คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Trab Love :: 2
มาต่อตอนที่ 2 แล้วเค่อะ มันจะยิ่งเพิ่มความ sm ขึ้นไปอีก โฮะๆๆ
ยังไงก็อ่านจบแล้วเม้นท์ให้บ้างเน้อ
2
หลังจากที่ซองมินวิ่งหนีเจ้าน้องใหม่เบอร์ 13 จอมโรคจิต(ซองมินตั้งให้โดยเฉพาะ)ที่ตนเกลียดแสนเกลียดรอดมาได้ ก็รีบหาเสื้อผ้าในตู้มาใส่ทันที ใบหน้าใสแดงก่ำหอบหายใจแรงอย่างเหนื่อยหอบ ก่อนที่ดวงตากลมโตนั้นจะรื้นไปด้วยน้ำตาอย่างหวาดกลัว
ทำไมถึงทำกันแบบนี้ ไอ้เด็กบ้านั่นไม่ได้ให้ความเคารพในตัวเขาเลย...
แถมทำร้ายจิตใจกันอีก นายจะรู้ไหมว่ามันทำให้กระต่ายตัวนี้รู้สึกเจ็บและอายขนาดไหน…
ในเมื่อทั้งชีวิตนี้ที่เกิดมายังไม่เคยมีใครได้เห็นรูปร่างและสัมผัสตัวเขาแบบนี้เลย...
กระต่ายน้อยซองมินคิดอย่างช้ำใจ พลางกัดฟันอย่างแค้นใจ คอยดูสิ ฉันจะไม่มีวันยอมให้นายได้มารังแกฉันคนนี้อีก คยูฮยอน!
.
.
.
ตึงๆ เสียงฝีเท้าของคนตัวเล็กข้างบนดังกระทบกับบันไดลั่นบ้าน ซองมินเดินหน้าบึ้งลงมาจากห้องด้วยอารมณ์ที่ยังคงไม่ปกติ จนซีวอนที่กำลังนั่งกินขนมนั้นหันมามองอย่างแปลกใจก่อนที่เอ่ยถามคนตัวเล็กน่าเอ็นดูตรงหน้าอย่างเป็นห่วง
"พี่ซองมินเป็นอะไรครับ มานั่งทานขนมกันก่อนสิ?"ซีวอนเจ้าชายแสนดีเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงจนนอกหน้าจนร่างสูงน้องเล็กสุดที่อยู่ข้างๆเบ้หน้าอย่างหมั่นไส้
"เปล่า พี่ไม่ได้เป็นอะไร"ซองมินยิ้มพลางส่ายหน้าให้เป็นเชิงบอกว่าเขาไม่เป็นอะไรจริงๆ แต่ทว่าซีวอนก็ยังคงไม่หายสงสัยกับอาการแปลกๆนั่น
"งั้นถ้าพี่มีอะไร พี่ต้องบอกผมนะครับ อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว เราเป็นพี่น้องกัน มีอะไรเราก็ต้องช่วยกันนะครับ" ^^ ซีวอนยิ้มอีกครั้ง จนป๊าหมีที่นั่งอยู่ดึงเจ้ากระต่ายตัวกลมลงมากอดฟัดอย่างหมั่นเขี้ยวและหมั่นไส้คนบางคนที่เป็นห่วงจนออกนอกหน้า
"กระต่ายอ้วนไม่เป็นอะไรหรอก แข็งแรงออกแบบนี้ มีหน้าตาเป็นอาวุธอีกตั้งหาก ใครเห็นคงเดินหนี ฮ่าๆๆ"คังอินพูดพลางขยี้หัวกระต่ายน้อยเบาๆ ซองมินบู้หน้าอย่างไม่พอใจที่ถูกแกล้ง
ก่อนที่จี้เอวคังอินกลับ
"พี่คังอินอย่ามาโมเม ใครกันแน่ที่มีรูปร่างหน้าตาเป็นอาวุธน่ะ เฮอะ!"
"ฮ่าๆๆๆ ก็นายไง กระต่ายอ้วน ฮ่าๆๆ พอได้แล้ว ฉันจั๊กจี้นะซองมิน อ้ากกก!"คังอินหัวเราะไม่
ยอมหยุด ส่วนซองมินก็ยังคงสนุกกับการได้แกล้งพี่ชายคนนี้คืน โดยไม่ไดสังเกตเลยว่ามีสายตาอยู่
สองคู่ที่มองพวกเขาแปลกๆอยู่
ปัง! เสียงปิดประตูเบาๆมาพร้อมด้วยเสียงอันร่าเริงของคนสวยประจำบ้านหรือหม่าม้าทึกที่ทุกคนเรียกกัน และตาไก่ฮยอกแจ ซองมินหยุดจี้เอวป๊าหมีทันทีพลางรีบกระโดดวิ่งไปกอดทึกกี้อย่างคิดถึง
"พี่ลีทึก กลับมาแล้วเหรอฮะ"ซองมินกอดลีทึกแน่นพลางจ้องดวงตาสวยนั้นอย่างดีใจ จนคนสวย
ที่ถูกกอดอดที่จะไม่ลูบหัวน้องเล็กที่เปรียบเสมือนลูกสาวของเขาคนนี้ได้สักที เพราะดวงตาใส
แป๋วที่จ้องมองมาอย่างดีใจ ยิ่งทำให้เขายิ่งนึกเอ็นดูซองมินอย่างประหลาด
"กลับมาแล้วจ้า วันนี้มีฟักทองต้มหวานมาฝากซองมินด้วยน้า"หม่าม้าทึกยิ้มพลางยื่นถุงขนม
ฟักทองและขนมต่างๆอีกมากมายให้ซองมิน ซองมินหอมแก้มคนสวยทีนึงก่อนที่จะวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้า
ครัวไปอย่างร่าเริง ทิ้งให้คนในห้องที่เหลือยิ้มให้กับภาพความน่ารักของคนทั้งสอง
แน่นอน! ซองมินไม่เคยหอมแก้มใคร ยกเว้นแต่ลีทึก หม่าม้าประจำวงเท่านั้น
"ทึกกี้~"เสียงครางของเจ้าคนตัวโตพลางทำหน้ายั่วยวนส่งไปให้คนสวย คนสวยยิ้มหวานก่อนที่
จะเดินไปดึงหูเจ้าคนตัวโตให้อย่างหมั่นไส้
"ไอ้หมีบ้า!"คนสวยพูดก่อนที่จะเดินหนีขึ้นห้องไป ทิ้งให้ตาไก่ฮยอกแจหัวเราะกับความแห้วของ
พี่ชายตัวโต
"ไอ้ไก่บ้า ถ้าแกยังไม่อยากตาย หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้เลย"คังอินชี้หน้าก่อนด่าก่อนที่จะลุกขึ้นวิ่งตามไล่เตะเจ้าไก่ โดยมีเจ้าชายนั่งมองไปหัวเราะไปอย่างสนุกสนาน โดยที่ไม่มีใครได้สังเกตเลยสักนิด
ว่าน้องเล็กสุดประจำบ้านได้หายตัวไปแล้ว
.
.
.
ร่างบางในชุดเสื้อยืดสีชมพูอ่อนและกางเกงยีนส์สีซีดขาสั้นกำลังฮัมเพลงไปมาพร้อมกับจัดแจง
ขนมใส่จานอย่างอารมณ์ดี จนลืมไปเลยว่าวันนี้มีเรื่องร้ายๆอะไร
กระต่ายน้อยเพลิดเพลินไปกับการฮัมเพลงและหยิบนู่นหยิบนี่ใส่จานจนไม่ได้ระแวดระวังตัวเอง
เลยว่ากำลังมีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองมาที่เขาอยู่
"ออ เจ โด กอ กู โร โอ นึล โด กอ กู โร โม ดึน กอน กอ กู โร โท รา คา โก อิท ซอ~ "
ฟอด! ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆมีมือหนาหนึ่งเข้ามารวบตัวเขาเข้าไปกอดจากทาน
ด้านหลังและหอมแก้มดังฟอดใหญ่ กระต่ายน้อยหันไปมองตาโต และยิ่งได้เห็นผู้ที่กระทำก็ยิ่งโกรธ ร่างเล็กจึงรวบรวมแรงผลักคนข้างหลังออกไปไกลตัวทันที
"คยูฮยอน!"
"ว่าไงครับซองมิน?"คนร่างสูงแสยะยิ้มถามกลับอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลยกับสายตาที่มองมาอย่าง
โกรธเคืองของคนร่างเล็ก แถมแค่นั้นไม่พอยังเดินเข้ามารวบร่างเล็กนั่นเข้ามากอดรัดฟัดเหวี่ยง
อย่างหนำใจอีกตั้งหาก
เพี้ย!
"เลวมาก นายไม่ให้เกียรติฉันแล้วนายยังทำแบบนี้กับฉันอีกเหรอ?"ซองมินเริ่มน้ำตาคลอเบ้าอย่าง
น้อยใจและเจ็บใจ ร่างบางพยายามฝืนสุดตัวเพื่อไม่ให้คนข้างหน้าได้เห็นภาพอันน่าอับอายที่เขา
อ่อนแอสู้รุ่นน้องไม่ได้จนต้องงอแงเหมือนเด็กผู้หญิง
"หึ ให้ตายชาตินี้ฉันก็คงไม่มีวันนับถือนายหรอก"คยูฮยอนค่อนหัวเราะ ซองมินที่ทนไม่ไหวแล้ว
กับคนตรงหน้าที่พูดจาแย่ใส่เขาเงื้อมมือตบคนร่างสูงอีกครั้ง ก่อนที่จะรีบพาร่างกายที่อ่อนแรง
และความรู้สึกที่กำลังอ่อนไหวนี้ออกไปจากตรงนี้ ต้องรีบไปให้เร็วที่สุดก่อนที่น้ำตาเจ้ากรรมมัน
จะไหลได้ให้เห็น
หมับ!มือแกร่งนั้นคว้าเขากลับเข้ามากอดเสียก่อน ซองมินพยายามขืนตัวสุดแรงแต่ก็ไม่เป็นผล
"คิดว่าจะตบก็ตบฟรีๆเหรอ นายคิดผิดแล้วล่ะซองมิน"คยูฮยอนออกแรงเพิ่มขึ้นมาอีกนิดฉุดร่างบางกลับเข้ามาแล้วจับหน้าหันเข้ามาหาตนแล้วประกบริมฝีปากลงทันทีอย่างดุเดือดและหื่นกระหาย
"อื้อๆๆ"ร่างบางตาโตพลางดิ้นขลุกขลักไปมา กำปั้นน้อยทุบลงที่แผงอกกำยำนั่นอย่างแรงแต่ก็ไม่
ทำให้ร่างสูงนั้นรู้สึกเจ็บแต่อย่างใดเลย น้ำตาที่คลอเบ้าค่อยๆไหลรินออกมาอย่างอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ไหนจะสัมผัสที่จาบจ้วงและรุนแรงนั่นอีก ยิ่งทำให้จิตใจของร่างบางตรงหน้ายิ่งสั่นคลอ แต่ถึง
อย่างนั้นซองมินก็ไม่ยอมเปิดปากเด็ดขาดให้ตายก็จะไม่ยอม
"ปล่อย อ่ะอื้ม...!"ซองมินที่เผลอเอ่ยปากห้ามร้องขึ้น แต่กลับกลายเป็นว่าเปิดโอกาสให้ร่างสูงนั้น
สอดใส่ลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวานนั้นอีก ซองมินตกใจยิ่งดิ้นและขัดขืนมากเข้าไปอีก ทั้งทุบทั้ง
หยิกและข่วนแต่ก็สู้ไม่ได้ จึงได้แต่ปล่อยให้คนตรงหน้ารังแกและชิมความหอมหวานจนพอใจ
"หึ อะไรกันแค่นี้นายหมดแรงแล้วเหรอ อย่ามาสำออยน่ะ มากกว่านี้นายก็เคยมาแล้วนี่"คยูฮยอนเลียริมฝีปากตนเองพลางจ้องมองร่างบางที่ทรุดฮวบลงอย่างอ่อนแรงอย่างดูถูก ซองมินที่น้ำตาท่วม
ใบหน้าจ้องมองหน้าคยูฮยอนอย่างเคียดแค้น
"ฉันทำอะไรให้นาย ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้!?"
"ทำอะไรงั้นเหรอ นี่นายไม่รู้จริงๆเหรอเนี่ย!? หึ"คยูฮยอนแผดเสียงใส่ถามกลับ ฟังจากน้ำเสียง
ดูเหมือนว่าคนร่างสูงตรงหน้าจะเริ่มมีอารมณ์โกรธขึ้นมาบ้างแล้ว
"ใช่ฉันไม่รู้"
"ลองคิดดูดีๆสิ นายทำเองนายน่าจะรู้ดีนะซองมิน"คยูฮยอนพูดพลางเดินเข้ามาเชยคางร่างบางที่
นั่งทรุดลงอย่างตรงพื้นและยิ้มเยาะให้อย่างสมเพช
"ไม่! ฉันไม่รู้"ซองมินยังคงยืนยันคำเดิม คยูฮยอนโกรธมากจนเผลอบีบคางร่างบางตรงหน้าและ
หมายจะย่ำยีเสียให้สาแก่ใจ ถ้าไม่มีคนมาขัดซะก่อนล่ะก็...
"ทำอะไรกันน่ะคยูฮยอน ซองมิน?"เสียงหวานของคนตาสวยประจำบ้านเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
กับภาพที่เห็น คยูฮยอนรีบเปลี่ยนท่าทางเป็นโอบตัวซองมินแล้วช่วงพยุงขึ้นมาทันทีจนร่างบางตรงหน้าตกใจและเริ่มเข้าใจทันทีว่าคนตรงหน้าเป็นยังไง...
"พอดีซองมินสะดุดล้ม ผมก็เลยมาช่วยเขาน่ะฮะพี่ลีทึก"คยูฮยอนหันหน้ามาตอบพลางทำท่าจ้องมองซองมินอย่างเป็นห่วง จนร่างบางตรงหน้ารู้สึกอึดอัดใจกับความตอแหลหน้าด้านๆของนาย
โจคยูฮยอน
"งั้นเหรอ มาๆส่งซองมินมาเดี๋ยวพี่ดูแลเอง นายไปจัดการขนมเถอะ"ลีทึกพูดพลางรับตัวซองมินมาจากคยูฮยอนและถามไถ่น้องอย่างเป็นห่วง
"เจ็บมากเหรอ ร้องไห้เลย โอ๋ๆอย่าร้องนะคนดีของพี่"ลีทึกปลอบพลางดึงเจ้าตัวเล็กที่ยิ่งห้ามก็
เหมือนยิ่งร้องเข้ามากอดปลอบใจและพาเดินออกไปจากครัว
โดยทิ้งให้คนร่างสูงตรงหน้าจ้องมองด้วยสายตาที่บ่งบอกให้รู้ถึงความโกรธโมโหและเคียดแค้นไปจนสุดตา...
นายไม่รู้ นายทำเหมือนกับว่านายบริสุทธิ์ผุดผ่องและใสซื่อ คนรอบข้างเห็นใครก็เชื่อนาย
ฉันล่ะอยากฆ่านายให้ตายจริงๆ แต่มันคงไม่สนุกแน่ถ้าจะให้นายตายไปเลย ถ้าไม่ทรมานนายให้
มันสาแก่ใจฉันก่อนล่ะก็....หึ
To be con...
ความคิดเห็น