คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Trab Love :: 1
สวัสดีค่า มาอัพแล้ว
โอ้วววว เย้ๆๆๆ อิอิ ขอบอกก่อนว่าฟิคนี้ยิ่งอ่านแล้วยิ่ง sm = ="
ใครที่มีหัวใจเปราะบางก็เชิญปิดเลยนะคะ อิอิ
เพราะมันจะกระทบกระเทือนจิตใจท่านเป็นอันมาก ขอเตือนๆๆ
สำหรับใครที่พร้อมแล้วก็เชิญเลื่อนลงไปอ่านตอ่ได้เลยค่ะ
.
.
.
1
"นี่น้องสาวมาคนเดียวเหรอจ้ะ? ไปเที่ยวกับพวกพี่มั้ย?"เสียงของผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยทักผม ฟังดูเป็นเรื่องปกติดีนะ เพราะตั้งแต่เกิดมาเหตุการณ์แบบนี้มักเกิดให้ผมได้ปวดหัวเสมอแหละ
"ขอโทษนะ ฉันเป็นผู้ชาย"ผมหันมาตอบก่อนที่จะสะบัดหน้าเพื่อเดินหนี แต่กลับถูกไอ้บ้านั่นมันดึงเอาไว้
"แหม น่ารักขนาดนี้ ถึงเป็นผู้ชายก็ยอมจ้ะ"
หนอย~ไอ้โรคจิตเอ๊ย ผมคิดในใจ
"งั้นไปกับผมดีกว่ามั้ยครับ ถ้าไหนๆผู้ชายก็ยอมแล้วล่ะก็"^^
ผมแปลกใจกับเสียงผู้มาเยือนใหม่ทันทีพร้อมกับเงยหน้าหันไปมองต้นเสียงและเจ้าของมือเรียวสวยที่กำลังดึงผมกับนายโรคจิตนั้นออกจากกัน
โจคยูฮยอน ! ไอ้เด็กบ้าที่เพิ่งเข้าวงมาใหม่นี่
"ฮึ่ย มีแฟนแล้วก็ไม่บอก ไปพวกเรา เซ็งจริงๆเลย"นายโรคจิตนั่นบ่นพำพัม ผมแทบอยากจะเดิน
ไปซัดหน้ามันจริงๆ ที่มันตาถั่วมองว่าผมกับไอ้เด็กบ้าเนี่ยเป็นแฟนกัน
"ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยกระต่ายน้อย" ^^คยูฮยอนยิ้มกริ่ม ผมทำเสียงฮึดฮัดใส่
"ถึงนายไม่มาฉันก็ไม่เดือดร้อนหรอกน่า"
"อ๋อ ก็แค่ถูกพวกนั้นลากไปเข้าม่านรูดที่ไหนสักแห่งแล้วว่างั้นเถอะ เพิ่งจะรู้นะเนี่ยว่านายก็ชอบ
อะไรที่ สวิงกิ้งน่ะ"^^คยูฮยอนยิ้มอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นรอยยิ้มที่เหี้ยมเกรียมและแลดูเจ้าเล่ห์
"โจคยูฮยอนนายกำลังดูถูกฉันอยู่นะ!"ซองมินโกรธจนหน้าแดง เขาไม่ชอบใจน้องใหม่คนนี้เลย
สักนิด เพราะกับคนอื่นเขาดูเรียบร้อยสุภาพ แต่ว่าทำไมกับเค้า เขากลับหยาบคายและไม่เคยให้
เกียรติ
"ทำไม นายฟังไม่ได้ นายจะบอกเรื่องพวกนี้นายไม่ประสาหรือยังไงซองมิน"
"หยุดพูดจาหยาบคายได้แล้ว อีกอย่างฉันเป็นพี่นายนะ นายควรจะรู้จักให้เกียรติฉันบ้างด้วย"ซอง
มินที่ทั้งโกรธและอายหน้าแดงก่ำกว่าเดิมเสียอีกเมื่อเจอคำพูดแต่ละคำที่ออกแนวรุนแรงเช่นนี้
"หึ ครับพี่ซองมิน"คยูฮยอนทำเสียงประชด ซองมินยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายโกรธเกลียดอะไรฉันนักหนา แต่ฉันไม่ชอบเลยกับการที่ต้องมาอยู่ร่วมกับ
คนอย่างนาย!"ซองมินพูดก่อนที่จะวิ่งหนีออกไปทิ้งให้คยูฮยอนยืนหัวเราะอยู่คนเดียว
เกลียดฉันไปเถอะ จะโกรธก็โกรธไป แค้นมันให้มาก แค้นให้เท่ากับการที่ฉันแค้นนายให้ได้แล้ว
กันซองมิน
"พี่คังอิน ผมจะเล่นเกมส์"เสียงใสเอ่ยออดอ้อนพี่ชายร่างยักษ์เต็มที่ ดวงตากลมโตนั้นทำตาปริบๆ
เนื่องจากวันนี้เพื่อนรักตนไม่อยู่เลยไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี
"นี่ดองแฮ ไม่เห็นเหรอ ว่าฉันกำลังทำอะไร?"พี่หมีถามกลับตายังคงมองจอทีวีขนาดใหญ่ยักษ์ที่มี
สาวน้อยน่ารักอย่างลีเฮียวริไม่วางตา
"โธ่ ยัยลีเฮียวรินั่นมีดีกว่าผมตรงไหน ผมออกจะน่ารัก มีเสน่ห์กว่าแท้ๆ"ดองแฮทำแก้มพองลม
มองพี่ชายตรงหน้าอย่างงอนๆ คังอินหันมามองน้องชายร่างบางที่กำลังงอนด้วยแววตาที่สยอง
"ไอ้บ้า! จะเล่นก็เล่นไป ฉันไม่ยุ่งกับแกแล้ว สยองฟ่ะ!"พี่หมีบ่นพลางลุกขึ้นเดินออกไป และสละทีวีจอยักษ์อันแสนหวงให้ทันที
แก๊ก! เสียงเปิดประตูบ้าน ตามมาด้วยร่างบางของกระต่ายประจำบ้านที่ตอนนี้หอบถุงขนมมาพะรุง
พะรังไปหมด ใบหน้าใสแดงก่ำ หายใจหอบน้อยๆ จนเจ้าชายประจำบ้านที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรง
มุมหนึ่งเห็นเลยต้องรีบเดินมาช่วยถือของด้วยความเป็นห่วง
"พี่ซองมิน ผมช่วยนะครับ"ซีวอนหรือเจ้าชายที่ทุกคนต่างเรียกยกของขึ้นมาแล้วส่งยิ้มให้ ซองมินพยักหน้าหงึกหงัก ใบหน้าใสแดงก่ำกว่าเดิมเสียอีก
"ขอบคุณนะซีวอน"ซองมินเอ่ยเรียบๆแต่ใจก็เขานั้นก็แอบเต้นไม่เป็นส่ำ ด้วยความเขินอาย
"ไม่เป็นไรน่าพี่ เรื่องเล็กน้อย ไปพักเถอะ"^^คนมีลักยิ้มเอ่ยเบาๆ ถ้าไม่ติดว่าเขาเป็นรุ่นน้องเขา
ต้องเอามือแกร่งนี้ไปสัมผัสและลูบหัวคนตัวเล็กข้างหน้าอย่างเอ็นดูเป็นแน่
"อื้ม งั้นฉันไปอาบน้ำดีกว่า ไม่สบายตัวเลย หุหุ"^^ซองมินยิ้มก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไปอย่างร่าเริง
โดยมีซีวอนที่ส่งยิ้มมองอย่างขำๆ น่ารักจริงนะพี่ชายคนนี้
"สวัสดีครับพี่ซีวอน ของอะไรน่ะเยอะแยะเชียว"เสียงทุ้มที่น่าฟังเอ่ยขึ้น ซีวอนหันมามองแล้วยิ้ม
ให้ก่อนที่จะตอบ
"อ้าวคยูฮยอนกลับมาแล้วเหรอ ขนมที่พี่ซองมินซื้อมาน่ะ ว่าแต่ทำไมวันนี้นายกลับเร็วจัง แล้วพวก
พี่เยซองล่ะ?
"อ๋อ เห็นว่าสองคนนั้นมีธุระต้องไปทำน่ะ ผมเลยกลับมาก่อน อยากจะพักบ้าง เหนื่อยมากเลยช่วง
นี้"คยูฮยอนบ่น ซีวอนกลั้วหัวเราะน้อยกับน้องเล็กประจำวงที่กำลังทำหน้าปลงๆ
"เอาเถอะ อย่ามัวแต่บ่นอยู่เลย นายเข้าบ้านไปพักเถอะ เข้าไปก็ฝากบอกพวกพี่ๆข้างในด้วยว่าเดี๋ยวเอาขนมไปเสิร์ฟ เอ้อ! ฝากเรียกพี่ซองมินด้วยนะ"ซีวอนพูดก่อนที่จะถือของทั้งหมดแล้วเดินเข้า
ครัวไป โดยไม่ได้ทันสังเกตเห็นใบหน้าคมเข้มที่กำลังแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อได้ยินชื่อของคนบางคน...
แก๊ก! เสียงบิดลูกบิดประตูซึ่งเบามากเสียจนคนข้างในห้องนั้นไม่รู้เลยว่ามีคนบุกรุกเข้ามาในห้อง
เลยสักนิด ร่างสูงของคนบางคนที่ถูกวานให้มาตามคนตัวเล็กที่ทุกคนต่างเอ็นดูและรักกันนักกัน
หนานั้นค่อยเดินเข้าไปในห้องอย่างเงียบเชียบ และสิ่งที่ได้ยินก็เป็เนพียงแค่เสียงของสายน้ำที่ดัง
มาจากห้องน้ำภายในตัวห้องเท่านั้น ร่างสูงกระตุกยิ้มน้อยๆก่อนที่จะตัดสินใจทำสิ่งหนึ่ง...
แก๊ก! เสียงบิดประตูห้องน้ำ ร่างบางที่กำลังเปลือยเปล่าหันหน้ากลับมามองตาโตทันที เมื่อพบว่ามี
คนบุกรุกเข้ามาและก็เป็นคนที่เขาเกลียดแสนเกลียด
"คยูฮยอน!"ร่างบางเอ่ยเรียกชื่อพลางหน้าแดงก่ำก่อนที่จะรีบคว้าผ้าเช็ดตัวที่อยู่ใกล้ๆมาปกปิดร่าง
กายขาวเนียนที่ประจักษ์แก่สายตาคนร่างสูงนั้นอย่างลนลาน คยูฮยอนเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ
ก่อนที่จะก้าวเท้าเดินเข้าไปหาร่างบางที่อายม้วนอยู่ข้างหน้า
"ขาวจังเลยนะครับ"^^คยูฮยอนยิ้มพลางเดินเข้ามาแล้วดึงผ้าเช็ดตัวของคนร่างบางที่กำลังตัวสั่น
ระริกด้วยความกลัวและตกใจออกราวกับว่าเป็นเรื่องธรรมดา ซองมินตกใจตาโตพยายามที่แย่งผ้า
กลับแต่ก็ต้องถูกมือแกร่งนั้นคว้าตัวเข้ามาประชิดเสียก่อน ซองมินจึงดิ้นไม่หยุด
"ปล่อยนะคยูฮยอน!"ซองมินท้วงใบหน้าขาวแดงก่ำแดงไปจนถึงหู คยูฮยอนมองคนตรงหน้า
อย่างแสยะยิ้มหัวเราะอย่างสมเพช
"เฮอะ!อะไรกันมีแรงแค่นี้เองเหรอ ดิ้นเข้าไปสิฉันจะได้ยิ่งเห็นของดีจากนายไงซองมิน"คยูฮยอน
ไม่พูดเปล่าพลางเลียหูร่างบางที่แดงก่ำนั้นอย่างหวานลิ้น ซองมินตัวสั่นด้วยความโกรธและอาย
พยายามที่จะใช้แรงดันร่างสูงตรงหน้าให้ออกไปไกลตัว แต่ก็ยิ่งทำให้มือแกร่งนั้นสัมผัสเค้าจาบ
จ้วงเข้าไปอีก มือแกร่งนั้นทั้งนวดแล้วเคล้นสะโพกของร่างบางอย่างมันส์มือ
"ไอ้โรคจิต! เอามือของนายออกไปนะ"ซองมินเริ่มพูดเสียงอ่อนลงเมื่อมือนั้นยิ่งสัมผัสตัวเขามากขึ้น คยูฮยอนเหยียดยิ้ม ร่างสูงยังคงทำตามหน้าที่และตามอารมณ์ความพอใจของตนต่อไปโดยไม่
สนใจคนตัวเล็กตรงหน้าที่ทำหน้าเหยเกราวกับจะร้องไห้ที่ตนกำลังรังแกเลยสักนิด
"คยูฮยอน! พี่ซองมิน มาทานของว่างได้แล้วครับ?"ซีวอนตะโกนเรียกขึ้นมา แล้วก็เหมือนเสียง
สวรรค์จากเจ้าชายจริงๆ ซองมินอาศัยจังหวะนั้นผลักและแย่งผ้าเช็ดตัวมาพันตัวแล้วรีบวิ่งหนีคยู
ฮยอนทันที
"หึ มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นแหละน่าซองมิน"คยูฮยอนแสยะยิ้มก่อนที่จะเดินออกจากห้องน้ำ
แล้วตะโกนขานกลับซีวอนไป
เกมส์มันเพิ่งเริ่มเอง ต่อไปนายจะได้เจอยิ่งกว่านี้อีกซองมิน...
To be con...
ความคิดเห็น