ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 เตรียมอุดมในอดีต#1
Chapter 8 – เตรียมอุดมในอดีต#1
เจนนี่ อิ๊ง พัช และมิ้งค์ มาถึงบริเวณสวนลุมพินี รถไฟฟ้าวิ่งผ่านเหนือหัวพวกเธอไป รถบริเวณนี้ยังคงเยอะแยะเหมือนเดิมดังเช่นทุกวัน ทั้งหมดเดินตรงไปยังสีลมคอมเพล็กซ์ เพื่อจะหาร่องรอยของ ชัชชัย ไปยาลใหญ่ ที่เมนเฟรมระบุมาว่าอยู่แถวนี้ แต่ระหว่างที่กำลังเดินผ่าน 7-11 นั้นเอง ประตูบานเลื่อนอัตโนมัติก็เปิดออก และพวกเธอก็ได้ยินเสียงแสบแก้วหูชนิดทนไม่ได้ จนต้องยกมือขึ้นมาอุดหูกันทุกคน แต่ว่าไม่มีผลอะไรเลย เสียงนั้นแหลมสูงและดังติดกันยาวนานมาก
“นี่..นี่มันเสียงอะไรเนี่ย” มิ้งค์อุดหู หลับตาปี๋แล้วตะโกนถาม
“ทำไมมัน ง่วงๆ ชอบกล” เจนนี่ปรือตา
“หือ...นี่มัน?” เสียงอิ๊งขาดห้วงไป
“ทำไมคนอื่น ไม่ ไม่เห็นเป็นไร” พัชมองไปรอบๆ
แล้วทั้งหมดก็ล้มลงสลบไป ผู้คนที่เดินอยู่แถวนั้นเริ่มมามุงดู ท่ามกลางสติที่เลือนราง ดูเหมือนพวกเธอจะเจอกับอะไรสักอย่างหนึ่ง
เมื่อรู้สึกตัวอีกที พัชพบว่าตัวเองอยู่ในที่ที่คุ้นตาอย่างประหลาด พร้อมด้วยคนแปลกหน้าอีก 4 คนซึ่งแต่งกายในชุดนักเรียนเตรียม สังเกตได้จากพระเกี้ยวที่หน้าอก ดูเหมือนกำลังรีบไปไหนสักแห่ง น่าแปลกที่เธอมองไม่เห็นตัวเอง และยังพบว่าเธออยู่ในดวงจิตของนักเรียนคนหนึ่ง ทำให้มองเห็นแค่ 3 คนที่เหลือ พวกเขากำลังยืนอยู่บริเวณต้นจามจุรี เห็นได้ชัดว่าคือเตรียมอุดม พัชพยายามมองไปรอบๆ และต้องตะลึงเมื่อเห็นว่าไม่มีโรงอาหารใหญ่ซึ่งควรจะตั้งอยู่แถวนั้น มีแต่อาคารเล็กๆซอมซ่อแทน เธออยากจะร้องตะโกน แต่ก็ไม่มีเสียงออกมาเลย
“เอาไงต่อดีพวกเรา ทำไมมันกระทันหันแบบนี้” ชายใส่แว่นซึ่งสูงที่สุดพูดขึ้นมา
“นี่เราอยู่ที่ไหนเนี่ย?”
“ใจเย็นๆ วิลเลี่ยม รีบไปทางตึก 2 ก่อนเร็ว” คนถัดมาตอบกลับ แล้วทั้ง 4 คนก็วิ่งไปทางตึก 2 ซึ่งยังดูใหม่กว่าที่พัชเคยเห็นเมื่อ 5 ชั่วโมงก่อน
“เอ๋ ตึก 2.... เตรียมอุดมถล่มไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“อาจารย์ครับ ทหารญี่ปุ่นจริงๆเหรอครับ” วิลเลี่ยมเปิดประตูห้องปกครองออกแล้วถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
“?””?” “?” “?”
“พวกเธอ...วิลเลี่ยม จอห์นนี่ เจสัน แล้วก็ไมเคิล” อาจารย์ที่พัชไม่คุ้นหน้าเลย ลุกขึ้นแล้วเดินมาทางเด็กทั้ง 4 คน “ในฐานะที่พวกเธอเป็นกรรมการนักเรียน ขอให้ออกไปรอกำลังเสริมที่ถนนพญาไท เดี๋ยวนี้เลย พวกเขาได้รับโทรเลขจากเราแล้ว”
“?”
“รับทราบครับ” สิ้นคำพูด พวกเขาก็เปิดประตูแล้ววิ่งออกไป
“ความฝัน?”
“ไม่ไหวเลยน้า ขนาดโรงเรียนมันยังบุกเลย” จอห์นนี่ซึ่งวิ่งนำหน้าอยู่เอ่ยขึ้นมา
“ใช่ ญี่ปุ่นเฮงซวยเอ๊ย จะรบก็ไปไกลๆกรุงเทพหน่อยเซ่” เจสันพูดแล้วหยิบคัตเตอร์ออกมาจากกระเป๋า “ท่าทางเราเจอแขกรายแรกแล้ว”
ชายตัวล่ำสันคนหนึ่งออกมาจากหลังต้นไม้ สวมชุดเขียวอ่อนพร้อมเกราะเต็มกำลัง ในมือถือปืน มีอาร์มเป็นตัวอักษรญี่ปุ่นแปะอยู่ที่แขนซ้าย แว่นตาที่เขาใส่ดูจะสามารถมองในที่มืดได้
“ฆ่ามันนนนน!!!” ไมเคิลหยิบคัตเตอร์ออกมาบ้างแล้วพุ่งเข้าใส่
“ฆ่าคนเนี่ยนะ เอาจริงเหรอ???”
วิลเลี่ยมเข้าไปดึงตัวไมเคิลออกมา “อย่าประมาทเซ่”
“บาเรียขี้” วิลเลี่ยมพูดแล้วก็มีขี้ผุดขึ้นมาจากพื้นดิน หยุดกระสุนที่ทหารญี่ปุ่นกราดยิงมา
“นะ..นั่นมันอะไร” เขาผละมือจากกระบอกปืน
“ผู้ใช้ขี้แห่งเตรียมอุดม วิลเลี่ยมยังไงล่ะ!” ขี้สีเหลืองๆค่อยหนืดขึ้นมาจากพื้นและหุ้มร่างกายทหารไว้จนมิด จนไม่มีแม้แต่เสียงร้องลอดออกมา “โลงศพขี้”
ร่างกายของเขาระเบิดเละ เลือดสาดกระเด็นไปทั่วบริเวณปนกับสีขี้ดูแล้วแปลกตายังไงชอบกล (คนเขียน – กำลังจินตนาการ อืมมมมม)
“วิชาเหมือนกับเก่งเลย หรือว่าวิลเลี่ยมคนนี้จะเป็น...?”
“ไปกันต่อเร็ว อย่าให้เค้ารอ” จอห์นนี่เริ่มออกวิ่งต่อ พวกเขาไปจนถึงตึก 1 ก็พบกับทหารญี่ปุ่นอีกกลุ่มใหญ่ จึงต้องหลบออกข้างทาง รอดูลาดเลา
“ครั้งนี้มีกันราวโหลนึงได้ เอาไงดี” จอห์นนี่ซึ่งอยู่บริเวณมุมตึกเหลือบตาออกไปมองแล้วพูดขึ้นมา
“วิชาขี้ของฉันถ้า 10 คนน่าจะรับไหวอยู่นะ”
“เนตรจาบจ้วงของฉันก็ทำอะไรไม่ได้ซะด้วยสิ” ไมเคิลพูดอย่างซึมๆ “นิโคลัสที่มีบาเรียล่องหนก็ไม่อยู่อีก”
“ทำไงดี ทำไงดี”
“อย่าพยายามเลยพวกลุง ยังไงปี 2548 รร.นี้ก็ถูกทำลายอยู่ดีล่ะ”
“ลุยเลย ตายไม่ตายไว้คิดทีหลังว้อยยย” วิลเลี่ยมวิ่งแล้วดอดจ์กลิ้งตัวผ่านพุ่มไม้ไปโผล่หน้าพวกทหาร “มหาโลงศพขี้ เวอร์ชั่นส้วมแตก!!!”
“เฮ้ย เดี๋ยว!!!” ไมเคิลตะโกน “เนตรจาบจ้วงของฉัน ในตัวพวกนั้นมีระเบิดอยู่ ถอยออกมาเร็ว!!”
แต่สายไปเสียแล้ว ขี้สดๆร้อนผุดขึ้นมาจากพื้นคอนกรีตที่แตกเพราะแรงดันขี้ ทั้งหมดหุ้มตัวกองทหารไว้ แล้วรัดจนแหลกในพริบตา พร้อมๆกับที่ระเบิดจำนวนมากระเบิดขึ้น
“บาเรียขี้!!” แต่ถึงกระนั้นบาเรียสัปดนดังกล่าวก็ยังไม่สามารถกันได้ วิลเลี่ยมและพวกกระเด็นไปไกลจนลุกไม่ไหว ควันสีขาวฟุ้งไปทั่วบริเวณ
“นี่พวกเรา...ตายรึยัง” ไมเคิลคราง ทั้ง 4 คนนอนแผ่หราอยู่กลางถนนอย่างหมดแรง แผลถลอกเต็มไปทั้งตัว
“นี่เราฝันไปเหรอ” เจสันที่ดูเหมือนไร้สติไปแล้วละเมอขึ้นมา
“ก็นี่ไง นี่เป็นความฝัน”
จอห์นนี่ตะคอก “เจสันหยุดเพ้อได้แล้ว นี่จะเป็นความฝันได้ยังไง เราเพิ่งเกือบจะถูกทหารญี่ปุ่นฆ่าไปหยกๆ”
“นี่มันประหลาดเกินกว่าจะเป็นความฝันแล้ว”
“โอย เหม็นขี้จัง” เขาละเมอต่อ
“ไอ้หมอนี่เพี้ยนไปแล้ว”
“ดูท่าทางเราจะไปไม่ถึงประตูหน้านะ” วิลเลี่ยมพยายามลุกขึ้น แต่ก็ทำไม่ได้เพราะกระดูกหักเกือบทั้งตัว
“ก็ดีแล้วล่ะ ไม่เหนื่อยฟรี”
หลังจากนั้นไม่นาน ทั้ง 4 คนก็สลบไปเพราะความเจ็บปวด สติของพัชเลือนรางไปอีกครั้ง ก่อนจะดับวูบไป ทุกอย่างดูมืดสนิทไปหมด
ท่ามกลางวงล้อมของไทยมุง พัชสะดุ้งลืมตาขึ้น และค่อยๆลุกขึ้นมา ทำเอาผู้คนที่มุงดูอยู่ผงะถอยหลังไปหมด แล้วเจนนี่ อิ๊ง และมิ้งค์ก็ได้สติขึ้นไล่เลี่ยกัน
“พวกเรากำลังจะเรียกรถพยาบาลพอดี” คู่สามีภรรยาคู่หนึ่งพูดกับพวกเธอ
“อ๋อ ไม่เป็นไรแล้วค่ะ พวกเราคง...เป็นลมแดดนิดหน่อย แหะๆ” อิ๊งพูดอย่างเคอะเขิน
“นี่พวกเรา...หลับเหมือนกันหมดเลยเหรอ?” เจนนี่ที่เพิ่งได้สติถามทุกคน
มิ้งค์ยังดูตระหนกอยู่หน่อยๆ “เราพลาดอะไรรึป่าว มีใครบาดเจ็บมั้ย??”
“ไม่มีใครบาดเจ็บนะ” พัชถามย้ำ
“โล่งอกไปที เป็นฝันที่สนุกอะไรอย่างนี้” มิ้งค์ถอนหายใจ
ทั้ง 4 คนค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วเริ่มเดินต่อ เห็นๆกันว่าพวกเขายังคงงงไม่หายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“แต่จริงๆนะแก วิลเลี่ยมเท่มากกกกก ยิ่งวิชาขี้นั่นน่ะ ชั้นล่ะช๊อบชอบ” เจนนี่พูดกับพัชขึ้นมา เล่นเอาอีก 3 คนที่เหลือชะงัก
“อ้าว มีคนชื่อวิลเลี่ยมในฝันเราเหมือนกันนะ เค้าเป็นเด็กเตรียมใช่มั้ยล่ะ” มิ้งค์รีบถามกลับ
“วิลเลี่ยม ไมเคิล เจสัน แล้วก็จอห์นนี่”
“ใช่เลย นั่นแหละ!” พัชอ๋อทันทีเมื่ออิ๊งไล่รายชื่อทั้ง 4 คน “ทำไมพวกเราฝันตรงกันเลยล่ะ?”
อิ๊งเอามือกดขมับตัวเอง “มันไม่เหมือนความฝันนะ มันเหมือนเราถูกดึงกลับไปอยู่ในอดีตมากกว่า”
“ไปแต่จิตซะด้วย ตัวยังอยู่ที่นี่”
เจนนี่ดูตกใจไม่น้อยเมื่อได้ยิน “งั้นก็แสดงว่า ที่พวกเราเพิ่งเจอมา คือเหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้น 60 กว่าปีก่อนน่ะเหรอ...?”
“มีแต่พระเจ้าที่รู้มั้ง”
To be Continued…
เจนนี่ อิ๊ง พัช และมิ้งค์ มาถึงบริเวณสวนลุมพินี รถไฟฟ้าวิ่งผ่านเหนือหัวพวกเธอไป รถบริเวณนี้ยังคงเยอะแยะเหมือนเดิมดังเช่นทุกวัน ทั้งหมดเดินตรงไปยังสีลมคอมเพล็กซ์ เพื่อจะหาร่องรอยของ ชัชชัย ไปยาลใหญ่ ที่เมนเฟรมระบุมาว่าอยู่แถวนี้ แต่ระหว่างที่กำลังเดินผ่าน 7-11 นั้นเอง ประตูบานเลื่อนอัตโนมัติก็เปิดออก และพวกเธอก็ได้ยินเสียงแสบแก้วหูชนิดทนไม่ได้ จนต้องยกมือขึ้นมาอุดหูกันทุกคน แต่ว่าไม่มีผลอะไรเลย เสียงนั้นแหลมสูงและดังติดกันยาวนานมาก
“นี่..นี่มันเสียงอะไรเนี่ย” มิ้งค์อุดหู หลับตาปี๋แล้วตะโกนถาม
“ทำไมมัน ง่วงๆ ชอบกล” เจนนี่ปรือตา
“หือ...นี่มัน?” เสียงอิ๊งขาดห้วงไป
“ทำไมคนอื่น ไม่ ไม่เห็นเป็นไร” พัชมองไปรอบๆ
แล้วทั้งหมดก็ล้มลงสลบไป ผู้คนที่เดินอยู่แถวนั้นเริ่มมามุงดู ท่ามกลางสติที่เลือนราง ดูเหมือนพวกเธอจะเจอกับอะไรสักอย่างหนึ่ง
เมื่อรู้สึกตัวอีกที พัชพบว่าตัวเองอยู่ในที่ที่คุ้นตาอย่างประหลาด พร้อมด้วยคนแปลกหน้าอีก 4 คนซึ่งแต่งกายในชุดนักเรียนเตรียม สังเกตได้จากพระเกี้ยวที่หน้าอก ดูเหมือนกำลังรีบไปไหนสักแห่ง น่าแปลกที่เธอมองไม่เห็นตัวเอง และยังพบว่าเธออยู่ในดวงจิตของนักเรียนคนหนึ่ง ทำให้มองเห็นแค่ 3 คนที่เหลือ พวกเขากำลังยืนอยู่บริเวณต้นจามจุรี เห็นได้ชัดว่าคือเตรียมอุดม พัชพยายามมองไปรอบๆ และต้องตะลึงเมื่อเห็นว่าไม่มีโรงอาหารใหญ่ซึ่งควรจะตั้งอยู่แถวนั้น มีแต่อาคารเล็กๆซอมซ่อแทน เธออยากจะร้องตะโกน แต่ก็ไม่มีเสียงออกมาเลย
“เอาไงต่อดีพวกเรา ทำไมมันกระทันหันแบบนี้” ชายใส่แว่นซึ่งสูงที่สุดพูดขึ้นมา
“นี่เราอยู่ที่ไหนเนี่ย?”
“ใจเย็นๆ วิลเลี่ยม รีบไปทางตึก 2 ก่อนเร็ว” คนถัดมาตอบกลับ แล้วทั้ง 4 คนก็วิ่งไปทางตึก 2 ซึ่งยังดูใหม่กว่าที่พัชเคยเห็นเมื่อ 5 ชั่วโมงก่อน
“เอ๋ ตึก 2.... เตรียมอุดมถล่มไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“อาจารย์ครับ ทหารญี่ปุ่นจริงๆเหรอครับ” วิลเลี่ยมเปิดประตูห้องปกครองออกแล้วถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
“?””?” “?” “?”
“พวกเธอ...วิลเลี่ยม จอห์นนี่ เจสัน แล้วก็ไมเคิล” อาจารย์ที่พัชไม่คุ้นหน้าเลย ลุกขึ้นแล้วเดินมาทางเด็กทั้ง 4 คน “ในฐานะที่พวกเธอเป็นกรรมการนักเรียน ขอให้ออกไปรอกำลังเสริมที่ถนนพญาไท เดี๋ยวนี้เลย พวกเขาได้รับโทรเลขจากเราแล้ว”
“?”
“รับทราบครับ” สิ้นคำพูด พวกเขาก็เปิดประตูแล้ววิ่งออกไป
“ความฝัน?”
“ไม่ไหวเลยน้า ขนาดโรงเรียนมันยังบุกเลย” จอห์นนี่ซึ่งวิ่งนำหน้าอยู่เอ่ยขึ้นมา
“ใช่ ญี่ปุ่นเฮงซวยเอ๊ย จะรบก็ไปไกลๆกรุงเทพหน่อยเซ่” เจสันพูดแล้วหยิบคัตเตอร์ออกมาจากกระเป๋า “ท่าทางเราเจอแขกรายแรกแล้ว”
ชายตัวล่ำสันคนหนึ่งออกมาจากหลังต้นไม้ สวมชุดเขียวอ่อนพร้อมเกราะเต็มกำลัง ในมือถือปืน มีอาร์มเป็นตัวอักษรญี่ปุ่นแปะอยู่ที่แขนซ้าย แว่นตาที่เขาใส่ดูจะสามารถมองในที่มืดได้
“ฆ่ามันนนนน!!!” ไมเคิลหยิบคัตเตอร์ออกมาบ้างแล้วพุ่งเข้าใส่
“ฆ่าคนเนี่ยนะ เอาจริงเหรอ???”
วิลเลี่ยมเข้าไปดึงตัวไมเคิลออกมา “อย่าประมาทเซ่”
“บาเรียขี้” วิลเลี่ยมพูดแล้วก็มีขี้ผุดขึ้นมาจากพื้นดิน หยุดกระสุนที่ทหารญี่ปุ่นกราดยิงมา
“นะ..นั่นมันอะไร” เขาผละมือจากกระบอกปืน
“ผู้ใช้ขี้แห่งเตรียมอุดม วิลเลี่ยมยังไงล่ะ!” ขี้สีเหลืองๆค่อยหนืดขึ้นมาจากพื้นและหุ้มร่างกายทหารไว้จนมิด จนไม่มีแม้แต่เสียงร้องลอดออกมา “โลงศพขี้”
ร่างกายของเขาระเบิดเละ เลือดสาดกระเด็นไปทั่วบริเวณปนกับสีขี้ดูแล้วแปลกตายังไงชอบกล (คนเขียน – กำลังจินตนาการ อืมมมมม)
“วิชาเหมือนกับเก่งเลย หรือว่าวิลเลี่ยมคนนี้จะเป็น...?”
“ไปกันต่อเร็ว อย่าให้เค้ารอ” จอห์นนี่เริ่มออกวิ่งต่อ พวกเขาไปจนถึงตึก 1 ก็พบกับทหารญี่ปุ่นอีกกลุ่มใหญ่ จึงต้องหลบออกข้างทาง รอดูลาดเลา
“ครั้งนี้มีกันราวโหลนึงได้ เอาไงดี” จอห์นนี่ซึ่งอยู่บริเวณมุมตึกเหลือบตาออกไปมองแล้วพูดขึ้นมา
“วิชาขี้ของฉันถ้า 10 คนน่าจะรับไหวอยู่นะ”
“เนตรจาบจ้วงของฉันก็ทำอะไรไม่ได้ซะด้วยสิ” ไมเคิลพูดอย่างซึมๆ “นิโคลัสที่มีบาเรียล่องหนก็ไม่อยู่อีก”
“ทำไงดี ทำไงดี”
“อย่าพยายามเลยพวกลุง ยังไงปี 2548 รร.นี้ก็ถูกทำลายอยู่ดีล่ะ”
“ลุยเลย ตายไม่ตายไว้คิดทีหลังว้อยยย” วิลเลี่ยมวิ่งแล้วดอดจ์กลิ้งตัวผ่านพุ่มไม้ไปโผล่หน้าพวกทหาร “มหาโลงศพขี้ เวอร์ชั่นส้วมแตก!!!”
“เฮ้ย เดี๋ยว!!!” ไมเคิลตะโกน “เนตรจาบจ้วงของฉัน ในตัวพวกนั้นมีระเบิดอยู่ ถอยออกมาเร็ว!!”
แต่สายไปเสียแล้ว ขี้สดๆร้อนผุดขึ้นมาจากพื้นคอนกรีตที่แตกเพราะแรงดันขี้ ทั้งหมดหุ้มตัวกองทหารไว้ แล้วรัดจนแหลกในพริบตา พร้อมๆกับที่ระเบิดจำนวนมากระเบิดขึ้น
“บาเรียขี้!!” แต่ถึงกระนั้นบาเรียสัปดนดังกล่าวก็ยังไม่สามารถกันได้ วิลเลี่ยมและพวกกระเด็นไปไกลจนลุกไม่ไหว ควันสีขาวฟุ้งไปทั่วบริเวณ
“นี่พวกเรา...ตายรึยัง” ไมเคิลคราง ทั้ง 4 คนนอนแผ่หราอยู่กลางถนนอย่างหมดแรง แผลถลอกเต็มไปทั้งตัว
“นี่เราฝันไปเหรอ” เจสันที่ดูเหมือนไร้สติไปแล้วละเมอขึ้นมา
“ก็นี่ไง นี่เป็นความฝัน”
จอห์นนี่ตะคอก “เจสันหยุดเพ้อได้แล้ว นี่จะเป็นความฝันได้ยังไง เราเพิ่งเกือบจะถูกทหารญี่ปุ่นฆ่าไปหยกๆ”
“นี่มันประหลาดเกินกว่าจะเป็นความฝันแล้ว”
“โอย เหม็นขี้จัง” เขาละเมอต่อ
“ไอ้หมอนี่เพี้ยนไปแล้ว”
“ดูท่าทางเราจะไปไม่ถึงประตูหน้านะ” วิลเลี่ยมพยายามลุกขึ้น แต่ก็ทำไม่ได้เพราะกระดูกหักเกือบทั้งตัว
“ก็ดีแล้วล่ะ ไม่เหนื่อยฟรี”
หลังจากนั้นไม่นาน ทั้ง 4 คนก็สลบไปเพราะความเจ็บปวด สติของพัชเลือนรางไปอีกครั้ง ก่อนจะดับวูบไป ทุกอย่างดูมืดสนิทไปหมด
ท่ามกลางวงล้อมของไทยมุง พัชสะดุ้งลืมตาขึ้น และค่อยๆลุกขึ้นมา ทำเอาผู้คนที่มุงดูอยู่ผงะถอยหลังไปหมด แล้วเจนนี่ อิ๊ง และมิ้งค์ก็ได้สติขึ้นไล่เลี่ยกัน
“พวกเรากำลังจะเรียกรถพยาบาลพอดี” คู่สามีภรรยาคู่หนึ่งพูดกับพวกเธอ
“อ๋อ ไม่เป็นไรแล้วค่ะ พวกเราคง...เป็นลมแดดนิดหน่อย แหะๆ” อิ๊งพูดอย่างเคอะเขิน
“นี่พวกเรา...หลับเหมือนกันหมดเลยเหรอ?” เจนนี่ที่เพิ่งได้สติถามทุกคน
มิ้งค์ยังดูตระหนกอยู่หน่อยๆ “เราพลาดอะไรรึป่าว มีใครบาดเจ็บมั้ย??”
“ไม่มีใครบาดเจ็บนะ” พัชถามย้ำ
“โล่งอกไปที เป็นฝันที่สนุกอะไรอย่างนี้” มิ้งค์ถอนหายใจ
ทั้ง 4 คนค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วเริ่มเดินต่อ เห็นๆกันว่าพวกเขายังคงงงไม่หายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“แต่จริงๆนะแก วิลเลี่ยมเท่มากกกกก ยิ่งวิชาขี้นั่นน่ะ ชั้นล่ะช๊อบชอบ” เจนนี่พูดกับพัชขึ้นมา เล่นเอาอีก 3 คนที่เหลือชะงัก
“อ้าว มีคนชื่อวิลเลี่ยมในฝันเราเหมือนกันนะ เค้าเป็นเด็กเตรียมใช่มั้ยล่ะ” มิ้งค์รีบถามกลับ
“วิลเลี่ยม ไมเคิล เจสัน แล้วก็จอห์นนี่”
“ใช่เลย นั่นแหละ!” พัชอ๋อทันทีเมื่ออิ๊งไล่รายชื่อทั้ง 4 คน “ทำไมพวกเราฝันตรงกันเลยล่ะ?”
อิ๊งเอามือกดขมับตัวเอง “มันไม่เหมือนความฝันนะ มันเหมือนเราถูกดึงกลับไปอยู่ในอดีตมากกว่า”
“ไปแต่จิตซะด้วย ตัวยังอยู่ที่นี่”
เจนนี่ดูตกใจไม่น้อยเมื่อได้ยิน “งั้นก็แสดงว่า ที่พวกเราเพิ่งเจอมา คือเหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้น 60 กว่าปีก่อนน่ะเหรอ...?”
“มีแต่พระเจ้าที่รู้มั้ง”
To be Continued…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น