Story one... my life ZzZzZz

ลำดับตอนที่ #1 : Story 1

Rain Cafe'

04.00 pm.

ภายในร้านกาแฟขนาดปานกลางแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ตรงหัวโค้งของถนนสายหลักย่านธุรกิจชื่อดัง 'Rain Cafe' เต็มไปด้วย

ลูกค้าที่มานั่งเป็นประจำหลังเลิกเรียนหรือทำงาน ร้านแห่งนี้ตั้งอยู่เยื้องกับโรงเรียนมัธยมปลาย NR โรงเรียนมัธยมปลายชื่อดัง ถัดจากนี้ไปไม่มากนักก็เต็มไปด้วยบริษัทธุรกิจน้อยใหญ่มากมาย ถือว่าเป็นทำเลที่ดีเลยทีเดียว

ร้านกาแฟแห่งนี้ตกแต่งสไตล์เรียบๆเก๋ๆ ใช้โทนขาว-ดำ เป็นส่วนมาก แต่สิ่งที่แตกต่างจากร้านกาแฟทั่วๆไปคือ

จำนวนของแมวภายในร้านที่ประมาณด้วยสายตาอย่างคร่าวๆก็เกือบ 20 ตัวเข้าไปแล้ว! แถมเจ้าพวกนี้ยังอยู่อย่างเป็นระเบียบแถมช่วยรับออร์เดอร์ได้อีกด้วย อะไรจะน่าทึ่งปานนี้ หากแต่ลูกค้าทั้งหลายกลับเริ่มชินกับเจ้าพวกนี้แล้ว ก็เห็นมาตั้งหลายเดือนแล้วนี่นะ 
 

เจ้าของร้านแห่งนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่กำลังหัวหมุนอยู่กับการชงเครื่องดื่มต่างๆตามออร์เดอร์ที่มีอยู่เต็มบาร์แล้ว

'มิวเรย์' สาวใสวัย 16 ปี ที่ขอมาทำร้านกาแฟเล็กๆของครอบครัว เธอไม่ใช่คนสวยใสน่ารัก แต่เป็นคนที่เป็นตัวของตัวเอง นิยามคำว่าแปลกเป็นอะไรที่เหมาะสมกับเธอมากที่สุด เธอชอบแต่งตัวสบายๆ กางเกงยีนกับเสื้อยืดตัวโคร่งๆเท่านั้นเอง ทั้งที่ทางบ้านก็เป็นครอบครัวที่มีฐานะเข้าขั้นดีมากเลยทีเดียว
 

#lovin you hoo hoo hoo baby I've you on my mind 

เสียงริงโทนที่ดังขึ้นทำให้มือเรียวที่กำลังชงเครื่องดื่มอยู่ชะงักไป ดวงตาเรียวได้รูปเหลือบมองไปที่หน้าจอสมาร์ท

โฟน เมื่อเห็นชื่อที่คุ้นเคยก็หยิบสมอลทอร์คขึ้นมาสวม หลังจากนั้นก็ชงเครื่องดื่มไปคุโทรศัพท์ไปด้วย 
 

"ว่าไง" เสียงใสที่ตอบกลับไปนั้นสั้น แต่เป็นความคุ้นเคยของน้ำเสียงที่ทำให้คนปลายสายเผลอยิ้มออกมา

"ห้วน สั้น สมเป็นเธอจริงๆยัยมิว" 

"อ่าฮะ มีอะไรว่ามา ที่ร้านกำลังยุ่ง" มิวเรย์ตอบกลับไปอย่างสบายๆ มือก็ชงเครื่องดื่มไปด้วย อันที่จริงเวลานี้ 'นาเดีย'

ไม่น่าจะโทรมาหา เพราะเป็นเวลาที่ร้านกำลังยุ่งมากสุดๆ

"วันนี้มีประชุมตอนเที่ยงคืน ที่เดิม ไปได้มั้ย" 

"ประชุมหรอ? ไม่เห็นมีใครแจ้งล่วงหน้าเลย" คิ้วเรียวที่พาดเฉียงอย่างสวยงามขมวดเข้าหากันเล็กน้อยแสดงความ

สงสัยอย่างถึงขีดสุด ปกติเรื่องแบบนี้มันต้องแจ้งตั้งแต่ประชุมคราวที่แล้วสิ 
 

"เห็นบอกว่าเรื่องด่วนมาก ก็คงไม่พ้นเขตเวทเสื่อมนั่นแหละมั้ง สภาหาอะไรที่มีสาระกว่านี้คงไม่ได้แล้ว" เสียงของ

นาเดียที่ดังมาตามสายแสดงถึงความเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด