คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Trab Love :: 3
มาอัพแล้ว กับฟิคที่แสนจะเมามันส์ในการแต่งเสียเหลือเกิน = ="
เอาล่ะรับชมได้ท่านผู้อ่าน!!
3
ฉันทำอะไรให้นาย แล้วนายพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจและฉันก็ไม่รู้จริงๆ ... แล้วฉันควรจะทำยังไงในเมื่อนายไม่บอก แล้วฉันจะรู้เหรอ? รู้มั้ยฉันทรมาน? นายกำลังทำให้ฉันรู้สึกแย่มากๆเลยล่ะ
เป็นเวลานานพอสมควรกว่าซองมินจะหยุดร้องไห้ กระต่ายน้อยร้องจนพี่ชายที่กอดปลอบใจเสียเพราะแปลกใจว่าแค่หกล้มทำไมถึงกับร้องไห้ไม่ยอมหยุด โดยเฉพาะเจ้าชายที่เฝ้ามองด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน
“หลับไปแล้ว ร้องไห้จนหลับเลย เดี๋ยวยังไงซีวอนนายอุ้มซองมินไปนอนที่ห้องหน่อยแล้วกัน”ลีทึกสั่งพลางส่งตัวซองมินให้กับซีวอน ซีวอนรับร่างบางมาอุ้มอย่างเบามือ ก่อนจะพยักหน้าให้
“ครับ”
“ส่วนคังอินกับคยูฮยอนนายก็ไปนอนได้แล้ว ราตรีสวัสดิ์นะซีวอน ซองมิน...”ลีทึกยิ้มก่อนที่จะเดินโอบไหล่คังอินและคยูฮยอนเข้าห้องไป โดยที่ร่างสูงของน้องเล็กสุดประจำบ้านยังคงมองร่างบางที่สลบไสลไปอย่างไม่รู้เรื่องอย่างไม่วางตา
.
.
.
เช้านี้อากาศแจ่มใส แสงแดดทอแสงประกายจางๆ ร่างบางบนที่นอนค่อยๆขยับกายลุกบิดขี้เกียจช้าๆพลางหันซ้ายไปมองเพื่อนร่วมห้องที่บัดนี้หน้าเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างงุนงง
“ซีวอน ทำไมนายมานอนห้องนี้ล่ะ แล้วฮยอกแจไปไหนกัน?”ซองมินเอ่ยถามเจ้าชายที่นอนยิ้มรับวันใหม่อยู่อย่างสงสัย ใบหน้าหวานหงิกงอเล็กน้อยเนื่องจากยังไม่หายง่วงจากการตื่นนอนเสียเท่าไหร่ แต่นั่นก็ยิ่งเป็นเหตุให้คนร่างสูงตรงหน้าเปิดยิ้มกว้างให้กับความน่ารักนั้นเข้าไปใหญ่
“ยิ้มอะไรของนาย ตอบฉันสิ”ซองมินที่เริ่มจะหงุดหงิดบ้างแล้วเอ่ย ซีวอนกลั้วหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะรีบตอบคำถามของคนตัวเล็กทันที เพราะกลัวว่าถ้าเขาเกิดตอบช้าขึ้นมาเดี๋ยวกระต่ายน้อยข้างๆจะงอนเขาเอาเสียก่อนน่ะสิ
“ก็พี่ฮยอกแจไม่อยู่ ออกไปทำธุระกะทันหันตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แถมผมเห็นพี่ท่าทางไม่สบาย ผมก็เลยมาเฝ้ายังไงล่ะครับ”ซีวอนยิ้ม เป็นยิ้มที่อบอุ่น อ่อนโยนและมาจากใจจริง จนร่างบางนั้นอดไม่ได้ที่จะเขินอายจนหน้าแดง แถมยังแอบอิจฉาและชื่นชมที่ซีวอนเนี่ยช่างมีรัศมีเปล่งประกายในความเป็นเจ้าชายสมฉายาจริงๆ
“พี่ซองมินเป็นอะไรรึเปล่าครับหน้าแดงๆ”ซีวอนถามพลางเดินมาเอามืออังหน้าผากซองมินเบาๆ ซองมินตกใจเลยผละตัวหนีอย่างไม่ได้ตั้งใจ จนคนร่างสูงถึงกับหงอยที่ถูกทำท่าแบบนั้นใส่เอา
“ซีวอนพี่ขอโทษ พอดีพี่ตกใจน่ะ”ซองมินทำหน้าสลดอย่างรู้สึกผิด ก็เขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆนี่ ก็อยู่ดีๆเดินเข้ามาเขาก็ต้องตกใจเป็นธรรมดาหรืออาจจะเป็นเพราะเขาหวาดระแวงไปซะหมดทุกอย่างแล้วก็ได้ เลยเป็นสาเหตุให้เขาต้องทำแบบนี้ เพราะนายนะ โจคยูฮยอน...
“อ่ะแฮ่ม! จะสวีทกันอีกนานมั้ยครับ? ไม่คิดจะลงไปทานข้าวกันเหรอ”เสียงทุ้มน่าฟังของใครคนหนึ่งเอ่ยแซวถาม น้ำเสียงนั้นราวกับว่าพูดเพียงแค่หยอกล้อ แต่ท่าสังเกตดีๆล่ะก็จะรู้ทันทีว่าแววตาที่เจ้าของเสียงนั้นมีไม่ได้เป็นไปตามน้ำเสียงเลยสักนิด
“คยูฮยอน สวีทบ้าบออะไรของนายเล่า เดี๋ยวจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ อ้อ!พี่ซองมินไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะครับ แล้วรีบๆลงมาทานข้าวล่ะ”ซีวอนยิ้มให้อีกครั้งก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้กระต่ายน้อยและหมาป่าอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง อย่างคิดผิด!
ซองมินจ้องมองคนร่างสูงที่ยืนพิงประตูห้องไม่วางตา มือเล็กที่จิกผ้าห่มสั่นน้อยๆ แม้จะทำท่าราวกับว่าไม่กลัวอะไรก็ตามแต่ก็คงไม่สามารถปกปิดอาการที่หวาดกลัวนั้นได้หมด
คยูฮยอนนั้นรู้ดี ว่าซองมินกลัว... จึงเหยียดสายตารู้สึกสมเพชไปให้และแสยะยิ้ม
“นายเนี่ยไม่ได้ต่างไปจากเมื่อก่อนเลยนะ ช่างร่านราคะเสียจริงๆ พี่คังอินนายก็เอา พี่ซีวอนนายก็เอา ตกลงว่าทั้งบ้านเนี่ยของนายหมดแล้วหรือเปล่า?”คยูฮยอนเปรยเสียงเบาๆและกลั้วหัวเราะ ซองมินที่ฟังอยู่รู้สึกโกรธที่สุด ถูกดูถูกอีกแล้ว ทำไมถึงได้ชอบพูดจาแบบนี้ใส่เรานัก
“นายรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่!?”
“ทำอีท่าไหนล่ะ ถึงขนาดพี่ซีวอนอุ้มมาส่งที่ห้องแล้วถึงกับไม่ยอมกลับห้องตัวเองน่ะ หึ”
“หยุดพูดจาดูถูกฉันได้แล้วนะคยูฮยอน ฉันไปทำอะไรให้นายมาก่อนเหรอ นายบอกฉันมาสิ!?”ซองมินแผดเสียงใส่ ร่างบางนั้นโกรธจนตัวสั่น คยูฮยอนแสยะยิ้มก่อนที่จะตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ทำสิ นายทำให้เด็กผู้ชายวัย 12 คนหนึ่งต้องเจ็บปวด ต้องทนเห็นภาพที่น่ารันทดใจ ต้องทนกับสิ่งที่ไม่อยากให้มันเกิด ทั้งๆที่เขาไม่ควรจะได้พบเจอกับมันเลย”
คยูฮยอนทำหน้าสลดลงจนเมื่อพูดถึงประโยคนั้นจนซองมินนั้นแปลกใจ แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่คยูฮยอนพูดอยู่ดีว่ามันเกี่ยวอะไรกับเขา?
“ฉันว่านายกำลังเข้าใจอะไรผิด?”
“ผิดงั้นเหรอ? ฉันว่านายกำลังหาข้อแก้ตัวเพื่อให้พ้นผิดมากกว่าล่ะมั้งซองมิน”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมฉันจะต้องแก้ตัว!”ซองมินเถียงกลับ ตอนนี้ร่างบางเริ่มที่จะฮึดสู้ขึ้นมาบ้างแล้ว โดยที่ไม่ได้คิดเลยว่าตัวเองนั้นน่ะสู้อะไรหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์และร้ายกาจตัวนี้ไม่ได้หรอก
“อยากโดนดีรึไง!?”
“เอาสิ ถ้าทำได้ก็ทำสิ ฉันจะไม่ยอมให้นายมารังแกฉันอีกแล้วคยูฮยอน!”ซองมินจ้องหน้ากลับทันทีที่พูดจบร่างบางก็ชันเข่าขึ้นน็อคที่ขาของของคนตัวโตกว่าทันทีจนคนตัวโตเสียการทรงตัวล้มไม่เป็นท่าอย่างไม่ไดตั้งตัว
“โอ๊ยนาย!”
“ทำไม? คิดถึงไม่ถึงล่ะสิว่าคนอย่างฉันจะทำแบบนี้ อย่าคิดนะว่านายจะเป็นฝ่ายรังแกฉันได้ฝ่ายเดียวน่ะ ไอ้คนโรคจิต!”ซองมิยแลบลิ้นใส่ทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่จะรีบวิ่งหนีออกไปจากห้อง ก่อนที่คนตัวโตจะตั้งตัวทันแล้วหมายจะมาทำร้ายเขา
“หนอย! แสบนักนะลีซองมิน แล้วนายจะได้ชดใช้อย่างสาสม”คยูฮยอนกัดฟันพูดตามอย่างคาดโทษ แน่นอน อย่าคิดนะว่าไอ้แรงแค่เนี้ยของนายมันจะทำให้ฉันทำอะไรนายไม่ได้น่ะ นายคิดผิดอย่างแรงเลยล่ะซองมิน!
.
.
.
“นี่พี่ลีทึก อันนั้นของผมนะ พี่มาแย่งผมได้ไง”เสียงงอแงของคนตัวเล็กหน้าหวานประจำบ้านนามว่า ‘ลีดองแฮ’ กำลังส่งเสียงโอดครวญที่ถูกคนตาสวยประจำบ้านแย่งแฮมทอดที่น่าจะเป็นอาหารเช้าของเขาอยู่
“ไม่เอาน่าดองแฮ เอานี่ เอาของผมไปแล้วกัน”คิบอมพูดพลางตักแฮมใส่จานคนตัวเล็กและก็รีบหยิบบทที่ต้องจำขึ้นมาอ่านทันที โดยมีสายตาที่มองมาอย่างยิ้มๆของคนที่อาวุโสกว่าอย่างรู้ทัน แต่ทว่าคิบอมก็ทำไม่สนใจราวกับว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
ฉันรู้นะ แม้นายไม่ว่างหรือยุ่งขนาดไหน แต่ถ้าดองแฮอยู่นายก็สามารถสละเวลาท่องบทมาแอบมองเขาได้น่ะคิบอม นายคนจอมเจ้าเล่ห์... คนตาสวยคิดในใจก่อนที่จะนั่งยิ้มกริ่มคนเดียวกินข้าวไป
ตึงๆๆ เสียงวิ่งลงบันไดของซองมินทำเอาคนทั้งบ้านหันไปมองเป็นตาเดียวกันอย่างแปลกใจ กระต่ายน้อยตัวกลมปุ๊กลุกวิ่งลงมาอย่างเหนื่อยหอบและส่งยิ้มแหยๆให้พวกพี่ๆ คนสวยเห็นก็ถอนหายใจกับความซนของน้องๆ
“เฮ้อซองมินพี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าทำเสียงดัง?”
“อ่า... พี่ลีทึกผมขอโทษฮะ”ซองมินทำเสียงจ๋อยอย่างรู้สึกผิด ลีทึกจึงถอนหายใจอีกครั้งก่อนที่จะลูบหัวน้องเบาๆอย่างเอ็นดู
“ที่หลังอย่าทำอีกนะ”
“ครับผม!”กระต่ายน้อยยิ้มร่าก่อนที่จะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเจ้าชายที่ว่างอยู่ และแล้วเสียงของใครบางคนก็ดังแทรกขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศที่ดูเหมือนจะเงียบๆ
“สวัสดีครับ กลับมาแล้ว!”เสียงของฮยอกแจตะโกนลั่นบ้านพลางเดินเข้ามาและนั่งลงข้างซองมินอย่างเรียบร้อย จนคนน่ารักหมั่นไส้อดไม่ได้ที่จะถามถึงสาเหตุที่เขาโดนทิ้งเอาไว้ให้อยู่กับเจ้าชายเมื่อคืน
“ตาไก่ไปไหนมา ทิ้งฉันเลยนะเมื่อวาน?”
“อ้าวนายก็มีเจ้าชายดูแลแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันจะอยู่อีกทำไม ฮ่าๆๆ กระต่ายอ้วน!”ฮยอกแจหัวเราะร่าพลางหันไปสบตากับซีวอน และหันมาขยี้หัวซองมินอย่างเอ็นดู
“ไอ้ไก่บ้าอย่ามานอกเรื่อง ไปไหนมา?”ซองมินปัดมือฮยอกแจออกก่อนที่จะเขย่าตัวเบาๆอย่างที่เคยทำเป็นประจำ
“ก็ต้องไปทำงานสิฟะ ถามได้เมื่อวานมีจัดรายการนอกรอบ”ฮยอกแจพูดพลางเอามือดันหัวกระต่ายน้อยเบาๆ ซองมินจึงหยุดและกัดริมฝีปากงอนๆ
“ก็เท่านั้นแหละ”กระต่ายน้อยว่าก่อนที่จะไม่สนใจตาไก่ต่ออีกเลยและรีบจัดการกับอาหารเช้าตรงหน้าด่วน โดยมีเสียงหัวเราะเฮฮาของพี่ๆในวงกับกิริยาท่าทางที่แลดูน่ารักของน้องน้อย
“อ้าวคยูฮยอนมาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย?”คนตาสวยเอ่ยทัก ทุกคนหันไปมองน้องเล็กสุดประจำบ้านที่ยืนเก็กท่ายิ้มบางๆมองมาอย่างแปลกใจทันทีและลงความเห็นเดียวกันว่า
มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลยนะ...
“ก็มาตั้งแต่พวกพี่ๆกำลังมองพี่ฮยอกแจกับพี่ซองมินเล่นกันสนุกสนานนั่นแหละครับ”คยูฮยอนยิ้มน้อยๆก่อนที่จะลงตัวนั่งข้างๆเยซองที่เป็นที่นั่งตรงข้ามซองมินพอดี
“มากันครบก็ดีแล้ว พี่มีเรื่องจะบอกพอดีเรื่องงานใหม่ที่ทางบริษัทกำหนดมาน่ะ”
“หา?”ฮยอกแจทำตาโตค้างเมื่อได้ยิน ส่วนคนอื่นๆก็ได้แต่มองตาปริบๆ
งานอีกแล้วเหรอ จะไม่ได้พักเลยใช่มั้ยเนี่ย? TT_TT
“โครงการตัวใหม่นี้พวกนายทำใจเลยนะ มันต้องทำให้พวกนายร้องว้ากกแน่”ลีทึกพูดพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทุกคนทำตาโตหนักเข้าไปอีก
หมายความว่ายังไง?
“มันคืออะไรพี่ลีทึกบอกมาเลย”
“เขาจะให้พวกเราแบ่งกลุ่มกันแข่งทำหนัง Y น่ะสิ!”
“เฮ้ย!ว่าไงนะ?”
To be con...
ความคิดเห็น