คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ: ว่าด้วยเรื่องของการ (สมัคร) เป็นว่าที่เทพอัศวิน
ยินดีต้อนรับสู่เรื่องเก่าเขียนใหม่ค่ะ!
ขอไม่พูดพร่ำทำเพลง ขอให้อ่านให้สนุกเลยนะคะ!
____________________________________________
บทนำ- ว่าด้วยการ (สมัคร) เป็นว่าที่เทพอัศวิน
ณ แคว้นวอลเลซ สถานที่ที่เต็มไปด้วยพระเมตตาแห่งพระเจ้าแห่งแสงสว่างจึงทำให้ประชากรอยู่ดีมีสุข เต็มไปด้วยพสกนิกรแห่งเทพเจ้าแห่งแสงสว่าง และเป็นที่ตั้งของสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์...
อารามเทพแห่งแสงสว่าง และตำหนักเทพอัศวินอันศักดิ์สิทธิ์ สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยนักบวชผู้ชำระล้าง และหัวหน้าเทพอัศวินทั้งสิบสององค์
บัดนี้พวกเขาต่างก็อายุสามสิบปีกันแล้ว และก็ถึงเวลาที่พวกเขาจักต้องมีลูกศิษย์ที่จะสืบสานรุ่นต่อไปเสียที!
"วินเซนต์ วินเซนต์ ลูกอยู่ไหนน่ะ!" ผู้หญิงวัยกลางเรียกหาลูกของตนเองที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ทั้งที่ค้นเกือบจะพลิกแผ่นดินหาแต่ก็หาไม่เจอ แน่นอนว่าไม่ใช่เพื่อหาธรรมดา แต่เพื่อลากไปให้ลูกชายสุดรักของเขาไปสมัครเป็นว่าที่เทพอัศวินคนต่อไปต่างหาก
กึกๆ!
หญิงคนเดิมชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงแปลกๆ มาจากเพดาน เธอเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
"กรี๊ดดดดด!!!"
โครม!!
ถือว่านี่เป็นความโชคดีอย่างยิ่งที่เธอตั้งสติทันแล้วถอยหลังชนิดเส้นยาแดงผ่าแปด เพราะ...ไอ้ที่หล่นลงมาน่ะ มันคือโคมไฟระย้าที่ตั้งเด่นสง่าอยู่บนเพดาน แต่บัดนี้กลับเหลือแต่ซากอย่างหาความงามไม่ได้เลยน่ะสิ!
เกรงว่าหากนางหลบไม่ทันเสียล่ะก็ หัวของนางอาจจะเป็นเศษซากเหมือนกับโคมไฟนั่นด้วยก็ได้!
"ว้า น่าเสียดาย ทำไมถึงไม่โดนล่ะเนี่ย" เสียงของเด็กชายจากที่ไหนก็ไม่รู้ดังขึ้นด้วยความเสียดายเป็นอย่างสูงก่อนที่จะโผล่มาจากหลังโซฟา "บอกไว้ก่อนเลยนะ จ้างให้ข้าก็ไม่ไปสมัครแน่ๆ!"
"ไม่ได้ เจ้าต้องไป วินเซนเทียส!"
"ไม่ ข้าไม่ไปสมัครเด็ดขาด แม่ไปเองสิ!" ลูกชายบังเกิดเกล้าของนางแย้งขึ้นทันควัน ก่อนจะพูดด้วยอารมณ์โทสะ "ถ้าให้ไปสมัครเข้าโรงเรียนหรืออะไรทำนองนี้ข้าจะไม่ว่าอะไรเลยนะ แต่ทำไม..."
"เพราะถ้าเกิดว่าได้อาชีพนี้มันจะดีน่ะสิ มานี่เลยๆ มาสมัครเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ตัวดี..." แม่ว่าเสร็จก็แวบมาดึงหูของวินเซนเทียส แล้วก็จับลากเขาไปสถานที่สมัคร ซึ่งก็คือที่วิหารเทพแห่งแสงสว่างอย่างไม่ดูสภาพของพวกเขาทั้งคู่เลยสักนิด
คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าไปสมัครอะไร เด็กชายแอบคิดว่าเขาช่างโชคร้ายจริงๆ ที่เกิดมา ดูสิ! เขาอายุเก้าปีกับอีกสิบเอ็ดเดือน อันนั้นไม่ผิด แต่กาลเวลามันผิด เพราะตัวเขาดันอายุเท่านี้ตอนที่เขารับสมัครเทพอัศวินทั้งสิบสององค์รุ่นที่สามสิบเก้า!!
อะไรนะ บอกว่ามันดี? ดีตรงไหนกัน! มันอาจจะดีก็ได้ถ้าหากแม่ของเขาอยากให้เขาเป็นเทพอัศวินเทมเพสหรือเทพอัศวินเนเฟลที่ล่องลอยไปมาได้ แต่...
แต่ท่านแม่ของเขาจะจับเขาไปสมัครเป็นเทพอัศวินครีอุส บุรุษผู้เพียบพร้อมสง่างามและมีความเมตตา...แถมยังพูดจาชนิดที่ย้อนยุคไปสักห้าร้อยล้านปีก่อนกว่าจะมาเข้าเรื่องแบบนี้ เขาบอกได้แค่สี่พยางค์เลยว่า เขา ไม่ อยาก เป็น!
หากอยากรู้ว่าทำไมเขาไม่อยากเป็นล่ะก็ แน่จริงลองพูดทุกประโยคโดยให้มีการสรรเสริญเยินยอเทพเจ้าแห่งแสงสว่างล่ะก็ ยังจะอยากเป็นอยู่มั้ยล่ะ ฮึ่ย!
เด็กชายพยายามดิ้น แต่ก็ทำได้ไม่มากเพราะเขายังไม่อยากหูยาน
"ท่านแม่....ปล่อยข้าเถอะ ข้าเจ็บ" เมื่อหูของตนเสี่ยงต่อการยานเป็นยางที่ใช้การไม่ได้ เจ้าตัวเริ่มใช้ลูกอ้อน โดยหวังไว้อย่างเต็มเปี่ยมว่าคงได้ผล
แต่แม่ของเขาแค่เหยียดยิ้ม แล้วพูดประโยคสุดเจ็บแปลบออกมา "รอให้ถึงก่อนเถอะ แล้วจะปล่อย"
ม...แม่ข้าคิดจะทำให้ข้าหูยานเลยไม่ใช่เหรอ!? วินเซนเทียสคิดอย่างตื่นตระหนก
"คนอื่นมองหมดแล้วนะขอร้าบบบบ" เขาเดินพลางครางพลางด้วยความเจ็บปวด
"ช่างพวกเขาสิ"
"...วิหารเทพเจ้าแห่งแสงสว่างมันไกลเอาการนะขอร้าบบ"
"ไม่สน เดินสองกิโลฯ ก็ถึงแล้ว"
“....” ข้าพูดอะไรไม่ออกเลยทีนี้
ขอร้อง ได้โปรดปล่อยข้า! ข้าอยากจะวิ่งเล่น อยากจะอ่านหนังสือเงียบๆ แล้วท่านแม่มีสิทธิ์อะไรมาสั่งลูกตัวน้อยๆ น่ารักนิสัยดีคนนี้กัน ได้โปรดเถอะ ปล่อยข้าก่อนที่หูข้าจะยาน! อ๊ากกกก!!
น่าสงสารที่เด็กชายทำได้เพียงกรีดร้องอยู่ในใจ ไม่กล้าพูดอะไรออกมาเพราะกลัวว่าจะโดนหนักกว่าเก่า
____________________________________ไม่ต้องบอกว่าคุ้นๆ ค่ะ บทนำเก่านั่นแหละ!
แต่เอามารีใหม่ หุๆๆ =w=b
ความคิดเห็น