึงผ้าให้ออกมาจากราวตาก “เห้ย!!”
แจนหน้าเหวอ ตะโกนลั่นออกมาอย่างตกใจเมื่อผ้าที่เขาคว้าได้ไม่เต็มมือเมื่อครู่ ถูกลมแรงพัดตกลงไปที่ด้านล่าง แจนจับราวระเบียงแล้วก้มลงไปดู ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ห้องของเขาดันเยื้องกับทางเข้าหอพอดี เขาพบว่าผ้าเช็ดตัวของเขาไม่ได้ปลิวไกลไปไหน แต่ดันหล่นแหมะลงไปบนหัวของใครก็ไม่รู้ต่างหาก!
เขารีบวิ่งออกจากห้องไปที่ด้านล่าง เห็นแผ่นหลังของคู่กรณียืนถือผ้าเช็ดตัวผืนโปรดของเขาไว้อยู่ แล้วหันซ้ายหันขวาเหมือนต้องการจะหาเจ้าของ
“เอ่อ ขอโทษนะครับ นั่น…ผ้าผม…”
เอ่ยบอกอีกคนเสียงเบาหวิว พอได้ยินเสียงทัก ผู้ชายไหล่กว้างคนนั้นห็หันหน้ามาหาทันที แจนที่กำลังจะก้มหัวขอโทษอีกคนชะงักกึก
ไอ้พี่บีมันมานี่ได้ไงวะ!
“นี่ของน้องเหรอ”
พยักหน้าหงึกหงักตอบอีกคน มือบางเอื้อมไปข้างหน้าก่อนจะเอ่ยพูดกับคนอายุเยอะกว่าเสียงตะกุกตะกัก “ขะ ขอผ้าผมคืนด้วยครับ”
คนตัวสูงยื่นผ้าเช็ดตัวผืนโปรดของแจนมาด้านหน้า ซึ่งแจนก็รับไว้ มุมปากของพี่บี(คนโหด)ยกยิ้มขึ้นบางๆที่มุมปาก
“คิตตี้น่ารักดีนะ J”
แจนทำหน้าตาเหรอหราหลังจากจบคำของอีกฝ่าย
แม่ง ถ้าพี่มันไปป่าวประกาศว่าน้องแจนคนแมนชอบคิตตี้ แจนจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนวะ!
“อ่ะ เอ่อ แม่ผมซื้อมาให้น่ะ”
แจนบอกปัด เลี่ยงบทสนทนาที่เกี่ยวข้องกับผ้าเช็ดตัวผืนโปรด แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับมาคือการหัวเราะน้อยๆของฝ่ายตรงข้าม
“ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนี่”
เริ่มรู้สึกว่าตัวเองมีสิ่งที่เกลียดรองลงมาจากแตงกวาแล้วล่ะ แจนโคตรเกลียดรอยยิ้มมุมปากของไอ้พี่นี่เลย ให้ตายเถอะ!
“งั้นผมไปดีกว่า สวัสดีครับพี่”
ก้มหัวลาอีกคนก่อนจะหันหลังเดินขึ้้นบันได แต่เสียงเรียกจากคนร่วมสถาบันก็ทำให้เขาต้องขมวดคิ้วหันกลับไปมองอีกคนอย่างฉงน
“ใจคอจะไม่ชวนขึ้นไปด้วยเลยเหรอ”
พี่บี(คนเท่สำหรับทุกคนยกเว้นแจน)เอ่ยออกมาสั้นๆ ท่าทีที่เหมือนจะเศร้าใจของคนตรงข้ามทำให้เขาต้องกรอกตาเป็นเลขแปด
โคตรแอ๊บเลย
“ทำไมผมต้องชวนพี่ขึ้นไปบนห้องผม”
“ก็พี่มาหาน้องไง”
“แต่ผมไม่ได้เชิญพี่มา”
“ก็พี่อยากเจอน้อง...”
บ้า บ้าไปแล้ว!
ไอ้พี่บีแม่งโคตรบ้าเลยว่ะ แจนยังจำเหตุการณ์เมื่ออาทิตย์ที่แล้วได้นะที่มันบอกจะจีบเขาอ่ะ แม่ง ทำเพื่อนเขาเข้าใจผิดกันต่างๆนานา ไหนจะเทียวแวะเทียวขื่อไปหาที่ห้องเรียนอีก แล้วนี่อะไร อาทิตย์นึงผ่านไปนี่แอดวานซ์ถึงขนาดตามมาหาถึงที่หอเลยหรอวะ
“พี่กลับไปเลย!”
ตะโกนบอกอีกคนที่ยืนอยู่หน้าประตูหอ ในขณะที่เขายืนอยู่ตรงบันได แจนล่ะกลัวจริงๆว่าถ้าป้าที่ดูแลหอมาได้ยินเขาตะโกนคุยกับอีกคนแบบนี้ ป้าแกอาจจะอัญเชิญเขาออกไปหาที่อยู่ใหม่ในเร็ววัน
พี่บีส่ายหน้า มุมปากของอีกคนยกยิ้มขึ้นมาน้อยๆ
โว้ย ก็บอกว่าเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ไงวะ!
“ถ้าไม่ให้ขึ้นไป พรุ่งนี้พี่จะบอกทุกคนไว้น้องชอบคิตตี้”
ฮะ?
แจนตาโตอ้าปากค้างมองอีกคนทันทีหลังจากจบคำนั้น ไม่คิดว่าจะเอาเรื่องนี้มาเป็นข้อต่อรองให้ตัวเองได้ขึ้นห้องของแจน
ไอ้พี่นี่มันคิดจะดูถูกสิ่งที่คนอื่นชอบหรอวะ แม่ง โคตรแย่!
บอกเลย ถ้าแจนให้มันขึ้นไปบนห้องนี่โคตรหมา
“ว่าไง”
ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายอ่ะ แจนพูดคำไหนแล้วไม่คืนคำแน่นอน
“ไม่ให้ขึ้นหรอ…” พี่บีเบะปากออกมา มือหนาล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะพิมพ์อะไรไม่รู้ใส่ในจอแล้วส่งมาให้แจนดู “กดส่งเลยดีไหมเนี้ย”
เผด็จการ
กล้าดียังไงมาพิมพ์ในไลน์กลุ่มรุ่นตัวเองว่า ‘พวกมึงรู้ป้ะ ว่าน้องแจนปีหนึ่งชอบคิตตี้’ หนอยย มันจะดูถูกความชอบคนอื่นมากไปแล้ว
แจนจะไม่ยอมให้ไอ้พี่บ้านี่เอาคิตตี้ไปย่ำยีเด็ดขาด
คนชอบคิตตี้ไม่ใช่เรื่องน่าอายโว้ย!
“เอาไงดีน้า…”
แจนหันหลังหนี สองเท้าเริ่มก้าวไปทางขั้นบันได
“งั้นกดส่—“
และก่อนที่พี่บีคนเผด็จการจะได้พูดอะไรต่อ แจนก็หันมาตะโกนบอกอีกคนเสียงแข็งแล้ววิ่งขึ้นห้องตัวเองไปทันที
“อีกสิบนาทีค่อยตามขึ้นมาห้อง 333 ตอนนี้ห้องรก จะขึ้นไปเก็บ!!”
BONUS
“ยู”
บีเอ่ยเรียกรุ่นน้องคนสนิทที่กำลังนั่งอยู่ในร้านข้าวกับเพื่อนอีกคนในช่วงเกือบๆ 1 ทุ่มของวัน
“อ้าวพี่บี หวัดดีครับ” ยูตอบรับการเรียกของบีโดยการก้มหัวทักทายน้อยๆ บีพยักหน้ารับ ก่อนจะกวาดตามองรอบโต๊ะ
“นี่มากันสองคนเหรอ”
“สามครับ” เป็นเสียงของเด็กที่ชื่อกันต์ตอบกลับมา พอดีกับที่สายตาเหลือบไปเห็นก้าร์เดินออกจากห้องน้ำมาอีกฝั่ง คนอายุมากที่สุดในโต๊ะเลยก้มหน้าลงมาถามต่อ
“แล้วอีกคนล่ะ”
“อ๋อ ไอก้าร์มันไปเข้าห้องน้ำอ่ะพี่ นั่นไงๆ มาแล้ว”
บีล่ะอยากจะตบหัวไอ้เด็กตัวโตนี่จริงๆ รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้หมายถึงก้าร์มันก็ยังจะกวนตีนเขาเสียได้
“มึงนี่ ไปกวนพี่เขา” กันต์เอ็ดเพื่อนตัวเองน้อยๆ ไม่วายได้ยินเสียงหัวเราะของยูตามมาติดๆ
“ไอแจนมันรีบไปไหนไม่รู้อ่ะพี่ ตอนแรกกะจะมากินข้าวด้วยกัน แม่ง เทเพื่อน”
บีพยักหน้ารับคำของยูก่อนจะทรุดตัวลงที่ว่างข้างมัน เห็นก้าร์ที่ไปห้องน้ำเมื่อครู่เดินกลับมานั่งข้างๆแบมเลยหันไปหาเด็กตัวโตอีกครั้ง
“งั้น…โทรหาเพื่อนน้องให้หน่อยได้ป้ะ”
“ฮะ?” เด็กปีหนึ่งทั้งสามคนร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกัน บีเลยพูดต่อ
“ถามเขาว่าอยู่ไหน”
“…”
“แต่ไม่ต้องบอกนะ ว่าพี่จะไปหา"
==FIN==
ต่อตอนก่อนหน้านี้ จะทำเป็นตอนๆแหละ อิอิ
ความคิดเห็น