Fic LSK- ลูกศิษย์ทั้งสิบสองคนของสิบสองเทพอัศวิน

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่สาม- แสงและเงา [100%]

          "...เฮ้ วินเซนต์" ยูซิสเรียกข้าระหว่างเดินไปมารอบเมือง ข้าก็ขานตอบตามมารยาท

          "อะไร"

          "ข้าขอเรียกเจ้าว่าวินซ์ได้มั้ย" เขาถาม ข้าขมวดคิ้วก่อนส่งคำถาม

          "ทำไมล่ะ เรียกวินเซนต์ก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง"

          ยูซิสยิ้มร่า ก่อนที่จะบอกเหตุผลที่น่าเตะซะยิ่งกว่าอะไร "ก็ชื่อเจ้ามันยาว"

          ...เอ่อ ได้ข่าวว่าชื่อเจ้ากับชื่อข้ามันยาวเท่าๆ กันไม่ใช่รึไง จู่ๆ มาบอกว่าข้าชื่อยาวได้ยังไงกัน...ข้าหมดคำพูด

          "จะเรียกอะไรก็เชิญเจ้าเถอะ"

          "งั้น...ที่รัก"

          พลั่ก! โครม!

          คงไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่าเสียงที่ดังขึ้นมันคืออะไร แต่ถ้าจะให้ข้าบอกล่ะก็ให้ดูขาข้าที่ลอยอยู่หนึ่งข้าง กับยูซิสที่ตอนนี้นอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้น...พอเห็นภาพอย่างนี้ ใครๆ ก็เดาได้ว่าข้าเตะไอ้ยูซิสจนกระเด็น หัวกระแทกพื้นอย่างสวยงาม

          ฮึๆๆ ท่าสวยมากเพื่อน! ข้าล่ะอยากยกนิ้วโป้งชมเขาจริงๆ...

          "ข้าหมายถึงให้เรียกอะไรก็ได้ระหว่างวินเซนต์กับวินซ์โว้ย คิดยังไงมาเรียกข้าอย่างนั้นกันหา! ข้าไม่นิยมไม้ป่าเดียวกันสักหน่อย!" ข้าตะโกนโดยที่ไม่มีใครหันกลับมามอง

          แหงล่ะ พวกเราเล่นเดินมาจนอยู่ระหว่างเขตเมืองและเขตชนบททางทิศเหนือ มันจะมีคนอยู่ได้ยังไงเล่า

          "อูยส์...เจ็บๆๆ" ยูซิสครางพลางลูบหัวตัวเองที่กระแทกลำต้นอย่างแรง "ไอ้วินซ์! ข้าล้อเล่นแค่นี้ถึงกับลงไม้ลงมือเลยรึไง"

          ข้าแค่นเสียง ก่อนที่จะเดินไปหาแล้วยื่นมือให้เจ้ายูลิซิส เขาจับอย่างว่าง่าย แล้วข้าก็ฉุดให้ลุกขึ้น

          เขาปัดฝุ่นที่อยู่บนเสื้อเขาสักพัก ก่อนที่จะเอามือกุมหน้าผากแล้วก็ต้องร้องจ๊ากเมื่อพบว่าหน้าผากของตัวเอง...โน

          "วินซ์...เจ้ารู้มั้ยว่าเจ้าทำหน้าผากข้าโน" ยูซิสถามเสียงเรียบ

          ข้าแสยะยิ้ม "เจ็บรึเปล่าล่ะ"

          "ไม่เจ็บสิแปลก" เขาแยกเขี้ยวใส่ ข้าเลยจัดการ...ดีดที่หน้าผากเพื่อซ้ำเติมและสนองความหมั่นไส้ส่วนตัวไปด้วย

          "จ๊ากกก!!" ยูซิสร้องลั่นป่า "วินซ์! มันเจ็บนะ!"

          "เออ" ข้ารับคำด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ "รู้ว่าถ้าทำแล้วเจ้าจะเจ็บ ข้าเลยทำมันซะ" แต่ถึงข้าจะว่าอย่างนี้ ในใจข้าก็กำลังร่ายเวทเยียวยาเบื้องต้นอยู่นะ! อย่างน้อยๆ ข้าไม่ใช่คนนิสัยไม่ดีขนาดนั้นสักหน่อยนี่

          "เจ้านี่มัน..." ยูซิสกำลังจะเปิดปากด่าข้า แต่แล้วก็ต้องชะงักข้าทำมือเป็นรูปปืน ก่อนที่จะมีพลังสว่างไหลเข้าที่หน้าผากเขา จากนั้นหน้าผากที่โนอยู่ก็ค่อยๆ ยุบตัวจนหายสนิท "...ขอบใจ"

          ข้าเลิกคิ้ว "อย่างเจ้าบอกขอบคุณเป็นด้วย?"

          "เป็นสิ! ถ้าข้าขอบคุณเจ้าไม่เป็นล่ะก็ ข้าคงไม่เป็นเพื่อนเจ้าอย่างตอนนี้หรอก เผลอๆ จะไปสมัครเป็นเทพอัศวินไอซอทแล้วด้วยซ้ำ"

          "เจ้าน่าจะไปสมัครเป็นว่าที่เทพอัศวินไอซอทซะ ข้าจะได้สมัครเป็นว่าที่เทพอัศวินเทมเพสแทน" ข้าทำหน้าเสียดายโอกาสอย่างรุนแรง ยูซิสเลยทำท่าเหมือนเพิ่งคิดอะไรออก

          "พูดถึงการสมัครเป็นว่าที่เทพอัศวิน...ข้าได้ยินจากข่าววงในมานิดหน่อย แต่ข้าว่าเจ้าก็คงจะได้ยินมาแล้ว"

          "หือ ขั้นตอนการคัดเลือกตัวน่ะนะ? ก็ไม่เชิง ข้าไม่ได้สนใจเรื่องนี้สักเท่าไหร่ เลยได้ยินแค่ว่าเขาจะไม่เลือกตัวสำรองแค่นั้นล่ะ" ข้าพูดเสียงหน่ายๆ ส่วนยูซิสเองก็ได้แค่ขมวดคิ้ว

          "ปีนี้แตกต่างจากปีอื่นๆ นะ" เขาหัวเราะ "เพราะได้ยินว่าจะดูใบสมัครว่าถูกใจใครมาเจ็ดสิบคนก่อน แล้วค่อยเริ่มสอบ"

          "...และไม่มีข้าเป็นหนึ่งในนั้น" ข้าเสริมทันที มุมปากของอีกฝ่ายจึงเริ่มกระตุก

          "นี่เจ้าไม่อยากเป็นเทพอัศวินครีอุสขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย" เขาว่าพลางทำหน้าหนักใจ "แล้วข้าจะรับใช้เจ้าเต็มที่ในฐานะเทพอัศวินเทมเพสได้ยังไงกัน"

          "ถ้าเจ้าต้องพูดสรรเสริญเยินยอองค์มหาเทพทุกประโยค เจ้ายังยอมเป็นเทพอัศวินครีอุสอยู่มั้ยล่ะ"

          ยูซิสเงียบ ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่อง "นี่ วินซ์ ที่แถบนี้นี่แถบไหนกัน"

          "พื้นที่ระหว่างเขตชุมชนกับเขตชนบททิศเหนือน่ะ ทำไมเหรอ"

          "ที่แถบนี้ไม่มีใครมาพักอาศัยใช่มั้ย"

          "ถูกแล้ว เพราะว่าแถบนี้อาจกลายเป็นเขตชุมชนตอนจะขยายเมือง พระราชาองค์ปัจจุบันเลยไม่ให้ใครมาทำเป็นที่อยู่อาศัย เลยกลายเป็นแค่ทางผ่านและที่คั่น"

          "แล้วนอกจากเจ้าที่ชอบเดินเล่นซะจนเหมือนสำรวจพื้นที่ มีคนอื่นมาเดินแถวนี้อีกมั้ย"

          ข้าหัวเราะ "มันจะไปมีได้ยังไงกันเล่า นอกจากถนนตรงนี้แล้ว สองข้างทางก็เป็นป่า อันตรายเกินกว่าพ่อแม่ปกติเขาจะปล่อยให้มาเดินเล่นแถวนี้นะ"

          "...งั้นแสดงว่าหลงทางสินะ" ยูซิสพึมพำเบาๆ แล้วหยุดเดิน ข้าเลยได้แต่งง

          "เจ้าพึมพำอะไรของเจ้า"

          เขาชี้ไปที่ด้านหลัง "มีคนรุ่นเดียวกับเราหลงทางแน่ะ"

          ข้าหันหลังกลับไปมอง ก็พบเด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเรา ผมสีเทาเหลือบดำที่ถูกรวบเป็นทรงแล้วปล่อยยาวถึงกลางหลัง นัยน์ตาสีฟ้าอมเทาแลดูสดใส่และหม่นหมองในเวลาเดียวกัน แต่ตอนนี้กลับฉายแววงุนงงเต็มที่

          ข้าขมวดคิ้ว เอาล่ะ ข้าควรไปทักเขาดีมั้ย...เพราะถึงคนเราจะมีสกิลหลงทางได้ แต่ไม่น่าจะหลงมาถึงนี่ได้หรอกนะพวกเจ้าว่ามั้ย




          "อา...ขอบคุณพวกเจ้ามากที่อุตส่าห์นำทางให้ข้ามาที่วิหารเทพแห่งแสงสว่าง" เด็กชายผมสีเทาเข้มพูดด้วยหน้าตาติดจะง่วงนอน

          ข้าหัวเราะแห้งๆ ...แหงล่ะ จะมาวิหารเทพแห่งแสงสว่างที่อยู่ด้านทิศตะวันออกของเมือง แต่เดินอีท่าไหนก็ไม่รู้ไปโผล่ที่ทิศเหนือซะอย่างนั้น

          ดูเหมือนว่าสกิลหลงทางของซีวาส เจเนซิสมันไม่ธรรมดาจริงๆ ข้าล่ะนับถือ

          "นี่ ซีวาส ทำไมไปโผล่อยู่ที่พื้นที่แถบนั้นได้" ยูซิสส่งคำถาม ดูเหมือนว่าเขาเองก็อยากรู้เหมือนกัน

          "...ก็ ข้ากำลังเดินอยู่ดีๆ แล้วเห็นนกบินผ่าน ข้าเลยตามมันไป พอรู้สึกตัวอีกทีก็ไปอยู่ที่นั่นแล้วน่ะ" ช่างเป็นเหตุผลที่...เอาเป็นว่าพอข้าได้ฟังก็กุมขมับ ยูซิสก็อ้าปากค้าง ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ "แต่พวกเจ้าเองก็เหมือนกัน ทำไมถึงไม่หลงทางเลยล่ะ เมืองลีฟบัดออกจะใหญ่ขนาดนี้"

          นี่ๆ ใครจะไปมีสกิลหลงทางเข้าขั้นสุดยอดแบบเจ้ากันหา! ข้าค้อนตาใส่

          "ข้าเดินเล่นไปมาที่นี่ตั้งแต่หกขวบแล้วนะ..." ...แต่ก็ไปนู่นมานี่บ่อยเกินจนได้เดินเล่นแค่สองปีเท่านั้นล่ะ

          ยูซิสหัวเราะ "ไอ้เจ้าวินซ์น่ะนะ ต่อให้มันอยู่ในซอกตึกหรือเขาวงกตที่ไหน ถ้ามันเคยมาแล้วล่ะก็ อย่าคิดว่ามันจะหลงทางเลย"

          "อย่าไปฟังมัน ข้าเดินเล่นที่นี่ตั้งสองปี จะให้หลงได้ยังไงกัน" ข้าแก้ "ว่าแต่ ทำไมเจ้าถึงอยากมาที่นี่กัน"

          "ข้าอยากเจอเทพอัศวินฮาเดสน่ะ เมื่อสองปีก่อนท่านช่วยครอบครัวข้าจากพวกโจร" สรุปว่าเพราะเลื่อมใสในตัวเทพอัศวินฮาเดสนี่เอง ข้าพยักหน้าเข้าใจ

          "แต่ตำหนักเทพอัศวินเป็นพื้นที่ห้ามเข้านะ" ข้าว่าขึ้น

          "ข้ารู้ แต่สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์เดินลาดตระเวนของท่าน ข้าเลยมารอไง...ตอนนี้ก็เย็นแล้วด้วย" พอพูดว่าเย็นแล้ว ยูซิสก็หน้าซีดลงถนัดตา จนข้าอดไม่ได้ที่จะส่งคำถาม

          "ยูซิส เจ้าเป็นอะไรไป"

          "ว...วินซ์ นี่กี่โมงแล้วเหรอ..." เขาว่าด้วยน้ำเสียงเกือบจะร้องไห้ ข้าเลยได้แต่ควักนาฬิกาชนิดพกพาออกมา แล้วโชว์ให้เขาดู พอเจ้ายูซิสได้เห็นแล้วก็เบิ่งตากว้าง "เวรแล้ว! แม้ข้าบอกให้กลับตอนหกโมงครึ่ง...มีเวลาอีกแค่ห้านาทีเอง! ตายๆๆ ข้าโดนแม่ข้าฆ่าแน่"

          "รู้แล้วๆ เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน" ข้าว่าด้วยน้ำเสียงระอา ก่อนที่จะหันไปหาซีวาส "เฮ้ ซีส เจ้าสมัครเป็นว่าที่เทพอัศวินฮาเดสด้วยรึเปล่า"

          "เจ้ารู้ได้ไง! ข้ายังไม่ได้บอกเจ้าเลยนะ!" ...แค่ดูความเลื่อมใสศรัทธาของเจ้าที่มีต่อเทพอัศวินฮาเดส เด็กสามขวบยังรู้เลยนะ

          "ข้าเดาน่ะ" ข้ายิ้มตอบ ก่อนที่จะชะงักเมื่อยูซิสเขย่าไหล่ข้า "งั้น...ข้าไปล่ะ เดี๋ยวไอ้ยูซิสมันจะไม่ได้ออกมาวิ่งเล่น"

          "อ...อื้ม หวังว่าคงได้เจอกันอีกนะ"

          "เช่นกัน!" ข้าว่าเสร็จก็ออกตัววิ่ง แต่ไม่ลืมลากเจ้ายูซิสมาด้วย

          "...บ้านเจ้า...ร้านตัดเสื้อแถวๆ จัตุรัสใจกลางเมืองสินะ" ข้าหันไปถาม ยูซิสทำหน้าเบ้พลางพยักหน้า

          "ไปยังไงก็ไม่ทันแหงๆ ฮือๆ วินซ์ เจ้าต้องช่วยข้านะ"

          "เออน่า! แต่ที่เจ้าบอกว่าไปไม่ทัน...ข้าว่าเจ้าแก้ใหม่ดีกว่ามั้ย"

          "มันไม่ทันอยู่แล้วนะ! ดูสิ จากวิหารเทพแห่งแสงสว่างไปจัตุรัส ถ้าเดินไปก็ใช้เวลายี่สิบนาที ถ้าวิ่งไปก็สิบห้านาที จะไปทันได้ยังไงกัน!"

          ข้ายิ้มแสยะ "แล้วถ้าเป็นความเร็วของนักทำภารกิจล่ะ!" ว่าแล้วข้าก็เพิ่มความเร็วถึงระดับกลาง กลายเป็นตอนแรกที่ช้าๆ กลายเป็นเห็นสองข้างทางเพียงวูบวาบ

          ถ้าอยากรู้ว่าเร็วขนาดไหนล่ะก็...ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันเร็วชนิดที่เจ้ายูซิสมันตัวลอยเลยน่ะนะ

          "แค่กๆ...ไอ้วินซ์ ช...ชะลอหน่อยโว้ย! ผมเข้าตา...แค่กๆๆ ปากด้วย!"

          "แว้ก!! ว...วินซ์จ๋า...อย่ากระโดดข้ามกำแพงอย่างนั้นเซ่! ข้าเกือบโดนมันแล้วรู้มั้ย!"

          "จ๊าก!! นี่เจ้ากระโดดขึ้นหลังคาเลยงั้นเหรอ สงสารข้าบ้างเซ่!"

          และอีกสารพัดคำด่าพร้อมกับสบถ...

          สุดท้ายข้าก็จอดลงที่หน้าบ้านเขาพอดี

          "ฮึๆๆ บอกให้เร็วๆ ไม่ใช่เหรอ ดูเวลาซะ ผ่านไปไม่ถึงสองนาทีด้วยซ้ำ" ข้าโชว์เวลาให้ยูซิสดู...แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเวียนหัวจนโซเซไปแล้วล่ะนะ

          "อ...ไอ้เจ้าบ้า ฝากไว้ก่อนเหอะ แหวะ..." ชะอุย มีอ้วกออกมาด้วยแฮะ