คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การเดินทางเริ่มต้น
เหมือนนน้อยที่้าวผ่านรทอออมาเป็นรั้แร เอเลน่ารู้สึทั้ื่นเ้นและัวล ับารออมาเผิีวิและผภัย เธอในวัยที่ 15 ปี ที่เพิ่บรรลุอบเลมปราแรเริ่ม มาไ้ไม่ี่เือน ถือว่าพอสัมผัสเลมปราและลิ่นไออพลัเวทมนร์ไ้บ้าแล้ว ้วยแรฮึเหิมที่อยาฟื้นฟูระูล และหลุออาวามเป็นอยู่เ่นนี้ ทำให้ัสินใ ออาหมู่บ้านที่เ็มไป้วยาปรัหัพั ้วยวามพิเศษอสายเลือทำให้เธอไม่่อยมีปัหาับารอยู่อาศัยเท่าไรนั เธอสามารถินอาหารในปริมาที่น้อย แ่สามารถสภาพพละำลัและลมปราไว้ไ้นานหลายวัน เพราะสายเลือมัรที่ไหลเวียนอยู่ในร่าายอเธอนั่นเอ ในอนนี้ สิ่อิัวอเธอมีเเ่เศษเินประมา 5-6 เหรียทอแเท่านั้น แทบะื้ออินประทัีวิในอาาัรลูเมนฮาร์โมเนียแห่นี้ไม่ไ้เลย อีทั้หมู่บ้านอเธอยัอยู่ห่าไลาเมือหลวเือบสอร้อยิโลเมร ถ้าหาใ้ม้า็เินทาประมา 3 - 4 วัน ถึุหมาย หาเินทา อาะินเวลานับเือน เธออาศัยินนอน ใ้้นไม้ให่ามแนวป่า และล่าสัว์อย่าเ่นหมูป่าภูเาทอร์เรียร์ ที่พละำลัถือว่าเยอะพอวร เเ่ับสายเลือมัรอย่าเธอนั้น เหมือนารล่าไ่ป่าัวหนึ่เท่านั้น รวมถึ หาผลไม้ประทัีวิ ่ำไหนนอนนั่น อย่าน้อยเธอยัสามารถใ้เวทมนร์ไฟั้น้น ในาร่ออไฟึ้นมาไ้บ้า …..
ไม่ถึหนึ่วันหลัาเริ่มออเินทา เอเลน่า็เ้าสู่เแนที่เ็มไป้วย หมู่บ้านร้า และพื้นที่ที่ถูทิ้ร้ามานาน เธอเริ่มสัเเห็นว่าไม่มีผู้นอยู่เลยในระยะทาที่เธอเินผ่าน ถนนเ็มไป้วยฝุ่นและสภาพอาาศเริ่มเย็นล สายลมที่พัผ่านทำให้เธอรู้สึแปลใ และเมื่อวอาทิย์เริ่มลับอบฟ้า วามเียบันที่เาะุมท้อฟ้ายิ่ทวีูวามรู้สึไม่ปลอภัย สัาิาอัวเธอบ่บอว่า ำลัมีอันรายเ้ามาใล้เธอ ิใเธอบอว่า วรหาที่พั และที่หลับนอนที่ปลอภัยไ้แล้ว เธอึพยายามเร่้นหาที่พัสำหรับืนนี้ ในะที่เอเลน่าพยายามหาที่พัอยู่นั้น เสียฝีเท้าแปลๆ ัึ้นา้านหลั เธอหันลับไปมอทันที แ่ลับพบเพียเามืที่เลื่อนไหวอยู่รอบัวเธอ ทันในั้น ลุ่ม นประมา 5 น็ปราัวออมาาวามมืล้อมรอบเธอ้วยท่าทา่มู่ และุามอย่าเห็นไ้ั พวมันเป็นายรร์อาวุธรบมือ เป็นลุ่มนัเินทาเร่ร่อนไร้สัั ที่อยหาเหยื่ออ่อนแอามเส้นทาที่ห่าไลาเมือหลั และวันนี้พวมันเหมือนะไ้เหยื่อที่เเทบะไม่้อออแร เพราะอบเลมปราที่่าันอย่ามา ระหว่า พวมัน เเละ เธอ าวามรู้สึันอลมปราที่รู้สึ เอเลน่าาเาว่าพวมันน่าะอยู่ในระับอบเลมปรา “แแน” และ ัวหัวหน้าที่เป็นายาเียวโพผ้านั้นน่าะอยู่ในอบเลมปรา “เแน” หรือสูว่า เพราะเธอไม่สามารถรับรู้ถึแรันนั้นไ้เลย
“ฮี่ ๆ สาวน้อย …… แถมเป็นัวประหลาหายาเสีย้วย”
“ราาามน่าู เอาไปายให้พวพ่อ้าทาส น่าะไ้สั 10-20 เหรียทอนะลูพี่"
พวมันมอมายัเอเลน่า้วยสายาเเทะโลม และไม่เป็นมิร ำพูุามนั้นทำให้เอเลน่ารู้สึยะแยและนลุไปทั้ัว มือไม้อเธอเริ่มสั่น ้วยวามแ่าออบเลมปรา
"สาวน้อย!! เ้าือ... สายเลือมัรที่พวเราามหา! อยู่นิ่ ๆ ให้ับเสียี ๆ " หนึ่ในพวมันพูึ้น้วยรอยยิ้มที่เ็มไป้วยวามโลภ
พวอันธพาลรู้ีว่า สายเลือมัร ในัวเอเลน่านั้นเป็นสิ่ที่มี่ามาในโลอเวทมนร์ พลัที่หลับใหลในัวเธอสามารถถูนำไปายให้ับผู้มีอำนาหรือแม้ระทั่ใ้เพื่อเสริมพลัให้ับัวเอ หรือระูล เพราะโลหิอเธอเเม้เพียหยเียว็เพิ่มอำนาทาเวทมนร์ไ้หลายเท่าัว เลือหนึ่หยอมัรโบรา มี่ามาว่าทอำหนึ่ันรถ
วามโลภและวามั่วร้ายทำให้พวมันั้ใะับัวเธอโยไม่ปรานี เอเลน่ารู้สึถึ วามลัวที่เ้ามารอบำ เธอไม่เยเผิหน้าับสถานาร์แบบนี้มา่อน ไม่มีทั้อาวุธ ไม่มีทั้ประสบาร์ในาร่อสู้ เธอทำไ้เพียหายใลึๆ พยายามสบสิอารม์ แ่หัวใอเธอลับเ้นแร้วยวามหวาหวั่น ไม่มีพ่อเเม่ให้พึ่พา พวพ้อ มีเเ่วามเียบสัอป่า และาปรัหัพัที่เิาสราม ไม่มีผู้นให้ร้ออวาม่วยเหลือ มีเเ่ัวเธอเท่านั้น สัาิาอเธอำลัันัวเอให้เลือทาเลือ ไม่สู้ ็ หนีาย …. เเ่าอเธอมันสั่นเินว่าะออแรหนี
“เห้ย ูสิ มันลัวนาสั่นแบบนั้นเลยว่ะ” หนึ่ในลุ่มโรมอเห็นาอเอเลน่าที่สั่นเทิ้ม้วยวามลัว แล้วหัวเราะออมาพร้อมี้นิ้วยิ้มเยาะเธอ พวมันมอหน้าัน แล้วเริ่มเ้าใล้ รุืบัวเธอมาว่าเิม
เมื่อพวมันเริ่มเ้ามาใล้ เธอรู้ว่าไม่มีทาเลืออื่นนอา้อหนี เธอรีบหันหลัวิ่หนีสุำลั ฝีเท้าอเธอหนัและลื่นบนพื้นินที่เ็มไป้วยฝุ่น เสียหัวเราะเยาะและเสียฝีเท้าอพวอันธพาลที่ไล่ามหลัทำให้เธอยิ่เร่วามเร็วมาึ้น ไม่เพียเเ่นั้น พวมันยัยิธนูใส่เธอ และโมีเธอ้วยเวทมนร์ และมาบ เเ่็ยัมิอาับัวเธอไ้ เเ่็ทำให้ร่าายอเธอสะบัสะบอมพอสมวร
วามมือ่ำืนเริ่มปลุมเส้นทา เอเลน่าวิ่เ้าสู่ป่าละเมาะโยหวัว่ามันะเป็นที่่อนที่ปลอภัย แ่ารวิ่อย่าไร้ทิศทาในป่าที่ไมุ่้นเยทำให้เธอหลทาและเริ่มหมแราอาารบาเ็บ บาเเผลเ็มัวอเธอเิึ้นาารหนีายสุีวิ าารไล่ล่าอพวโร
ในะที่เธอำลัหนีรอและหัวใอเธอเ้นแร้วยวามลัว เอเลน่าลื่นล้มลับพื้น ินแ็ที่ระแทับร่าอเธอทำให้เ็บแปลบ พยายามะเียะายไถลัวเอไปับพื้นินเพื่อหลบ่อนอยู่หลั้นไม้ให่้นหนึ่ เธอหายใหอบหนั และอ่อนเพลียมา
เสียอพวมันใล้เ้ามาเรื่อย ๆ พยายาม้นหาัวเธออย่าหนั วามันถาโถมเ้ามาในวิอเธอ วามรู้สึหวาลัว นสั่นเทาไปทั้ร่า หัวใเธอสูบีอย่าหนั และเริ่มรู้สึใหวิว ๆ ราวับหัวใะระเบิออมาาภายใน เธอพยายามั้สิ เเละ่มาทำสมาธิ เเ่็ไม่สามารถหยุวามิ และวามหวาลัวในใไ้เลย เธอโรธเเ้นให้ับวามอ่อนแออัวเอ ัฟันรอนริมฝีปามีโลหิไหลออมา
เหมือนพวมันะรู้แล้วว่าเธออยู่ทาไหน ้วยเสียหายใหอบอเธอที่ไม่สามารถเ็บ่อนัวนไว้ไ้ พวมัน่อย ๆ มุ่หน้ามายั้นไม้ให่ที่เป็นุ่อนัวอเธอ สายเลือมัรในัวเธอทำให้เธอเป็นเป้าหมายอผู้ล่า ึ่ในรั้นี้ือลุ่ม โรโหเหี้ยม ที่้อารับัวเธอไปายหรือใ้ประโยน์าพลัมัรอเธอ ในะที่ลุ่มอันธพาลเ้ามาใล้เอเลน่ามาึ้น สายาอพวมันเปล่ประาย้วยวามโลภและวามย่ามใ เสียหัวเราะเยาะอลุ่มโร็ัใล้เ้ามาเรื่อยๆ
หัวใอเธอเ้นแร สายลมที่พัผ่านใบหน้าอเธอลายเป็นวามเ็บแสบ เธอรู้ว่าหาถูับไ้ ผลลัพธ์ะเลวร้าย ว่าที่เธอะินนาารไ้
"ไ้โปร... ้าไม่อาถูับไ้... ไม่ในอนนี้..."
เอเลน่าระิบับัวเอ ะที่วามหวาลัวเ้ารอบำิใอเธอ
ทันในั้น เอเลน่าพบว่าัวเอนมุม ถูล้อมรอบ้วยหน้าผาสูัน ้านหลัอเธอือวามว่าเปล่าอหน้าผาที่หา้าวถอยหลัไปอีเพีย้าว เธอะลสู่เหวลึเบื้อล่า วามหวัริบหรี่ล ะที่พวโรเ้ามาล้อมเธอ้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน
…….
ความคิดเห็น