คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF : ต้นไม้ร้อยปี PART 3 [2JAE]
[ SF ] ต้นไม้ร้อยปี PART 3
Pairing : Jaebum x Youngjae [2JAE]
Author : Francez_
“ปวดหัวว่ะ...” ชายหนุ่มที่กำลังหลับตาพริ้ม ลืมตาขึ้นมาเพื่อรับเช้าวันใหม่ เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะลุกจากเตียงนุ่มแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป
ใช้เวลาเพียงไม่นานคุณหมอหนุ่มรูปหล่ออย่าง อิม แจบอม ก็ค่อยๆเดินลงมาจากบันได มือสากใช้ผ้าขนหนูขยี้เส้นผมที่กำลังเปียกชื้นจากการสระเบาๆ
“อ้าว ตื่นแล้วหรอครับ” เสียงของมาร์คเพื่อนร่วมงานของแจบอมเอ่ยทัก คนตัวสูงหันไปยิ้มให้พอเป็นพิธีก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “ไหวมั้ยครับเนี้ย”
“อ่า ไหวครับ ผมแค่รู้สึกมึนหัวนิดหน่อย” คุณหมอหนุ่มตอบกลับ ก่อนเจ้าตัวจะทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตัวยาวลำแขนทั้งสองข้างยกขึ้นพาดพนักพิงโซฟาอย่างหมดเรี่ยวแรง แจบอมหลับตาลงอย่างช้าๆ เขาพยายามนึกว่าไปทำอะไรมาสมองถึงได้ว่างเปล่าขนาดนี้
“ผมแนะนำให้คุณแจบอมไปทานข้าวกับยาในครัวนะครับ ผมเตรียมไว้ให้แล้ว”
แจบอมพยักหน้าเบาๆตอบรับอีกคน เขาซึ้งในน้ำใจของเพื่อนร่วมงานคนนี้จริงๆ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้จักกับอีกคนไม่กี่เดือนก็ตาม แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือน มาร์ค ต้วน เป็นเพื่อนที่รู้ใจของเขามาหลายปีก็ไม่รู้แฮะ
แจบอมเดินไปหยิบข้าวต้มและยาออกมากินที่โซฟาตัวเดิม เช่นเดียวกับมาร์คที่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆในมือยังมีเอกสารงานที่พวกเขาต้องทำ นิ้วเรียวของมาร์คพลิกกระดาษในมือดูไปเรื่อยๆพร้อมๆกับปากหยักที่เอ่ยพูดกับเขา
“เอ้อ เมื่อวานนี้ผู้ใหญ่บ้านเห็นคุณนอนอยู่ตรงท้ายหมู่บ้านน่ะครับ เปลี่ยนที่นอนใหม่หรอ ฮ่าๆๆ” มาร์คเอ่ยแซวแจบอม ส่วนคนที่ทานข้าวต้มอยู่ต้องรีบเงยหน้าขึ้นมามองคนแซวด้วยความงุนงง
“ผมนอนอยู่ท้ายหมู่บ้าน?”
“ใช่ครับ เมื่อวานตอนค่ำๆ ลูกน้องของผู้ใหญ่บ้านก็แบกคุณมานะครับ จำไม่ได้หรอ”
แจบอมส่ายหน้าเบาๆแทนคำตอบ หัวคิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย แจบอมไปทำอะไรที่ท้ายหมู่บ้าน...?
คนตัวสูงก้มหน้ากินอาหารต่อไปเงียบๆ เสียงกระดาษที่มาร์คพลิกไปมาดังแว่วเข้าในโสตประสาทการรับเสียงของแจบอมเป็นระยะ แจบอมตักข้าวต้มคำสุดท้ายเข้าปากก่อนจะหยิบยาแก้ปวดหัวขึ้นทานตามลำดับ พลันมาร์คที่นั่งอยู่ข้างๆก็เอ่ยถามเขาขึ้นมา
“แล้ววันนี้คุณจะไปที่ต้นไม้ร้อยปีอีกรึเปล่า”
และก็เป็นอีกครั้งที่แจบอมตอบเพื่อนกลับไปด้วยความงุนงง
“ผม...ไปทำอะไรที่นั่นหรอ”
“ทำไมถึงลงไปไม่ได้” ยองแจสบถออกมากับตัวเองเบาๆ คนตัวเล็กเดินไปมาอย่างกระวนกระวาย สองมือยกขึ้นประกบกันแล้วออกแรงทุบเบาๆอย่างใช้ความคิด ยองแจเงยหน้าขึ้นมองด้านบนพลางกรอกตาไปมา คำถามมากมายวนเวียนในหัวของเขาไม่หยุดสิ้น
ทำไม ชเว ยองแจ ถึงลงไปบนโลกมนุษย์ไม่ได้แล้ว...
คนตัวเล็กได้แต่กรีดร้องเบาๆกับตัวเอง ยองแจหลับตาลงอีกครั้ง พยายามรวบรวมสติตัวเองให้มั่นคง ยองแจต้องไม่วอกแวก ยองแจต้องมีสติ ห้าม ห้าม ห้าม...คนตัวเล็กลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่ง ก่อนที่จะจิ๊ปากในลำคออย่างขัดใจ
เพราะท่านพี่จินยองแน่ๆ ท่านพี่จินยองต้องร่ายมนต์อะไรสักอย่างกับเขามันถึงทำให้เขาลงไปที่นั่นไม่ได้
ชเว ยองแจ ได้แต่ขยี้เส้นผมนุ่มลื่นด้วยความหัวเสีย แผนการที่จะขัดคำสั่งพี่ชายเพื่อลงไปโลกมนุษย์มันล้มไม่เป็นท่า แล้วอย่างนี้ยองแจจะไปพบกับ อิม แจบอม ได้ยังไง ตอนนี้ยองแจเป็นห่วงคนตัวสูงยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด รอยช้ำตามตัวของอีกคนยังติดอยู่ที่ตาของเขาอยู่เลย เขากลัวว่าแจบอมจะเป็นอะไรไปเสียก่อน…
“ท่านพี่” เสียงเรียกจากด้านหลังดังขึ้น ทำให้คนที่กำลังหัวเสียต้องหันไปมอง ใบหน้าน่ารักที่ตวัดหางตามองคนมาใหม่ สามารถทำให้แบมแบมขนลุกซู่อย่างไม่ตั้งตัวทันที
“มีอะไร”
“ท่านไม่ควรขัดคำสั่งท่านพี่จินยองอีก” แบมแบมเอ่ยเสียงเครียด เจ้าตัวเล็กกอดอกแล้วเงยหน้ามองเขาด้วยความไม่พอใจสุดๆ “ถ้ารอบนี้ท่านโดนจับได้ ท่านพี่จินยองคงขังท่านพี่ไม่ให้มีโอกาสมาดูฟ้าดูตะวันอีกเป็นแน่”
ยองแจยืนเงียบ เขาพยายามฟังคนเป็นน้อง ใช่…แบมแบมพูดถูก ถ้ารอบนี้เขาหนีลงไปที่นั่นอีก เขาคงจะโดนขังในห้องมืดแน่ๆ ซึ่งยองแจไม่ชอบแม้แค่นิด ที่นั่นไม่มีอิสระให้กับเขา...
“ก็ข้าอยากเจอเขา…” เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงผะแผ่วในลำคอ นิ้วเรียวยกขึ้นขยี้จมูกรั้นที่เริ่มมีน้ำใสๆไหลออกมา “ข้าผิดรึไง…”
“โถ่...” แบมแบมร้องออกมาอย่างจนปัญญา เขาล่ะนับถือความดื้อเงียบของพี่ชายตัวเองเสียจริง ไอ้อาการที่อยากได้อะไรก็ได้โดยไม่สนว่าจะมีเรื่องร้ายแรงอะไรตามมาทีหลังเนี้ย แบมแบมนับถือจริงๆ
“แต่ตอนนี้ข้าคงลงไปไม่ได้แล้วล่ะ ท่านพี่จินยองสะกดพลังข้าแล้ว ตอนนี้ข้าเป็นเพียงแค่เทพที่ไร้พลัง”
แบมแบมที่ฟังคำนั้นจบได้แต่ยินดีกับเรื่องนี้เพียงในใจ คนตัวเล็กเหลือบมองคนตรงข้ามที่กำลังก้มหน้านิ่ง น้ำเสียงของคนเป็นพี่ดูสั่นๆ ถ้าผู้ใดมาฟังเป้นต้องสงสารยองแจจับขั้วหัวใจเป็นแน่ แบมแบมถอนหายใจออกมาเบาๆ มือบางของเจ้าตัวเล็กยกขึ้นตบเบาๆที่บ่าเพื่อให้กำลังใจ คนตรงข้ามที่เห็นแบมแบมกระทำเช่นนั้นจึงส่งสายตาอ้อนวอนมาให้เขา
ชเว ยองแจ กระพริบตาปริบๆมองแบมแบมอย่างสุดซึ้ง สายตาหวานฉ่ำที่ยองแจใช้มองเขาคือแรงกระตุ้นชั้นเลิศที่จะทำให้แบมแบมใจอ่อน…
“เจ้าช่วยข้าได้มั้ย”
“ไม่… แบมแบมครางเสียงแผ่ว คนเป็นน้องพยายามจะปัดมือพี่ชายตัวดีที่เกาะกุมต้นแขนเล็กของเขาเอาไว้ แบมแบมหันหน้าหนีพลางมองไปทางอื่น เขารู้ดีว่าถ้าเขาหันไปเขาต้องเจอเข้าดวงตาอันน่ารักของคนเป็นพี่ที่ทอดมองเขาอยู่เป็นแน่
มันจะทำให้แบมใจอ่อน เพราะฉะนั้น ข้าจะไม่หัน!!
“ได้โปรด...เจ้าเป็นทางเดียวที่จะทำให้ข้าลงไปพบกับเขาได้...”
แบมแบมหันไปมองยองแจที่กำลังก้มหน้า เสียงสั่นๆกับใบหน้าที่แดงก่ำของคนเป็นพี่ทำให้แบมแบมเผลอพยักหน้าตกลงอย่างไม่รู้ตัว...
ท่านพี่จินยองสะกดพลังของท่านพี่ยองแจไปหมดแล้ว ถ้าใครมาพูดแบบนี้กับแบมแบม เขาจะขอเถียงอย่างสุดกำลังเลย เพราะยองแจมีพลังอย่างหนึ่งที่จินยองไม่สามารถสะกดได้...
พลังที่จะทำให้ผู้คนที่อยู่รอบตัวใจอ่อน
น่าแปลก ที่พลังนี้มีแค่ ชเว ยองแจ เท่านั้นที่มี
เด็กหนุ่มสูดหายใจเข้าปอดอย่างช้าๆ ตอนนี้ยองแจกำลังยืนอยู่ริมระเบียงหน้าต่างห้องของ อิม แจบอม ต้องขอบคุณแบมแบมมากที่ยอมเอาชีวิตมาเสี่ยงเพราะความบ้าบิ่นของเขา ยองแจรู้ว่าถ้าโดนจับได้ขึ้นมา ไม่ใช่เขาคนเดียวแล้วที่จะเดือดร้อน ตอนนี้มันรวมแบมแบมเข้าไปอีกคน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
นิ้วเรียวเคาะไปเบาๆที่ประตูกระจก คนตัวเล็กเผลอเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว ตาเรียวจับจ้องไปที่กระจกใสอย่างต้องการรอใครสักคนหนึ่งมาเปิดมันออก รอไปสักพักก็ไม่มีใครมาเปิดให้เขาสักที จนคนตัวล็กทนรอไม่ไหวต้องถือวิสาสะจับที่บานประตูเลื่อน มือเรียวพยายามจะดึงมันออกแต่ก็ต้องชะงักเมื่อพบว่าประตูมัน...ล็อค
ยองแจกรอกตาไปมา โอเค…ประตูล็อค ตอนนี้เขาใช้พลังทะลุกระจกเข้าไปไม่ได้เสียด้วย แล้วจะทำยังไงต่อไปดี เขาเสี่ยงลงมาถึงที่นี่ไม่มีทางที่เขาต้องกลับไปมีเปล่าแน่ๆ ยองแจจับที่คางมนของตัวเองอย่างใช้ความคิด ดวงตาคู่สวยเบนไปทางน้องชายที่นั่งรอเขาอยู่ด้านล่างระเบียง ซึ่งแบมแบมก็มองขึ้นมาด้านบนเป็นระยะๆเพื่อเร่งพี่ชายให้รีบลงมา
ยองแจกระตุกยิ้ม ก่อนจะขยับริมฝีปากให้คนเป็นน้องอ่านได้ชัดๆ ‘ช่วยพาข้าเข้าไปข้างในหน่อย’
สีหน้าของคนเป็นน้องดูตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นเขาพูดเช่นนั้น หน้าตาเหลอหลาบวกกับนิ้วที่ชี้เข้าหาตัวเอง ทำให้ยองแจต้องพยักหน้าขึ้นลงเร็วๆเพื่อตอบอีกคนกลับว่าใช่ ยองแจเห็นคนที่อยู่ด้านล่างตบหน้าผากตัวเองเบาๆก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะดีดนิ้วดังเป๊าะ หลังจากนั้นไม่นานร่างทั้งร่างของเขาก็วาร์ปเข้ามาในห้องได้สำเร็จ
เสียงลมหายใจเข้าออกจากบุคคลที่นอนอยู่บนเตียงทำให้คนตัวเล็กต้องรีบเดินเข้าไปดูด้วยความร้อนใจ ยองแจทรุดตัวลงนั่งข้างๆคนตัวสูง ก่อนที่มือบางจะเอื้อมไปดึงผ้าห่มที่ไหลลงไปถึงตาตุ่มให้ขึ้นมาอยู่ในระดับอก
พอทำเช่นนั้นเสร็จ คนตัวเล็กก็นั่งเท้าคางมองคนตัวสูงทันที รอยช้ำที่ยังไม่หายไปจากใบหน้าไม่ได้ทำให้ความดูดีของ อิม แจบอม ลดน้อยลงแม้แต่นิดเดียว มือเรียวสวยยกขึ้นลูบเบาๆที่ข้างแก้มไล่วนไปมาเรื่อยๆจนมาถึงหน้าผากมน ยองแจใช้นิ้วชี้ลากผ่านมาจนถึงสันจมูกคม ก่อนเจ้าตัวจะหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อคนที่นอนหลับอยู่เริ่มขยับตัวเปลี่ยนท่านอน
แจบอมเปลี่ยนท่านอนเป็นหันตะแคงข้างมาทางยองแจ คนตัวเล็กยิ้มอย่างชอบใจก่อนนิ้วเรียวจะเริ่มสำรวจใบหน้าคมคายอีกครั้ง ยองแจไล่นิ้ววนที่ข้างแก้มอีกคราก่อนจะค่อยๆลงมาที่ริมฝีปากหยัก คนตัวเล็กเผลอจ้องมองริมฝีปากนั้นเนิ่นนาน ก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆโน้มใบหน้าหวานลงไปใกล้ๆ ยองแจกดจูบลงไปเบาๆที่กลีบปากสวย แล้วไล่ริมฝีปากวนอยู่แบบนั้นอย่างไม่รู้จักเบื่อ
กลิ่นหอมอ่อนๆจากคนตัวเล็กเริ่มทำให้แจบอมขยับร่างกายอีกครั้ง แรงจูบเบาๆที่ริมฝีปากหยักเริ่มเปลี่ยนเป็นความหนักหน่วงเมื่อคนตัวสูงเริ่มรู้สึกตัว แจบอมยกมือขึ้นกอดรอบเอวของอีกคนก่อนจะจับที่ท้ายทอยแล้วออกแรงดึงให้เข้ามาใกล้ ทั้งๆที่ดวงตายังคงหลับตาพริ้มอยู่…
ยองแจเผลอครางอือในลำคอเบาๆ เมื่อลมหายใจของเขาเริ่มจะหมด มือเล็กยกขึ้นทุบเบาๆที่หน้าอกของอีกคน ซึ่งแรงดังกล่าวทำให้ตาคมที่กำลังหลับอยู่ลืมตาขึ้น
“เฮ้ย!!” คนตัวสูงร้องเสียงหลง ก่อนจะดันตัวคนที่อยู่ในอ้อมกอดให้ออกห่างอย่างโดยเร็ว “คุณเข้ามาที่ห้องผมได้ยังไง”
“ทางระเบียงไง”
ยองแจตอบอีกคนด้วยรอยยิ้มประจำตัว แจบอมเผลอใจเต้นไปกับรอยยิ้มของอีกคน ก่อนที่มือสากจะค่อยๆดึงผ้าห่มขึ้นมาชิดถึงลำคอและขยับตัวเองไปติดที่หัวเตียง ถึงแจบอมจะเคลิ้มไปกับรสจูบเมื่อกี๊ก็เถอะ แต่เขาก็ไม่ควรไว้ใจกับเด็กหนุ่มแปลกหน้าคนนี้เด็ดขาด
“คุณมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเย็นใส่อีกคน ทำให้คนตัวเล็กต้องมองหน้าแจบอมด้วยความไม่เข้าใจ
“ทำไม...”
“บ้านของผมไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า นั่นประตู เชิญครับ”
“ว่าไงนะ...” ยองแจเผลอครางเสียงแผ่วอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง น้ำเสียงที่คนตัวเล็กใช้มันทำให้หัวใจของคนตัวสูงแกว่งโดยที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ ยองแจจ้องมองแจบอมด้วยดวงตาเรียวรีที่เริ่มมีน้ำใสๆคลออยู่
ยองแจลืมไป...ท่านพี่จินยองลบความทรงจำของคนที่เขารักไปแล้ว...
“คุณแจบอม...จำผมไม่ได้หรอ...” ยองแจถามเสียงแผ่ว ซึ่งคำตอบที่เจ้าตัวได้รับ คือการพยักหน้าขึ้นลงสองสามทีของคนตรงหน้า ยองแจก้มหน้านิ่งพยายามสงบสติอารมณ์ ไม่ให้ตัวเองต้องมาร้องไห้งอแงต่อหน้าบุคคลนี้ มือเรียวที่สั่นระริกกำเข้าหากันแน่น
“ผมขอโทษที่มารบกวน...”
แบมแบมลอบมองพี่ชายหน้าหวานที่ซึมลงไปอย่างเห็นได้ชัด คนเป็นพี่นั่งชันเข่าอยู่ในสวนดอกไม้ที่แบมแบมดูแลอยู่ คนตัวเล็กถอนหายใจออกมายาวๆ นี่อาจจะเป็นรอบที่ร้อยกว่าๆของวันแล้วก็ได้ที่เขาทำแบบนี้
ขาเรียวเล็กค่อยๆก้าวเดินเข้าไปหาพี่ชายก่อนที่มือบางจะวางไว้บนลาดไหล่เล็ก ยองแจหันมามองแบมแบมที่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆอย่างเหม่อลอย
“ข้าไม่ชอบเลย...ข้าไม่ชอบเวลาเห็นท่านพี่เป็นแบบนี้” แบมแบมเอ่ยเสียงแผ่ว คนตัวเล็กชันเข่าขึ้นมาแล้วกอดไว้ตามคนเป็นพี่ ส่วนยองแจก็หันหน้าหนีคำพูดของอีกคน เขาปล่อยให้คำพูดของแบมแบมลอยผ่านไปกับอากาศไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น
แบมแบมพรูลมหายใจออกมาอีกครั้ง มือบางของเจ้าตัวเล็กออกแรงดึงตัวอีกคนเข้ามาไว้ในอ้อมกอดตัวเอง แล้วลูบเบาๆที่กลุ่มผมนุ่มลื่น
“ถ้าอยากร้องก็ร้องมาเลย ท่านอย่าเงียบแบบนี้...”
“ข้า...จะทำเยี่ยงไรดี” ยองแจซุกหน้าลงกับอ้อมกอดของแบมแบม มือเรียวยกขึ้นกอดตอบน้องชายพลางสะอื้นไห้เสียงแผ่ว “มันเจ็บไปหมดแล้ว...”
“…”
“เขาลืมข้าไปแล้ว...”
แบมแบมได้แต่ฟังคนเป็นพี่ระบายออกมา มือบางยกขึ้นลูบทั่วแผ่นหลังอย่างไม่ขาดสาย ตอนนี้แบมแบมไม่รู้แล้ว เขาไม่รู้จะทำยังไงให้พี่ชายที่แสนร่าเริงของเขากลับมาเป็นเหมือนเดิม ถ้าให้เขาไปเจรจากับท่านพี่จินยองให้คืนความทรงจำแก่ชายคนนั้น พี่ชายคนโตคงไม่ยอมเป็นแน่
“เขาจำข้าไม่ได้...”
ยองแจยังคงตัดพ้อออกมาไม่หยุดยั้ง เสียงสะอื้นเบาๆของคนในอ้อมกอดทำให้แบมแบมรับรู้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้พี่ชายของเขากำลังรู้สึกอย่างไร
แบมแบมอยากช่วย...แต่เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้วจริงๆ
“ชเว ยองแจ”
เสียงทุ้มอันน่าเกรงขามดังขึ้นทางด้านหลังของพวกเขาทั้งสอง แบมแบมผงกหัวขึ้นไปดูบุคคลที่มาใหม่อย่างนึกสงสัย ก่อนที่ดวงตากลมโตจะปรากฏเป็นภาพของพี่ชายอีกคนที่เดินเข้ามาใกล้ คนตัวเล็กเผลอกลั้นหายใจไปเสี้ยววิก่อนจะค่อยๆก้มหน้ามองคนที่กำลังสะอื้นไห้ในอ้อมกอด
“ยองแจ” จินยองกดเสียงต่ำ มือหนาพยายามดึงเจ้าของชื่อให้ออกมาจากอ้อมกอดของแบมแบม ยองแจเหลือบมองคนเป็นพี่ด้วยแววตาอันสั่นระริก
“อะ...อะไร”
“เจ้าขัดคำสั่งของข้าอีกแล้ว” จินยองเอ่ยเสียงเข้ม ทำให้ยองแจต้องก้มหน้าลงด้วยความตกใจ ตาเรียวเล็กกรอกไปมาอย่างคนทำผิดแล้วถูกจับได้ คนทำผิดตัวสั่นยังดีที่มีแบมแบมคอยลูบที่จ้นแขนเบาๆอย่างให้กำลังใจ “ข้าจะทำโทษเจ้า!!”
คำประกาศิตที่จินยองประกาศออกมาทำให้เด็กหนุ่มเหลือบมองพี่ชายอีกครั้ง ยองแจลอบกลืนน้ำลายเมื่อรู้สึกว่าลำคอของตัวเองเริ่มแห้งผาก
“ข้าจะขังเจ้าในห้องมืด ตามข้ามา!!”
จินยองตวัดหางตามามองยองแจ ก่อนที่คนพูดจะค่อยๆเดินออกไป ตัวเจ้าปัญหาหันไปมองแบมแบมที่อยู่ข้างๆ แววตาที่น้องส่งมาบอกให้รู้ว่าเขาเองก็วิตกกังวลไม่ต่างกัน ยองแจพรูลมหายใจออกมาจากริมฝีปากอย่างหมดหนทาง ก่อนที่มือเรียวสวยจะยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลลงมารอบดวงตารีเล็กให้ออกไป สองขาก้าวเดินตามคนเป็นพี่...
คนทำผิดต้องยอมรับผิด
ข้อนี้ยองแจรู้ดี
เขาจะยอมโดนขังในห้องมืดตลอดชีวา ไม่ให้ได้กลับมาเห็นขอบฟ้าและดวงตะวันอีกเลย
เพราะถึง ชเว ยองแจ จะออกมาจากที่แห่งนั้นได้ อิม แจบอม คนที่เขารักจนสุดหัวใจก็จำเขาไม่ได้อยู่ดี
ชายร่างสูงเงยหน้ามองท้องฟ้าสีครามที่ตั้งเคล้าว่าจะตกตั้งแต่หัววัน เจ้าตัวทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหญ้าสีเขียว ในขณะที่ตาคมก็ยังไม่ละไปจากการมองท้องฟ้าแม้แต่วินาทีเดียว
เขากำลังรอ...รออะไรบางอย่างที่แจบอมก็ไม่รู้ว่าคืออะไร
แจบอมหลับตาพริ้ม พอดีกับที่เม็ดฝนตกลงมาจากขอบฟ้ากระทบลงใบหน้าคมคายของคนตัวสูง แจบอมเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เขาเริ่มชอบฝนขนาดนี้...
“...นี่” เสียงหวานดังเบาๆอยู่ที่ข้างหู แจบอมหันไปมองเจ้าของเสียงก่อนที่คิ้วเรียวจะค่อยๆขมวดเข้าหากัน คนโดนเรียกรีบเด้งตัวออกห่างจากคนที่เอ่ยเรียกเขาทันที
“อิม แจบอม เจ้าต้องไปกับข้าเดี๋ยวนี้” เด็กหนุ่มหน้าหวานตรงหน้าเขาพูดขึ้นมา มือเรียวเล็กจับเข้าที่ข้อมือของแจบอมก่อนจะออกแรงกระชากเบาๆให้เขาเดินตามอีกคนไป
ชายหนุ่มยืนขึ้นเต็มความสูงในขณะที่เด็กหนุ่มตรงหน้ายังออกแรงดึงที่ข้อมือเขาไม่หยุดยั้ง แจบอมสะบัดมือออกเบา ทำให้อีกคนแทบเซใบหน้าหวานเกือบจะทิ่มลงไปกับพื้นหญ้า
แบมแบมพรูลมหายใจออกมาอย่างสุดจะกลั้น
“คุณเป็นใคร” เสียงทุ้มเอ่ยแข่งกับเสียงหยาดฝนที่เริ่มตกแรงขึ้นเรื่อยๆ คำถามเดิมๆที่แบมแบมได้ยินจากปากชายตรงหน้าแทบทำให้คนตัวเล็กฟึดฟัดกับตัวเองไม่ได้
“จะเป็นใครมันสำคัญที่ไหน ตอนนี้! เวลานี้! เจ้าต้องไปกับข้า!!”
“ไป ไปไหน?” แจบอมขมวดคิ้วถาม เขาไม่เข้าใจคนตรงหน้าจริงๆ อยู่ดีๆก็โผล่มา อยู่ดีๆก็จะมาลากไปที่ไหนก็ไม่รู้
“มันจะอะไรนักหนากันเชียว แค่ตามข้ามามันยากมากนักหรือไง!!” แบมแบมตวาดกร้าว เขาเริ่มจะไม่พอใจอิมแจบอมขึ้นมาแล้วจริงๆ ก็รู้หรอก ว่าคนตรงหน้าจำเรื่องราวทั้งหมดไม่ได้
แต่ไอ้มนุษย์บ้านี่ จะยอมให้พี่ชายของเขาโดนขังในห้องนั่นจริงๆหรือไง
“บอกเหตุของคุณมาสิ ทำไมผมต้องไปกับคุณ” แจบอมกอดอกถาม เขาจับจ้องไปหาคนตรงหน้าที่แต่งตัวแปลกๆมีมงกุฏดอกไม้อยู่บนศีรษะ แล้วไหนจะคำพูดข้าๆเจ้าๆนั่นอีก นี่มันคนบ้าหรือไงกัน
“โอ้ย!! ไอ้มนุษย์บ้านี่” แบมแบมสบถออกมาอย่างหัวเสีย เจ้าตัวทึ้งหัวตัวเองอย่างไม่พอใจ “ก็ไปช่วยท่านพี่ยองแจไง!!”
ยองแจ...?
ชายหนุ่มขมวดคิ้วสงสัยกับชื่อของบุคคลนั้น หัวใจเจ้ากรรมเต้นระรัวแปลกๆยิ่งทำให้คิ้วเรียวเข้มขมวดเข้าหากันแน่นขึ้นไปอีก
ทำไมเขาถึงได้รู้สึกคุ้นเคย แต่ทำไมเขานึกถึงใบหน้าของเจ้าของชื่อไม่ออก...
แบมแบมที่เห็นคนตรงหน้ายืนนิ่งไปนานรีบคว้าเข้าที่ข้อมือของอีกคนแล้วออกแรงดึงให้เดินไปด้วยกัน สายฝนที่กระหน่ำตกหนักขึ้นเรื่อยๆทำให้เจ้าตัวเล็กต้องรีบหาที่หลบฝนเพื่อรวบรวมสมาธิโดยเร็ว สองขาเรียวก้าวย่าวๆใปเรื่อย เสียงพึมพำเบาๆถามคำถามบางอย่างจากคนด้านหลัง ทำให้คนที่กำลังก้าวเดินหยุดชะงัก
“...ยองแจ คือใครหรอครับ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
อูยยยย นี่มันอะไร มั่วแหลกมากค่ะ
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก รอตอนหน้าค่ะ ตอนจบแล้ว เย้ๆ
แท็กฟิค >> #ดอทจ
ความคิดเห็น