ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    The Genius - อาจารย์โหดนักเรียนโคตรอัจฉริยะ Ver.2

    ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 – ตกที่นั่งลำบาก

    • อัปเดตล่าสุด 19 ต.ค. 48


    “ขนาดนั้นเลยเหรอ”

    “อื้อ แปลกใช่มั้ยล่ะ”

    “แต่ว่านา ใครกันที่สามารถดึงจิตคนกลับไปในอดีตได้”

    “ก็นั่นน่ะสิ แล้วจะทำเพื่ออะไร ทำไมต้องเป็นพวกเรา”

    “ก็โทรมาบอกๆกันไว้ ยังไงก็ระวังตัวกันไว้ด้วยล่ะ”

    “โอเค โชคดี แค่นี้นะ”

    “พัชโทรมาว่าไงหรอ” ผลบวบถามเมย์ที่เพิ่งเอามือถือเก็บใส่กระเป๋าไป

    “เห็นว่าพวกนั้นไปอยู่ในเตรียมเมื่อ 60 กว่าปีก่อนมาน่ะ”

    “เอ๋!?” ตั้ม มิ้นและผลบวบซึ่งอยู่ในเฮลิคอปเตอร์ลำที่เมย์ขับอยู่อุทานขึ้นด้วยความประหลาดใจ

    “ไม่รู้สินะ แต่ดูท่าทางจะไม่ใช่เรื่องตลกด้วย” เมย์พูด คิ้วของเธอขมวดเข้าหากัน

    “เมย์ ได้ยินมั้ย” เสียงวิทยุจากบูม1 ซึ่งบินอยู่หน้าพวกเขาดังขึ้นมา

    “ได้ยินชัดเจน มีอะไร”

    “อีกประมาณครึ่งชั่วโมงเราจะส่งเก่ง โอ๋ เตย แล้วก็มิ้นลงแถวกลางทะเลทรายนะ บอกให้มันรู้ด้วย”

    “เออ กูได้ยินแล้วน่า” มิ้นแย่งวิทยุสื่อสารจากเมย์มาตอบ

    “เตรียมพร้อมให้ดีๆล่ะ”

    เสียงของเฮลิคอปเตอร์ทั้ง 4 ลำที่กำลังมุ่งหน้าไปทางตะวันออกดังแข่งกับเสียงลมพัดบนความสูงจากพื้นหลายร้อยเมตร ท่ามกลางแสงสีส้มของอาทิตย์?กำลังจะตกดิน



    …“เด็กไทยไม่สามารถฉลาดได้โดยไม่เรียนพิเศษเลย”

    …“การที่จะฉลาดได้นั้น ไม่ใช่ว่าจะทำได้ทุกคน แต่มันถูกกำหนดไว้ตั้งแต่เกิดแล้ว”

    …“สถานกวดวิชาหลายๆที่ได้บีบบังคับให้เด็กไปเรียนพิเศษ โดยต้องจ่ายค่าเรียนอันแสนแพงออกไป”

    …“โรงเรียนของพวกเราก็เป็นหนึ่งในเหยื่อของการกระทำนั้น”

    …“และตอนนี้ พวกเราได้วางแผนแก้แค้นแด่รร.ที่ล่มสลายไป”



    The Genius – Season 2

    Chapter 9 – ตกที่นั่งลำบาก



    พัช มิ้งค์ เจนนี่และอิ๊ง เดินมาถึงทางขึ้นรถไฟฟ้า พวกเธอเพิ่งผ่านลีลมคอมเพล็กซ์มา และยังไม่เจอร่องรอยของอีตาชัชชัย ไปยาลใหญ่ที่ว่านั่นเลย

    “ทำไมมันยากยังงี้เนี่ยแก เครื่องไม่ผิดพลาดแน่นะ” เจนนี่เช็ดเหงื่อพลางถามพัช

    “ถ้าผิดพลาดพวกเราก็คงผิดกันหมดแหละนะ”

    “โว้ยยยยย ไอ้ชัชชัยเฮงซวย ไอ้โม้มาก ไอ้ตุ๊ด ไอ้น้ำท่วมทุ่ง ไอ้@#$?*&” อิ๊งตะโกนจนคนที่เดินผ่านสะดุ้งแล้วเลี่ยงออกไปกันหมด

    พัชสะกิดเตือน “สงบสติอารมณ์หน่อยเจ๊”

    “ตะกี๊มีใครพูดถึงชัชชัยเหรอ” ผู้หญิงชรามากคนหนึ่งเดินเข้ามาถามพวกอิ๊ง เธอหลังค่อมและถือไม้เท้า มีผ้าคลุมลายลูกไม้คลุมหลังทับเสื้อคอกระเช้าไว้ ดูเข้ากับผ้าถุงลายแฟนซีซึ่งยังอยู่ในสภาพดีดูภูมิฐาน

    “ทำไมเหรอคะคุณยาย” มิ้งค์ถามหญิงแก่คนนั้น

    “เรื่องมันยาวน่ะ มาที่บ้านชั้นก่อนมั้ย ดูท่าทางพวกหนูเหนื่อยกันนะ” เธอพูดแล้วเดินช้าๆผ่านกลุ่มเด็กๆไป

    พวกเด็กๆเดินตามเข้าไปในซอยแคบๆย่านนั้น สีลมตอนกลางคืนเต็มไปด้วยแสงไฟและเสียงอึกทึกครึกโครม ทั้งจากรถบนถนนและตามผับ ร้านอาหารที่เปิดดึกๆ ถึงแม้ซอยจะแคบแต่ก็เต็มไปด้วยบาร์เกย์ ซึ่งเรียงรายให้เลือกราวกับร้านอาหารในฟู้ดเซ็นเตอร์

    “เจนนี่ใจเย็นๆ ไว้ฆ่าชัชชัยให้เสร็จก่อน” พัชดึงคอเสื้อเจนนี่ไว้เมื่อพวกเธอเดินผ่าน จนราว 500 เมตรจากถนนใหญ่ ก็ถึงบ้านของหญิงชราคนนั้น เป็นบ้านทรง 2 ชั้น ดูไม่น่าจะแข็งแรงนัก และมืดสนิท เล่นเอาขนลุกได้ง่ายๆเลยทีเดียว

    “โทษทีนะจ๊ะ หลานชั้นกลับต่างจังหวัดน่ะ เลยไม่มีใครเฝ้าบ้าน” หญิงแก่หันมาบอกทุกคนแล้วเดินไปไขประตูบ้าน “เชิญจ้ะทุกคน นั่งก่อนๆ เดี๋ยวชั้นจะชงกาแฟให้”

    หลังจากนั้นไม่นาน พัช อิ๊ง เจนนี่และมิ้งค์ ก็นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว พร้อมกับหญิงชราคนนั้นที่เธอแนะนำตัวว่าชื่อนิโคล ถ้วยกระเบื้องมีหู บรรจุกาแฟร้อนๆตั้งอยู่หน้าทุกคน ควันหอมหวนช่วยสร้างบรรยากาศในการพูดคุยอย่างยิ่ง

    “เรื่องมันเกิดเมื่อ 8 ปีก่อน เมื่อชัชชัยมาถึงที่สีลมนี่” นิโคลทำลายความเงียบ “มันโหดร้ายทารุณ และทำลายเผ่าพันธุ์ชายแท้ทั้งหมดในย่านนี้”

    เด็กๆสีหน้าเปลี่ยนทันที มิ้งค์สำลักกาแฟที่เพิ่งซดเข้าไป

    “พวกของมันมีเป็นกองทัพ จะว่าเป็นการสังหารหมู่ก็ว่าได้”



    “เอาล่ะพวกเราทุกคน นอกจากผู้หญิงแล้ว ใครไม่ใช่ตุ๊ดไม่ใช่เกย์ ฆ่ามันให้หมด!!”



    “การรบราฆ่าฟันเกิดขึ้นไปทั่ว จนสุดท้ายชายแท้ก็ไม่เหลือแม้แต่คนเดียวในย่านสีลมนี่”



    “หึหึหึ สีลมแห่งนี้ ตกเป็นข้าแล้วนะตัวเอง ห้าฮ่า5”



    “หลังจากนั้น พวกมันก็เริ่มสถาปนาบาร์เกย์แห่งแรก ท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดที่จางไปยังไม่ทันหมด”

    “เราจะพัฒนาให้ที่นี่เป็นชุมชนเกย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ใช่มั้ยตัวเอง”

    “ใช่ฮ้า กรี๊ดดดด ชัชชัยเท่ที่สุด”

    “เอาเค้าไปนอนด้วยคนซี่”

    “ขอหอมทีได้มั้ยตัว”

    “คืนนี้ไปหาได้มั้ยฮ้า”



    “จนมาถึงตอนนี้ พวกนั้นเป็นมาเฟียคุมที่นี่ แม้แต่ผู้หญิงอย่างเรายังหวาดๆเลย” นิโคลยกแก้วกาแฟขึ้นมาซดจนหมด

    “ฮ่ะฮ่ะ บ้าบออะไรอย่างนั้น” พัชดูเหมือนจะไม่เชื่อหูตัวเอง “ปัญญาอ่อนที่สุด”

    “ยังงี้ก็ไม่ไหวนะแก ถ้าไม่เหลือผู้ชายหล่อๆไว้เลย แล้วจะมีบาร์เกย์ไว้ทำซากอะไรล่ะ” เจนนี่ปาถ้วยลงพื้นด้วยความโมโห

    อิ๊งทุบโต๊ะแล้วหันไปถามนิโคล “แล้วตอนนี้รังมันอยู่ในคะคุณยาย”

    “ชั้นคิดว่ามันอยู่ที่...” แต่แล้วก็มีเสียงปืนดังขึ้นมา นิโคลถูกยิงที่ขมับ ล้มลงจากเก้าอี้ ตายคาที่อยู่บนพื้น ประตูบ้านของเธอเปิดกว้าง มีชาย (หรือไม่ก็คล้ายๆ) ยืนอยู่ราว 4 คน คนหน้าสุดถือปืนที่ยังมีควันขึ้นจากปากกระบอกอยู่

    “มันผู้ใดที่นินทาชัชชัย มันผู้นั้นจะต้องตาย” คนที่ถือปืนเอ่ยขึ้นมา เขาอยู่ในชุดเสื้อลาย Access ที่หูใส่ตุ้มหูอันเท่านิ้วโป้ง ปากคาบบุหรี่ กางเกงขาสั้นกับรองเท้าแตะอีหนีบ

    “ทำไมเรานินทาตรงถนนใหญ่ไม่เห็นเป็นไรเลยล่ะ” อิ๊งกระซิบถามพัช

    “เงียบไปเถอะน่า”

    “แกใช่มั้ยชัชชัยน่ะ” มิ้งค์ชี้หน้าถาม

    “ใช่แล้วจะทำไมเหรอสาวน้อย” เขาทิ้งบุหรี่ลงพื้น แล้วเหยียบให้ดับ “ถึงเป็นผู้หญิง แต่ถ้าทำตัวไม่น่ารัก เดี๋ยวโดนฆ่าไม่รู้นะ”

    “ทำได้ก็เอาเลย” อิ๊งวิ่งเข้าหาชัชชัยแต่ก็ต้องกระเด็นออกมาเพราะมีบาเรียกันเอาไว้

    “เสียใจด้วยนะ ชั้นยังตายไม่ได้หรอก” ชัชชัยหยิบปืนออกมาจากกระเป๋า “ยังมีนักเรียนอีกม๊ากมาก รอคอร์สต่อไปของชั้นอยู่”

    “แก...แกก็มีส่วนร่วมในการทำลายเตรียมอุดมใช่มั้ย” พัชกัดฟันถาม

    ชัชชัยสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถาม “ยังมีเด็กเตรียมเหลือรอดหรือนี่...งั้นก็อย่าอยู่เลย”

    “ระเบิดบ้านนี้ทิ้งเลยมั้ยฮ้า ลูกพี่” ลูกน้อง 1 ใน 3 คนของชัชชัยถาม เขาพยักหน้า

    ลูกน้องของชัชชัยประสานมือกันตรงกลางของบาเรีย ในขณะที่ชัชชัยใช้มนตร์อะไรบางอย่าง ทำให้ตัวของทั้ง 4 คนขยับไม่ได้ ถึงแม้ร่างกายอยากจะวิ่งหนี

    “ยะ..แย่ล่ะสิ ขยับไม่ได้เลย” พัชพยายามขัดขืน

    “ไอ้คนวิปริตแบบนี้ ไอ้เกย์แบบนี้....ใครจะไปชนะมันได้...” มิ้งค์สายเลื่อนลอย ดูเหมือนเธอจะหมดแรงต่อต้านแล้ว

    “เรียบร้อย เสร็จแน่ ไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม รับมือ ระเบิดกัมป...” เสียงของลูกน้องชัชชัยขาดห้วงไป ดูเหมือนถูกมนต์สะกดแบบเดียวกับที่ชัชชัยใช้ พวกพัชขยับตัวได้แล้ว ชัชชัยมองไปรอบๆด้วยความงุนงง

    “อ๊ะ นั่น!”  อิ๊งชี้นิ้วไปทางประตูอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

    ชัชชัยสติแตก ตะโกนถามชาย 2 คนยืนอยู่หน้าประตู “ใครน่ะ พวกแกเป็นใคร”

    “พันธมิตรของห้อง 125....เอ และเก้ง” ชายคนที่เตี้ยกว่า ท้มวและใส่แว่นตอบอย่างช้าๆ





    To be Continued…

    ตอนต่อไป ตอนที่ 10 - อวสานประเทศไทย

    “ถึงแม้ประเทศไทยจะต้องหายไปจากแผนที่โลก แต่ถ้าฆ่าชัชชัยได้ ก็นับว่าคุ้มค่าแล้ว...”

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×