ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 วันที่ออกเดินทาง ผลกระทบของการเรียนพิเศษ
Chapter 4 – วันที่ออกเดินทาง
“ไม่น่าเชื่อค่ะท่านผู้ชม หลังจากเหตุการณ์โศกนาฏกรรมปริศนาบริเวณใจกลางเมืองย่านสยามสแควร์เกิดขึ้นเพียง 3 ชั่วโมง เราพบยอดการจองคอร์สเรียนพิเศษพุ่งเป็น 677% จากที่ผ่านมา ณ ตอนนี้สถานกวดวิชาชั้นนำได้รับยอดการจองจนเต็มพื้นที่ทุกที่นั่ง ทุกรอบแล้ว บางคนถึงกับเอาปืนมายิงกันเพื่อให้ตัวเองได้จองคอร์สเรียน…”
“ที่ธนาคารกรุงไทยสาขาวิสุทธกษัตริย์ มีการวางระเบิดเพื่อกำจัดกลุ่มคนที่จะแย่งมือระเบิดจองคอร์สเรียน ขณะนี้ทางตำรวจ....”
“เราจะมาสัมภาษณ์บุคคลในเหตุการณ์กันค่ะ ทำไมต้องจองรอบเรียนด่วนขนาดนี้ด้วยคะคุณ”
“มันจะฆ่าผมมมม มันจับลูกผมไป ช่วยด้วยยยยยยยยย”
“อ๊าคคคคคคคค พอแล้ว ไม่เอาแล้ว กูจะเรียนแล้ว กูจะเรียนแล้ว ปล่อยกูปายยยย”
“นี่แน่ะ อยู่ในร่างกูใช่มั้ย ตายพร้อมๆกันเถอะ ย๊ากกกกกกกกกกก”
“วัยรุ่นหลายคนเสียสติและเริ่มทำร้ายตัวเองค่ะท่านผู้ชมทั้งหมดนี้เป็นเพราะอะไรกันคะ”
“ผมจองตั้ง 4 คอร์สติดแล้วนะ เช้ายันเย็นเลย อย่ามาทำอะไรผมเลยยย โฮๆๆๆๆ”
“บ้างก็ทรุดลงไปร้องห่มร้องไห้กับพื้นค่ะท่านผู้ชม เหตุการณ์จะเลวร้ายลงกว่านี้....”
ฟุ่บ
พัชปิดทีวีในห้องของตน ทั้ง 44 คนจ้องหน้าจอกันเขม็งแม้ว่าภาพจะดับไปแล้วก็ตาม
“ล้อกันเล่นใช่มั้ยเนี่ย” จิ๊บเอ่ยขึ้นคนแรก
แต่ท่ามกลางความเงียบนั้น หลายคนขำก๊ากถึงขนาดเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่
“เฮ้ย หัวเราะอะไรของนายวะปิง” ก้องถามอย่างงงๆ
“ก็ เอิ๊กๆๆ ก็แค่จะให้คนไปเรียนพิเศษ นอกจากมันจะทำลายเตรียมแล้ว มันยังสิงหลอนจิตเด็กเลยนี่ อะไรมันจะขนาดน้านนนนน”
“ฮ่าๆๆ ใช่ๆๆๆ ไม่แน่นะปิง มันอาจไม่ใช่สะกดจิตก็ได้ มันอาจเล่นของแบบเข้าฝันอะไรแบบนี้” แป้งรีบเสริม
“ไม่ว่าจะยังไง เราจะหยุดพวกมันแน่นอน” ตั้มตัดบท
มิ้งค์เมื่อวิเคราะห์แผนทีมเสร็จก็กล่าวขึ้น “เราคงต้องแยกกันแล้วล่ะ แต่ก่อนนั้น เราควรจะหาอาวุธให้เรียบร้อยก่อน”
“ใช่ ศึกนี้ไม่ใช่ของเล่นๆด้วย เราแพ้ไม่ได้” นิ้งซึ่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น
“ถ้าเป็นอาวุธล่ะก็ เราก็พอจะมีอยู่”
“จริงเหรอ งั้นนายไปขนมาได้มั้ย” นิ้งถามมิ้นเมื่อเขาเอ่ยถึงอาวุธ
“ได้สิ ว่าแต่ตอนนี้เลยเหรอ?”
“ใช่ พวกเราจะวางแผนรออยู่ที่นี่ นายหาคนไปช่วยขนสิ”
มิ้นจึงเรียกให้ตั้น อิ๊กคิว ปิง และเรไปกับเขาเพื่อช่วยกันขนอาวุธ
“นี่บ้านมึงเป็นคลังแสงหรือไง?” อิ๊กคิวถามระหว่างที่พวกเขาเดินลงบันไดมา
“ก็ไม่รู้สินะ พ่อกูบอกว่าชั้นใต้ดินบ้านกูมียุทโปกรณ์ครบชุดอยู่”
พวกเขาเมื่อลงมาถึงชั้นล่างก็โบกแท็กซี่บริเวณหน้าคอนโดพัชแล้วมุ่งหน้าไปยังบ้านมิ้นทันที...
กลับมายังห้องของพัช อากาศในนั้นร้อนอบอ้าวด้วยบรรยากาศยามบ่ายคล้อยเย็น ทุกคนสีหน้าเคร่งเครียดกับศึกที่ตนจะต้องเผชิญในอีกไม่นานนี้
“ทีมกรุงเทพ เราจับจุดได้ว่าชัชชัยอยู่บริเวณสีลม พัช เจนนี่ มิ้งค์ อิ๊งค์ พวกเธอคงจะไปถึงทีมแรก ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะ” เตยเตือนเพื่อนของตน
“พวกเราไม่เป็นอะไรหรอกน่า” อิ๊งค์ชูนิ้วโป้งบอกอย่างมั่นใจ
ตั้มพูดต่อ “ทีมแรก แอนตาร์กติกา เราคงต้องใช้เฮลิคอปเตอร์บินไปเท่านั้น เมื่อเราได้อาวุธมาแล้ว ให้ทุกคนไปที่กรมทหารราบ แถวถนนพหลโยธิน ห่างจากตรงนี้ไป 15 นาทีเอง เข้าใจมั้ย”
นิ้ง เอิร์น ผลบวบ เมย์ รับคำ
“เราคงไม่ต้องบอกนะว่าต้องทำอะไรต่อ”
“มันก็ต้องปล้นอยู่แล้ว” ผลบวบตอบแทน
“ส่วนทีมที่จะไปตะวันออกกลางก็ด้วย บริเวณนั้นเป็นทะเลทราย คงต้องใช้เฮลิคอปเตอร์ไป”
“2 ทีม ไปปล้นกรมทหารราบ รับทราบ” โอ๋ตอบรับ
บูมยกมือแล้วพูดแทรก “เดี๋ยว แค่ 2 ทีมแล้วมีผู้ชายแค่ 2 คน สู้พวกทหารไม่ไหวหรอก พวกเราจะไปด้วย”
“แต่พวกนายก็ต้องไปรัสเซียด้วยคอปเตอร์นะ” เมย์เตือน
“ไม่เห็นเป็นไรเลย เสียเวลานิดหน่อย”
“งั้นทีมของพวกเรา ไปฝรั่งเศส ปารีส ในหน้าจอบอกว่าอยู่บริเวณถนน เดอ มอแตง พวกเราจะไปปล้นบริเวณดอนเมืองแล้วกันนะ” ภูมิรีบพูดขึ้นมาราวกับกลัวโดนแย่ง
พีทเห็นลูกบาสอยู่ที่มุมห้องก็วิ่งไปหยิบมาหมุนเล่น ปากพลางกล่าวว่า “ถูกต้องที่สุด ทีมเยอรมันของเราก็จะไปช่วยด้วย”
“ได้ไงล่ะ ทีมนิวยอร์กด้วยสิ” ปอนด์เอ่ยในเงามืด
“โอเค ส่วนทีมออสเตรเลีย พวกนายคงต้องนั่งเรือไปนะ ไม่ให้เป็นจุดสังเกต”
“นั่นสินะ ถ้าทางการจับได้ว่าเครื่องขึ้นแปลกๆเราก็จบกัน” จิ๊บเห็นด้วย
“ส่วน 3 ทีมที่ตำแหน่งอยู่ใกล้ๆกัน ทีมไคโร ซิมบับเว แล้วก็บราซิล พวกเราจะตามไปดอนเมืองด้วยแล้วกัน รวมเป็น 6 ทีม โอเคมั้ย”
“เห็นด้วยอย่างยิ่งเลย ดอนเมืองมันไม่ใช่เล็กๆนะ 24 คนเราน่าจะเอาอยู่” แบงค์ที่เพิ่งแย่งบาสจากพีทมาเอ่ยขึ้น
“งั้นตอนนี้พวกเรานัดแนะกับทีมตัวเอง วางแผนจัดรูปแบบการโจมตีให้ดีก็แล้วกัน” นิ้งแนะนำ “เราจะรอพวกมิ้นกันก่อน”
ทั้งหมดคุยกันเสียงแผ่วเบา บ้างก็นั่งเงียบๆอยู่มุมห้อง บ้างก็นอนหลับเอาแรง กระหายอย่างจับปืนไวๆก็มีเหมือนกัน
เวลาผ่านไปราวชั่วโมง ประตูห้องพัชก็ค่อยๆเปิดออก
“เอี้ย หนักอิ๊บอ๋าย” มิ้นที่แบกอาวุธอยู่ทั้งแขนซ้าย แขนขวา ที่ปากคาบถุงกระสุนอยู่ล้มลงกองกับพื้นแบบหมดสภาพ ตั้น อิ๊กคิว ปิง เร ก็สภาพไม่ได้ดีกว่ากันไปเท่าไหร่
“นายบอกว่าบ้านนายมีอาวุธ แต่ใครจะไปนึกว่ามันจะเยอะขนาดนี้” ตุ๊กมองกองอาวุธที่สูงถึงเอวของเธอแล้วจับปืนกระบอกหนึ่งขึ้นมาดูเล่น
ปืนทั้งลูกซอง ปืนพก ปืนกล เอ็ม 16 ไรเฟิล อาก้า กองกันเป็นกองใหญ่ร่วม 200 กระบอกได้ และมีกระสุนอีกนับร้อยๆกล่อง ร้อยๆแผงวางอยู่ข้างๆ ระเบิดถุงใหญ่ วิทยุสื่อสาร กล้องส่องทางไกล สายสะพายใส่อุปกรณ์และเข็มทิศมีจำนวนพอดีคน ทั้งหมดเยอะและหนักมากจนน่าแปลกใจว่าทั้ง 5 คนแบกกันมาหมดได้ยังไง
หลังจากพักเหนื่อยกันเรียบร้อย ทุกคนก็แจกจ่ายแบ่งแยกอาวุธกันจนเป็นที่เรียบร้อย ทีมแอนตาร์กติกาขอเสื้อหนาๆของพัชมาใส่ไว้กันสภาพอากาศที่หนาวจัด ส่วนทีมอื่นๆก็หาของใช้ที่จำเป็นของตนไว้อย่างครบถ้วน
“งั้นพวกเรา ไปกันเถอะ” เบสพูดขึ้นคนแรก
“ฮื่อ” หลายคนรับคำ
“มีสิ่งสุดท้ายที่เราทุกคนน่าจะเข้าใจตรงกัน เราไม่ได้มีความรักอะไรแน่นแฟ้นกับเตรียมอุดมมากมายขนาดที่เราต้องทำอย่างนี้ แต่ยังไงก็ตาม มันก็คือโรงเรียนที่พวกเราเคยเรียนอยู่ แม้จะเมื่อ 5 ชั่วโมงที่ผ่านมาก็เถอะ....”
หลายคนที่พูดก่อนหน้านี้เงียบลง
“แต่นั่นล่ะ คือเหตุผลที่เราจะยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อล้างแค้น นี่ล่ะ....คือทัศนคติของห้อง 125”
“ถึงแม้ว่าเราจะไม่ชอบพูดอะไรเน่าๆก็เถอะ แต่งานนี้ ไม่ว่าใครก็ตายไม่ได้!!” อิ๊กคิวกล่าวเสริม
มิ้นซึ่งล็อคไกปืนกับเป้าเสร็จตอบรับ “ฮึ อย่างนี้ค่อยมีกำลังใจสู้หน่อย”
“อย่างมันนี่ไม่เคยเน่าเลยเนอะ” เสียงกระซิบนินทาดังขึ้น
ทุกคนออกมาจากห้องพัช เธอล็อคกุญแจห้อง แล้วเดินลงบันไดตามหลังทุกคนมา
“แล้วจะรีบกลับมาน๊ะ…”
To be Continued....
“ไม่น่าเชื่อค่ะท่านผู้ชม หลังจากเหตุการณ์โศกนาฏกรรมปริศนาบริเวณใจกลางเมืองย่านสยามสแควร์เกิดขึ้นเพียง 3 ชั่วโมง เราพบยอดการจองคอร์สเรียนพิเศษพุ่งเป็น 677% จากที่ผ่านมา ณ ตอนนี้สถานกวดวิชาชั้นนำได้รับยอดการจองจนเต็มพื้นที่ทุกที่นั่ง ทุกรอบแล้ว บางคนถึงกับเอาปืนมายิงกันเพื่อให้ตัวเองได้จองคอร์สเรียน…”
“ที่ธนาคารกรุงไทยสาขาวิสุทธกษัตริย์ มีการวางระเบิดเพื่อกำจัดกลุ่มคนที่จะแย่งมือระเบิดจองคอร์สเรียน ขณะนี้ทางตำรวจ....”
“เราจะมาสัมภาษณ์บุคคลในเหตุการณ์กันค่ะ ทำไมต้องจองรอบเรียนด่วนขนาดนี้ด้วยคะคุณ”
“มันจะฆ่าผมมมม มันจับลูกผมไป ช่วยด้วยยยยยยยยย”
“อ๊าคคคคคคคค พอแล้ว ไม่เอาแล้ว กูจะเรียนแล้ว กูจะเรียนแล้ว ปล่อยกูปายยยย”
“นี่แน่ะ อยู่ในร่างกูใช่มั้ย ตายพร้อมๆกันเถอะ ย๊ากกกกกกกกกกก”
“วัยรุ่นหลายคนเสียสติและเริ่มทำร้ายตัวเองค่ะท่านผู้ชมทั้งหมดนี้เป็นเพราะอะไรกันคะ”
“ผมจองตั้ง 4 คอร์สติดแล้วนะ เช้ายันเย็นเลย อย่ามาทำอะไรผมเลยยย โฮๆๆๆๆ”
“บ้างก็ทรุดลงไปร้องห่มร้องไห้กับพื้นค่ะท่านผู้ชม เหตุการณ์จะเลวร้ายลงกว่านี้....”
ฟุ่บ
พัชปิดทีวีในห้องของตน ทั้ง 44 คนจ้องหน้าจอกันเขม็งแม้ว่าภาพจะดับไปแล้วก็ตาม
“ล้อกันเล่นใช่มั้ยเนี่ย” จิ๊บเอ่ยขึ้นคนแรก
แต่ท่ามกลางความเงียบนั้น หลายคนขำก๊ากถึงขนาดเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่
“เฮ้ย หัวเราะอะไรของนายวะปิง” ก้องถามอย่างงงๆ
“ก็ เอิ๊กๆๆ ก็แค่จะให้คนไปเรียนพิเศษ นอกจากมันจะทำลายเตรียมแล้ว มันยังสิงหลอนจิตเด็กเลยนี่ อะไรมันจะขนาดน้านนนนน”
“ฮ่าๆๆ ใช่ๆๆๆ ไม่แน่นะปิง มันอาจไม่ใช่สะกดจิตก็ได้ มันอาจเล่นของแบบเข้าฝันอะไรแบบนี้” แป้งรีบเสริม
“ไม่ว่าจะยังไง เราจะหยุดพวกมันแน่นอน” ตั้มตัดบท
มิ้งค์เมื่อวิเคราะห์แผนทีมเสร็จก็กล่าวขึ้น “เราคงต้องแยกกันแล้วล่ะ แต่ก่อนนั้น เราควรจะหาอาวุธให้เรียบร้อยก่อน”
“ใช่ ศึกนี้ไม่ใช่ของเล่นๆด้วย เราแพ้ไม่ได้” นิ้งซึ่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น
“ถ้าเป็นอาวุธล่ะก็ เราก็พอจะมีอยู่”
“จริงเหรอ งั้นนายไปขนมาได้มั้ย” นิ้งถามมิ้นเมื่อเขาเอ่ยถึงอาวุธ
“ได้สิ ว่าแต่ตอนนี้เลยเหรอ?”
“ใช่ พวกเราจะวางแผนรออยู่ที่นี่ นายหาคนไปช่วยขนสิ”
มิ้นจึงเรียกให้ตั้น อิ๊กคิว ปิง และเรไปกับเขาเพื่อช่วยกันขนอาวุธ
“นี่บ้านมึงเป็นคลังแสงหรือไง?” อิ๊กคิวถามระหว่างที่พวกเขาเดินลงบันไดมา
“ก็ไม่รู้สินะ พ่อกูบอกว่าชั้นใต้ดินบ้านกูมียุทโปกรณ์ครบชุดอยู่”
พวกเขาเมื่อลงมาถึงชั้นล่างก็โบกแท็กซี่บริเวณหน้าคอนโดพัชแล้วมุ่งหน้าไปยังบ้านมิ้นทันที...
กลับมายังห้องของพัช อากาศในนั้นร้อนอบอ้าวด้วยบรรยากาศยามบ่ายคล้อยเย็น ทุกคนสีหน้าเคร่งเครียดกับศึกที่ตนจะต้องเผชิญในอีกไม่นานนี้
“ทีมกรุงเทพ เราจับจุดได้ว่าชัชชัยอยู่บริเวณสีลม พัช เจนนี่ มิ้งค์ อิ๊งค์ พวกเธอคงจะไปถึงทีมแรก ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะ” เตยเตือนเพื่อนของตน
“พวกเราไม่เป็นอะไรหรอกน่า” อิ๊งค์ชูนิ้วโป้งบอกอย่างมั่นใจ
ตั้มพูดต่อ “ทีมแรก แอนตาร์กติกา เราคงต้องใช้เฮลิคอปเตอร์บินไปเท่านั้น เมื่อเราได้อาวุธมาแล้ว ให้ทุกคนไปที่กรมทหารราบ แถวถนนพหลโยธิน ห่างจากตรงนี้ไป 15 นาทีเอง เข้าใจมั้ย”
นิ้ง เอิร์น ผลบวบ เมย์ รับคำ
“เราคงไม่ต้องบอกนะว่าต้องทำอะไรต่อ”
“มันก็ต้องปล้นอยู่แล้ว” ผลบวบตอบแทน
“ส่วนทีมที่จะไปตะวันออกกลางก็ด้วย บริเวณนั้นเป็นทะเลทราย คงต้องใช้เฮลิคอปเตอร์ไป”
“2 ทีม ไปปล้นกรมทหารราบ รับทราบ” โอ๋ตอบรับ
บูมยกมือแล้วพูดแทรก “เดี๋ยว แค่ 2 ทีมแล้วมีผู้ชายแค่ 2 คน สู้พวกทหารไม่ไหวหรอก พวกเราจะไปด้วย”
“แต่พวกนายก็ต้องไปรัสเซียด้วยคอปเตอร์นะ” เมย์เตือน
“ไม่เห็นเป็นไรเลย เสียเวลานิดหน่อย”
“งั้นทีมของพวกเรา ไปฝรั่งเศส ปารีส ในหน้าจอบอกว่าอยู่บริเวณถนน เดอ มอแตง พวกเราจะไปปล้นบริเวณดอนเมืองแล้วกันนะ” ภูมิรีบพูดขึ้นมาราวกับกลัวโดนแย่ง
พีทเห็นลูกบาสอยู่ที่มุมห้องก็วิ่งไปหยิบมาหมุนเล่น ปากพลางกล่าวว่า “ถูกต้องที่สุด ทีมเยอรมันของเราก็จะไปช่วยด้วย”
“ได้ไงล่ะ ทีมนิวยอร์กด้วยสิ” ปอนด์เอ่ยในเงามืด
“โอเค ส่วนทีมออสเตรเลีย พวกนายคงต้องนั่งเรือไปนะ ไม่ให้เป็นจุดสังเกต”
“นั่นสินะ ถ้าทางการจับได้ว่าเครื่องขึ้นแปลกๆเราก็จบกัน” จิ๊บเห็นด้วย
“ส่วน 3 ทีมที่ตำแหน่งอยู่ใกล้ๆกัน ทีมไคโร ซิมบับเว แล้วก็บราซิล พวกเราจะตามไปดอนเมืองด้วยแล้วกัน รวมเป็น 6 ทีม โอเคมั้ย”
“เห็นด้วยอย่างยิ่งเลย ดอนเมืองมันไม่ใช่เล็กๆนะ 24 คนเราน่าจะเอาอยู่” แบงค์ที่เพิ่งแย่งบาสจากพีทมาเอ่ยขึ้น
“งั้นตอนนี้พวกเรานัดแนะกับทีมตัวเอง วางแผนจัดรูปแบบการโจมตีให้ดีก็แล้วกัน” นิ้งแนะนำ “เราจะรอพวกมิ้นกันก่อน”
ทั้งหมดคุยกันเสียงแผ่วเบา บ้างก็นั่งเงียบๆอยู่มุมห้อง บ้างก็นอนหลับเอาแรง กระหายอย่างจับปืนไวๆก็มีเหมือนกัน
เวลาผ่านไปราวชั่วโมง ประตูห้องพัชก็ค่อยๆเปิดออก
“เอี้ย หนักอิ๊บอ๋าย” มิ้นที่แบกอาวุธอยู่ทั้งแขนซ้าย แขนขวา ที่ปากคาบถุงกระสุนอยู่ล้มลงกองกับพื้นแบบหมดสภาพ ตั้น อิ๊กคิว ปิง เร ก็สภาพไม่ได้ดีกว่ากันไปเท่าไหร่
“นายบอกว่าบ้านนายมีอาวุธ แต่ใครจะไปนึกว่ามันจะเยอะขนาดนี้” ตุ๊กมองกองอาวุธที่สูงถึงเอวของเธอแล้วจับปืนกระบอกหนึ่งขึ้นมาดูเล่น
ปืนทั้งลูกซอง ปืนพก ปืนกล เอ็ม 16 ไรเฟิล อาก้า กองกันเป็นกองใหญ่ร่วม 200 กระบอกได้ และมีกระสุนอีกนับร้อยๆกล่อง ร้อยๆแผงวางอยู่ข้างๆ ระเบิดถุงใหญ่ วิทยุสื่อสาร กล้องส่องทางไกล สายสะพายใส่อุปกรณ์และเข็มทิศมีจำนวนพอดีคน ทั้งหมดเยอะและหนักมากจนน่าแปลกใจว่าทั้ง 5 คนแบกกันมาหมดได้ยังไง
หลังจากพักเหนื่อยกันเรียบร้อย ทุกคนก็แจกจ่ายแบ่งแยกอาวุธกันจนเป็นที่เรียบร้อย ทีมแอนตาร์กติกาขอเสื้อหนาๆของพัชมาใส่ไว้กันสภาพอากาศที่หนาวจัด ส่วนทีมอื่นๆก็หาของใช้ที่จำเป็นของตนไว้อย่างครบถ้วน
“งั้นพวกเรา ไปกันเถอะ” เบสพูดขึ้นคนแรก
“ฮื่อ” หลายคนรับคำ
“มีสิ่งสุดท้ายที่เราทุกคนน่าจะเข้าใจตรงกัน เราไม่ได้มีความรักอะไรแน่นแฟ้นกับเตรียมอุดมมากมายขนาดที่เราต้องทำอย่างนี้ แต่ยังไงก็ตาม มันก็คือโรงเรียนที่พวกเราเคยเรียนอยู่ แม้จะเมื่อ 5 ชั่วโมงที่ผ่านมาก็เถอะ....”
หลายคนที่พูดก่อนหน้านี้เงียบลง
“แต่นั่นล่ะ คือเหตุผลที่เราจะยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อล้างแค้น นี่ล่ะ....คือทัศนคติของห้อง 125”
“ถึงแม้ว่าเราจะไม่ชอบพูดอะไรเน่าๆก็เถอะ แต่งานนี้ ไม่ว่าใครก็ตายไม่ได้!!” อิ๊กคิวกล่าวเสริม
มิ้นซึ่งล็อคไกปืนกับเป้าเสร็จตอบรับ “ฮึ อย่างนี้ค่อยมีกำลังใจสู้หน่อย”
“อย่างมันนี่ไม่เคยเน่าเลยเนอะ” เสียงกระซิบนินทาดังขึ้น
ทุกคนออกมาจากห้องพัช เธอล็อคกุญแจห้อง แล้วเดินลงบันไดตามหลังทุกคนมา
“แล้วจะรีบกลับมาน๊ะ…”
To be Continued....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น