คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Trab Love :: 5
มาอัพแล้ว โอ้ว KRY จะมางานพัทยาเค่อะ
ใครไปตาม ก็เจอกันงานพัทยานะคะ
^^ เอาล่ะ! มาอัพฟิคแล้ว วันนี้มีรูปประกอบฉากฟิคด้วยเค่อะ หุหุ.jpg)
5
วันนี้เป็นอีกวันที่แสนจะสุดตื่นเต้น(รึเปล่า?)ของบ้านซูจู เนื่องจากวันนี้ทุกคนต่างท่องบทเอาๆจนไม่สนใจกันเลย ตัวใครตัวมัน แถมต่างคนต่างอารมณ์อีกตั้งหาก บางคนอ่านแล้วหัวเราะ บางคนอ่านแล้วหน้าแดง บางคนอ่านแล้วหน้าซีดเป็นฮยอกแจต้ม = [] =!!
“อย่าเข้ามานะคยูฮยอน หยุดเดี๋ยวนี้ อ๊ะ!”ซองมินร้องท้วงพลางใช้มือน้อยๆของเค้าผลักดันคนตัวโตที่กำลังคุกคามอยู่อย่างสุดแรงเกิด แต่ก็ไม่เป็นผล กลับยิ่งเร่งเร้าให้ร่างสูงข้างบนเกิดอารมณ์พิศวาสในตัวเขามากขึ้นเสียอีก ริมฝีปากหนานั่นเลยจูบไซร้ไปตามซอกคอขาวเนียนนั่นอย่างหื่นกระหาย
= [] =!! บทบ้าอะไรเนี่ยฉันไม่องไม่อ่านมันแล้วเว้ย ย๊ากกกกกกกกกก ซองมินปาบทก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอกทันทีอย่างหงุดหงิด ทิ้งให้คนในบ้านต่างหยุดสนใจบทตัวเองแล้วหันมามองอย่างงุนงง
มันเครียดขนาดนั้นเลยเหรอ?
ว่าแล้วพี่ใหญ่ของวงก็เดินเข้าไปหยิบบทหน้านั้นของซองมินขึ้นมาอ่านอย่างสงสัย
“อย่าเข้ามานะคยูฮยอน หยุดเดี๋ยวนี้ อ๊ะ!”ซองมินร้องท้วงพลางใช้มือน้อยๆของเค้าผลักดันคนตัวโตที่กำลังคุกคามอยู่อย่างสุดแรงเกิด แต่ก็ไม่เป็นผล กลับยิ่งเร่งเร้าให้ร่างสูงข้างบนเกิดอารมณ์พิศวาสในตัวเขามากขึ้นเสียอีก ริมฝีปากหนานั่นเลยจูบไซร้ไปตามซอกคอขาวเนียนนั่นอย่างหื่นกระหาย
“กร๊ากกกกกกก ฮ่าๆๆๆ”ลีทึกหัวเราะออกมาทันทีเมื่ออ่านบทจบ บางคนหน้าแดง บางคนเครียด บางคนอึ้ง
“ใครมันคิดบทฟ้า ตูจาเตะมันเดี๋ยวนี้เลย ถ้าจบงานนี้ลูกสาวฉันก็เรียบร้อยโรงเรียนโจคยูฮยอนอ่ะสิ อ๊ากกกกกกก หม่าม้าไม่ยอมโว้ย!”ลีทึกโวยวายพลางโยนบทเดินออกไปมั่ง ทิ้งให้คนอื่นหน้ามองอย่างอึ้งๆ
อะไรของเขาวะ!?
วันต่อมา
ณ ที่ถ่ายทำของกลุ่มสีแดง
“เอาล่ะ! ฉากไปต่อจะเป็นฉากที่น้องซองมินถูกพาตัวมาที่คฤหาสน์ของตระกูลโจแล้วนะ แล้วคราวนี้น้องคยูฮยอนก็เข้าไปคุยกับน้องซองมินแล้วก็พาเข้าห้องนอนไปเลยนะครับ”
“หา!”
“มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับน้องซองมิน?”
“ม่ะมีเอ้ยไม่มีครับ”ซองมินส่ายหน้าดิ๊กๆพลางยิ้มฝืดๆส่งไปให้
ที่จริงอ่ะมี แต่เห็นหน้าแล้วผมไม่กล้ามี T_T
“คัท!”
“สวัสดีกระต่ายน้อย”ชายร่างสูงโปร่ง หน้าตาคมคายคนหนึ่งเดินออกมาพร้อมรอยยิ้มที่ชวนกระชากใจให้ละลาย ซองมินจ้องมองเขากลับด้วยสายตาที่ดูงุนงง พลางเอ่ยถามอย่างสงสัย
“สวัสดีคุณคือใครเหรอ?”
“ฉันคือ โจคยูฮยอน คนที่จะเป็นเจ้านายของนายไงล่ะ ลีซองมิน!”คยูฮยอนยิ้มกริ่มพลางเดินเข้าไปจับมือของซองมินแต่กลับถูกซองมินสะบัดออกอย่างไร้เยื่อใย
“อ๋อที่แท้ก็นึกว่าใคร นายเองน่ะเหรอ อีตาคุณชายโรคจิต!”ซองมินด่าพลางส่งสายตาจิกกัดไปให้อย่างไม่เป็นมิตร คยูฮยอนแสยะยิ้มพลางจ้องมองดูคนร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาแทะโลม
“ช่างไม่เจียมตัวเองเลยนะกระต่ายน้อย รู้มั้ยว่าผลของการที่นายด่าว่าเจ้านายของนายจะเป็นยังไง?”คยูฮยอนถามพลางหัวเราะหึหึ ซองมินเบ้ปากไม่พอใจพลางถามกลับอย่างท้าทาย
“จะอะไรล่ะ?”
หมับ คยูฮยอนคว้าตัวซองมินเข้ามากอดพลางจะประกบริมฝีปาก...!?
ผลัก! ซองมินผลักคยูฮยอนเซออกไปทันทีอย่างตกใจ พลางทำตาโตใส่
“หยุดๆๆ น้องซองมินทำอะไรนะฮ้า!”
อ๋า~ ตายล่ะโดนดุแหง + +
“ไปผลักน้องคยูฮยอนทำไมล่ะฮ้า กำลังถึงฉากเด็ดเชียว”พี่ผู้กำกับบ่น ผมทำหน้าจ๋อยทันที ก็มันน่ากลัวนินา T_T
“แต่ผมไม่อยากจูบกับผู้ชายนี่นา”ซองมินบ่นเบาๆ คยูฮยอนหัวเราะหึหึ
“แล้วใครว่าพี่ให้จูบล่ะ ทำเนียนสิฮ้า เล่นมุมกล้องได้ เอ้า!ๆถ่ายใหม่ๆ”
“ครับ” T^T ซองมินรับคำพลางเดินคอตกออกไป พี่พูดได้นี่แต่ไอ้คนทำมันทำป่ะล่ะ ผมไม่ไว้ใจเลย...
และก็ถ่ายอยู่ประมาณ 3-4 เทคกว่าจะได้ฉากนี้ เฮ้อ... แค่ฉากจูบผมยังแทบบ้าแล้วถ้าฉากบนเตียงล่ะ ผมว่าคงถ่ายใหม่ 100 เทคชัวร์!
และแล้วก็ได้มาถึงฉากสำคัญที่ผมแสนจะไม่อยากเจอะเจอ มันคือฉากบนเตียงนั่นเอง!!
“เอาล่ะ วันนี้ฉากนี้อันสุดท้ายแล้ว เสร็จแล้วก็จะได้พักสักที ยังไงหวังว่าเทคเดียวจบนะฮ้า เอาล่ะ เริ่ม!”พี่ผู้กำกับพูดพลางเหล่สายตามองมาที่ผมก่อนที่จะสั่งคัท
ง่า...ตายแน่เลยคราวนี้
เอาล่ะ! เอาไงก็เอาเว้ย
“หึ ในเมื่อดื้อนักก็ต้องมาสั่งสอนให้เชื่องสักหน่อยแล้ว”
“นายจะทำอะไรน่ะโจคยูฮยอน?”ซองมินเอ่ยถามพลางจ้องหน้าคนตัวโตกว่าอย่างหวาดหวั่น คยูฮยอนแสยะยิ้มก่อนที่จะรวบตัวขึ้นร่างบางลากขึ้นไปบนห้องนอนแล้วผลักลงกับเตียงนุ่มทันทีอย่างแรงพร้อมกับล็อคประตูเสียดิบดี
ซองมินที่ล้มลงกับเตียงยันตัวขึ้นมาพลางค่อยๆเขยิบตัวนี้ร่างสูงที่ค่อยๆคุกคามเข้ามาหาอย่างทุลักทุเล
“นายจะทำอะไร?”ซองมินรวบรวมความกล้าถามกลับออกไป ริมฝีปากบางสั่นเล็กน้อย คยูฮยอนเลียริมฝีปากตัวเองอย่างพยายามหักห้ามใจพลางจ้องมองร่างตรงหน้าเขม็งก่อนที่จะส่งยิ้มให้อย่างหื่นกระหาย
“สั่งสอนกระต่ายจอมดื้อไง หึ”คยูฮยอนพูดจบก็กระโจนตัวเข้าหาร่างบางทันที ซองมินพยายามจะวิ่งหนีแต่ก็ถูกรวบตัวแล้วกดลงกับเตียงเอาไว้
“อย่าเข้ามานะคยูฮยอน หยุดเดี๋ยวนี้ อ๊ะ!”ซองมินร้องท้วงพลางใช้มือน้อยๆของเค้าผลักดันคนตัวโตที่กำลังคุกคามอยู่อย่างสุดแรงเกิด แต่ก็ไม่เป็นผล กลับยิ่งเร่งเร้าให้ร่างสูงข้างบนเกิดอารมณ์พิศวาสในตัวเขามากขึ้นเสียอีก ริมฝีปากหนานั่นเลยจูบไซร้ไปตามซอกคอขาวเนียนนั่นอย่างหื่นกระหาย
“อ๊ะ!”ซองมินครางพลางเอียงคอหนี ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากที่แกล้งทำเสียงครางในช่วงแรกแต่ตอนนี้กลับเผลอครางออกมาจริงๆอย่างสมจริงเสียจนคนที่ดูอยู่ไม่ได้รู้เลยว่า ไอ้ที่ทำอยู่น่ะไม่ใช่แค่หลอกๆตาแต่มันคือของจริงเลย
“คยูฮยอนนาย อ๊ะ อ๊า!!”ซองมินร้องใบหน้าใสแดงก่ำ ตัวเริ่มสั่นระริกอย่างหวาดกลัว ทำไงดี ใครก็ได้ช่วยผมหน่อย ฮึกๆ ซองมินที่กำลังถูกแกล้งนั้นน้ำตาคลอ จะร้องห้ามก็ไม่ได้ จะหนีก็ไม่ได้เพราะถูกเขาบงการเสียหมด!
เล่นสมจริงเกินไปแล้ว พี่ซองมินหรือว่า...!?
“ฮึกๆ ปล่อย...ช่วยด้วย ฮึกๆฮือ..”ซองมินร้องไห้น้ำใสๆค่อยๆไหลออกมารื้นดวงตา คยูฮยอนแสยะยิ้มอยู่แวบหนึ่งก่อนที่จะขบกัดลงบนซอกคอขาวนั้นจนเกิดรอยแดงโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น เว้นแต่...
“เฮ้ย!”ซีวอนร้องทักขึ้นทันทีอย่างตกใจ ผู้กำกับที่กำลังดูเพลินๆก็สะดุ้งตกใจทันทีก่อนที่จะสั่งคัทเสียดื้อๆ
“คัท! เยี่ยมๆมากเลยฮ่ะน้องๆ ไว้มาถ่ายต่อพรุ่งนี้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ”พี่ผู้กำกับว่า คยูฮยอนหยุดการกระทำนั้นลงทันทีพลางเคลื่อนหน้ามากระซิบ
“น่าเสียดายจังเนอะ ถ้าต่ออีกนิดนึงก็คง จริงมั้ยซองมิน?”คยูฮยอนหัวเราะหึหึพลางใช้ลิ้นที่สากเล็กน้อยไล้เลียติ่งหูร่างบาง ซองมินหลับตาปี๋หน้าแดงก่ำ และก่อนที่จะได้ผลักร่างสูงใหญ่ตรงหน้าก็โชคดีมีเจ้าชายมาช่วยไว้เสียก่อน
“ทำอะไรกันน่ะ เสร็จแล้วกลับบ้านกันเถอะครับ”ซีวอนพูดพลางดึงร่างของคยูฮยอนออกมาห่างจากซองมิน ซีวอนจ้องคยูฮยอนเขม็ง คยูฮยอนเองก็จ้องกลับตอบเช่นกัน
“อ่ะเอ่อ... งั้นเดี๋ยวฉันไปเก็บของก่อนนะ เดี๋ยวมา”ซองมินว่าพลางลุกขึ้นวิ่งดุ๊กดิ๊กออกไปเก็บของอีกห้อง ทิ้งให้สองหนุ่มอยู่กันเพียงลำพัง ซีวอนยังคงจ้องมองคยูฮยอนไม่วางตา สายตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจบางสิ่ง
“นายกำลังทำอะไรอยู่โจคยูฮยอน”ซีวอนเอ่ยถาม คยูฮยอนเงียบพลางทำหน้าเครียดก่อนที่จะกลั้วหัวเราะน้อยๆตอบ
“ผมทำอะไรครับพี่ซีวอน?”
“นายจูบพี่ซองมินจริงๆ”ซีวอนพูดพอถึงประโยคนี้ทั้งคู่กลับหันมาจ้องตากันอีกครั้งอย่างเย็นชา
“ผมเปล่า พี่เข้าใจผิดรึเปล่า”
“ฉันเห็นกับตาตัวเอง”
“ผมไม่ได้ทำ พี่เข้าใจผิดแล้ว นั่นแค่เล่นมุมกล้องเท่านั้นมันเลยดูสมจริง”คยูฮยอนยังแถไปเรื่อยๆตามแบบฉบับ ซีวอนมองหน้าอย่างไม่เชื่อ แต่จะทำอะไรนายโจคยูฮยอนจอมเจ้าเล่ห์คนนี้ได้ล่ะ
“ก็ได้ ฉันจะถือว่าฉันตาฝาดในครั้งนี้แล้วกัน แต่ขอเตือนอย่าทำให้พี่ซองมินแปดเปื้อน”ซีวอนพูดพลางผลักอกคยูฮยอนเพื่อเป็นการย้ำเตือนเบาๆก่อนที่จะเดินออกไป
หึ เชซีวอน... นายมันหน้าโง่ จะทะนุถนอมอะไรกับกระต่ายมอมแมมตัวนั้นที่มันไม่ได้ใสสะอาดตั้งแต่แรกแล้วล่ะ
ณ ห้องเก็บของ
ซองมินเก็บของสัมภาระต่างๆเสร็จก็เตรียมตัวที่จะเดินออกไปสมทบกับเพื่อนๆทันที
เฮ้อ.. ดีนะที่วันนี้ซีวอนช่วยไว้ทันอีกวัน หมอนั่นน่ากลัวจริงๆ เขาแค้นอะไรฉันนักหนากันนะ กระต่ายน้อยคิดพลางเดินหอบกระเป๋าเดินไปเพื่อจะเปิดประตูแต่ว่า
แอ๊ด! ประตูถูกเปิดออกก่อนพร้อมกับร่างสูงของคนที่เพิ่งถูกกล่าวถึงเดินเข้ามาแล้วรีบปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว
พร้อมกับผลักร่างบางที่กำลังทำหน้าเหลอหราอย่างตกใจลงกับผนังห้องทันที
“อ้ะ!”คยูฮยอนประกบริมฝีปากทันที ซองมินตาโตเท่าไข่ห่านพลางเอามือทุบตีคนตัวสูงกว่าอย่างแรง
ในเมื่ออยากให้จูบ ก็จูบจริงๆแล้วนะครับพี่ซีวอน ^^ คยูฮยอนคิดในใจ
“อ่ะอื้อๆ ปะ..อื้อ”ซองมินที่พยายามจะร้องห้ามต้องหยุดไป เมื่อลิ้นอุ่นๆถูกสอดใส่เข้ามาในโพรงปากเล็กนั่นเพื่อสำรวจความหอมหวาน ลิ้นสากเล็กน้อยค่อยๆเกี่ยวกวัดลิ้นนุ่มชิมความหอมหวานจนอิ่มเปรม
จากมือที่เคยทุบตีก็อ่อนลงตามอารมณ์ทันที ซองมินเผลอเคลิ้มไปกับรสจูบที่อ่อนโยนจนน่าประหลาดของคยูฮยอนนั่นอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะตั้งสติได้ ร่างบางก็หน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายทันทีที่ดันเผลอไผลไปกับนายโรคจิตคนนี้...
“อ่ะอื้ม.. ไอ้บ้า ออกไปห่างๆตัวฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”ซองมินที่หน้าแดงก่ำด่าพลางหอบแฮ่กๆอย่างขาดอากาศหายใจ กี่ครั้งแล้วที่เขาพลาดท่าเสียทีไอ้เด็กบ้าบวกโรคจิตวิปริตคนนี้
“อี๋ ฉันขยะแขยงจริงๆ พวกวิปริตอย่างนายน่ะ”ซองมินถูปากไปมาอย่างแรง คยูฮยอนแสยะยิ้ม
“ปากบอกว่ารังเกียจ แต่แท้จริงแล้วนายออกจะชอบมันมากเลยไม่ใช่เหรอ ในเมื่อนายออกจะเคลิ้มไปกับมันขนาดนั้น”
“ใครว่าฉันเคลิ้มกัน นายอย่ามาเอาฉันไปเป็นพวกวิปริตรวมกับนายเลยดีกว่าคยูฮยอน”ซองมินจิ๊ปากด่ากลับใส่ หน้าหวานๆ ปากหวานๆแบบนี้ทำไมถึงได้พูดจาร้ายกาจจริงนะ อย่างนี้สงสัยต้องสั่งสอนตามบทแล้วล่ะมั้ง
หมับ! คยูฮยอนประกบริมฝีปากลงกับร่างบางอีกครั้งพลางค่อยไล่ระดับจากปากต่ำลงมาจนถึงซอกคอขาวๆนั่นและขบกัดมันจนเป็นรอยแดงที่จุดเดิมที่เขาทำให้ยิ่งเด่นชัดขึ้นไปอีก
“อ้ะ! หยุดนะ”ซองมินร้องห้ามคนตัวเล็กพยายามใช้มือยันคนตัวโตออก
“พี่ซองมินครับเสร็จรึยัง?”เสียงซีวอนร้องเรียกตะโกนหา คยูฮยอนชะงักไปเล็กน้อย ซองมินจึงอาศัยโอกาสนี้ผลักตัวเขาออกแล้วรีบเปิดประตูออกไปหาซีวอนทันที
“แฮ่กๆ ซีวอนพี่เสร็จแล้ว!”ซองมินหอบเล็กน้อยพลางส่งยิ้มหวานไปให้ ซีวอนหันกลับมามองแล้วส่งยิ้มกลับให้ แต่สายตาคมก็ต้องสะกิดลงกับซอกคอขาวที่แดงจัดขึ้นกว่าเดิมอย่างสงสัย แต่เพื่อความสบายใจของคนตัวเล็กก็เลยทำให้ไม่ได้ทักอะไรออกไป
เตือนไม่ทันไร แกเอาอีกแล้วเหรอคยูฮยอน...
“อ่อครับ งั้นกลับกันเถอะ”ซีวอนว่าพลางเดินเข้าไปช่วยซองมินถือของ ซองมินยิ้มแหยๆแต่ก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดี คยูฮยอนที่ก้าวเท้าออกมามองตามร่างเล็กและร่างใหญ่ 2 ร่างที่เดินออกไปไม่วางตา
ท่าทางต่อไปจะยุ่งยากเหมือนกันแฮะ ช่วยไม่ได้นะพี่ซีวอน ในเมื่อพี่อยากเข้ามายุ่งเอง ผมก็คงไม่เกรงใจ...
To be con...
ความคิดเห็น