Fic LSK- ลูกศิษย์ทั้งสิบสองคนของสิบสองเทพอัศวิน

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ ภาค: [The Children Blessed by The Light God]

          "วินเซนต์ วินเซนต์ ลูกอยู่ไหนน่ะ!" ผู้หญิงวัยกลางเรียกหาลูกของตนเองที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ทั้งที่ค้นเกือบจะพลิกแผ่นดินหาแต่ก็หาไม่เจอ

          กึกๆ!

          หญิงคนเดิมชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงแปลกๆ มาจากเพดาน เธอเงยหน้าขึ้นมอง เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

          "กรี๊ดดดดด!!!"

          โครม!!

          ถือว่านี่เป็นความโชคดีอย่างยิ่งที่เธอตั้งสติทันแล้วถอยหลังชนิดเส้นยาแดงผ่าแปด เพราะ...ไอ้ที่หล่นลงมาน่ะ มันคือโคมไฟที่ตั้งเด่นสง่า แต่ตอนนี้กลับเหลือแต่ซากอย่างหาความงามไม่ได้เลยน่ะสิ!

          "ว้า น่าเสียดาย ทำไมถึงไม่โดนล่ะเนี่ย" เสียงของเด็กชายจากที่ไหนก็ไม่รู้ดังขึ้นด้วยความเสียดายเป็นอย่างสูงก่อนที่จะโผล่มาจากหลังโซฟา "บอกไว้ก่อนเลยนะ จ้างให้ข้าก็ไม่ไปสมัครแน่ๆ!"

          "ไม่ได้ เจ้าต้องไป วินเซนเทียส!"

          "ไม่ ข้าไม่ไปสมัครเด็ดขาด แม่ไปเองสิ!" ข้าแย้งขึ้น "ถ้าให้ไปสมัครเข้าโรงเรียนหรืออะไรทำนองนี้ข้าจะไม่ว่าอะไรเลยนะ แต่ทำไม..."

          "เพราะถ้าเกิดว่าได้อาชีพนี้มันจะดีน่ะสิ มานี่เลยๆ มาสมัครเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ตัวดี..." แม่ว่าเสร็จก็แว้บมาดึงหูข้า แล้วก็จับลากข้าไปสถานที่สมัคร หรือก็คือที่วิหารเทพแห่งแสงสว่างนั่นล่ะ

          คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าไปสมัครอะไรน่ะ ข้านี่โชคร้ายจริงๆ ที่เกิดมา ดูสิ! ข้าอายุเก้าปีกับอีกสิบเอ็ดเดือน อันนั้นไม่ผิด แต่กาลเวลามันผิด เพราะข้าดันอายุเท่านี้ตอนที่เขารับสมัครเทพอัศวินทั้งสิบสององค์รุ่นที่สามสิบเก้า!!

          อะไรนะ พวกเจ้าบอกว่ามันดี? ดีตรงไหนมิทราบ! มันอาจจะดีก็ได้ถ้าแม่ข้าอยากให้ข้าเป็นเทพอัศวินเทมเพสหรือเทพอัศวินเนเฟลที่ล่องลอยไปมาได้ แต่...

          แต่ท่านแม่ของข้าจะจับข้าสมัครเป็นเทพอัศวินครีอุส!!

          บุรุษผู้เพียบพร้อมสง่างามและมีความเมตตา...แถมยังพูดจาชนิดที่ย้อนยุคไปสักห้าร้อยล้านปีก่อนกว่าจะมาเข้าเรื่องแบบนี้ ข้าบอกได้แค่สี่พยางค์เลยว่า ข้า ไม่ อยาก เป็น!!!

          ลองพวกเจ้าพูดทุกประโยคให้มีเทพเจ้าแห่งแสงสว่างล่ะก็ พวกเจ้ายังอยากเป็นอยู่มั้ยล่ะ ฮึ่ย!

          ข้าดิ้นได้ไม่มากเพราะยังไม่อยากหูยาน อูย เจ็บชะมัด!

          "ท่านแม่....ปล่อยข้าเถอะ ข้าเจ็บ" ข้าเริ่มใช้ลูกอ้อน หวังว่าคงได้ผลนะ

          แม่ของข้าแค่เหยียดยิ้ม แล้วพูดประโยคสุดเจ็บแปลบออกมา "รอให้ถึงก่อนเถอะ แล้วจะปล่อย"

          เฮ้ย! ม...แม่ข้าคิดจะทำให้ข้าหูยานเลยไม่ใช่เหรอ!?

          "คนอื่นมองหมดแล้วนะขอร้าบบบบ" ข้าเดินพลางครางพลาง อูยส์ เจ็บๆ

          "ช่างพวกเขาสิ"

          "...วิหารเทพเจ้าแห่งแสงสว่างมันไกลเอาการนะขอร้าบบ"

          "ไม่สน เดินสองกิโลฯ ก็ถึงแล้ว"

          "...." ข้าพูดอะไรไม่ออกเลยทีนี้

          ขอร้อง ได้โปรดปล่อยข้า! ข้าอยากจะวิ่งเล่น อยากจะอ่านหนังสือเงียบๆ แล้วท่านแม่มีสิทธิ์อะไรมาสั่งลูกตัวน้อยๆ น่ารักนิสัยดีคนนี้กัน ได้โปรดเถอะ ปล่อยข้าก่อนที่หูข้าจะยาน! อ๊ากกกก!!
_______________________

สั้นได้ใจจริงๆ = =;;

มาอ่านแล้วก็เม้นกันด้วยนะคะ! ^O^